ŚFiNiA

Andy72

O ile realista myśli o rzeczach, idealista myśli o myślach.
Konsekwentny idealista wychodząc z solipsyzmu, dojdzie tylko do solipsyzmu, więcej nie zajdzie.
O co chodzi w realizmie: nie upieram się co do rozciągłości przestrzeni poza mną, można to traktować jako zbiór bajtów, i tak mogło by być to równoważne.
Jaka więc jest różnica między tym a matrixem? Taka że w matrixie świadomości są wyróżnione (co łechce pychę) i tylko to dynamicznie jest generowane co któraś ze świadomości doznaje.
W realistycznym przypadku : jeśli mamy bibliotekę gminą w Ostrołęce, to na drugim regale, trzeciej półce, czwartej książce, 136 stronie, 7 linijce , jest ustalone już pierwsze i trzecie słowo. Dla idealisty istnieje tylko to co postrzegane.
Dlatego dla Wuja kod Schrodinegera jest tylko dlatego paradoksalny, że kot ma świadomość, natomiast na przykład szklanka cała lub rozbita w pudełku może być jednocześnie, o ile tego nikt nie widzi,
Idealistom bardzo podoba się mechanika kwantowa, ale po pierwsze chętnie interpretują pomiar jako świadome doznanie
po drugie , lubią przenosić efekty kwantowe na świat makroskopowy

lucek

lucek

PS za wiki:

"Sławne paradoksy Gorgiasza, spisane w swoistym manifeście starożytnego nihilizmu, dziele O naturze albo o niebycie (Περί του μη όντος ή περί φύσεως, Perí toú me ontos e perí phýseos), brzmią następująco (trylemat Gorgiasza):

Nic nie istnieje. (οὐδέν ἔστιν oudén éstin w oryginale jedno przeczenie, dosł. 'nic istnieje')
Gdyby nawet coś było, to byłoby to niepoznawalne. (εἰ καί έστιν, ἀκατάληπτον ἀνθρώπῳ ei kaí éstin, akatáli̱pton anthró̱po̱)
Gdyby nawet było poznawalne, to i tak wiedzy o tym nie udałoby się przekazać. (εἰ καί καταληπτόν, ἀλλά τοί γε ἀνέξοιστον καί ἀνερμηνευτον τῷ πέλας ei kaí katali̱ptón, allá toí ge anéxoiston kaí anermi̱nef̱ton tó̱ pélas)
Swoje tezy argumentował w następujący sposób:

Nic nie istnieje:
Skoro wśród filozofów przyrody zdania na temat bytu, tego czym właściwie jest i jaki jest, są podzielone, to oznacza ni mniej ni więcej, że go nie ma, gdyż w przeciwnym wypadku nie dałby się określić zarazem jako „jeden”, „mnogi” bądź „niezmienny” i „powstający”.

Gdyby nawet coś było, to byłoby to niepoznawalne:
Myśl według ówczesnych poglądów sprowadzana była do myśli o bycie w taki sposób, że można było uznawać myśl i byt za to samo. Niebytu w tej koncepcji pomyśleć się nie dało. Tymczasem Gorgiasz dowodzi, że można sobie wyobrazić np. latającego człowieka, mimo że taki nie istnieje. W konsekwencji myśli zostają oddzielone od bytu i przestają być wiarygodnym źródłem poznania świata.

Gdyby nawet było poznawalne, to i tak wiedzy o tym nie udałoby się przekazać:
Swoje odczucia zmysłowe takie jak kolor, zapach czy barwę możemy przekazać innemu za pomocą słów, które te odczucia symbolizują. Lecz nie mamy żadnej gwarancji, że drugi rozumie nasze sformułowania tak, jak my. Nie wiemy też czy te same bodźce powodują u niego takie same uczucia.

Wobec takich racji Gorgiasz neguje zarówno prawdę absolutną (gr. ἀλήθεια aletheia) jako niepoznawalną, jak i prawdę subiektywną (gr. δόξα doksa) jako nie mającą sensu.

Etyka
Etyka Gorgiasza jest określana jako etyka sytuacyjna. W swoich intelektualnych poszukiwaniach wychodzi od nihilizmu, a następnie od niemożliwości obiektywnego poznania wszelkiego bytu. Będąc krytykiem poprzedzającej go eleackiej filozofii przyrody, neguje możliwość poznania wszelkiego rodzaju bytu, zarzuca filozofom nieracjonalność zajmowania się tego typu problemami, i zwraca się w kierunku problemów etycznych. Jednak i tu zajmuje stanowisko jak najdalsze od możliwości mówienia obiektywnego na przedmiot rozważań.

Swoją wiedzę buduje w oparciu o krąg ludzkich doświadczeń, jak pisze Giovanni Reale „ogranicza się do objaśniania faktów, okoliczności, życiowych sytuacji ludzi i państwa”.

Według Realego dla Gorgiasza „powinności zmieniają się w zależności od chwili, wieku, sytuacji społecznej; jedno i to samo działanie może być dobre lub złe, zależnie od tego, kto jest jego podmiotem. Jest zrozumiałe, że ta praca teoretyczna, dokonana bez podstaw metafizycznych i nie oparta na bezwzględnych zasadach, pociąga za sobą uznanie w szerokim zakresie rozpowszechnionych opinii.” Nie definiuje żadnych pojęć etycznych, lecz stara się do nich podejść na sposób fenomenologiczny, opisowy, empiryczny. Gorgiasz zatem dostrzegł drogę zjawisk i szedł nią, aczkolwiek intuicyjnie, bez teoretycznych uzasadnień."

Andy72

Błąd:
Platon był dokładnie odwrotnością nowożytnych "idealistów", jego idee były czymś dalszym od nas i realnie istniejące, rzeczy jako cienie idei, w takim razie myśli o rzeczach i ideach to byłyby cienie cieniów.
Nowożytni idealiści lubią nazywać siebie "idealistami" ale mówią o "ideach w głowie" czyli myślach, czymś bardzo małym,
A Gorgiasz nie jest żadnym autorytetem. W Grecji byli trzej wielcy filozofowie : Sokrates, Platon i Arystoteles a nie nihilista Gorgiasz czy Sofiści, którym udawało się przegadać "udowodnij że nie masz rogów", w co sami nie wierzyli.
Sokrates: mało o nim wiadomo, był autorytetem moralnym, nie zawahał się oddać życia, jego "wiem że nic nie wiem" oznacza że im więcej wiemy, to w pokorze dowiadujemy się że w gruncie rzeczy bardzo mało wiemy, coś zupełnie innego niż wątpienie Kartezjusza.
Platon - często przeciwstawiany Arystotelesowi, no. Krajski go nie lubi, ale miał duże zasługi gdy mówił o ideach, tych prawdziwych a nie "ideach w głowie", natomiast mylił się co do przyziemnych spraw jak polityka
Arystoteles - wspaniały wszechstronny erudyta

lucek

Andy72

Nie pisałem że Gorgiasz to idealista.
Przykład idealisty - Berkeley
Gorgiasz mnie nie interesuje, to żaden filozof a destruktor myślenia.
Już przed wiekami miał filozofię antyrozumowe, jego wnioski są dokładnie takie same jakie np.. szatan chciałby wmówić ludziom
Przedostatnim stadium byłby solipsyzm
a ostatnim nihilizm, w którym delikwent by uwierzył że nie ma nawet jego samego.
O ile Bóg stworzył wszystko z nicości, to szatan chciałby żeby wszystko rozpłynęło się w chaosie i nicości.

lucek

Andy72

Berkeley przecież przeczy istnieniu materii. Twierdzi że dzięki jego filozofii wzrośnie wiara w Boga, bo jak można Go pogodzić z "materializmem".
W praktyce nie różni się od Wuja.
A paradoksy Gorgiasz warte tyle co sofistyka
przychodzi taki filozof do swej ofiary i mówi:
- To czego nie zgubiłeś jest twoje.
- Ale nie zgubiłeś rogów,
- zatem masz również rogi.

człowiek intuicyjnie wie, że ten filozof nie ma racji (tak jak wiem że nie jestem w matrixie) ale przecież jest logiczny ciąg wnioskowań

lucek

Andy72

Przyjrzyjmy się dowodom Gorgiasza

lucek

Andy72

Jezus uważał że tylko On istnieje a inni to złudzenie?

lucek

Andy72

I Twoim zdaniem to jest solipsyzmem?

lucek

tak powiedziałby solipsyta, czyli człowiek świadomy solipsystycznej natury swojego poznania.

Andy72

z Wikipedii

lucek

i co

masz kłopoty ze zrozumieniem:

Andy72

Bezpośrednio przed tym jest "istnieje tylko"
czyli solipsyzm to skrajna pycha i egocentryzm
poza tym nierzadko psychopatia, bo co broni solipsystę przed zrobieniem kuku wytworom swojej wyobraźni?

lucek

lucek

ta def. chyba lepiej oddaje istotę poznawczą a nie ontologiczną solipsyzmu

Andy72

Nie chodzi mi o "jednostkowy" tylko o "istnijeje tylko"
Skoro uważasz że ja istnieję, skoro ze mną rozmawiasz, to nie jesteś solipsystą
Tylko czemu się za solipsystę podajesz?

lucek