ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Do napisania tego tematu skłoniła mnie głównie dyskusja na temat raju, piekła- w konsekwencji natury rzeczy; dyskusja głównie między mną, a Michałem Dyszyńskim na jego blogu i również w niektórych tematach w tym dziale.
Jemu bardziej prawdopodobna wydaje się koncepcja raju, jako świata nie tak bardzo różniącego się od tego ziemskiego, gdzie przede wszystkim zakłada istnienie indywidualnych umysłów [prawdopodobnie chodzi mu raczej o świadomości, ego] i relacji pomiędzy nimi. Ja postuluję natomiast istnienie stanu, który [może nie bardzo precyzyjnie] nazywam Nirwaną. Przy czym rozróżniam dwa "światy" Nirwany: nirwanę w Rzeczywistości oraz Nirwanę w Niebycie [Nirwanę Doskonałą].
Ogólnie należy chyba przyjąć, że tamto jest jego "wymysłem" , a to moim- i może nie ma o czym w ogóle dyskutować, bo to nawet nie tyle koncepcje, ile luźne fantazje. Myślę jednak, że jest o czym rozważać; szczególnie, że nasze pomysły nie są zupełnie "z palca wyssane"- Michał wspiera się w pewnym stopniu na koncepcjach raju z religii monoteistycznych, głównie chrześcijańskiej, a ja na koncepcjach dalekowschodnich bardziej- buddyjskiej, wedyjskiej, hinduistycznej, w szczególności bramińskiej.
Teraz chcę poruszyć kwestię, jak ewentualnie rozstrzygnąć, która jest słuszniejsza, bardziej "poprawna". Osobiście uważam, że- podobnie jak przy rozstrzyganiu dylematów na sposób naukowy- najważniejsza jest obserwacja, analiza i odpowiednie wnioskowanie. Cud jest mniej cudem, a bardziej zjawiskiem, które akceptuje nauka tym bardziej im częściej, powtarzalnie w danych okolicznościach i przez większą ilości obserwatorów, umysłów daje pozytywne sprzężenie zwrotne- czyli im bardziej potwierdzone, PRAWDOPODOBNE się wydaje. Kluczowe jest tu właśnie PRAWDOPODOBIEŃSTWO. Zresztą, moim zdaniem, prawdopodobieństwo jest w ogóle immanentną cechą istnienia, dziania się- tym bardziej coś zachodzi, istnieje, im bardziej tego prawdopodobieństwo jest określone [nie koniecznie wysokie na skali, lecz przede wszystkim jak najbardziej sprecyzowane]- co wyznacza na ile dane zjawisko, obiekt, byt jest realne; sądzę też, że takie podejście uzasadniają pewne obserwacje, głównie z zakresu fizyki kwantowej; ale też nie będę rozwijać tematu w tę stronę.
Idźmy dalej...
Wedle pomysłu np. Michała istnieje gdzieś "świat" podobny do ziemskiego, gdzie tylko właściwie zakres emocji, uczuć oraz rozumienia jest inny, odmienny od "ziemskiego". To wcale nie wykluczone, zważywszy na rozległość [przestrzenną i czasową] choćby tylko naszego Wszechświata. Jednak jak do tej pory ludzie nie odkryli jeszcze żadnej choćby namiastki takich warunków, takiego świata w kosmosie. Więc na razie prawdopodobieństwo takiego "raju" WYDAJE SIĘ być raczej nikłe.
Przejdźmy teraz do mojej- w sumie dość nihilistycznej- koncepcji nirwany. Zakłada ona, że u samych podstaw wszystko składa się z tej samej "substancji", jest tożsame ze sobą, nieodróżnialne. Tego potwierdzenie zdaje się dawać, przynajmniej od kilku dekad, fizyka- fizyczna interpretacja rzeczywistości, wielokrotnie weryfikowana i potwierdzona: Każdy obiekt to właściwie cząstki elementarne i oddziaływania pomiędzy nimi. Dalej: sam rozkład naszych biologicznych, fizycznych ciał po śmierci ukazuje, że właściwie nie ginie ono w sposób absolutny, lecz przemienia się w energię, która dalej i wciąż krąży w ekosystemie; czyli właściwie tylko zmienia formę. Na podobnej zasadzie postuluję dezintegrację indywidualnych osobowości, ego ludzi, które przestają funkcjonować, bo ich "komputer", ich hardware- którym jest ludzki układ nerwowy- również "rozpada się", zmienia postać, "uwalnia się" z niego energia. W modelu informatycznym (wszech)świata- jaki uważam za najbardziej prawidłowy- czymże jest ego, świadomość, rozum, pamięć, wyobrażenia? To wszystko są informacje oraz ich przetwarzanie; a informacja to postać niekorpuskularnej energii, "czystych" oddziaływań, które to właśnie poprzez interakcje ze sobą tworzą zależności, które determinują prawdopodobieństwo samych rodzajów, sposobów oddziaływań, sił [elementarnych], które to z kolei budują takie a nie inne obiekty materialne, korpuskularne. Ukazuje to więc, jak z wirtualnego potencjału wszelkich sposobów oddziaływań, nieograniczonych możliwości wyłania się coraz o bardziej "realny", materialny świat- powstają obiekty o coraz bardziej określonym prawdopodobieństwie, procesy o coraz to bardziej określonym, "przewidywalnym zachowaniu"; inaczej mówiąc świat taki sam siebie coraz bardziej determinuje, ogranicza, ale poprzez to dookreśla- następuje postępujący kolaps funkcji falowej, zacieśnia się przestrzeń fazowa [możliwości].
A teraz spróbujmy niejako odwrócić sytuację... Informacja, "powiązane bity" dezintegruje się, "rozpada", poprzez to, że uwalnia się, promieniuje z obiektu [w którym była "uwieziona", który tworzyła, determinowała] o wysokim stopniu integracji, złożoności- a więc o niskim stopniu swobody; bo im bardziej skomplikowany obiekt, byt, tym bardziej "związana" w nim energia, informacja, tym bardziej sprecyzowane jego prawdopodobieństwo, prawdopodobieństwo procesów, oddziaływań, które go tworzą, utrzymują, tym bardziej może się dziać w takim obiekcie "tak, ale już nie inaczej"- do otoczenia, czyli struktur o bardziej rozproszonym "schemacie", o niższym stopniu integracji, o szerszym, "luźniejszym" prawdopodobieństwie, o większym stopniu swobody całego układu. Stopień swobody jest tu następnie wyrażeniem kluczowym...
Otóż, wg mnie, raj, zbawienie, to jak największa wolność; wyzwolenie z określoności, determinacji. Wolność nie tylko i nie tyle w znaczeniu, że człowiek w swej ziemskiej postaci oraz tak funkcjonujący- ze swoim charakterystycznym sposobem myślenia, postępowania, emocjami, instynktami, pragnieniami, potrzebami- zaczyna "robić co chce"; bo przecież w tych warunkach i takiej postaci nie jest to możliwe. Jak pisałem wyżej: człowiek to obiekt, organizm o wyjątkowo wysokim stopniu integracji, złożoności, zależności- więc wcale nie może robić co chce; może robić jedynie to, co może, a właściwie to, co musi- a zakres tego jest wielce ubogi. Dopiero, gdy jego atomy, energia uwolnią się z tej struktury, obiektu, "maszyny", będącej człowiekiem, przechodzą na wyższy stopień swobody, mogą luźniej oddziaływać ze sobą, z pozostałymi atomami w otoczeniu. Dla mnie to jest właśnie droga do wolności, do minimalizacji zależności, a więc i konsekwencji, do pełnej swobody, raju.
Wobec tego czym jest taki stan, taki "raj"? Niczym i wszystkim. Jednak wydaje się być nieunikniony dla wszelkich obiektów, form, bytów tej Rzeczywistości- w tym i człowieka; zarówno informacji tworzących, zawartych w jego biologicznym ciele, jak i tych, które składają się na świadomość, umysł, psychikę, jaźń.. Dlaczego? Bo taki stan jest podstawowym stanem Natury, Kosmosu. A skąd z kolei to "wytrzasnąłem", czemu tak mniemam? Z wnioskowania, z obserwacji i z ekstrapolowania prawdopodobieństwa wyników tych obserwacji. Wpierw, co do "prasubstancji", którymi ,według mnie, są fluktuacje energii [fluktuacje kwantowe]. Czemu tak uważam? Bo każda forma "zawiera" w sobie energię, tworzą ją oddziaływania [podstawowe]. To chyba dość zrozumiałe i oczywiste, jeśli ktoś wnikliwie obserwuje, wyciąga logiczne wnioski, jeśli rozumie podstawowe prawa fizyki [np. termodynamiki].
Wnioskując dalej, skupmy się na procesach kosmologicznych: chodzi mi głównie o ekspansję Wszechświata i prawdopodobną Jego "śmierć termiczną" [prawdopodobną, choć nie oczywistą- fakt]. Również samo zjawisko wypromieniowywania energii wedle głównie drugiej zasady termodynamiki, czyli przepływu jej od obiektu o wyższej wewnętrznej energii do tego o niższej, sugeruje ewentualne dojście w końcu Wszechświata do stanu o energii maksymalnie rozproszonej, minimalnie związanej, o minimalnej jej wartości lokalnej, o maksymalnej entropii; sugeruje dojście do stanu maksymalnego chaosu, w którym wszystko będzie tak rozproszone i ujednolicone, że nierozróżnialne. W końcu jeszcze może dojść to tak ekstremalnego rozproszenia energii, że "zabraknie" jej na podtrzymywanie działania sił elementarnych [wyjątkiem może być tu siła grawitacji- ale na razie pominę to tutaj]. Ostatecznie każdy obiekt korpuskularny, materialny "rozpadnie się" do "czystej" energii o minimalnej wartości w danym obszarze. Pozostaną jedynie minimalne, "dążące do zera" wartości fluktuacji kwantowych. Jednak w takiej sytuacji nadal nie zostanie osiągnięta IDEALNA RÓWNOWAGA termodynamiczna, która w układzie o nieskończonej objętości, jakim zakładam, że będzie w końcu Wszechświat [może Multiwszechświat ogólniej]- a zakładam to z powodu Jego obserwowanej tendencji do rozszerzania się ciągłego- musi spełniać warunek osiągnięcia temperatury zera bezwzględnego i entropii nieskończonej. Jednak czemu tak "napieram" na ważność takiego stanu- tejże idealnej równowagi termodynamicznej? Otóż uważam, iż jest to właśnie podstawowy, naturalny stan Natury, której nie zaburza Siła boska- czyli ta tajemnicza Prasiła, która "zmąca" Niebyt. Tak zdefiniowany stan jest tym, co właśnie określam Niebytem- brakiem JAKICHKOLWIEK oddziaływań, sił. Dlaczego w ogóle zakładam istnienie takiego, wydawać by się mogło absurdalnego, "nienaturalnego" stanu? Część odpowiedzi udzieliłem ciut powyżej właśnie: taki stan sugeruje "zachowanie się" Wszechświata. Po drugie skłania mnie do tego rozważanie kwestii powstania wszechświata. Jak mogła przed Wielkim Wybuchem istnieć, "funkcjonować" choćby czysta energia, skoro podobno- a na to wiele wyników obserwacji wskazuje- przed Nim nie było ABSOLUTNIE NIC, nawet czasu ani przestrzeni [akurat ten brak czasoprzestrzeni wydaje mi się oczywisty w takich okolicznościach]. A jeśli istniała cała ta energia wszechświata, tyle, że "zamknięta" w osobliwości czasoprzestrzennej? Wielu naukowców tak właśnie sugeruje. Ale cóż to jest, taka osobliwość? Czy nie również niebyt, tylko inaczej opisany, zdefiniowany- może nawet jako pewne przeciwieństwo "mego" Niebytu? Ja sugeruję raczej Niebyt, jako "osobliwość" maksymalnie "rozciągniętą" i rozproszoną, niż maksymalnie "ściśniętą kulkę" maksymalnej energii. Czemu? Trochę to moje widzimisię, ale myślę, że istnieje przynajmniej jeden bardzo istotny powód. Taka straszliwie ściśnięta energia zapewne "dążyłaby" do wypromieniowania, "uwolnienia się"- w związku z czym musiałaby istnieć jakaś niewyobrażalna prawie, ZEWNĘTRZNA siła, tak NIESAMOWICIE POTĘŻNA, żeby utrzymać tą energię "w ryzach". A to zakrawa na bajkę już raczej- tak mało prawdopodobne się wydaje! Poza tym, co miałoby się potem, obecnie stać z tą potężną siłą? Ktoś mógłby zwrócić uwagę, że tamta energia była tak "uwieziona", bo nie istniała czasoprzestrzeń do której mogłaby promieniować, "rozprężać się". Ale to raczej energia jest pierwotna wobec czasoprzestrzeni- tworzy ją i definiuje swoim oddziaływaniem- a nie na odwrót. Więc taka energia wytworzyłaby sobie czasoprzestrzeń, podobnie jak to się prawdopodobnie stało podczas Wielkiego Wybuchu.

