ŚFiNiA

Semele

XXXX. Tak o nas myśli. Że jesteśmy tępi...

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

Nie wiem, czy wytrzymałość to najlepsze określenie. Bardziej mi chodzi o samo przyjęcie cierpienia, przeżycie go, np. można idąc do dentysty na zabieg bez znieczulenia wymagać od siebie wytrzymałości, a więc tego zacisnąć pięści, skupić się na czymś przyjemnym, cierpliwie znieść ból wierconego zęba, a można iść do dentysty i być gotowym utożsamić się z tym bólem, po prostu przeboleć ten ból, nie traktować go jak jakiegoś wroga, którego się cierpliwie znosi, toleruje, tylko wręcz zaprosić ten ból do siebie. Nie bać się cierpienia.

Jest o tyle ważne rozróżnienie, że sama wytrzymałość bazuje na mechanizmach obronnych, w przykładzie z dentystą będzie to zaciskanie pięści czy myślenie o czymś przyjemnym. Otwartość na przyjęcie bólu wymaga zarzucenia tych mechanizmów.

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

Cierpienie samo w sobie nie ma sensu, natomiast sens ma to, co to cierpienie z nami robi - zmiany, przemiany, jakie ze sobą przynosi. Gdybym uważała, że cierpienie nie przynosi żadnych korzyści, to przynajmniej bym go unikała, np. po co się angażować w głęboką relację z drugim człowiekiem, skoro to moze przynieść mnóstwo cierpienia? Lepiej się nie angażować. Jednak jako że ja widzę korzyści z cierpienia, to cierpienia nie unikam.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

Semele

Z uwagą czytam waszą dyskusję. Zmienił się trochę temat. Od śmierci do cierpienia.
Czy cierpienie uszlachetnia?
Co z eutanazja?...
Ktoś mi na jakims forum napisał, że cierpienie nie uszlachetnia. Może uszlachetnia szlachetnych...
Ks. Tischner bardzo ciekawie:
Mówisz, że cierpienie uszlachetnia? Nie jestem pewien, czy rozumiem, co masz na myśli. O jakie cierpienie ci chodzi? Spróbujmy dokonać prostego zabiegu podstawienia. Depresja uszlachetnia? Głód uszlachetnia? Patrzenie, jak ktoś bliski wije się w mękach, uszlachetnia? Chyba nie o to ci chodziło?
Ze zdaniem: „Cierpienie uszlachetnia” jest dokładnie taki sam kłopot, jak z wieloma ogólnymi zdaniami dotyczącymi ludzkiej kondycji: z zasady nie mogą być zawsze prawdziwe. Zresztą podobnie ma się rzecz ze zdaniem przeciwnym: „Cierpienie nie uszlachetnia”. Oto ktoś cierpi z powodu silnego, fizycznego bólu. Natężenie tego bólu można zmniejszyć, ale nie można go całkiem wyeliminować. Mimo to człowiek ten mówi: „Choroba nauczyła mnie dostrzegać potrzeby innych. Wcześniej byłem wrednym egoistą. I nauczyła mnie, że muszę innym ufać. Wcześniej polegałem tylko na sobie”. Czy cierpienie nie stało się dla kogoś takiego szkołą człowieczeństwa? Są takie rodzaje cierpienia, które z zasady nie są degradujące, np. cierpienie rozłąki. Nie jest ono metaforą, czasem również wiąże się z bólem niemal fizycznym. Powiemy jednak: cierpienie rozłąki może być szkołą miłości. Powiemy: może być, nie powiemy: zawsze jest.
Pod koniec lat 80. lub na początku 90. brałem udział w interesującej ankiecie. Ankietowanymi byli młodzi ludzie angażujący się w różne działania pomocowe. Jedno z pytań brzmiało: „Czy uważasz, że cierpienie ma sens?” Odpowiedziałem zgodnie z przekonaniem, że samo cierpienie sensu nie ma. Można mu co najwyżej jakiś sens nadać, ale dla obecności cierpienia w świecie trudno znaleźć pozytywne uzasadnienie. Trzeba robić wszystko, by ilość cierpienia w świecie zmniejszyć. Gdyby (tego już nie napisałem, ale pamiętam, że ta myśl przemknęła mi przez głowę) cierpienie miało sens – gdyby uszlachetniało – wtedy nie trzeba by pracować nad zmniejszeniem cierpień, lecz można by pozostawić sprawy własnemu biegowi. Czujemy jednak, że tego nie wolno nam zrobić.
Oczywiście odpowiedź była dokładnie tak samo nietrafna, jak pytanie. To znaczy – dokładnie tak samo ogólna. Można przecież od razu przywołać przykłady dowodzące, że cierpienie jest nieuchronnie związane z rozwojem. „Bez cierpienia nie ma korekty dążeń ludzkich i nie ma dążenia do doskonałości. Nie ma uczenia się i nie ma refleksji nad własnym postępowaniem”, powie filozof. „Człowiek musi cierpieć, aby działać” (Jan Szczepański, „Sprawy ludzkie”). Cierpienie jest znakiem, który wskazuje kierunek poszukiwań. Wyobraźmy sobie, życie wolne od cierpień. Skąd czerpalibyśmy inspirację do kolejnych osiągnięć? Co byłoby wyzwaniem dla naszych umysłów? Czy żyjąc bez wyzwań i bez trosk, nie przeżuwalibyśmy kolejnych chwil niczym krowa trawę? Człowiek jest taki a nie inny tylko dlatego, że jest istotą cierpiącą.
No dobrze. Ale czy z powyższego rzeczywiście wynika, że samo cierpienie – depresja, głód, męka i śmierć dziecka – ma sens? Nie powiemy przecież: „Dobrze, że człowiek ma depresję, dzięki temu wynajdziemy odpowiednie lekarstwo”. Albo: „Dobrze, że setki tysięcy umierają z głodu, dzięki temu musimy na nowo przemyśleć problem sprawiedliwości”. Tak jak są rodzaje cierpienia, które z zasady nie degradują, tak są rodzaje cierpienia, w których trudno dopatrzyć się czegokolwiek budującego.

Tischnera, zatytułowany „Miłość”. Jest tam rozwinięcie uwagi przekazanej Gowinowi. „Do prawdy dochodzi się rozmaitymi drogami. Przyznajmy, że są takie prawdy, do których dochodzi się również poprzez męczeństwo. Jedną z takich prawd jest prawda, że cierpiąc, cierpimy z Chrystusem. (…) Niemniej nie cierpienie jest tutaj ważne. Nie ono dźwiga. Wręcz przeciwnie, cierpienie zawsze niszczy. Tym, co dźwiga, podnosi i wznosi ku górze, jest miłość”.
Całość.
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Szary obywatel:

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

Semele

Ściąga...:-)
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

A jeszcze blask tęczy
[link widoczny dla zalogowanych]

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel