ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dla mnie takim superważnym powodem praktykowania religii judeochrześcijańskiej jest to, że postawiła ona problem grzechu pierworodnego, czyli (już w mojej interpretacji) pytanie o możliwość osiągnięcia szczęścia przez umysł podobny ludzkiemu.

Bo moja interpretacja grzechu pierworodnego jest z grubsza taka: umysł człowieka, nawet bytujący w warunkach maksymalnie komfortowych, nawet pozbawiony trosk i cierpienia, BEZ PRZYGOTOWANIA W PEWIEN SPOSÓB nie potrafi osiągnąć trwałego szczęścia.
To traktuję jako tezę do dyskusji, a jednocześnie problem fundamentalny człowieczeństwa i osnowę sensownych religii.

Chciałbym skupić się na samej owej tezie, pomijając spory na temat religii w ogóle. Czy ta teza jest słuszna?
Co za nią przemawia?
Według mnie przemawia za nią niemało.
1. Przypadek ludzi bogatych, zdrowych, młodych, nie mających "realnych trosk", a jednak często niespełnionych, nieszczęśliwych.
2. Celowość ludzkich poczynań - skupiając się na osiąganiu celu, a ostatecznie osiągając ów cel, odczujemy satysfakcję. Ale ta satysfakcja będzie trwała tylko jakiś czas; potem przyjdzie pustka, brak celu, brak sensu dążenia do czegoś. Może ten schemat jest nieprzekraczalny?
3. Niekończące się ludzkie spory (także tu na sfinii) wciąż ponawia się u większości ludzi pragnienie zaczepki, wytknięcia komuś czegoś, wyżycia się w agresywnym stylu. Może bez owej agresji nie potrafimy (jako ludzie) funkcjonować? A to jednocześnie świadczyłoby, że zawsze będziemy chcieli się (jako ludzkość) krzywdzić, dokuczać sobie, robić innym piekło w imię tego, "że mogę", że "mam możliwość wykazania innym swojej wyższości, czy choćby zdolności do wywołania silnej emocji".

Najbardziej chciałbym zastanowić się właśnie nad tym punktem 3 - powszechnością ludzkiej agresji, potrzebą agresji. Z jednej strony agresję traktuje się jako coś złego, jest ona nieakceptowana; z drugiej jednak strony jest tak wszechobecna, tak wypełnia karty historii świata, często tak pozbawiona realnych podstaw, że to naprawdę daje do myślenia. Agresję ludzie potrafią przejawiać nawet w przyjacielski sposób - np. robiąc kumplowi kawał, rozładowując jakieś emocjonalne napięcie (np. kobiety "w trudnych dniach", bądź faceci, rozdrażnieni czymś w pracy). Nasze emocjonalne funkcjonowanie jest od najmłodszych lat powiązane z wymianą dawek agresji - maluchy zabierają sobie zabawki, złoszczą się na siebie, specjalnie robią coś na przekór - czy to innym dzieciom, czy dorosłym. Chyba tak też jest, że taką drobną agresją ludzie po prostu przypominają innym, że są, że żyją, domagają się uwagi, dostrzeżenia, przypominają o fakcie bycia członkiem społeczności. Agresji pragniemy również doznawać w formie wirtualnej. Najczęściej oglądane filmy to te, w których występuje agresja. Przecież nic nie zmusza ludzi do oglądania krwawych obrazów wojennych, horrorów, filmów sensacyjnych, gdzie trup ściele się gęsto. Ludzie Z WŁASNEJ WOLI chcą być ową agresją pobudzani, chcą mieć z nią kontakt. I to nie ludzie wybrani, nieliczni, ale praktycznie wszyscy. Nasze emocjonalne funkcjonowanie jest ewidentnie wpisane w różne postacie konfliktów, zachowań negatywnych. Dlaczego tak mamy?...
Gdyby komuś zaproponowano następujący układ: dostaniesz dom z najlepszym wyposażeniem, zapewnimy ci zdrowie, dostęp do wygód, jedzenia, picia, wszystkiego co potrzebne do funkcjonowania, ale postawiono warunek: nie zetkniesz się z żadną postacią agresji, nie wolno ci będzie przejawić żadnej agresji, to zapewne większość ludzi zareagowałaby: to wtedy szybko zanudziłbym się na śmierć!