Może jeszcze nie wyjaśniłem wszystkiego dokładnie, ale chyba będę na razie kończyć ten temat, bo "mózg mi się nieco lasuje" i "czas goni". ;-P

Dodam tylko, że wciąż wielką zagadką jest dla mnie, jak z takiego Niebytu, miałby powstać świat o ograniczonym stopniu swobody i przestrzeni fazowej; jak i czemu nastąpiła redukcja, kolaps funkcji falowej o nieskończonym spektrum rozwiązań? Dlatego- może dość naiwnie i "bajkowo"- wprowadziłem pojęcie Pra-Siły [boskiej], która tę "rzeczywistość" nieskończonych wirtualnych opcji, możliwości, jaką jest Niebyt, "zredukowała", ograniczyła tak, że zaczęła się tworzyć zintegrowana informacja [z danych swobodnych "fruwających" wirtualnym Niebycie], a z niej definiowalne, rozróżnialne, dookreślone obiekty Rzeczywistości "fizycznej", materialnej...

Na koniec powrócę jeszcze do odniesień do raju [rajów]. Ktoś może zwrócić uwagę, że postuluję, iż najlepszym stanem jest stan "rozmycia się" w "prasubstancji', w jednorodnej energii Kosmosu- czyli bycia tożsamym ze wszystkim, a więc stan bycia ROZRÓZNIALNYM, IDYWIDUALNYM NICZYM. Albo- jeszcze dalej- stan realnie całkowitego zaniku w Niebycie. (Podkreślam, że taki Niebyt JEST bytem, tyle, że wyłącznie wirtualnym; wyjaśnię to może lepiej innym razem). Toż to chyba raczej "piekło"' a nie "raj", powie taki ktoś, np. Michał Dyszyński; przecież to kompletny zanik ego, zaprzestanie funkcjonowania osobowości, rozumu, koniec sposobu doświadczania, jaki znamy- to taka "śmierć absolutna", "ostateczny koniec wszystkiego CO ZNAMY". Dokładnie tak! Ale wtedy następuje to, czego nie znamy- ale też nigdy nie poznamy rozumem, jaki funkcjonuje w oparciu o biologiczny mózg, bo "tam, wtedy" nie ma mózgu- jesteśmy zupełnie czymś innym, niż na Ziemi- chociaż nadal i wciąż JESTEŚMY, jako wszechobecna energia Kosmosu.
Tak więc nasze WYOBRAŻENIA rajskiego stanu mogą być tak różne, nawet skrajnie odmienne. A to dlatego, iż to TYLKO WYOBRAŻENIA. I fakt, że moja koncepcja, propozycja, to też tylko moje własne wyobrażenie. Ale na jej poparcie przytoczyłem tu chyba niemało już dowodów- choćby tylko pośrednich, opartych na logicznym wnioskowaniu głównie.
Ale dodam jeszcze coś: nawet w chrześcijaństwie mawia się o tzw. "świętym spokoju". Jak należy rozumieć to pojęcie? Wg mnie tak: święty- czyli tutaj "nadprzyrodzony", inaczej właśnie niedostępny i nieznany na tym lokalnym, "doczesnym" świecie- jeszcze inaczej: nie mieszczący się w rozumie; a spokój- czyli najkrócej brak zależności, interakcji, konsekwencji, brak może nawet oddziaływań wszelkich! To sformułowanie więc także wydaje się potwierdzać, a przynajmniej sugerować taki "pomysł" raju, jak mój. Nirwana to dość dokładnie właśnie Święty Spokój. A spokój, inaczej śmierć, inaczej zaprzestanie- to raczej nie "świat", stan, gdzie istnieje, panuje np. miłość ogromna, czy poczucie rozkoszy- jak chyba sugeruje Michał Dyszyński- lecz brak, zaprzestanie, "niepotrzebowanie" niczego. Poza tym, taki raj "typu" Dyszyńskiego jest mało prawdopodobny jeszcze z innego powodu. Chodzi o rozróżnialność i porównywalność wszelkich wyobrażeń, jakimi operuje świadomość. Inaczej mówiąc uważam, że nie ma miłości, gdy nie ma też nienawiści- bo nie ma wtedy czego wyróżniać, konfrontować; podobnie nie ma rozkoszy bez bólu. Ale to niezbyt przemyślana przeze mnie sugestia. Ważniejsze wydaje się natomiast to, że ludzkie odczucia, emocje, uczucia powstały, ich funkcje i mechanizmy wyewoluowały z przyczyn, a szczególnie dla celu, dla konkretnych zastosowań, zadań. Więc po co człowiek w rajskim stanie [miejscu, "ogrodzie"] miałby np. miłować [drugiego], skoro nie byłoby tam "zapotrzebowania" na miłość, bo wszystko istniałoby tam w maksymalnej harmonii? Miłość byłaby tam naturalnie wszechobecna, wszechogarniająca. Również nie byłoby potrzeby odczuwania bólu, bo nie istniałyby zranienia, ani choroby; wobec czego rozkosz, przyjemność raczej również nie miałaby tam racji bytu, bo po co, z jakiej przyczyny; czemu jej odczuwanie miałoby służyć- tym bardziej, że nie byłoby dla niej przeciwieństwa, stanów odmiennych?!

