ŚFiNiA

Banjankri

Nie reaguję.

Michał Dyszyński

Semele

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Semele

Banjankri

Semele

Andy72

Banjankri

Semele

Banjankri:

Banjankri

Semele

Banjankri

Nie czytałem. Jutro wrzucę tłumaczenie nauczania trzeciego patriarchy zen, to może łatwiej będzie zrozumieć, o co mi chodzi.

Michał Dyszyński

Pociągnę kwestię pustki w kontekście psychicznym.
Jak to już wcześniej w dyskusjach wychodziło, widzę więcej niż jeden stan psychiczny, który pasuje do słowa "pustka" w jakimś sensie, pod jakimś względem.
Ta "pustka" na buddyjski sposób jest stanem nieutożsamiania się, nieprzywiązywania, zablokowania obiektowego traktowania rzeczywistości, czego efektem może być zluzowanie tych aspektów osobowości, które niosą cierpienie właśnie z tego tytułu, których źródłem jest np. nadmierna ambicja, pragnienie niedające się zrealizować, a dręczące emocje, różne formy wygórowanych oczekiwań itp. Wytwarzając pustkę zamiast różnych form emocjonalnej, ambicjonalnej spiny pozbywamy się jakiejś części cierpienia. Ale tylko tej pewnej konkretnej części cierpienia.
Jest też druga emocjonalna, psychiczna "pustka" - dokładnie z przeciwnego bieguna, pustka niszcząca. Na czym z kolei ona polega?
- To jest pustka, w której mamy w pewnym sensie "zrealizowany" cel tej pierwszej pustki - nie ma utożsamień, nie ma emocji, nie ma ambicji. Wtedy pozostaje jakby... SZUM, stan BYCIA NĘKANYM BEZ SENSU, INWAZYJNIE PRZEZ SAMO ISTNIENIE. Tu każdy bodziec ma mentalnie początek - jest rejestrowany, stanowi formę "stuknięcia" w świadomość, niejako ogłoszenia tej świadomości: jestem coś. Jest trochę jak kapanie kranu z lekka niedokręconego, albo przeciekającego - co chwila: stuk, potem przerwa, potem stuk, potem przerwa (czasem dłuższa, czasem krótsza, a potem stuk - jestem...
System odbiorczy osoby zrywa się do reakcji: był stuk... o co zatem chodzi?... A tu... był tylko stuk. Potem znowu stuk - dręczący, bo bez sensu, czysta inwazyjność. Stuk, stuk, stuk... Bo dalej nic nie ma, bo dalej jest pustka. Jest tylko sam stuk, stuk, stuk... i nic co by nadało temu sens, nic co by zasugerowało, że może jest jakoś pozytywnie, dobrze, satysfakcjonująco - bo jest tylko pustka w odbiorze. Wtedy ten stuk, stuk, stuk... staje powoli wszystkim - wdziera się w świadomość i tam się rozpiera. Nic mu nie będzie przeciwstawione, bo niczego takiego nie ma. NIe ma podmiotu, jest tylko sama rejestracja, że przychodzi coś. Energii starcza na to, aby stwierdzić - stuk - ale nie starcza na to, aby nadać temu jakikolwiek sens, czy jakikolwiek DALSZY CIĄG, bo jest tylko to nieustanne, inwazyjne stukanie - odbiór bodźców, którym nie nadano znaczeń, a więc pozostają one tylko tym, czym są na początku - pustym bodźcem. Jest pustka, która się staje cierpieniem - okropnym, nieodpartym.
Jeśli ktoś chce z życiowych doświadczeń przybliżyć sobie jakoś stan, o którym tu chcę napisać, to dość dobrą analogią jest doświadczenie kaca, gdy zatruty nadmierną ilością wczoraj wypitego alkoholu system nerwowy, odbiera każdy bodziec jako szykanę. Wtedy każdy dźwięk boli, każde światło jest inwazyjne, każdy dotyk nieprzyjemny - wszystko co się dzieje, sprawia ból.
Jak to cierpienie się tworzy już bardziej w szczegółach patrząc na sprawę?
- Jego przyczyną jest to, że w systemie odbiorczym nie powstała MOC, nie ukonstytuowała się PROCEDURA, która by z odczytów "gołych" bodźców była w stanie wytwarzać odczucie pozytywne - przyjemność, satysfakcję, miłe doznanie. System odbiorczy psychiki nie robi z bodźcem nic sam od siebie, więc bodziec zostaje na formie surowej - jest samym, pustym drenażem energii (bo energia dla obsłużenia go jednak jest pobierana).

U pewnych ludzi, obdarzonych czymś w rodzaju "pozytywnej psychiki wrodzonej" radość, satysfakcja, forma przyjemności powstaje prawie ze wszystkiego, taki człowiek potrafi być szczęślliwy tylko dlatego, że idzie, widzi słońce, spotyka się z ludźmi, zjadł kanapkę itp. w nim większość bodźców jest zamieniana na pozytywny odczyt stanu emocjonalnego. Są jednak ludzie o przeciwnym typie, odwrotnej konstrukcji psychiki - im wszystko się zamienia na dyssatysfakcję. Oni są wieczni zgryźliwi, skwaszeni, sfrustrowani; dla nich każda nowa okoliczność będzie powodem, do uznania jej za zagrożenie, potencjalne źródło przykrych doznań. Bo ci ludzie mają ze swojej konstrukcji emocjonalnie negatywny odbiór bodźców. Kto się urodził z tego genotypu szczęśliwych, pozytywnych ten wygrał los na loterii, bo jego życie będzie (w znacznym stopniu niezależnie od warunków) radosne. Ale jeśli ktoś został "ukarany przez los" wrodzoną zgryźliwością i sfrustrowaniem, to będzie miał w życiu przej...ane. :cry:

Są jeszcze ludzie gdzieś pośrodku tych dwóch grup. Ci mają w największym stopniu wybór - różnymi swoimi nastawieniami, przemyślnością, analizowaniem swoich reakcji, wysilkiem woli mogą sobie przesuwać w pewnym stopniu tę zdolność do satysfakcji, mogą się uczyć czynić życie bardziej znośnym i radosnym. To jest pewna umiejętność, moc ZAPEŁNIANIA PUSTKI emocjonalnej pozytywnym odbiorem rzeczywistości.
Wbrew mniemaniom co niektórych zestaw narzędzi do tego celu likwidowania w sobie odbiorów negatywnych, a raczej budowania tych pozytywnych, satysfakcjonujacych jest całkiem pokażny. Zaliczyłbym do niego:
- uświadamianie sobie co można, a czego nie można osiągnąć i nie stawianie sobie wygórowanych celów
- docenianie tego, co się ma, kim się jest
- docenianie ludzi, których życie nam zsyła
- trenowanie blokowania negatywnych emocji, frustracji
- ogólnie pozytywne nastawianie się do świata
i wiele innych.
Jeśli zostawimy tę pustkę emocjonalną w stanie jej pustki, to nie mamy żadnej gwarancji, że jakaś siła nie wypełni nam owego pustego miejsca czymś, co nas zniszczy, zgnębi, uczyni nieszczęśliwymi. Warto jest wziąć jakoś w swoje ręce tę kwestię "co dalej zrobimy, z doznaniami, jakie nam niesie świat?". Możemy być tu twórczy i sprawczy, a możemy dać się rzucać jak listek na fali.