ŚFiNiA

wujzboj · Wysłany: Śro 23:31, 19 Mar 2008 Temat postu:

Konrado, jeśli chcesz oceniać dobro własnego życia, wtedy musisz po prostu oceniać, czy ci jest dobrze, czy nie. To jest akurat stosunkowo proste. I nie wymaga porównania własnego istnienia z własnym nieistnieniem. Nie trzeba zakładać nic bezsensownego.

Vlr, życie może nie mieć żadnego sensu - ale po co wierzyć, że nie ma, skoro wiara, że ma, jest tak samo sensowna i tak samo niesprawdzalna, jak wiara, że nie ma?

konrado5 · Wysłany: Śro 23:42, 19 Mar 2008 Temat postu:

vlr · Dołączył: 18 Gru 2007 Posty: 253 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj · Wysłany: Pią 22:06, 21 Mar 2008 Temat postu:

konrado5 · Wysłany: Pią 23:59, 21 Mar 2008 Temat postu:

Mogę co najwyżej ocenić czy życie nieszczęśliwe jest gorsze od braku życia, bo na przykład mogę być zły z tego powodu, że cierpię, a do tego cierpienia potrzebne jest życie. Jednakże nie mogę ocenić czy życie szczęśliwe jest lepsze od braku życia. Mogę się cieszyć, że moje życie jest szczęśliwe a nie nieszczęśliwe, ale to nie znaczy, że mam się cieszyć z faktu życia.

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

Ja też sadzę tak jak konrado5.
Dlaczego życie nie ma sensu ? Tego obiektywnego. Bo istnienie lub nie istnienie jednostki jest tylko równicą ilościową nie jakościową. Nie ma żadnego atrybutu wartościującego istnienie.
Wuj mówi o satysfakcji, kategorii wartościującej życie, ale to tylko opis jakości życia.

wujzboj · Wysłany: Nie 23:01, 30 Mar 2008 Temat postu:

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

W innym wątku o to pytałem wuju, ale czy to nie jest po prostu spojrzenie na problem z pkt widzenia społeczeństwa. Im więcej nas dobrych, tym lepiej, to fakt.
Ale co to zmienia z pkt widzenia jednostki, 1 życie w tą czy w tą, to tylko zmiana ilościowa. Nie ma w tym nic wartościującego, pojedyncze życie jest bez sensu.

konrado5

wujzboj

konrado5

wiwo

wujzboj

wujzboj

wiwo

Nie mogę oprzeć się przed wygłoszeniem mojego subiektywnego poglądu.

W niezliczonych relacjach międzyludzkich w których się znajdujemy, zdarzają sie czasem takie, gdy na swej drodze napotykamy człowieka będącego w wielkiej potrzebie. Może to być zabłąkany i wycieńczony wędrowiec na pustyni, uciekinier z łagru na Syberii, może być głodnym ubogim człowiekiem, potrzebującym wsparcia.
Jeżeli ktoś wyciągnie pomocną dłoń do innego człowieka, w sytuacji zagrożenia jego istnienia , nie pytając go kim jest i jakiego boga znak nosi na piersi i pomoże, nie przeprowadzając rachunku ewentualnych zysków i strat. Zrobi to więc bez zastanowienia, w czystym odruchu wynikającym z poszanowania innego życia i jego godności. To w takiej postawie widzę kwintesencje człowieczeństwa. Człowiek taki budzi mój głęboki szacunek. Jeżeli postawa taka wynika z wartości przyjętych z religii lub filozofii i to stanowi podstawę jego spojrzenia na świat, to tę podstawę także będę szanował, bez względu na to, czy jest bez boga czy z bogiem , a jeżeli tak, nie ma znaczenia jakie jest jego imię .

Jeżeli w naszych czynach będziemy uwzględniać dobro innych, tych co kochamy i tych na życie mamy jakiś wpływ. Jeżeli podmiotem naszego działania będzie inny człowiek ,oprócz własnego zysku dostrzeżemy, że zyskiem dla nas jest powodzenie innych. Dostrzeżemy, że sprawia nam radość na równi dawać jak brać, to mogę sobie wyobrazić świat pełen dobra z niezauważalnym złem.