wujzboj

Michał Dyszyński

rafal3006

Myślę Michale że to jest tak jak z inkubatorem i temperaturą.
Wyobraź sobie że się urodziłeś i żyjesz w inkubatorze o idealnie stałej teperaturze np
T=36,6 stopnia C = const
Czy masz jakiekolwiek szanse na wyobrażenie sobie i zrozumienie co to jest temperatura, skoro w twoim wszechświecie (inkubatorze) nie masz najmniejszych szans na zaobserwowanie różnicy temperatur.

Zauważ, że w tą stronę nasza wyobraźnia działa prawidłowo - nie masz takiej szansy.

W drugą stronę to tylko radosna twórczość, w skrajnym przypadku teoria strun albo koncepcja światów równoległych etc.

Teoria strun ma tę podstawową zaletę że jest nieweryfikowalna, dlatego wielu matematyków z zapałem ją przyjmuje i rozwija.

Natomiast algebra Kubusia ma tą wadę, że jest weryfikowalna, podlegają pod nią wszelkie istoty żywe. Jednocześnie wszystkie definicje z algebry Kubusia i Logiki Ziemian są ze sobą sprzeczne, z tego względu AK będzie wściekle zwalczana przez Ziemskich matematyków.

wujzboj

O weryfikacji coś właśnie napisałem; patrz poprzedni post.

Innymi słowy: podany przez ciebie zarzut nawet nie tyle jest obosiecznym ile po prostu nie trzyma się kupy.

Piotr Rokubungi

@ wujzboj:

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

wujzboj

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

@ Michał Dyszyński:
Napisałem w powyższym post'cie do wujazboja: Stan implikuje gdzie. Jedynym wyjątkiem może być Niebyt, bo jest to "stan" bez informacji. Każdy inny stan, gdy jest choć trochę określony, w sensie, że zawiera w sobie informację- "tworzy" sobie "przestrzeń" do zachodzenia, do dziania się.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

Przepraszam Jarku- moje "gapiostwo" pewne przyczyniło się do całego tego zamieszania wokół tej sprawy. Otóż twoją treść: "To też jest odpowiedź na takie pytanie. Brzmi ona: przyszłość jest taka, że niezastanawianie się nad nią jest najlepszym wyjściem." odczytałem jako: "To też jest odpowiedź na takie pytanie. Brzmi ona: przyszłość jest taka, że niezastanawianie się nad nią NIE jest najlepszym wyjściem." Czyli jeszcze raz "sorki" i skończmy już z tym. :wink: