ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Klasyczna teoria prawdy mówi, że prawdą jest zgodność myśli z rzeczywistością. Krytycy tej koncepcji zawracają uwagę na to, że i tak nie wiemy, czym jest rzeczywistość albo co rzeczywiście istnieje, więc nie jesteśmy w stanie zweryfikować, czy ktoś mówi prawdę, czy nie.

Ale jeśli przyjmiemy bardzo zdroworozsądkowe podejście, definiując rzeczywistość jako to, co nam się jako rzeczywistość subiektywnie jawi, to łatwo wybrniemy z tego problemu. Wówczas prawdę głosi każdy, kto wierzy w to, co mówi, a więc jego myśli są zgodne z rzeczywistością. A więc jeśli np. dziecko z racji swojego młodego wieku postrzega świat inaczej niż dorosły, np. nadmiernie pewne rzeczy upraszczając, to dziecko np. malując dom, przedstawiając go w sposób płaski, schematyczny, toporny odzwierciedla rzeczywistość w takim samym stopniu co dorosły, który malując dom ujmuje go w trójwymiarowości, zaznaczając różne detale, półcienie etc. To samo dotyczy np. teistów i ateistów. Ateista mówi prawdę, stwierdzając, ze nie ma Boga, ponieważ w jego świecie rzeczywiście go nie ma, a teista z kolei mówi prawdę, stwierdzając, że Bóg istnieje, oczywiście, przy założeniu, że każdy z nich wierzy w to, co mówi.

Zauważmy, że przecież tak definiujemy prawdę na sposób etyczny. Mówimy, że człowiek prawdomówny nie kłamie w sposób celowy, nie wprowadza nikogo w błąd, a więc wierzy w to, co mówi. Możemy uznać, że się myli, ale nie że kłamie. Jednak jako że nie mamy dostępu do rzeczywistości w sposób oczyszczony z subiektywizmu, to ciężko nawet mówić o tym, że ktokolwiek błądzi, tzn. że jakiekolwiek perspektywa na rzeczywistość jest absolutnie błędna. Jedynym niepodważalnym błędem jest kłamstwo, a więc niezgodność myśli z rzeczywistością jaka by ona nie była.

Poza oczywistymi przypadkami kłamstwa, kiedy okłamujemy innych dla własnych korzyści, najczęściej okłamujemy samych siebie, np.
- kiedy powtarzamy rzeczy, które nam nawciskały do głów rożne autorytety, a w które w głębi siebie nie wierzymy
- mówimy rzeczy, w które nie wierzymy, żeby zyskać akceptację otoczenia, kiedy staramy się być politycznie poprawni
- odgrzewamy kotleta, a więc w koło Macieju powtarzamy co prawda nasze własne poglądy, ale sformułowane jakiś czas temu, co do których nie mamy pewności, ze wciąż są aktualne, po prostu nawykowo wystrzelamy z siebie je jak z procy, bo to łatwiejsze niż przemyślenie rzeczy na nowo.

Tak więc, żeby w ogóle być zdolnym do myślenia i mówienia w sposób prawdziwy, musimy być tymi myślami na bieżąco z otaczającą nasz rzeczywistością, musimy patrzeć na nią w sposób bezinteresowny, a więc nie wolno nam stawiać prawdy przed rzeczywistością, tzn. raz uznać coś za absolutną prawdę, a potem rzeczywistość naginać do tej uprzedniej prawdy, gdyż wówczas tracimy kontakt z rzeczywistością. Tak jakbyśmy jako dzieci wymyślili sobie np. wymarzony zawód i w wieku dorosłym na siłę próbowali ten zamiar zrealizować, niezależnie od tego jak spójne nasze pragnienia by były z tymi marzeniami dziecięcymi.

Musimy pogodzić się z tym, że prawda się zmienia wraz z rzeczywistością, a rzeczywistość się zmienia wraz z nami. Prawda przez duże P nie jest żadnym obiektem. Nie da się raz na zawsze poznać Prawdy, a potem przez całe życie ją wyznawać. Kto twierdzi, że poznał Prawdę, właśnie się od niej odciął. W Prawdzie można żyć, można się Prawdą kierować, ale nie można jej schwycić, bo jest żywa.

Co myślicie o takim ujęciu klasycznej teorii prawdy?

Michał Dyszyński

Semele

Człowiek miarą wszechrzeczy.

Trochę zastanawia mnie to dziecko. Wyobraź sobie sytuację gdy wzmacniasz sposób postrzegania dziecka nie wyjaśniasz mu, nie uczysz.

....

towarzyski.pelikan

blackSwan

Nie warto komplikować rzeczy, które są w swej istocie proste. Prawda, to to, co się sprawdza w rzeczywistości. Oczywiście nie da się natychmiast ogarnąć całej prawdy dotyczącej tak złożonego bytu, jakim jest wszechświat, mimo to na znanym nam wycinku, zbliżamy się do prawdy. Odkrywanie prawdy powinno być priorytetem człowieka rozumnego.

Są rzeczy przemijalne, a są też stałe, jak prawa natury. Kto je zna, ten będzie potrafił zrozumieć rzeczy przemijalne.

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

szaryobywatel

blackSwan

fedor

blackSwan

fedor

blackSwan