Z drugiej strony agresja nas niszczy - zabija, krzywdzi emocjonalnie, rozwala nam życia. Tej agresji jednocześnie chcemy i unikamy jej. Bezrefleksyjni ludzie chętnie przejawiają ją na zewnątrz, lecz są bardzo oburzeni, gdy owa agresja do nich wraca. A najczęściej wraca. Ludzie zdolni do refleksji w końcu zaczynają rozumieć, że jedno z drugim jest powiązane, że agresja przejawiana przez nas i agresja, której doznajemy są tożsame funkcjonalnie. Zmienia się tylko sam kierunek.
Ale też wiele ludzi trochę chce być poddanym jakiejś formie agresji, nacisku, presji. Świadczą o tym dobrowolne praktyki sado - maso, świadczy o tym dobrowolne zaciąganie się mężczyzn do armii, sportów walki (i nie tylko mężczyzn). Owi ludzie mają przecież świadomość, że nie tylko oni będą na tych wojnach przejawiać agresję, lecz także będą jej doznawać. I idą na to. Niektórzy nawet, bez większego problemu godzą się z tym, że zginą na wojnie, w którą się wplątali. Czy oni nie chcą żyć?
Jak to powiązać z - chyba powszechnym u ludzi - pragnieniem szczęścia?...

Może - jako ludzkość - jesteśmy tak skażeni sprzecznością własnych pragnień i intencji, że nie mamy szansy na trwałe szczęście?
Ale może...
... może da się jednak osiągnąć taki poziom świadomości, takie uładzenie się z własnymi potrzebami psychicznymi, emocjami, że nasza ludzka natura odnajdzie się w stanie trwałego szczęścia?
Dla mnie jest oczywiste, że nawet jeśli ta druga opcja jest możliwa, to chyba nie jest łatwa do zrealizowania. Dogadanie się z samym sobą tak, aby SAMEMU nie niszczyć podstaw do szczęścia w sobie - w obliczu wyżej opisanych problemów - jest trudne. Być może jest bardzo trudne, wymagające niezwykle zaawansowanej, nawet bolesnej formy terapii?

Michał Dyszyński

Moje osobiste za i przeciw tezie, że można być trwale szczęśliwym

Przeciw temu, że można być trwale szczęśliwym
1. Ludzkie pragnienie agresji, tak niszczące otoczenie, a na koniec samych siebie jest wszechobecne w historii i kulturze
2. Obserwujemy wysycanie się satysfakcji - np. narkotyki, aby działały na psychikę, muszą być podawane w coraz większych dawkach. Ale ogólnie, szukamy wciąż więcej i więcej pobudzeń, tych pozytywnych. A przecież nie da się dawek pozytywnych eskalować w nieskończoność.
3. Nudzimy się, satysfakcja nie trwa wiecznie
4, mamy instynktowną potrzebę agresji, która działa niszcząco na związki międzyludzkie, z tego zaś wynika erozja środowiska emocjonalnego, w jakim przychodzi nam żyć
5. samotność też nie jest rozwiązaniem, opisanej w punkcie 4 pułapki agresywności. Bardzo niewiele osób w samotności potrafi być szczęśliwymi. Ale przecież, jak są w grupie, społeczności, to ją zaczynają niszczyć agresywnymi tendencjami
6. Część ludzi w ogóle wykazuje skłonności autodestrukcyjne - sami jakby nie chcieli być szczęśliwi.
7. Pozytywne bodźce uczuciowe mają skłonność do wysycania - np. seks się nudzi (szczególnie z jednym partnerem), wszystko co sprawia radość, zwykle po jakimś czasie powszednieje, blednie.
8. Gdybyśmy mieli wszystko bez ograniczeń, to nie mielibyśmy wyzwań. Gdy zaś są wyzwania, to znaczy, że jest czegoś brak, niedosyt, pragnienie, niezrealizowanie. I nie widać z tego dylematu wyjścia.
9. Najlepiej się czujemy, gdy uczucia, emocje "wrzucimy na luz". Jednocześnie jednak, obserwując tych najbardziej emocjonalnie wyluzowanych, szybko spostrzeżemy, że są to toksyczne dla otoczenia jednostki - ludzie, którym ów luz usprawiedliwia nie liczenie się z nikim i z niczym. Aby nie krzywdzić, trzeba być uważnym, opanowanym, postrzegającym efekty działań i poczynań, bo inaczej przeoczy się możliwość skrzywdzenia kogoś. Jednak jak będziemy żyli na takim emocjonalnym hamulcu, wciąż w lęku, że kogoś tam krzywdzimy, to nie poczujemy tego, emocjonalnego "wiatru w żaglach". I nie widać z tego dylematu wyjścia.
10. Ekspansywność, sprawczość. wymagają wiary we własne siły, skupienia się na celu. Ale skupiając się na celu, coś tam pomijamy, może kogoś krzywdzimy, może coś psujemy. Znowu dylemat trudny do rozwiązania.

ZA tezą, że można być trwale szczęśliwym
1. Są ewidentne przypadki ludzi szczęśliwych i to całkiem trwale szczęśliwych
2. Są przypadki udanych terapii, udanych przemian emocjonalnych, pokonania złych skłonności, nawyków. Może to jest tylko kwestia metody, trochę determinacji, aby jednak pokonać ograniczenia, które stawia nam natura i dylematy opisane w 10 punktach wyżej.
3. Szklanka do połowy pusta, jest do polowy pełna - jeśli nawet wskażemy na to, że pozytywne emocje i uczucia się wysycają, to jednocześnie warto zauważyć, że one są, mamy dla nich potencjał. Może to jest tylko kwestia metody, jak je utrwalić?...
4. Są przykłady społeczeństwo, które w bardzo dużym stopniu poradziły sobie z agresją szczególnie niedostosowanych jednostek - ludzie w nich żyją, rozwijają się.
5. Może nauka, czy ogólnie ludzka przemyślność znajdzie metody leczenia ludzi szczególnie zaburzonych, agresywnych - czy to farmakologicznie, czy innymi sposobami.
6. Mamy do dyspozycji (jako ludzie) wspaniałą emocję, wspaniałe źródło szczęścia - MIŁOŚĆ. I wielu ludzi realnie jest w stanie kochać, czuć pozytywną stronę kontaktu z innymi istotami. I to działa. Nie u wszystkich jeszcze działa w pełni poprawnie, ale jednak działa.
7. Świat natury oferuje niewyczerpane zasoby piękna. Wrażliwe natury mają wspaniałe źródło, do pozytywnych doznań. Wystarczy mieć wrażliwość. A tę chyba da się rozwijać.
8. Ludzkość wciąż się rozwija, mamy coraz bogatsza ofertę atrakcyjnych przedmiotów, dzieł literackich, filmowych, muzycznych. Źródła do pozytywnych doznań są niewyczerpalne.
9. Uczymy się i rozwijamy, pokonujemy trudności. Jednak większość ludzi ostatecznie daje sobie radę z tym, co trudne, wychodzą na prostą nawet z trudnych życiowo sytuacji. Mamy moc - jako ludzkość - mamy potencjał do radzenia sobie z problemami.
10. Z punktu 9 wynika też, że właśnie pokonując problemy zyskujemy dodatkowe źródło satysfakcji. Odpowiednio zrównoważony i silny umysł potrafi zło i problem obrócić w dowód wartości człowieka i satysfakcję.
11. Mamy Boga, który nad ludzkością czuwa. Dziedziczymy Jego boską naturą, która jest dobra i niesprzeczna. To jest najmocniejszy powód, aby mieć nadzieję na trwałe szczęście.

Michał Dyszyński

I na koniec zagajenia w temacie podałbym coś w rodzaju wniosków praktycznych.

Strategia, jak stawać się szczęśliwym
Podstawowym hasłem mojej osobistej strategii, która miałaby przybliżyć szczęście byłoby chyba: poznaj samego siebie, szczególnie pod kątem potencjalnych sprzeczności i nieusuwalnych (na danym etapie, bo w dłuższej perspektywie jestem optymistą) barier swojej natury, przede wszystkim słabości, nieuświadomionych (a więc niemożliwych do zmodyfikowania rozumowego) motywów, wpływających na odczuwanie.
Ogólnie stoję na stanowisku, że znając siebie, mam szansę na racjonalne rozumowanie, reakcję, poprawę stanu rzeczy. Nie znając siebie, będę jedynie nieświadomym odbiorcą impulsów, które zrobią ze mną co zechcą, zmanipulują mnie, a ja nie będę miał żadnej szansy na zorientowanie się, że w ogóle manipulowany jestem. Szczególnie ważne w tym kontekście jest poznanie własnych słabości, czy ogólnie trudnych stron mojej osobowości. To co we mnie jest dobre nie wymaga szczególnej reakcji, nie wymaga naprawy, więc mogę sobie to coś pominąć w większości rozważań (w części uwzględnić je muszę). Jednak to co buduje we mnie bariery, problemy, wymaga wiedzy, a potem strategii działania. Dlatego największą głupotą, jaką znam w kontekście szczęścia, jest odwracanie swojej mentalnej uwagi od problematycznych stron swojego charakteru, osobowości. Tą metodą nigdy nie mam szansy stać się trwale szczęśliwym.
Jednocześnie oczywiście trzeba uniknąć przy tym jakiegoś permanentnego negatywizmu spojrzenia na siebie. Nie chodzi o to, aby się zadręczać oskarżeniami, lecz O WIEDZĘ, czyli raczej O POWSTRZYMANIE NADMIERNEJ OCENNOŚCI. Na siebie zamierzam patrzeć od strony funkcjonalności i zrozumienia, a nie mielenia emocji, które i tak niczego nie rozwiążą. Bo emocje w ogóle nie służą do rozwiązywania - one dają jakiś impuls, zaś rozwiązanie przychodzi od strony wiedzy, rozumienia, konceptów.

