ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Sfinskie dyskusje filozoficzne ostatnio właściwie się koncentrują na jednym zagadnieniu - tego, co istnieje, jest realne, prawdziwe. Stronom jest się trudno pogodzić, bo u samych podstaw budują swoje poglądy w oparciu o odrębne intuicje. Ale z grubsza można powiedzieć że spierają się opcje realistyczna z idealistyczną.
Opcja realistyczna wskazuje na niezaprzeczalność, stałość, niezależność od umysłu dla rzeczy, podczas gdy opcja idealistyczna widzi wszystko przez pryzmat myśli i doznań, wskazując na to, że ostatecznie nic innego niż doznane do nas nie dociera, a więc nie mamy wystarczających podstaw, aby postulować coś poza myśl/świadomość wyrastającego (np. niezależną od świadomości materię).
Ja sam się opowiadam zdecydowanie bliżej idealizmu, niż realizmu, ale...
... z jednym, choć wyrazistym ale. :rotfl:

Otóż pewną, bardzo szczególną postać realizmu bym wyznawał. Tyle, że jest ona znacząco różna od tego realizmu, jaki znam z poglądów znanych mi realistów. Poza tym byłby to realizm wyraźnie słabszy, od tych znanych, wyraźnie defensywny. Ale by był. Choć można dyskutować, czy w ogóle byłby to JESZCZE realizm. Dlatego ten pogląd nazwę właśnie "pseudorealizmem filozoficznym", albo ściślej "pseudorealizmem agnostycznym". Zaznaczę, że słowo "filozoficzny" jest w tym zestawieniu o tyle istotne, iż termin "pseudorealizm" jest już używany w literaturze. Jednak odnosi się on najczęściej do koncepcji artystycznych, związanych ze sztukę, filmem. Mi chodzi o coś znacząco innego, dlatego dodawał będę dodatkowy czasownik w nazwie: agnostyczny (we wcześniejszej wersji posta tym przymiotnikiem było "filozoficzny" i tak też nieraz, alternatywnie będę nazywał ten pogląd).

Definicja pseudorealizmu agnostycznego według MD (nie szperałem intensywnie w poszukiwaniu innych sposobów zastosowania terminu "pseudorealizm", wiec na wszelki wypadek zaznaczam, iz piszę tu o własnej koncepcji).
Pseudorealizm agnostyczny jest poglądem, który wprowadza jeden, konstytuujący tę koncepcję postulat. Można by to sformułować jako:
W rzeczach, myślach, koncepcjach zawarty jest aspekt pewnej absolutnej trwałości, nieprzekraczalności, przeciwstawienia się działaniom myśli w sposób całkowicie dowolny.
Jest to nieco mętnie, bo bardzo, bardzo ogólnie sformułowane, ale inaczej się nie da, bo nie chcę tu wskazywać na to, jaki to jest aspekt, bo właśnie zostawiam tu liczne ścieżki otwarte. Inaczej mówiąc, odżegnuję się np. od - właściwego dla standardowego realizmu - przekonania, że rzeczy istnieją same w sobie niezależnie od umysłu, albo że materia istnieje niezależnie od świadomości, albo że logika jest niezależna od świadomości. Nie - nic z tych rzeczy nie postuluję, choć też nie zamierzam tutaj im przeczyć (bo przeczenie też należałoby jakoś umotywować, a jak uważam, nie dopracowaliśmy się na tym etapie jeszcze nawet śladu modelu, który cokolwiek by był w stanie motywować, wskazywać).
Stwierdzenia, aby były informujące, muszą zbiegać do jakiegoś sensu, który odróżnia go od przeciwsensu muszą na coś wskazywać. Standardowe podejście realistów, które w uproszczeniu można skwitować jako "realne jest to, co istnieje" (zaś istnieje to, co jest realne...), uważam za mielenie słów nie wyjaśniających niczego, bo nie dodających do układanki myślowej nowych elementów. To jest nic innego, tylko karuzela słów. I nawet jeśli kogoś stosowanie tej karuzeli mentalnie zadowala, to ja się od tego zadowolenia odżegnuję. Dla mnie takie podejście jest jałowe.
Jednak - co zostało zawarte w postulacie mojej koncepcji pseudorealizmu agnostycznego- nie zamierzam też twierdzić, iż swoją myślą, świadomości możemy dokonać tak absolutnie wszystkiego - wręcz przeciwnie, właśnie skłaniam się ku przekonaniu, o obecności trwałych, nieprzekraczalnych ograniczeń dla umysłu. A jakie to są ograniczenia?...
- tu już sprawa robi się mocno skomplikowana...

Bo nie twierdzę np., że ostateczną granicą dla świadomości musi być nam materia (w formie znanej nauce, czy nie znanej, a jakoś tam wyobrażonej). Choć także nie wykluczam, że ostatecznie jakaś forma materialności owa granicą się okaże. Ale teraz nie wiem, jak to byłaby forma i jaki rodzaj granicy wytyczy.
Nie twierdzę również, że ostateczną granicą dla świadomości jest logika. Po pierwsze dlatego, że znane są różne systemy logiczne (więc wybór i tak jest, czyli nie ma absolutności jednego z nich), a po drugie w ogóle logikę traktuję raczej jako narzędzie umysłu porzadkujące komunikację i wyrażanie myśli, a nie jakąś siłę konstytuującą rzeczywistość samą w sobie.
Generalnie nie twierdzę CO jest dla umysłu granicą, ale mam głębokie przekonanie, że w końcu taka granica się ujawni dla każdego umysłu. Mam nawet pewne intuicje na temat wybranych postaci owej granicy, lecz jednocześnie zarzekam się, iż nie potrafię tych intuicji ubrać w słowa, więc ich tu nie przedstawię. Po prostu ich poziom ogólności, niejasności, niesprecyzowanego charakteru jest tak wysoki, że spodziewana odpowiedzią po (jakże nieudolnych, bo inaczej nie potrafię) próbach ich przedstawienia, byłaby pewnie co najwyżej drwina ze strony innych dyskutantów. A po co mi ta drwina?...

Wracając jednak do pseudorealizmu agnostycznego.
Warto byłoby czymś tę koncepcję wesprzeć. Jako wsparcie widzę - chyba powszechne - przeświadczenie, że w świecie mamy nie tylko chaos, obserwowane są tu prawa (fizyki, logiki), pewne rzeczy da się przewidzieć - czasem ściśle, czasem w przybliżeniu, ale jednak się da. Jednocześnie wiele rzeczy da się pomyśleć, nasza ludzka wyobraźnia jest w stanie wygenerować światy, byty, sytuacje, które daleko wykraczają poza to, co ostatecznie uznamy za "realne" (nie wchodząc w ścisłą definicję realności, tylko poprzestając na kolokwialnym, intuicyjnym odbiorze słowa), spełnione, zaistniałe.
I chyba każdy z nas zgodzi się z tezą, iż myślą nie wszystko da się zmienić. Skoro tak, to znaczy, że mamy jakiś rodzaj ograniczenia dla myśli. Ale jaka jest jego natura? Co stanowi o tym ograniczeniu?
- Tego nie wiem. Choć pewnie da się dociekać jakichś aspektów tego zagadnienia...
:think:

Michał Dyszyński

A tak w ogóle, to widzę w tym coś podobnego do postulatu ontologicznego, sformułowanego wcześniej:
http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/postulat-ontologiczny,12275.html

Michał Dyszyński

A patrząc religijnie na sprawę można by dojść do zastanawiającego wniosku dotyczącego istoty wszechmocnej.
Jesli istota wszechmocna może wszystko, to czy może także (stworzyć) coś, co będzie od niej niezależne, bo stało się już osobnym całkowicie bytem? (trochę odmieniona wersja paradoksu kamienia).
Jak długo istota wszechmocna tworzy dzieła, które zawsze są od niej zależne, są częścią jej, tak długo nie tworzy bytu osobnego, czyli niejako NIE TWORZY (TAK W PEŁNI) W OGÓLE.
Największym wyzwaniem dla istoty wszechmocnej byłoby zatem stworzenie czegoś, co by zaprzeczyło jej wszechmocy.
Wszechmoc pełna oznaczałaby bowiem możliwość stworzenia (choć raz) istoty niezależnej w pełni od stwarzającego. Wtedy - w ramach tych niezależnych decyzji stworzonej istoty - z kolei zanegowana zostałaby pierwotna postać wszechmocy stwarzającego.
To zaś mogłoby oznaczać, że istnienie szatana - przeciwnika Boga jest niezbędnym elementem układanki budującej prawdziwe istnienie. :think:

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Czy to tak samo jak stwierdzić, że realne jest to na co nie możemy wpłynąć samą myślą?

Oczywiście myślą, możemy wpłynąć na siebie bo mamy reakcje fizjologiczne na myśli. Ale to bardziej udowadnia, że łatwo się oszukujemy taką wewnętrzną iluzją rzeczywistości. Warto dodać, że tak naprawdę nie operujemy w świecie a w naszej wewnętrznej iluzji świata, więc zmiany na zewnątrz są tylko wynikiem naszego obrabiania świata wewnętrznego. Nie potrzebne jest istnienie platońskiego świata idealnego bo nasz własny umysł odgranicza nas niepokonywalną barierą od twardej rzeczywistości. Po co dodawać kolejny poziom?

Z innej strony, dla umysłu granicą wpływania na rzeczywistość (na nasze obecne zrozumienie) są możliwości ciała. Mamy ciało do operowania w rzeczywistości, a to ciało ma takie możliwości a nie inne. Na dzień dzisiejszy nie znaleźliśmy nadajnika do telepatii, to i w telepatię specjalnie nie wierzymy. Ale kiedyś może go znajdziemy, a może stworzymy? Czy możemy wpływać na rzeczywistość z pominięciem ciała? Czy to uczciwe wyłączać nasz umysł i nasze myśli poza rzeczywistość? Nawet jeśli istnieją tylko w mojej głowie to przecież ciągle są częścią rzeczywistości.

Andy72

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Andy72

Nieważne. Nieważne jakie reakcje s au odbiorcy, liczby Pi to nie obchodzi ;-)

Michał Dyszyński

Andy72

To była przenośnia i znaczek ;-)

Poza tym było NIE obchodzi, nie wymaga to świadomości, gdyby obchodziło to by wymagało

Michał Dyszyński

Andy72

Materii tez nie obchodzi co o niej myslimy.
Inaczej mówić: ktoś na innym forum zwykle pisał nieciekawe rzeczy, ale jedną napisał ciekawą:

Semele

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Andy72

Ja nie mam jakoś wyobrażenia, po prostu wiem. Tak samo jak mówię o świecie gdzie nie istnieją świadome istoty.

Michał Dyszyński