ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

@ wujzboj:

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Chciałbym tu dodać - nieco z boku dotychczasowego wywodu - jedno spostrzeżenie dodatkowe dotyczące aspektu wątpienia i jego związku z osobą świadomą.
Nazwijmy to stwierdzenie "lematem świadomościowym Dyszyńskiego"
Treść lematu świadomościowego: możliwość nieskończonego doskonalenia się bytu przetwarzającego informacje, modele, mniemania możliwa jest jedynie przy założeniu, iż każdy aspekt aktualnego stanu rozumienia może zostać poddany wątpieniu, czy nawet negacji.
Lemat jest złożony w swoich odniesieniach, więc nie będę w stanie ich tu przedstawić w całości. Ale z grubsza chyba najważniejszym uzasadnieniem byłoby to, że jeśli doskonalenie się miałoby być założeniem, to znaczy też, że ZMIANA jest niezbywalnym atrybutem dla świadomości. Stąd wynika postulat umożliwiania owych zmian na każdym poziomie - także na poziomie dość podstawowych założeń.

wujzboj

Ponieważ Piotrek aktualnie siedzi, to z odpowiedziami na jego uwagi poczekam, gdy odezwie się na swoim blogu.

Co do reszty: jeśli świadomość oznacza tu "myślenie, szacowanie wartościowanie i planowanie", to ja nadal nie rozumiem, czemu nie nazwałbyś automatu (pozbawionego SAMOświadomości) świadomym w tym znaczeniu. I podobnie, czym różni się w takim układzie wątpienie od rozkładu prawdopodobieństwa?

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

To jest program nie tyle do samoświadomości, ile do samoświadomości behawioralnej.

Świadomość w sensie "myślenie, szacowanie wartościowanie i planowanie" jest behawioralna (o tyle, o ile nie chodzi właśnie o jej subiektywne aspekty, te tworzące samo-świadomość - a jak rozumiem, o nie nie chodzi).

A czy samoświadomość coś rozwiązuje? Tak, bo wszelkie rozwiązania sprowadzają się do tego, co w nich jest subiektywne. To jest ostateczna i jedyna weryfikacja czegokolwiek. Tak, nie da się tego przekazać w żaden weryfikowalny sposób (choć można sensownie wierzyć, że jednak się przekazuje). I co z tego? Taka jest podstawa rzeczywistości, podstawa postrzegania, poznawania; tak działa nasza rzeczywistość. Nic się na to nie poradzi, a w szczególności nie jest to powód, by zamieniać realność na ślepą ułudę (do jakiej prowadzą próby budowania całości przez rugowanie subiektywności, a na pierwszym miejscu - samoświadomości właśnie).

Co oczywiście w żadnym sensie nie znaczy, że należy wciąż na samoświadomość kłaść nacisk i wciąż się nad nią rozwodzić. Ona jest i tyle; w zasadzie wystarczy ją zobaczyć i się jej nie przestraszyć, że subiektywna. Kiedy dodajemy dwa do dwóch, to nie musimy opowiadać sobie czy innym o samoświadomości, by uzyskać cztery i by z tego wyniku potem skorzystać.

Skoro więc nie o samo-świadomości chciałeś tu rozmawiać, lecz o wątpliwości i myśleniu, to zostawmy samo-świadomość jej samej i zajmijmy się tym, co miało być tematem rozważań

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

My nawet nie wiemy, czy cokolwiek gdziekolwiek przekazujemy. Czyli ściśle rzecz biorąc, "my" jest tu nie na miejscu, jeśli mowa jest o pewności przekazywania.

Pamiętasz dyskusję o języku publicznym i prywatnym?

Michał Dyszyński

wujzboj

Niemożliwość jest nie w przekazaniu. Niemożliwość jest w zweryfikowaniu, że się udało. To jednak spora różnica.

Niemożliwe do przekazania byłoby wtedy, gdybyśmy faktycznie byli "z różnej gliny". Wtedy jednak spokojnie można byłoby utrzymywać, że nie ma komu przekazywać (tj. nie ma odbiorcy, jest tylko nadawca). Twierdzenie, że jest komu, sugeruje jednocześnie, że przekazać się da. Bo jesteśmy dostatecznie tacy sami i odbieramy dostatecznie to samo.

Michał Dyszyński

wujzboj

Wynik oceny, czy coś jest dostateczne, czy nie, zależy od tego, co zamierzaliśmy osiągnąć. Jeśli osiągnięcie nas satysfakcjonuje, to mówimy: szliśmy dostatecznie dobrą drogą. Jeśli nas nie satysfakcjonuje, to powiemy, że to nie była dostatecznie dobra droga.

Dostrzeżenie JA nie służy temu, by je przekazywać, lecz temu, by sobie wszystko ułożyć.

Dyskurs

Niekoniecznie. Przedstawiona przez Ciebie interpretacja to aspekt ego. W zintegrowanej osobowości, w kontraście z osobowością fragmentaryczna/egoistyczną, aspekt dobra ogółu staje się mocą przewodnią w działaniu jak również w uzasadnianiu działania zanim podejmuje się adekwatne kroki w kierunku zamierzonych celów.

wujzboj

Czy to aspekt ogółu, czy to aspekt jednostki - tak czy owak, kończy się to na "satysfakcjonuje mnie, lub nie". Mogę być na aspekt ogółu obojętny, wtedy jest jak piszesz. Ale mogę przedkładać aspekt ogółu nad własny majątek, zdrowie, czy sławę. Wtedy większą satysfakcję daje mi przekonanie, że przykładam się do dobra ogółu i wobec tego jestem gotów ponieść dla tego dobra ofiarę z tego, czego uzyskanie satysfakcjonuje mnie mniej. A może nawet uzyskanie tego czegoś (lub samo dążenie do uzyskania tego) kosztem realnej czy wyimaginowanej straty poniesionej przez ogół napełniałoby mnie wstydem, odbierałbym to jako porażkę, odbierałbym to jako zło uczynione przeze mnie. Zło, którego wolałbym uniknąć.

Michał Dyszyński