Warto, w kontekście strategii ku szczęściu, uświadomić sobie listę pewnych problematycznych dychotomii, które - źle zrozumiane i stosowane - szczęście niszczą, a poprawnie uświadomione budują
Dychotomia celowości i satysfakcji
Dążenie, skupianie się na celu jest tym, co nas mobilizuje, napędza. Osiągnięcie celu daje radość, ale za nią za chwilę pojawi się pustka braku obiektu do dążeń. Z pozoru nie ma z tego wyjścia, bo brak celu tworzy marazm, osiągnięcie celu ten marazm przywraca, a jak tu osiągać cel, tak aby go nie osiągnąć ("chodzi o to, aby gonić króliczka"). To trzeba sobie w uczuciach uładzić, dobrze przemyśleć.

Dychotomia znaczenia i odpowiedzialności
Rzeczom, ideom, osobom nadajemy znaczenia, czyniąc je obiektem naszego starania, troski zdobywania, a także odpowiedzialności. Ta odpowiedzialność jest nierozerwalna z wartością czegoś w naszych uczuciach. Ale ta odpowiedzialność bywa też emocjonalnym ciężarem, kotwicą uczuć, przyczyną swoistego zniewolenia. Teoretycznie można zyskać "wolność" pozbywając się odpowiedzialności, można wszystko zacząć traktować lekko. Ale w ten sposób zaczynamy de facto proces erozji prawdziwego znaczenia rzeczy. Nie da się bowiem oderwać znaczenia od odpowiedzialności - jeśli nam na czymś naprawdę zależy, to będziemy (i to jest właściwe!) odpowiedzialni za kontakt z tym czymś.

Dychotomia zdyscyplinowanej kontroli, a spontaniczności, uczuciowości i niezakłóconej obserwacji
Skupiając się na celu, kontrolując swoje zachowania zgodnie z przyjętym wzorcem (trochę na podobieństwo regulaminu, dyrektywy, rozkazu do działania) automatycznie oddajemy, gubimy spontaniczność, luźny niezakłócony osąd, uczuciową swobodę. Na to też nie ma rady - jak jest jedno, to nie ma drugiego. Działając w ramach sztywnego wzorca, będziemy z samego faktu takiego działania, filtrowali rozpoznania i bodźce do działania pod kątem zgodności z owym wzorcem. Działając schematycznie, zabijamy więc trochę swoje uczucia i spontaniczność. Z drugiej strony będąc nieustannie spontaniczni nie skończylibyśmy żadnej pracy, nie zrealizowalibyśmy żadnego złożonego zadania, bo zamiast robić to co trzeba, to co wynika z logiki zadania, będziemy szukali jakichś uczuć, spontanicznej wolności itp.

Michał Dyszyński

Jest taka postawa człowieka, którą można by określić jako idealnie przeciwną do umożliwiającej szczęście. Tą postawą jest z grubsza podejście o następującej intencji:

Postawa, aby nie być nigdy szcześliwym
Jest to postawa pogardy i deprecjacji wszystkiego, związana z przekonaniem, że zawsze należy mi się coś więcej, dużo więcej niż dostaję. W jej ramach człowiek, na wszystko co zdobył, otrzymał patrzy bez wdzięczności, tylko znajduje w tym słabe strony, złe strony, głupie cechy. Nic nie uszczęśliwi tego, który programowo każdą ofiarowaną mu rzeczą, intencją, słowem, podziwem, pragnieniem odpowiada: to nieważne, jak dla mnie to nic, nie podoba mi się to. Ktoś, kto ma niechętny stosunek do każdej rzeczy i osoby, jest już we własnym osobistym piekle, NIEZALEŻNIE OD TEGO, CO UCZYNIŁ. Taki człowiek, nawet gdyby dokonał najwspanialszych czynów, poświęceń, niezwykłych dokonań pod jakimkolwiek względem, szczęśliwym być nie może, bo i tak szczęście odrzuca. A szczęście nikogo nie dotknie bez woli zainteresowanego.

