ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W moim przekonaniu świadomość z prawdziwego zdarzenia powinna móc NAPRAWDĘ WĄTPIĆ. To w tej dziwnej cesze ogniskuje się chyba ten element, od którego zaczyna się świadome myślenie.
Bo być świadomym to ROZWAŻAĆ OPCJE ZA I PRZECIW, szukając rozwiązania. Przy czym nie może być z góry pewne, co ostatecznie zostanie wybrane. Algorytm realizujący nawet bardzo skomplikowane obliczenia, a ostatecznie zwracający wynik - odpowiedź, jeśli nie jest w stanie wątpić, nie zbliży się w swoim działaniu do świadomości.
Przy czym nie twierdzę, iż wątpienie jest warunkiem wystarczającym dla świadomości - jest tylko warunkiem koniecznym, czyli MUSI występować co jakiś czas, a do tego występować SPONTANICZNIE, w sposób nieprzewidywalny w pełni.
Bo oczywiście można próbować symulować jakoś owo wątpienie - czy to wypisując na ekranie komputera "teraz program sobie wątpi...", czy też wymuszając co jakiś czas ponowne ustawianie danych wejściowych i przeliczanie wyniku dla nieco innych założeń. To jednak nie będzie owo prawdziwe wątpienie - czyli takie, które spontanicznie występuje na drodze poszukiwań rozwiązania, realizacji jakiegoś celu. To spontaniczne wątpienie musi wystąpić - jeśli nawet świadomość miałaby być realizowana komputerowo - w sposób nie zaplanowany przez twórcę.

Jeśli stopień identyfikowania się z twierdzeniem/poglądem/rozwiązaniem określić nazwą "wiary", to to na ile jesteśmy w stanie być świadomi, zależałoby od tego na ile jesteśmy w stanie mniej bądź bardziej UWIERZYĆ w sensowność owego rozwiązania. Jeśli rzecz jest zerojedynkowa - tylko absolutna pewność vs absolutne odrzucenie poglądu, to nie mamy do czynienia ze świadomością. Świadomość zaczyna się od aspektu wiary - czyli tej dodatkowej zmiennej, która ustawia się od wartości 0 do wartości 1 dla danego twierdzenia, gdzie 0 oznacza "nie wierzę wcale, odrzucam twierdzenie", zaś 1 oznacza "wierzę bez żadnej wątpliwości, przyjmuję twierdzenie jako pewne". Teraz zdecydowana większość twierdzeń będzie się mieścić gdzieś środku, co oznacza postawę w stylu "wierzę, że to jest słuszne, ale nie mam jeszcze absolutnej pewności", zaś liczba opisująca będzie większa od 0, a mniejsza od 1. "Idealna wątpliwość" odpowiadałaby wartości 1/2.
Tu od razu zaznaczę, że taka definicja wiary jest nieco różna od wiary w sensie religijnym. Bo religijna wiara - choć z jednej strony może być słaba, niepełna, to jednak obejmuje swoim zasięgiem nawet poziom pewności. To włączenie pewności do zakresu wiary można by uznać za zabieg matematyczny - wtedy należałoby także poziom 0 (czyli absolutną niewiarę) dodać jako "wiarę". Trochę to jest językowo mylące, ale sporo pojęć w matematyce tak się traktuje, bo np. prostokąt może zawierać w sobie również opcję kwadrat - kwadrat matematycznie jest prostokątem, choć z drugiej strony potocznie sens ma stwierdzenie, zaprzeczające takiej klasyfikacji: "ten kształt był kwadratem, a nie prostokątem" Potocznie oczekuje się, że kwadratu nie nazwie się prostokątem, tylko użyje nazwy kwadrat.
Tak więc "matematycznie" wiarą określałoby się ogólnie każdy stan zaufania świadomości względem określonego stwierdzenia. Potocznie działa to inaczej, bo rozgranicza się sytuacje, w których ktoś "wierzy" vs sytuację gdy "nie wierzy". Tu kwestią umowy byłoby określenie wartości, przy której poziom upoważniałby do pozytywnego, czy negatywnego klasyfikowania danego stosunku do tezy jako "wiary". Można przyjąć np. opcję, w której stopień wiary na poziomie 3/4 to już "wiara", a poniżej 1/4 to niewiara, zaś pomiędzy wiarą, a niewiarą rozciągałby się obszar "wątpliwości".
Oczywiście jest to trochę gdybologia, bo chyba ludzie nie mają jakoś ściśle określonego poziomu swojej wiary - nie wiedzą, czy wierzą na 3/4 czy na 9/10.

Na ile symulowanie owego stosunku do twierdzenia jest możliwe do zrealizowania komputerowo?...
- Jakoś, to się chyba da. Pewnie różne programy ekspertowe ostatecznie generują liczbą, którą można określić jako "prawdopodobieństwo" dla prawdziwości jakiegoś twierdzenia. Ta liczba będzie jednak zawsze wynikać z poczynionych założeń zewnętrznych. Prawdziwa świadomość powinna mieć te założenia wypracowane samodzielnie, czyli jakoś bazujące na indywidualnych cechach OSOBY.

Piotr Rokubungi

Trochę szkoda, że nie pisuje tu już wujzboj, bo ja nie mam już pobłażania dla waszych bredni...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Wykasowałem.
Co do Piotra, to w tej chwili żałuję, że mnie do tej pory kusiło zaglądać na to, co On pisuje. Ostatnie Jego teksty przekonały mnie, że do tej pory popełniałem błąd polegający na nie narzuceniu sobie pewnej dyscypliny ignorowania tych wpisów.

Piotr Rokubungi

szaryobywatel

Ale po co ktoś miałby Cię czytać?

Piotr Rokubungi

Pomorzanin

szaryobywatel

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Dyszyńskiego już stałem się obsesją i co po niektórych innych także... Niedługo forum to trzeba będzie przemianować na "Studium Rokubungiego". ;-P

JanelleL.

Na to poniekąd wygląda ;-P

...chociaż to, o czym pisze Michał, przedstawia wartość jak najbardziej uniwersalną.

Michał Dyszyński

JanelleL.

Michał Dyszyński

JanelleL.

pustka... jako forma piekła ..czy zatem pełnia jako forma raju (??) ...

Pozwolisz Michale, że trochę porozmyślam dziś nad tym, co napisałeś

Michał Dyszyński

wujzboj

Michale, nic z tego nie rozumiem.

Dlaczego świadome musi wątpić?

Dlaczego automat nie może wypracować własnych założeń?

Michał Dyszyński

wujzboj

Znaczy, mówiąc "świadome" masz tutaj na myśli "analityczne". Chodzi ci o rozważania, o myślenie, o szacowanie, wartościowanie, planowanie.

Nie widzę jednak powodu, dlaczego taka działalność nie mogłaby być prowadzona automatycznie. Poprzez przetwarzanie informacji chociażby za pomocą reguł językowych i przy udziale kontekstu sytuacyjnego. Na wejściu jest sytuacja "jabłko na pobliskim drzewie" w kontekście "możliwość dożywienia organizmu". W systemie znajdują się poznane dotąd wzorcowe rozwiązania oraz poznane dotąd znaczenia słów (czyli przypisane im klasy kontekstów sytuacyjnych), poznane dotąd relacje między tymi znaczeniami, oraz poznane dotąd reguły budowania i przekształcania zdań. Reakcją na sygnał na wejściu jest uruchomienie procedury budowania i przekształcania zdań, prowadzącej do pojawienia się sygnału na wyjściu (np. "dobra, wchodzę na drzewo i próbuję zerwać to jabłko"). Mamy więc w tym i wątpliwości i symulacje, ale świadomością tego bym nie nazwał, bo nie ma w tym niczego, co czyni człowieka człowiekiem (mnie mną). Niczego, co by uzasadniało, że do tego przetwornika informacji stosuje się zasada: "nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe".

A programista? Programistą może być tutaj ewolucja. Biologiczna albo nie-biologiczna. Kod nie musi być sztywnym zbiorem rozwiązań, pomiędzy którymi co najwyżej wybiera się przypadkowo. Kod może twórczo pisać sam siebie.

Michał Dyszyński

wujzboj

A nie możesz wyobrazić sobie siebie przyjmującego świat bezkrytycznie takim, jakim się on jawi? Siebie niewątpiącego, lecz reagującego "jak leci"? Przecież do tego wystarczy zaburzenie pracy mózgu, które wcale nie musi odbierać przytomności.

Albo prościej. Czy zawsze masz chociaż jedną wątpliwość?

Michał Dyszyński