ŚFiNiA

Katolikus

Ciekawi mnie temat przemijania ludzkiego życia. Tysiące ludzi jest przekonanych -być może nie deklarując tego wprost ale jednak dając tej myśli pierwszeństwo nad innymi opcjami- że po wędrówce życia na ziemi nic dalej nie ma.

Niedawno znajomy opowiadał mi, jak gdzieś czytał, że spora część ludzi pomimo spełnienia zawodowego, rodzinnego, mając poczucie bycia radosnymi, nie jest wstanie poradzić sobie z poczuciem przemijania własnego życia. Nie wiedzą jak sobie z tym poradzić. Ponad to przeraża ich perspektywa utraty najbliższych. Niektórzy boją się, że z tego może urodzić się depresja...

Czy człowiek, któremu bliższa jest myśl, że jednak to życie i dalej nic, może poradzić sobie z poczuciem przemijania? z myślą że tak po prostu to wszystko się skończy, że trzeba będzie pożegnać najbliższych i swoje własne życie? Jak sobie można poradzić? A może nie można, bo to ostatecznie tylko będą puste i złudne zabiegi?
hmm?..

mat

Można takich ludzi zapytać jak radzili sobie przez miliardy lat, które minęły zanim się urodzili.

Ircia

Gdy myślimy o tym że nic po śmierci nie ma pojawiają się absurdalne skojarzenia z doświadczaniem niczego, jakiejś strasznej pustki, nicości i to może rodzić strach, ale przecież nie chodzi o doświadczanie niczego( zresztą nie da się doświadczyć niczego, doświadczamy coś -poczucie braku czegoś to też coś!) a o brak doświadczania, po prostu znikasz i tyle - wszystko się kończy, zero problemów...
Gdy umrzesz nie doświadczysz utraty czegokolwiek bo kto by to miał doświadczyć?
Zniknie to co nazywasz 'ja', gdy uświadomisz sobie kim jesteś strach przed śmiercią staje się absurdalny...

Katolikus

Ircia

Tu i teraz doświadczam tu i teraz, oczywiście jest miejsce na plany i marzenia, na myślenie jak uniknąć czegoś na co nie mam ochoty, ale są rzeczy na które nic się nie poradzi i nie warto się tym zajmować, pozwalać by myśli o tym rujnowały to co piękne tu i teraz, tak samo jak warto wyciągnąć z przeszłości wnioski, ale nie warto pozwalać aby złe wspomnienia psuły tu i teraz - wiem że to się tylko tak łatwo mówi, szczególnie że ja nie mam tego 'bólu dupy'.

Osobiście bardziej mnie dziwą podobne obawy u ludzi wierzących w coś po śmierci, choć tu zapewne chodzi o to że grzechy są tak zdefiniowane że każdy może czuć obawę że trafi do jakiegoś mało fajnego miejsca.

Dyskurs

Katolikus

mat

Ircia

Po prostu sądzę że z nieradzenia sobie z przemijaniem, z nieuchronnością śmierci wywodzą się wszelkie wizje zaświatów - gdy odszedł nasz ukochany pies bardzo kusiło aby powiedzieć dzieciakom że trafiła do lepszego świata i że kiedyś się z nią spotkają, ale powiedziałam że będzie żyła w naszej pamięci, we wspomnieniach cudownych chwil... daliśmy sobie czas na przeżycie tego tak jak kto potrzebował, pożegnaliśmy ją tak jak uznaliśmy za słuszne , olewając pewne normy... po półtora miesiąca byliśmy gotowi na wyprawę do schroniska.

Gdy odchodzi ktoś bliski to za nim tęsknimy i tak naprawdę w śmierci raczej nie boli to że się odchodzi w nicość ale fakt że ktoś będzie cierpiał z powodu naszego odejścia.

Odrzucanie myśli o swojej śmiertelności oznacza że się jej obawiamy, nie chodzi o odtrącenie ale o akceptację tego faktu, zrozumienie że śmierć i życie to dualna para, jedno bez drugiego nie może istnieć.

Jaka wieczna rozłąka? Jeśli po śmierci nie ma mnie to nie ma rozłąki ,bo nie ma kogoś kto by ją odczuwał, kogo by to mogło boleć.

Aby pozbyć się problemu z akceptacją śmierci polecam skupić się na pytaniu : kim jestem?

Dyskurs

Katolikus

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

mat

Katolikus

Dyskurs

Ircia

mat

Katolikus

Dyskurs

Ircia

Ateizmu nijak problem śmierci nie obchodzi bo ateizm to tylko brak wiary w osobowego Boga/bogów ingerujących w świat, natomiast ateiści jakoś sobie z pytaniami egzystencjalnymi radzą - każdy po swojemu, bo ateizm niczego nie sugeruje, nie podsuwa odpowiedzi, poza tym że skoro raczej nie ma Boga to i nieba w którym można będzie z nim przebywać raczej nie ma, tak samo piekła, natomiast ateista może sobie snuć dowolne wizje zaświatów bez bóstw.
Większość ludzi nie wierzących w Boga nie wierzy w cokolwiek po śmierci, choć znam ateistów wierzących np w reinkarnację, takich którzy wierzą w posiadanie dusz które po śmieci spotykają się z najbliższymi i przebywają w jakiś zaświatach, itd.
Ja wierzę że dla mnie jako osoby po śmierci nic nie ma, ale jak już pisałam - dla mnie kluczem jest pytanie - kim jestem?

Dyskurs

Ircia

Tekst raczej objaśnia powody dla których ludziom przestaje być potrzebna religia, co jeszcze nie oznacza ateizmu - mamy mnóstwo wierzących niepraktykujących, oraz osoby wierzące w Boga które nie czują się związane z jakąkolwiek religią.
Do tego jak wyjaśnić fenomen poziomu religijności w USA - wszystkie powody rozkwitu ateizmu w Europie występują także w Stanach - możesz się Dyskurs wykazać.
Dlaczego Czechy i Polska mimo bardzo zbliżonego poziomu życia i kultury pod względem liczby ateistów dzieli przepaść?
Wiara w Boga rozwiązuje sporo problemów egzystencjalnych - jest pewnym drogowskazem, może i niekoniecznie kierującym tam gdzie chcemy dojść, ale gdy ktoś nie potrafi samemu sobie wyznaczyć celu i poszukać drogi taka opcja jest kusząca, szczególnie gdy rodzice nas na nią wprowadzili i sprawili że to znana droga, że się ktoś do takiej wizji przywiązał.

Michał Dyszyński