W odróżnieniu od tego, jest postawa, która szczęście niejako naturalnie przyzywa.

Postawa człowieka, który szczęście ma jako najnaturalniejszą cząstkę swojej natury
Jest to postawa kogoś, kto DOCENIA WSZYSTKO, potrafi ucieszyć z podarowanego mu uśmiechu, słowa, intencji, myśli. To ktoś, kto gdy dostanie drobiazg, jest w stanie rozradować się, jakby dostał wszystkie skarby świata. To ktoś, kto niczym nie gardzi, a wszystko wywyższa. Gdy taki człowiek spotka kogokolwiek na swej drodze, to ma z samego powodu spotkania mnóstwo powodów do radości - że ów ktoś jest, że zdarzyła się ta chwila, możliwość ujrzenia kogoś, kontaktu z nim. U ucieszy się tak, jakby spotkał się z najważniejszą osobą na świecie - jedynym mędrcem tego świata, czy królem, którego ujrzenie jest samo z siebie niezwykłym zaszczytem. Taki człowiek szczęścia niczym nie gardzi, a wszystko wywyższa, nie pragnąc poniżenia niczego, ani nikogo. Taki człowiek, nawet gdyby się znalazł w otoczeniu ludzi i rzeczy całkiem zwyczajnych, dla każdego innego przeciętnych, już będzie jakby w swoim niebie - bo wszystko doceni, wszystkim się ucieszy, bo szczęście jest jego naturą.

Może nawet warto jest trochę wycierpieć w życiu, aby NAUCZYĆ SIĘ DOCENIAĆ, aby zrozumieć, że nic nie jest tak zupełnie darmo. I choć nie uważam, aby zdolność do doceniania była warunkiem wystarczającym do znalezienia się w raju, to jest jednak na pewno warunkiem koniecznym. Czyli kto nie potrafi wywyższać tego, co otrzymuje, być wdzięcznym i cieszyć się naturalnie tym, co spotyka w życiu, ten na żaden raj nie ma szansy. Kto poniża siebie, wywyższając ludzi i rzeczy obok siebie, dostając dar, dostanie wielki dar, wspaniały, godzien wielkiej radości. Kto poniża wszystko i wszystkich, ten nie może w ogóle otrzymać żadnego pozytywnego daru, bo czego by nie otrzymał, to i tak tego nie doceni, to coś nie będzie darem i źródłem szczęścia, tylko wzgardzoną głupotą. I to wszystko obowiązuje po prostu z natury umysłu - nie trzeba tutaj wcale wierzyć w Boga, czy życie pozagrobowe. aby zrozumieć ten podstawowy mechanizm odczuwania szczęścia.

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 14:49, 26 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

To są konstrukty, które choć potrafią ukoić, są nietrwałe. To, co tak naprawdę trwa nieprzerwanie i bez wysiłku, to teraźniejszość.

Dyskurs · Wysłany: Czw 16:44, 26 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Dyskurs · Wysłany: Czw 16:52, 26 Mar 2020 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 16:57, 26 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Dyskurs · Wysłany: Czw 18:42, 26 Mar 2020 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 19:06, 26 Mar 2020 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 19:15, 26 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 10:38, 27 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 11:43, 27 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

zosia · Wysłany: Pią 13:17, 27 Mar 2020 Temat postu:

myślę sobie, że żeby być szczęśliwym, to trzeba mieć szczęście akurat :wink:

ale "wypracować" można sobie w miarę trwale spokój ducha

tu polecam wersy biblii przez Semele znalezione:
„Ponieważ żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą, zapłaty też więcej żadnej nie mają, bo pamięć o nich idzie w zapomnienie. Tak samo ich miłość, jak również ich nienawiść, jak też ich zazdrość – już dawno zanikły, i już nigdy więcej udziału nie mają żadnego we wszystkim, cokolwiek się dzieje pod słońcem” Koh. 9:5-6 BT.
„Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością“ Koh. 3:19 BT.
„Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, gdyż ich imię idzie w zapomnienie… Używaj życia… bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości” – Kazn. Sal. 9,5.9.10.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 15:34, 27 Mar 2020 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy