ŚFiNiA

Semele

Poper był przekonany, że antyindukcjonizm jest naturalną konsekwencją bronionego przez niego falsyfi kacjonizmu. Takie przekonanie towarzyszy mu nie tylko we wczesnym okresie jego fi lozofi cznej działalności, gdy pisał Logikę odkrycia naukowego, lecz podtrzymuje je również w swojej Wiedzy obiek-tywnej, gdzie stwierdza, że nie ma takiej rzeczy jak indukcja enumeracyjna („there is no such thing as induction by repetition” – Popper 1972: 7). W chwili obecnej to przekonanie Poppera nie jest podtrzymywane. Na korzyść indukcjonizmu przemawia metodologia odwołująca się do standardowej teorii praw-dopodobieństwa wspieranej regułą Bayesa. Stosowana jest ona we wszystkich naukach empirycznych od psychologii po fizykę kwantową i jest przedmiotem
refl eksji fi lozofi cznej w znacznie większym stopniu, niż mógł sądzić Popper. To, co niewątpliwie jest interesujące, to rozstrzygnięcie tego, czy rzeczywiście miał rację Popper uważając antyindukcjonizm za konsekwencję podtrzymywa-nego falsyfi kacjonizmu, który odrzuca wszelkie inne relacje inferencyjne poza dedukcją. Będę starała się argumentować na rzecz tezy, że wbrew temu, co sądził Popper: (1) falsyfi kacjonizm Poppera nie uzasadnia podtrzymywanego przez niego antyindukcjonizmu, oraz że (2) indukcja enumeracyjna posiada status naukowej reguły inferencji.Po 38 latach od pierwszego wydania Logiki odkrycia naukowego Popper ciągle żywił przekonanie, że rozwiązał problem indukcji...Krystyna Misiuna

Azael

fedor