Taka jest deklaracja ideowa beznadziejnie naiwnego, społecznie socjalisty, a sensie duchowym człowieka wierzącego, również w to że dawać i czerpać z tego radość, jest formą bezwzględnego egoizmu w jego pozytywnym wydaniu.

Miło sobie wygłosić filozoficzną deklarację. Nawet to nie boli. Ale naiwny idealista ma też drugą stronę. Ma w sobie doświadczenie. Nie jest tak jakby chciał. Mało kto zastanawia się co to jest dobro. Mało kto zastanawia się, jak ono wpisuję się w życiową drogę.
Dla znakomitej większości dobro oznacza to, co jest dobre dla niego i w tym powodzenie jego najbliższych. W podejmowanym czynie nie uwzględniają dobra innych i podstawą działania jest rachunek spodziewanych strat i zysków. Jeżeli nawet one w tym rachunku się nie pojawiają, to i tak nie warto się fatygować, bo jeżeli nie ma zysku ani teraz, ani w przyszłości, to działanie jest stratą czasu i energii. Lepiej nie robić nic. I jest to egoizm bezwzględny w swoim własnym wydaniu.
Jeżeli zaistnieje wzajemna relacja pomiędzy dwoma takimi postawami, to pojawi się okrutny dysonans. Prędzej czy później ta relacja ustanie , bo ustać musi. Jeden nie ma co już dać, a drugi wziąć. Rozejdą się więc. Jeden ze wspomnieniem „dobry to był człowiek, lecz głupi” . Drugi pójdzie dalej, z poczuciem żalu, dawał co mógł i został sam i to w momencie, gdy sam znalazł się w potrzebie. Ale jakoś to przeżyje. Dalej będzie realizował swój naiwny pogląd na świat, do następnego spotkania I tak dalej. W końcu zastanowi się nad własnym życiem i dojdzie do wniosku, że najwyższa pora zweryfikować swoje poglądy . Na następny egzystencjalny krach już go nie stać. Porozbija wszystko na drobne i poskleja nowy światopogląd i ku swojemu wielkiemu niezadowoleniu zobaczy, że jest taki sam. Nie jest bowiem łatwo zmienić, to co się kiedyś przyjęło do stosowania, jako wartości nadrzędne, w oparciu o to w co się tak naprawdę wierzy. Dotrzymanie tym zasadom, staje się przecież w praktyce, aktem wiary.

Nie jest to już deklaracja człowieka, naiwnego idealisty, lecz w pełni świadoma ideowa postawa, której pewnie będzie chciał dotrzymać, bez względu na to jaki mu wychodzi bieżący rachunek zysków i strat. I już tak do końca.

konrado5

wujzboj

wujzboj

konrado5

Eremita

Sensem życia jest właśnie radość istnienia. Możesz zrobić to, albo tamto; pomyśleć to, albo tamto; odczuć to, albo tamto. Zwyczajnie coś możesz robić mając życie. Jeśli życia nie masz, to nic nie możesz zrobić, pomyśleć, odczuć.
Lepiej mieć możliwości, niż nie mieć.
Sensu życia tylko biologicznego trudniej się doszukać, ja wierzę w życie pozagrobowe.

wiwo

wujzboj

konrado5

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

@Klegum
Zajefajny awatar. :mrgreen:

@wuju
Tematem jest sens życia, a życie biologiczne jak ładnie Klegum zauważa jest bez sensu, bo nie ma żadnej cechy wartościującej je, nie ma ani celu ani powodu dla którego miało by istnieć.
Czy nie jest podobnie z świadomością zawieszoną w materialnej zawiesinie ?
Nie ma ani celu ani powodu żeby żyć, a to że ta jednostka może być szczęśliwa, albo może być wiele jednostek szczęśliwych nic nie zmienia. Dlatego nie rozumiem czemu temat jest o tym czy i kiedy świat jest dobry, skoro w sumie o tym samym dyskusja się odbywa w "Dobro i Zło".

@wiwo
No i faktycznie może ważne jest dla jednostki i społeczeństwa czy i jaką wartość nadamy jednostce, ale to już kwestia ustroju społecznego, a nie sensu życia filozoficznego ;P

Dla mnie życie nie ma sensu, a to że za cel mamy szczęście to raczej ucieczka, cel co by się nie nudzić, bo co innego mamy robić ? :fuj:

wiwo