ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wydaje mi się, że jednym z wielkich egzystencjalnych pragnień człowieka, jest pragnienie wolności. Wskazuje na to wiele sytuacji i zachowań z historii - walki o wolność polityczną, dążenie do wolności w związkach, w zbiorowościach, starania o wolność intelektualną.
Problemem oczywiście jest samo zdefiniowanie wolności. Trudno jest to zrobić tak, aby z jednej strony nie popaść w paradoksy, a z drugiej nie wpuścić się w definicję tak teoretyczną, że nie przystającą do typowych oczekiwań, czy w miarę standardowego użycia w języku. Ale to dygresja, bo bardziej zastanowiło mnie dzisiaj DLACZEGO PRAGNIEMY WOLNOŚCI?
Przy czym oczywiście w tle mamy trochę inne pytanie - wątpliwość: czy zawsze, albo czy wszyscy, pragniemy wolności? - może nawet nie wszyscy, albo nie wszyscy w ten sam sposób. Ale chyba większość osób zgodzi się ze mną, że zazwyczaj jednak pragniemy wolności... w jakimś tam sensie. Dlaczego jej pragniemy?...

Wytłumaczenie ewolucyjne pragnienia wolności
Pragnienie wolności przez człowieka można uzasadnić ewolucyjnie. Argumentem tutaj byłoby to, że korzystne dla przeżycia osobników było eksplorowanie nowych obszarów, nowych umiejętności. Osobnicy zbyt osiadli, mało ciekawi nowości, mało dążących do poszerzenia swojej wiedzy, stanu posiadania, obszaru działania, mieli zapewne większe problemy z przeżyciem jeśli ich ekosystem ulegał zachwianiu, wyczerpaniu. Tylko osobnicy ekspansywni szukający nowych łowisk, miejsc do zamieszkania, zbieractwa byli w stanie poradzić sobie różnymi katastrofami - np. długotrwałą suszą, zagęszczeniem ludności, inwazją niebezpiecznych, bądź w inny sposób szkodliwych gatunków (np. szarańcza). A przecież ową ekspansywność możemy niemal utożsamić z dążeniem do wolności - bo to dążenie, to nic innego tylko przekraczanie dotychczasowych granic - granic obszarowych, ale też granic dla sposobów działania, dla mechanizmów myślenia. Czyli mielibyśmy wniosek, ze ewolucja powinna wykształcić ciekawość, dążenie do samoistnego poszukiwania nowości, do wolności, jako coś sprzyjającego przetrwaniu.

Wytłumaczenie logiczno - językowe dla pragnienia wolności
Inne podejście do sprawy nazwałem wytłumaczeniem "logiczno-językowym" (z braku lepszej nazwy). W sumie chodzi mi tutaj o to, że jak się dobrze przyjrzeć, to pojęciem wolności można by opisywać praktycznie każdą działalność człowieka (i nie tylko człowieka). Wszystko co zaistnieje w naszej aktywności, właściwie z konstrukcji, z definicji jest wyrazem naszej (jakiejś) wolności. Pisząc te słowa daję wyraz swojej wolności tworzenia owego tekstu i wolności do jego publikowania (bo opublikowanie jest celem pisania). Czyli nie sposób jest NIE BYĆ wolnym, a jednocześnie żyć, robić cokolwiek. Zatem wolność mamy tak wpisaną w nasze jestestwo, że właściwie jest ona i pragnieniem i brzemieniem, bo nie ma jak się od niej uwolnić - można co najwyżej kontrolować sposób jej przejawiania się. Zatem człowiek dąży do wolności, bo nie ma wyjścia, bo się do tego "przyzwyczaił" robiąc cokolwiek, żyjąc, realizując wszystkie możliwe zadania. Więc wolności pragnie, w ten sam sposób, jakby pragnął wszystkich innych rzeczy (których pragnie z innych powodów). Dalsze dążenie do wolności, pragnienie wolności jest więc konsekwencją samej natury wolności - czyli natury dokonywania celowych wyborów.

Wytłumaczenie ontologiczno - mistyczne dla pragnienia wolności
Jako chrześcijanin, teista uważam, ze jest sens mówić o jeszcze jednym źródle pragnienia wolności. Jest nim, postulowana przez religię, nasza duchowa (boska) natura, funkcjonująca obok tej biologicznej. Dla religii jest to nawet ważniejsza natura. Zostawmy na razie spory na temat, czy ona rzeczywiście istnieje, czy jest tylko postulatem pozbawionym dodatkowych (doświadczalnych) podstaw. Jeśliby tak było, jeśli w ludzkie jestestwo jest wpisane pragnienie wolności w aspekcie duchowym, to dość ładnie dałoby się owo pragnienie wkomponować w model jestestwa człowieka - oto istniejemy wtedy, gdy zaznaczamy swoją odmienność od tła, gdy dajemy się rozpoznać, jako coś co nie jest wszystkim innym, niż reszta świata. Statyczne, albo materialne istnienie (istnienie rzeczy) nie zapewnia bowiem pełnej postaci istnienia, rozumianego jako identyfikacja od reszty świata. Bo weźmy np. elektron - czy on istnieje?
- Fizyka kwantowa uczy, że właściwie to można to stwierdzić jedynie dokonując pomiaru. Tak więc dokonaliśmy pomiaru i wiemy, że tu gdzieś jest elektron. Ale z powodu owego pomiaru, elektron już się poruszył, już może poleciał gdzieś indziej. I jeśli znowu wykryjemy w tym samym miejscu elektron, to być może to nie jest ten sam elektron. Bo może jakiś inny elektron "wskoczył" na jego postulowane miejsce?... Może się jakoś podmienił?... W przewodniku prąd elektryczny jest opisywany raczej jako wspólne pole od elektronów, a nie pod postacią indywiduów - czyli konkretnych, ponumerowanych, nazwanych elektronów. Bo jeśli elektron jest cząstką rzeczywiście elementarną, to wszystkie istniejące we wszechświecie elektrony są absolutnie identyczne i, odpowiednio przeprowadzona, zamiana jednego na drugi, byłaby niewykrywalna. Można by powiedzieć, że dałoby się stworzyć fizykę, w której elektrony traktowane są jako miejsca, z których wydostaje się na zewnątrz pole elektronowe wszechświata. Bo przecież nie ma jak odróżnić od siebie cząstek idealnie elementarnych. I dotyczyć to będzie wszystkich całkowicie elementarnych cząstek! Wszystkie one są wymienne nawzajem, jeśli tylko zachowamy dla wymienionych ze sobą cząstek, pozostałe atrybuty.
Problem rozróżnialności, zastosowany nie do cząstek materii, a do osób jest w istocie problemem ontologicznym - jesteśmy indywidualnościami tylko odróżniając się od innych ludzi i od... swoich potencjalnych klonów. Mówiąc inaczej, jeśliby gdzieś wyprodukowano idealnego klona kogokolwiek (np. piszącego te słowa, bądź czytającego je), to ich osobowości, duchowości "rozjadą się" dopiero w momencie podjęcia pierwszej różnej, wolnej decyzji. Czyli wolność jest niejako warunkiem istnienia osoby.
W tym kontekście pragniemy wolności, bo po prostu pragniemy bardziej istnieć, pragniemy być jako MY, a nie jako nierozróżnialny od innych egzemplarz.
Czy coś potwierdza mi tę hipotezę ontologiczno - mistycznego pragnienia wolności?...
- Chyba jedna rzecz. Jak się zapytam sam siebie, swoich uczuć, swojego intuicyjnego odczuwania, czy byłoby mi wszystko jedno, gdybym od tej pory z mojego życia całkowicie wyeliminować wolność, czyli od jakiegoś momentu miałbym robić tylko narzucone mi rzeczy, to bym zaprotestował. Powiedziałbym coś w stylu: jeśli ja nie miałbym o niczym decydować, to nie róbmy sobie iluzji, że tu jest w ogóle jakiś "ja", tylko podstawmy tu bezrozumnego robota, który będzie robił to samo bez angażowania takiego atrybutu jak OSOBA, jak konkretny Michał Dyszyński. Robiłby wszystko tak jak chcecie bez męczenia mnie owym nieprzekraczalnym posłuszeństwem. I przyznam, że za wolność gotów byłbym zapłacić cenę - tzn. gdyby dano mi do wyboru życie bardzo bardzo przyjemne, ale pozbawione wolności, a z drugiej strony życie z nutką cierpienia, ale jednak z wolnością, to wybrałbym tę drugą opcję. Poświęciłbym przyjemność dla wolności (oczywiście wiele jest kwestią ilości cierpienia w zamian za jaką ilość wolności). I ten właśnie fakt (choć nie tylko on!) - mojego prywatnego odczucia, mojej gotowości do poświęcenia czegoś wolności - skłania mnie do jakiegoś uznania owej hipotezy, że wolność znacznie głębiej sięga w jestestwo człowieka, niż to się z pozoru wydaje.

malaavi

Upraszczając.
Czasem odczuwamy dyskomfort, a że to z definicji nielubiane przez nas, to reagujemy. Jako jednostki podobnie wyewoluowane mamy tendencję do odczuwania dyskomfortów w podobnych* warunkach, a potem lubimy to obgadać przy piwie**, stąd potrzeba opisów pewnych sytuacji, które nam się zdają grupować. A 'niewola' to taki worek pojęciowy, że niby coś podobnego jest w sytuacjach tak określanych.

* - no, nie zdefiniuję podobieństwa.
** - uproszczenie

Wytłumaczenie ewolucyjne:
1. Ewolucja niezupełnie ma związek z przeżywalnością osobników. Liczy się przekazanie genów. Jest różnica między śmiercią z wycieńczenia przy wielokrotnych aktach płciowych, a przeżyciem bardzo wielu lat w spokoju klasztoru. Znów upraszczam, ale powinno być intuicyjnie czytelne.
2. Niedobrze jest ewolucję widzieć przez pryzmat ludzkich pojęć. Że skoro my w trzeciej/czwartej/trzeciej Rzeczpospolitej operujemy pojęciami "eksploracja, poszerzanie, ekspansja", to ewolucja również te kategorie dostrzega i coś promuje. Ewolucja jest losowaniem. Czasem trafią się takie warunki, że rozmnożą się osobniki ekspansywne, czasem przeciwnie - zachowawcze, innym razem takie pośrednie, jeszcze innym te pozostałe - nie skrajne i nie środkowe, bo tak się przeróżne nieopisywalne czynniki wzajem nałożą. Ludzki mózg ma tendencję do dostrzegania tego, co odpowiada pojęciom, dlatego nie zauważamy tysięcy latarni, które nie gasną gdy przechodzimy pod nimi, oczywiście nie widzimy też tysięcy gasnących gdy nas w pobliżu nie ma, za to wielu ludzi ma wrażenie, że latarnie reagują na ich wewnętrzny mrok i szatana. To, co utrwalone w sposobie myślenia zaburza następnie ocenę.
Albo zbadaj, jak się ekspansywność ma do rozmnażalności (tylko jak, przy nieskończoności warunków i braku obiektywnej miary zespołów warunków?), albo bardzo ostrożnie podchodź do stwierdzeń, że losowanie preferuje jakieś z wyróżnianych przez Ciebie kategorii.

Wytłumaczenie językowe
1. Człowiek dąży do tego, co mu się zareklamuje. Operowanie pojęciem "wolności" nawet bez stwierdzania, czym ona jest, przekłada się na wzrost zainteresowania jej osiąganiem.
Dygresja - bardzo się zdenerwowałem, gdy sobie zdałem wreszcie sprawę, że mnie przez całą naukę historii w szkole kantowano stosując kontekst narodu polskiego i do czasów Chrobrego i Jadwigi i Wazów, gdy ludność w obrębie polskich granic o narodzie nie mówiła, o narodzie nie myślała, nie czuła żadnej wspólnoty językowo-kulturowej. Zabawnie narodowcy raczą szukać wzorców w dalekiej historii, ale myślenie narodowe jest niedawnym skutkiem stosowania reklamy. Gadać o tym, to się pojawi.
Podobnie "wolność", choć obecna w językach dłużej chyba, nie tyle jest określona, co określona zależnie od mody bywa. Czasem to wolność od kajdan, innym razem od jedynej słusznej religii, to magiczne słowo "wolność" dolepione do aktualnej potrzeby. Zresztą "naród" też jest głównie reakcją na kompleksy.

Wytłumaczenie religijne:
1. Gdybym napisał nieprawdę, że jestem chrześcijaninem teistą, mógłbym potem dodać, że niewola jest wpisana w ramach boskiego pierwiastka w moją duszę. Teza ta nie mówiłaby nic, jak Twoja - przeciwna - nic nie mówi. Można oczywiście wypowiedzieć zdanie, że nienawiść i pogarda do homoseksualistów wynikają wprost z wszechogarniającej bożej miłości, ale wobec niedookreślenia, o czym w ogóle mówimy (i wobec niemożliwości określenia), zdanie takie jest bez treści. Albo wynika, albo nie wynika, utrzymywać można z powodzeniem każdą tezę, bo nie będzie definicji, dowodów, refutacji.
2. Gdy już "pragniemy bardziej istnieć" to poetyzujemy. Raczej wrócę do interpretacji reklamowej. Tak dużo rzeczy reklamuje się stopniowaniem przymiotników, że "bardziej", "wyżej", "dalej", "szybciej", "intensywniej" naprawdę zdają się wielu ludziom wartościami obiektywnymi (podejrzewam że to, co pochodzi od jedynego przedwiecznego stwórcy-boga jest dość bliskie obiektywizmu).
Dość mi się podoba model sprzężenia zwrotnego, który opisuje ludzkie reakcje w kategoriach próby-analizy efektów-korekty. Wówczas sięgnięcie po szklankę jest łańcuchem bardzo wielu korekt ruchu, co w efekcie zbliża nas do teoretycznego idealnego podniesienia szklanki (ale nie wyklucza porażki oblania się sokiem). Natomiast ocena jakości życia oparta jest o weryfikację pojęciową. To znaczy żyję, podsumowuję pojęciami (którymi operuję najczęściej) JAK żyję, następnie porównuję to z modelem który mi reklamami wbito do głowy, potem wprowadzam możliwe korekty.
W takim rozumieniu poezja o istnieniu "bardziej" jest przypadkową kategorią, która nie tyle odpowiada potrzebie, ale jest jej przyczyną, natomiast ewentualny dyskomfort spowodowany brakiem "bardziej" jest tylko patologicznym skutkiem sprzężenia zwrotnego. Jesteśmy sami dla siebie odróżnialni póki skupiamy się na odczuciu (gdy chcesz podnieść rękę raczej wiesz, które ręce spośród 14 miliardów mają szanse się od Twojej chęci podnieść), natomiast tracimy poczucie gdy skupimy się na gadaniu. Jeśli się nazwę Polakiem, utożsamię się z 40 milionami, jeśli się nazwę mężczyzną, to już z kilkoma miliardami, jeśli na wyrost intelektualistą - z tysiącami, jeśli fanem country - z nieprzeliczalnym mnóstwem. Żartowałem z country.
Jeśli zaś jak jakiś miliard będę myślał, że jestem indywidualistą, naglę zacznę się odróżniać.

Kryzys tożsamości polegający na nieumiejętności skomponowania zadowalającego opisu siebie charakteryzuje raczej młodzież. Nie wystarczy być, by być, trzeba jeszcze mieć podstawy by się jakoś nazwać, określić. Po co? Po nic. To tylko wada języka, błąd gdzieś daleko za hipostazą, który nie tylko polega na tym, że się wierzy w istnienie czegoś, bo ma to nazwę, ale przestaje się wierzyć w istnienie tego, o czym się mówić nie umie. Ale to błąd, który skutkuje dyskomfortem. Odległość rzeczywistości od wmówionej potrzeby skutkuje pragnieniem wprowadzenia korekty, czyli czymś modelowo bardzo prostym.

Tak ogólnie:
Uważam, że rozważanie teoretycznie "wolności" jako nie wiadomo czego jest strasznie niefajnym sposobem utraty czasu dzielącego od śmierci.

Michał Dyszyński

malaavi

Poezja bywa fajna. Natomiast ostrożny byłbym przy twierdzeniu, że zawsze jest formą komunikacji. Komunikacja zakłada przekazanie informacji, a fakt, że przy jakiejś poezji i nadawca odczuwa i odbiorca odczuwa, wcale nie daje jakiejś dużej szansy, że przekazano informację.

Poezja może być pozytywna, bo przez układ słów można mózg pobudzić do zauważenia czegoś nowego, trudno wyrażalnego wprost, no ale dobra gorączka też może tak zrobić. A oczywiście nie musi. ;)

Jeśli poetycko mówimy o wolności, to Ty mówisz i ja mówię, ale dużo mniejsze są szanse, że coś komunikujemy. Matematyka jest przekazywalna słowem. Gdy mówimy o bólu, już każdy o własnym (lub o zachowaniu innych związanych z bólem, ale nie bezpośrednio o bólu innych).
O wolności zdefiniowanej mówilibyśmy prawie jak o matematyce, jak o stanach i relacjach. O wolności niezdefiniowanej będziemy mówić jak o bólu, na który różni ludzie przeróżnie reagują, zatem tracimy nawet podejrzenie, że boli ich tak samo.
Możemy tak mówić, ale bez podejrzenia, że cokolwiek ludzi łączy gdy chodzi o wolność (analogicznego do "każdego zaboli, jak mu nogę motyką odrąbywać") nie będzie miała uzasadnienia żadna teza.

Przedstawiłeś na przykład tezę religijną, a ja szybko odmachnąłem zupełnie przeciwną tezę religijną. Dokładnie tak moglibyśmy się przerzucać tezami o wolności, gdybyśmy nie mieli nawet podstaw do podejrzeń, że jakiś wspólny mianownik wolności istnieje (jak nie istnieje w religii).

Wyobraź sobie ludzi z afazją albo ludzi wychowanych bez języka albo nieznaną populację nie operującą pojęciem "wolność" (może znane tak mają, ale brak mi wiedzy). Czy jakiekolwiek nienazwane dążenie na pewno ich łączy? Czy ci wychowani w piwnicy w kajdanach, albo przez wilki w lesie, albo na bezludnej wyspie, albo nieznający mowy marzą wszyscy o czymś takim samym?
Sądzę, że wszyscy oni odczuwają od dzieciństwa głód gdy nie jedzą. Fakt, że wszyscy będą czuć głód w życiu dorosłym nie jest efektem kulturowym, nie zależy od umiejętności nazwania głodu, można nie mieć słowa w języku lub nawet języka a głód się czuje. (Kulturowo można chyba stłumić odczucie głodu, natomiast może też jakieś mutacje/zaburzenia/choroby sprawiają, że głodu nie czujemy, chciałbym jednak tu rozważyć wszystkich ludzi jakimi by byli po pozbawieniu ich kultury, a nie tylko nielicznych ludzi odpowiednio chorych).
Czy umiesz uzasadnić, że wszelcy ludzie wszelkich kultur, poza być może marginesem chorych, odczuwają coś wspólnego co nie wynika z podobieństwa ich kultur? Co zostanie zachowane gdy niewychowane jeszcze dziecko przeniesiemy do innej kultury, na bezludną wyspę, oddamy wilkom (na wychowanie), pozbawimy możliwości nauczenia się języka?

Bo moim zdaniem będą różne dyskomforty, a skoro różne, to jeśli mam zbiorczą nazwę "dyskomfort", która oddaje że im źle, to nie zmienię jej na zbiorczą nazwę "pragnienie wolności", która od razu mi daje skojarzenia z kajdanami, więzieniami, niewolnictwem, bo po pierwsze nie potrzebuję dwóch nazw na dokładnie to samo, po drugie nazwa kojarząca się powinna kojarzyć się zasadnie.

Mówiąc o wolności zachowuję więc kontekst kultury, która jeszcze jest na tyle podobna do mojej, by rozmówca miał to samo skojarzenie z więzieniem i kajdanami. Podobnie mówiąc o "pragnieniu zrobienia kariery w szołbiznesie" myślę o portalach plotkarskich, programach z ludźmi tańczącymi w skąpych strojach, gadaniu głupot w telewizji, pieniądzach, absurdalnych korektach photoshopem na okładkach pisemek, całym buraczanym poczuciu lepszości z bycia gwiazdą (por. ostatnio znany tancerz Rafał M. tańczący z Joanną M. w programie "Taniec z G."). Zgodzimy się chyba, że w wielu kulturach, które nie mają jeszcze dostępu do naszej wszechudanej telewizji, potrzeba robienia podobnej kariery nie występuje, że jest wykreowana przez nachalne jej wciskanie, a gdzie nikt nie wciska - tam niczyja tożsamość nie jest na tym budowana.

Nie chcę nazywać wolnością czegoś nieokreślonego, co każdy ma, ale być może każdy różne (bo to zaburza ocenę sytuacji, sugerując mi, że ktoś ma to samo gdy mówi "tak, ja też pragnę wolności", choć może chce czegoś dokładnie przeciwnego niż ja, tylko żeśmy tego poezją nie wykryli).
Jeśli coś jest wspólne ludziom PRAWIE niezależnie od kultury, to jest to niewygoda kajdan. Zwykłe konkretnie pojęte niewolnictwo, nie żadna metafora, że nas homoseksualiści terroryzują i się wolni nie czujemy o jak cierpimy.
Dlatego zrozumiem wolność w tym przypadku dość skrajnym.
Ale jakaś metafizyczna wolność, coś budującego tożsamość, jakiś hipostazowany byt filozoficzny, coś w duszy czy od Boga, to już tylko zależne pojęcie kulturowe, jak szołbiznes, kto inny tej wolności (tej duszy, tej filozofii, tej metafizyki,...) może w ogóle nie znać i nie ma w niej potrzeby. Potrzeba kulturowa rodzi się w kulturze, a ja mówię "W REKLAMIE", bo "kultura" ma też skojarzenia wysokie, a ja chcę podkreślić czystą przykrą manipulacyjną mechaniczność wpływu reklamy na psychikę. Wałkować aż się uwałkuje.
Jeśli wolność jest tworem reklamy, to nie tylko nie jest wartością, ale jest szkodliwa, odwracając uwagę od tego, co naprawdę mnie tworzy i czego naprawdę potrzebuję, w kierunku tego co mi opowiedziano że mnie tworzy i co mi opowiedziano że potrzebuję, ale co istnieje tylko w języku.

Mózg, poza mechanizmami wymienionymi, ma też mechanizmy ratunkowe. Gdy już operuje pojęciem, broni się przed zarzutem, że bełkocze. Kolega Archanioł w nieodległym wątku się wyuczył pleść o Jezusie Erach Liczbach Szatanie Kalendarzu Wiedzy, u niego dobrze już widać obronną reakcję na analizę, że jednak mówi o niczym. Gdy Blondlot już uwierzył, że znalazł promienie N, widział je. Jego asystenci starali się je widzieć. To wszystko ratunkowa funkcja mózgu, który próbuje jakoś kompensować brak w rzeczywistości tego, co tam POWINNO być. Niektóre osoby w patologicznych związkach podobnie dopatrują się oznak uczucia, jeszcze inne osoby w niepatologicznych związkach ze strachu dopatrują się oznak końca uczucia. W każdym przypadku jest to próba wmówienia rzeczywistości, że promienie N w niej są, tylko dlatego, że mózg bardzo dużo się ich istnieniem zajmuje.
Kultura serwuje nam pojęciową papkę, przejmujemy to tak samo jak ludzie przejmowali za komuny czy u Orwella, a potem wierzymy w te pojęcia. I nawet gdy widzimy, że nam ktoś serwuje nowomowę, coś przechodzi i zostaje. A mózg tego broni jako posiadanej "wiedzy" o rzeczywistości i nie lubi, gdy rzeczywistość od tej wiedzy odbiega.

W szczególności, ale to temat na długą inną rozmowę, w dzisiejszych czasach praktycznie każdy odwołuje się do nauki. Ateiści, że brak Boga udowodniono, teiści, że istnienie udowodniono, homofobi, że nauka mówi o płci (coś czego nie mówi) i że homoseksualizm jest nienaturalny (niby zdaniem nauk przyrodniczych, a tylko lewacy mają ideologię przeczącą nauce), sekciarze, że "łącząc dziedziny wiedzy" wzniosą się na wyższy poziom rozwoju.
Tak jak dwóch egoistów astronautów bije się na promie o ostatnią butlę tlenu, tak dziś wszystkie chyba opcje światopoglądowe biją się o naukę, przywłaszczają ją, bo światopogląd przeciwnaukowy będzie śmieszny i może zdechnąć. Motywacja jest u tych ludzi strasznie silna. Nieważne jest, że oni na jakimś etapie są zdolni dojść do wniosku, że ich światopogląd naukowy nie jest, że w ich walce widać absurd. Goni ich jak astronautę do życia, a mnie kiedyś do sikania (specjalista wymieniał muszlę, mnie się chciało, a na dworze była ulewa. 4 godziny czekałem). Muszą mieć tę naukę, da im spokój takie uratowanie tego, co myślą. (Ba, wywalczywszy tę naukę dla siebie będą ją w niebezpiecznych miejscach uciszać, jak w swoim czasie z teorią względności czy genetyką, bo znów mózg raz ustalonych poglądów chce bronić).

I jeśli coś łączy ludzi, to jest to raczej potrzeba ratowania światopoglądu za wszelką cenę, nie jest zaś to pragnienie jakiejś jednej wolności metafizycznej. Prosiłbym jednak, żebyś nie ratował kosztem racjonalności pojęcia "wolności" jakiejś abstrakcyjnej, "głębokiej", metafizycznej, duchowej, jeśli nie masz dobrych międzykulturowych danych na poparcie jej istnienia lub jeśli dane dają się uzasadniać prościej, bez tego bytu. Jeśli coś daje operowanie tym pojęciem, niech daje, ale niech nie zaciemnia.

Michał Dyszyński

malaavi

No, na wszystkie pytania miejsca mi brakło.
Poczekam na odpowiedź dotyczącą reszty moich pytań, stwierdzeń, argumentów.

Tu dodam tylko, że się zgadzam z "zawsze szuka czegoś ponad to, co zadane aktualnie", przy czym ten przymus, ten program, ten obowiązek szukania nie wydaje mi się być "wolnością". Nazwałbym go "szukaniem czegoś ponad to, co zadane". ;)

Michał Dyszyński

malaavi

Rozumowania możesz mi rzucać dowolnie odjechane. Jeszcze nie czytałem, ale już mogę napisać, że zastosuję prosty test. To znaczy odwrócę znaczenie, dodam zaprzeczenia, jakoś Twoje tezy w głowie przerobię na zupełnie inne i sprawdzę, czy konstrukcja na tym straciła. Jeśli straci, to nie będzie wspólnym mianownikiem.

Po pierwsze cieszy mnie, że nie szukasz wolności w czymś sprzecznym z tradycyjnym rozumieniem. Konwencje mają swoje ograniczenia, bo tradycyjnie mówi się o wielu rzeczach, które istnieć nie muszą. Zatem mówiąc o tym omawialibyśmy język, nie rzeczywistość, którą niby język ma opisać.

Po drugie spójność wspomniałeś króciutko. Ludzie tradycyjnie używając słów lubią manipulować, udawać, że to właśnie jakieś słowa odpowiadają intuicjom, przeskakiwać z jednego konwencjonalnego rozumienia na inne, tając ich sprzeczność. Tego nie dam robić.

Po trzecie determiniście rzadko zauważają, że w deterministycznym świecie nie dyskutuje się ze względu na sens wypowiedzi, ale ze względu na determinizm. Ja zakładam, że moje wypowiedzi mogą być sensowne nie tylko przez przypadek, ale przez doprawdy ładną odpowiedniość między rzeczami, moim ich postrzeganiem i moim formułowaniem wniosków. To wyklucza determinizm jako założenie.
Człowiek rozumujący w deterministycznym (z wyłączeniem tego człowieka) świecie nie mógłby wymagać od innych ludzi rozumienia, oni by działali zgodnie z ruchem materii, przemianami energii. O sobie samym konsekwentnie nie można myśleć jak o determiniście, bo deterministyczny człowiek w niedeterministycznym świecie wciąż miałby tylko jakieś zdeterminowane poglądy.
Dodam dla jasności, że ja determinizmu zupełnie nie wykluczam - po prostu nie lubię, ale może zdeterminowany jestem niewykluczania i nielubienia. ;)
Na pewno nie będę się bawić w "jednocześnie uznajmy, że jesteśmy i nie jesteśmy deterministyczni, czyli jesteśmy, ale będziemy o tym w sposób niezdeterminowany myśleć".

Przy tym fizyki dobrze nie znam, ale nie wydaje mi się w pełni zasadne użycie słowa "wybiera" dla elektronu.
Zdaje się nam, ludziom, że mamy te wspomniane przez Ciebie opcje. Ok, czuje to zdawanie się, więc zdawania nie będę podważał. Natomiast już istnienie opcji jest dla mnie mocno niepewne, choćby przez argument psychologiczny - nasi bliscy znajomi podobno lepiej przewidują nasze działania niż my sami. My rozważamy nasze możliwości i skupiamy się na wrażeniu wielości dróg, natomiast bliscy znajomi widzą nas przez nasze cechy czyli to, co potencjalnie determinuje wybór. Gdybyśmy nie mieli opcji poza zawsze jedną, a tylko przymusowo wyobrażali sobie inne niby_opcje, żeby ich nie wybrać - taki model jest od naszego nieodróżnialny. Wracając do fizyki - model TajemnejNieznanejPrzyczyny skakania elektronów jest bezużyteczny naukowo i postuluje więcej bytów niż modele bez DemonaPoruszycielaElektronów. Powiedziałbym, że fizyka się Demonem nie zajmuje jako bytem metafizycznym, ale mogę się nie znać. Jakoś udowodniono, że elektron jest bardziej probabilistyczny niż gdyby Demon tak go podrabiał?

Taka wolność mówiąca o opcjach to rzeczywiście to zwyczajne użycie. Tylko wyraźnie sobie zdajesz sprawę, jeśli się nie mylę, że to wrażenie jest niezależne od istnienia opcji. Ludzie mówią o tym wrażeniu, tak. Więcej niewoli to mniej opcji albo opcje bardziej do siebie podobne, więcej wolności to więcej opcji, które się pozornie bardzo różnią. Co innego wybierać wczasy zaczynając od losowania kontynentu, co innego wybierać między Brenną a Ustroniem, co innego wreszcie się zastanawiać, na którym boku się położyć by łańcuch mniej uciskał. Ale to wrażenia. A wcześniej już dałeś czadu z metafizyką.

Podmiotowość znam tylko własną. Rzucam się w wir metafizyki przyjmując przez analogię, że jakieś 3-5% mijanych przeze mnie podobnie zbudowanych istot dwunożnych też ma podmiotowość, ale niewiele mam na poparcie tezy. Standardowo uznaję test Turinga za miernik.

Bardzo mocno się sprzeciwiam próbom dopasowywania rzeczywistości do języka. Język tworzyli bez kontroli ludzie głupi (nie przypisuję im tu jakoś koniecznie podmiotowości). Wolałbym nie musieć pisać tu wprost o ich kondycji intelektualnej, poprzestańmy na eufemizmie, że byli prawie niezdolni do celnych obserwacji, rozsądnych interpretacji, poprawnych rozumowań. Musieli się dogadać, na jaki sygnał gryzą jednocześnie mamuta, a kto gorzej operował językiem i śpieszył się gryźć mamuta przed innymi po prostu nie miał potomków. Język jest zbiorem chrząknięć dotyczących prostych, arbitralnie wyodrębnionych sytuacji, przy czym tę arbitralność podkreślam. Niejawnie zakłada się, że sytuacje odbierane jako podobne SĄ podobne, natomiast ja chciałbym jakiejś drugiej miary, jakiejś poza wrażeniem. Żebyśmy mogli ocenić, czy jeśli mamy wrażenie podobieństwa, to znajduje ono też potwierdzenie w czymś poza wrażeniem. Mamy zatem chrząknięcie "wolność", bo na skutek przypadków i umysłowych aberracji ludzie kiedyś zaczęli to chrząkać i się kamieniami tłuc w pewien sposób ograniczając pulę genów.
Możemy teraz badać, jak się chrząknięcie "wolność" ma do innych chrząknięć - czyli badać język, reakcje ludzi na język, skojarzenia i emocje. Natomiast jak badać, bez miary podobieństwa, na ile to chrząknięcie opisuje jedną sytuację? I jeszcze - na ile to sytuacja wyodrębniona rzeczywiście, a na ile sztuczny twór?

Czy komputer z pamięcią podręczną, operacyjną, twardym dyskiem i chmurą dysponuje większą pamięcią niż koza albo brzoza? Pytanie jest podchwytliwe.

Michał Dyszyński

malaavi

Wydaje mi się, że ciągle tkwisz w magmie języka, a przy tym nie podchwyciłeś ogólnie koncepcji mojej odpowiedzi, zapewne kilka lat to dla Ciebie zbyt mało, by pewien rodzaj przemyśleń stał się Twoim udziałem. Nie lubię manipulacji. Poważnie.

Michał Dyszyński

malaavi

Wciąż manipulacja. Odkąd się nie zgodziłem na dość głupawe definicje obrażasz mnie personalnie, że to z moich cech charakteru albo niedoświadczenia w temacie wynika, że się nie zgadzamy.

Dlatego jesteś oszołomem. Nie mój pech.

Mam wrażenie, że rozmawialiśmy już kiedyś. Przyszedłem na to forum, bo miało w nazwie naukowe. Teraz co jeden człowiek to oszołom. Sami głosiciele wielkich odkryć, do których żaden czytelnik nie dorósł. A tak naprawdę to tylko umysłowa patologia.

Odkąd istnieje gatunek ludzie rozwiązywali problemy, a odkąd istnieje prestiż, pieniądz czy władza ludzie udawali rozwiązywanie problemów. Ścisłość, na przykład ścisłość fizyki, jest próbą rozwiązania problemu. A głosicielstwo niemożliwie głupich tez o bogu to udawanie filozofii, zwyczajne kłamstwo.
Gdybyś z fizyki pisał takie brednie, jak z filozofii piszesz, wobec oczywistej śmieszności zostałbyś wśród śmiechu komisji wypierdolony za drzwi, tyle byś miał z dyplomu.

Michał Dyszyński

malaavi

Przeczytałeś kilka moich postów.
Na przykład z człowiekiem od anime, który rzuca niesprawdzalnymi tezami, jak ty. I trolluje, gdy ktoś opisuje, jak niesprawdzalne to tezy.

Możecie sobie brać jakieś duże słowa, których nie rozumiecie, a potem łączyć je w zdania. Nieznaczące spekulacje o woli (bo niesprawdzalne, niestosowalne), o naturze, o bogu. To nawet nie tezy. To są po prostu zbiory słów. Moglibyście wymyślić własny język nic nie opisujący i tworzyć reguły gry na słowach. Gdybyście pamiętali, że to gry, uznałbym was za dzieci. W momencie gdy zapominacie, jesteście już oszołomami.

Gdy błąd ten popełniony jest raz, to tylko hipostaza. Gdy człowiek niby wykształcony popełnia go 2-3 razy CO ZDANIE, to najwyraźniej kupił dyplom.

Następny człowiek, z którym widziałeś może moją rozmowę, to Uriel. Głosi tezę o wyniszczaniu narodów przez Saela, żeby się wiedza nie dostała w ręce Polaków. Uriel mi uświadomił sukces Saela, Ty jesteś potwierdzeniem. Polacy lubią gównianą, wiejską filozofię, która polega na łączeniu słów w zdania, a gdy ktoś zarzuci tej czczej zabawie brak treści, to się ze swoją wyższością obnoszą. Pełne zwycięstwo Saela.

Wreszcie Kubuś, czyli najmniej rozumiejący z logiki klasycznej człowiek świata. Widziałem kilka osób, dla których implikacja była niejasna, ale zawsze, w każdym przypadku który obserwowałem, stawała się jasna po godzinie, góra dwóch. Po jednych zajęciach.
A on głosi swoje niezrozumienie implikacji w dziesiątkach tysięcy postów na różnych forach.

Fakt, że wśród 4 ludzi jest 3 głupszych ode mnie nie jest dziwny. Wśród 100 losowo wybranych ludzi jest ok 96 ludzi ode mnie mniej inteligentnych i mniej czytających.
Natomiast próbujesz z tego zrobić moją kłótliwość. Fakt, że pleciesz głupoty przerabiasz na moją cechę charakteru. Że ja walczę.

Feynman pisał ładnie o uczciwości. Jeśli w fizyce stosujesz jakąś uczciwość, to w filozofii jesteś kłamcą. Zwykłym kłamcą.

Nie zgodziłem się na twoje definicje. Są dla mnie naciągane. A rzuciłeś od razu argumentacją ad personam, że się krótko zajmuję i jestem w magmie języka. W fizyce też tak działasz? Że rację ma ten, kto dłużej pierdoli od rzeczy, a kto krócej, ten jest w magmie? Bo tu ta argumentacja była dla ciebie rozstrzygająca, czym się sam wykreśliłeś z grona ludzi uczciwych.

Nie jesteś uczciwy, Dyszyński. Chciałbym, żebyś mógł to zrozumieć, ale dla ciebie to raczej tylko nieprzyjemne słowo, to ludzie uczciwi wartość uczciwości znają. A oszołomy głoszą religijne tezy.

Nie znam gorszych ludzi niż teiści. Nigdy więcej podłości, oszustw i manipulacji nie doświadczyłem niż od teistów. Nie dziwi, że z oszołomów na forum jeden tylko plecie o logice, reszta o Bogu. Po prostu lubicie sobie po godzinach pokłamać.

Nie jest moją wadą, że zostałeś już oceniony negatywnie.
Gdy kilka osób nie zgadza się ze mną, robisz z tego moją wadę psychiczną - kłótliwość. Gdy kilka nie zgadza się z tobą, są to wyniosłe negatywnie oceniające osoby. Znów nasza wada psychiczna.
Jest to podstawowy błąd atrybucji. Jest dla mnie nie do uwierzenia, by człowiek na poziomie matury sobie z tego sprawy nie zdawał, zatem przyjmuję, że atakujesz mnie celowo.

Szacunek do innych ludzi nie jest obrażaniem ich i oszukiwaniem za maską ładnych słów. Ty piszesz o magmie i inne pierdoły dlatego, że się nie zgadzam. To już nie jest szacunek. A ja piszę, że jesteś kłamca, bo kłamiesz. Nie ma w tobie za grosz intelektualnej uczciwości.
Ja nie jestem miły. Bywam złośliwy, nieprzyjemny. Ale w życiu bym nie podał tezy niepewnej, jakby była pewna, ukrywając jej słabości przed rozmówcą. Ta możliwość mnie odrzuca.
I nie przyjemny jestem zawsze, gdy widzę, gdy kogoś nie odrzuca. Bardziej jeszcze jestem nieprzyjemny, gdy ten ktoś zasłania się wielkimi słowami, o bogu, wolności, szacunku, ale nie pokazuje tego szacunku.
Nie wiem, czy jesteś katolikiem, ale teiści spod znaku boga judeochrześcijańskiego pod względem tego zakłamania i nieuczciwości przebili wszystkich znanych mi ludzi. Nie kłamię. Nie wyolbrzymiam. Byłem zaszokowany oszustwami teistów, a teraz stanowią one dla mnie normę. Ty mnie zaskoczyłeś minimalnie, bo pamiętam cię rozsądniejszego, no ale skoro myślałeś przez te parę lat o bogu, to się nie dziwię, że teraz głównie kłamiesz.

Światku.
Nie świadku.

Jest zwyczajnie nieuczciwe, że mi wmawiasz walkę ze wszystkimi. Nie jesteś wszystkimi. Walczę z kłamcami. Kłamców jest dużo, ale mniej niż wszystkich.

Wiesz, co robi oszołom, gdy mu się zarzuca, że spartaczył? Stara się pokazać, że rozmówca ma jakieś złe psychiczne skłonności, by nie musieć odnosić się do argumentacji merytorycznie. I tak wcześniej o magmie, o latach zajmowania, o moim niezrozumieniu, dalej o komunizmie, walce ze wszystkimi etc etc.
Tyle twojej manipulacji.

Rzygać się chce. Poważnie. Wstyd by mi było napisać "bóg" albo "prawda" na forum, gdybym takie zabiegi musiał w rozmowach stosować. Ale ja to już ostatki jakieś, ludzi ze wstydem wybił w tym kraju Stalin i chyba zostało to, co w cywilizacji powinno stanowić margines.

Michał Dyszyński

malaavi

Lubię pisać wprost.

Wielu ludzi z dorobkiem naukowym wskazywało, że nauka nie polega na mnożeniu treści, zwłaszcza niesprawdzalnych, ale na rozwiązywaniu problemów. W szczególności w matematyce nie chodzi o to, by włożyć w coś więcej równań, ale przeciwnie, by z możliwie największą dawką sprytu, choć trzymając się logiki, zagadnienia upraszczać.

Filozofia nie jest zła jako całość, nie jest zła ani jako program naukowy (dawniej), ani jako postawa (dzisiaj), gdyż może dać ciekawe spostrzeżenia, otworzyć oczy. Powiedzmy to taka inna poezja, która nie operuje rymem, rytmem, metaforą, melodią języka, ale zamiast tego zagadnieniami, problemami, analizą języka, korzysta z dorobku naukowego etc.
Wciąż jednak nie oznacza to, że zadaniem filozofii jest mnożyć treści w tysiące ksiąg po tysiące stron w każdym z tysiąca miejsc codziennie. Już nawet w naukach ścisłych zjawisko wydłużania tekstu, wprowadzanie niepotrzebnej symboliki i niepotrzebnych nowych pojęć jest zmyłką, by "unaukowić" banały i brak treści, o czym i nauka i ta pozytywna filozofia pozwalają się przekonać, gdy się biorą do analizy takiej naukowości udawanej.
A filozofia jako najmniej samokrytyczna dziedzina działalności ludzkiej poza religią (a jesteś, przypomnijmy, teistą), mnoży teksty bez żadnego opamiętania, bez żadnego sensu, nie realizując potrzeb, nie dając wniosków, nie umożliwiając weryfikacji. Nie tylko nie jest naukowa, ale jest intelektualnym oszustwem w zdecydowanej większości.

A w skrócie mówię "gówniana filozofia", bo gdy użyję słów uprzejmych, jak wyżej, ktoś mógłby jeszcze przypuszczać, że można z tej filozofii coś uratować, gdy w rzeczywistości powinno się nacisnąć przycisk spłuczki i się tej filozofii pozbyć. Stąd "gówniana".
Przy tym filozofia operuje metaforą, tu jest podobna poezji, więc możemy spokojnie pozwolić sobie dostrzegać tu metaforę, czyli dziełami filozoficznymi nie trzeba zapychać toalet, można nimi palić w piecu, podcierać sobie co się chce podcierać albo robić wycinanki. Żeby drewno zużyte na filozofię nie było zmarnowane tak zupełnie.

Powtórzę. Udawanie, że istnieje problem i maksymalizowanie rozmiarów pojęciowej gry, która niczego obserwowalnego i doświadczanego nie dotyczy, w celu uzyskania jakichkolwiek korzyści, od pieniędzy na uczelniach po znajomych na fejsie jest patologią.

Chyba że czyniący tak jawnie przyzna, że mu o pieniądze i znajomych chodzi, a nie będzie kłamać, że się czymś poważnym zajmuje.

Twoje pierwsze skojarzenia mnie tak samo obchodzą jak drugie czy trzecie skojarzenia, dlatego pozwoliłem sobie nie czytać.
Jeśli będziesz mieć kiedyś chwilę czasu, sprawdź, który pierwszy z nas oceniał drugiego. Pisząc o magmie i małej liczbie lat zajmowania się. I swojej pomyłce co do osoby drugiego. Takie uprzejme chamstewko manipulatorów. Ja nie lubię manipulacji, jak kretyna mam za kretyna, to mu piszę "Dyszyński, kretynie". Taki mam prosty umysł i cenię go sobie. Nie będę pisać ładnie, że nieuważnie czytając odniosłem nieuzasadnione wrażenie, że twoje możliwości intelektualne pozwalają ci poruszać ze mną zagadnienia poważne i skomplikowane, bo w sumie tego wrażenia nie odniosłem. Piszę to samo jednym słowem, tylko uznanym za nieuprzejme.

Przy tym jak już zauważysz, że pierwszy oceniałeś (i to negatywnie), to jeszcze sprawdź, że w twoim tekście z moich cech charakteru wynika, że nie mam racji, natomiast gdy ja cię oceniłem, to z ilości miejsc, w których nie miałeś racji, wnioskowałem o cechach charakteru. Twoje było manipulacją, znaną od zawsze techniką erystyczną osłabiania stanowiska rozmówcy przez ośmieszenie osoby, a moje było po prostu brakiem uprzejmości, bo dla osób wspomagających się kłamstwem nie jestem uprzejmy. Nawet gdy mi płacą.

Jeśli ktoś skłamie raz, to ja nie twierdzę, że to nie są pozory i że wątroba tego człowieka jest kłamstwem, uszy są kłamstwem i tlen we krwi jest kłamstwem. Twierdzę tylko, że ten człowiek posunął się do kłamstwa. Gdy ktoś skłamie trzy razy w krótkim czasie, to już wiem, że to nawyk. Bez pewności, owszem. Mogły to być jedyne trzy kłamstwa w życiu tej osoby. Ale gdy będzie to na przykład 10 kłamstw w jednej rozmowie, to już mam statystycznie uzasadnioną pewność, że trafiłem na kłamcę. Czyli osobę, która ma niekłamiącą wątrobę i kłamiący umysł. Choćby nie wiem ile cech ta osoba miała poza tym - może być złośliwa i nieuprzejma jak ja albo miła i grzeczna, może być próżna i arogancka jak ja albo pokorna, może być grzeszna i "amoralna" jak ja albo może być teistą i obrońcą życia - ocenienie po ZAOBSERWOWANYCH 10 kłamstwach nie jest oceną po pozorach.

Zresztą przypisanie mi oceny po pozorach to kolejny przykład tej samej manipulacji, czyli powiedzmy jedenaste kłamstwo. Bo nieustannie tłumaczysz moje zarzuty nie tym, co mogłem zaobserwować bo zrobiłeś, ale tym, jaką to ja mam psychikę. Jestem otóż takim samym walczącym ze wszystkim człowiekiem, jacy tu ciągle trafiają, zamkniętym w twierdzy, przypominającym propagandę komunistyczną, oceniającym po pozorach.

Innymi słowy oceniłem negatywnie więc JA mam złe skłonności, oceniłem jak wielu, więc JA jestem nieświadomą ofiarą tendencji, oceniłem szybko, więc JA kieruję się pozorami etc. Każdy zarzut zbywasz swoimi dywagacjami na temat mojej psychiki, co jest parszywym, chamskim oszustwem.

Inna rzecz to arogancja. Moja jest jawna. Ja nie lubię kłamstwa i nawet bym nie umiał się nie śmiać na głos, gdybym komuś mówił, że arogancki nie jestem. Ale z nas dwóch jeden uznał, że jeśli krytykuję 4 ludzi jako oszołomów, w tym jego samego, to już krytykuję cały świat.
Cóż to oznacza? Oznacza, że uznałeś, że jeden z tych 4 ludzi jest najmniej oszołomowaty na świecie, przez co gdy krytykuję tych czterech, to siłą rzeczy musiałbym krytykować i innych. Wszak wyszedł ci z tego cały świat.
Oczywiście nie przypuszczamy, żebyś uznał, że najmniej oszołomowaty jest Anioł Uriel od Narodu Polskiego Wybranego, uznałeś po prostu, że osoba krytykująca jako oszołoma ciebie, musi już i wszystkich innych skrytykować. A to arogancja, do której ja się nie posuwam. Jesteś w arogancji dobre kilka kroków przede mną.

Skądinąd nie jesteś pierwszą osobą, która uznała, że jeśli krytykuję ją, to "ze wszystkimi walczę". Na każdym forum, gdzie jestem, wyrażam moje poglądy podobnie bezpośrednio. Nie krytykuję wszystkich, więc mam zupełną pewność, że nie walczę dla reguły czy ze wszystkimi. A ludzie, którzy najczęściej sięgają po argument z mojej rzekomej psychiki komunistycznego propagandzisty w oblężonej twierdzy (nota bene gdybyśmy tak poszukali, kto stosuje tę taktykę w dzisiejszej Polsce, trudno by było o lepszy przykład niż teiści) zazwyczaj nie potrafili też używać "bynajmniej". ;) Chcesz, żebym równał do ciebie poziomem dyskusji i jeszcze nie traktował cię jako kłamcę oddzielnego, ale jako kłamcę jednego z wielu o bardzo niskich (statystycznie) kompetencjach językowych? Będziesz głupkiem dlatego, że kiedyś głupek już stosował twoje metody. Uczciwe, prawda?

Ja zauważyłem, jak rzadko ludzie czynią zadość moim wymaganiom. Jak pani w sklepie mówi, że ziemniaki ma super, wolę sam zobaczyć, bo jakoś mnie nie przekonuje. Nie zaskakujesz, zwłaszcza pojawiając się pod szyldem filozofia-teizm, że nie jesteś uczciwy, bo ludzi z podobnym do mojego wymogiem intelektualnej uczciwości jest mało.
Rozumiem też doskonale, że ludzi wymagających miłego pisania jest o wiele więcej i w głosowaniu, który z nas jest złym szatanem z czarnego piekła, prawdopodobnie nie miałbyś szans. A jednak widzę sens w tym, by ludzie byli dosadni, ale nie kłamali, nie kradli, nie wyciągali miliardów złotych z państwowej kasy dla siebie i bliskich. Bez oszustw, a dowolnie wprost, dosadnie, bez ogródek, prosto z mostu, jasno, konkret, prawda w oczy. Żebym znosił zakłamanie, musiałbym go nie dostrzegać, a niestety nie potrafię.

Oceniać negatywnie lubię? Nie. To tylko kolejny raz, gdy zamiast myśleć, że może były powody do negatywnej oceny, od razu uciekasz w psychologię, musisz mi znaleźć psychopowód mojej oceny, bo wszak niemożliwe, by mistrz Dyszyński nie miał racji. Arogancja pierwsza klasa, manipulacja też. Zaczynam podejrzewać, że może w ogóle tego nie widzisz?

W takim razie uznaj, że jesteś gnidą. Ok? Takie założonko dla eksperymentu. Natomiast wszystko, co mi pisałeś, co KIEDYKOLWIEK pisałeś na forach, co kiedykolwiek mówiłeś ludziom, nie wynika z tego, że mogłeś mieć rację. Pisałeś i mówiłeś wyłącznie z psychicznej przyczyny, że jesteś gnidą. Jak ci się podoba psychouzasadnienie twojej osoby? Zgrabne? Bo ty mi takie od kilku już postów nieustannie serwujesz.

O pozorach było.
Tak, moja ocena jest konsekwencją tego, jak sobie ustawiam świat. Ocena każdego człowieka jest taką konsekwencją, więc rzuciłeś fajnym truizmem, który nic nie wnosi, bo nie mam racji mniej niż ty, gdy sobie ustawiam świat, bo też sobie świat ustawiasz.
Tylko ja sobie ustawiłem tak, by nie kłamać. Nie manipulować. W szczególności nie wnioskować z charakteru osoby na temat tego, czy ta osoba ma rację (choć w drugą stronę mi się zdarza). A ty sobie ułożyłeś świat wyraźnie inaczej i dlatego, odkąd manipulujesz, nie mamy szans na rozmowę.

Jako że jesteś nierzetelnym kłamcą, co do czego się zgadzamy, nie było szans na porozumienie, co do czego się zgadzamy. Cieszy mnie, że nie przeczysz swojemu oszołomstwu, to pierwszy krok do wyleczenia. Szkoda jednak, że to forum pozwala oszołomom tworzyć bez ograniczeń, to wzmacnianie urojeń. Bardzo złe z medycznego punktu widzenia.

Ostatni akapit, jak rozumiesz, to odpowiedź na twoją ostatnią manipulację, że znów brak porozumienia musiał mieć przyczynę w psychice oponenta.

Bronienie poglądu wszelkimi metodami to znane kryterium oszołomstwa. Widzisz, wspomniałeś komunizm, to możemy sobie pomówić o pewnych komunistycznych ideach, że burżuazyjna nauka nie jest nauką, tylko jest podporządkowana psychice, bo idei. I komunizm mniej lub bardziej radykalnie odsiewał naukę burżuazyjną, jakąś nowoczesną fizykę, jakąś genetykę, bo przecież to nie mogły być fakty, a tylko czyjaś ideologia, nie?

Tak więc gdybyś chciał któregoś z nas porównywać do komunistycznego propagandzisty, to raczej tego, który gdy już nie ma żadnych merytorycznych możliwości, będzie swoich poglądów bronił przez "psychoanalizę" rozmówcy.
Skądinąd słyszałem, że twoje otoczenie ma pewne podejrzenia związane z tym, jak patrzysz na dzieci. I dlatego nigdy nawet bliscy znajomi i sąsiedzi nie puszczają dzieci samych, gdy jesteś w pobliżu. Nie cieszą cię relacje z dorosłymi ludźmi?

Michał Dyszyński

malaavi

Ależ "gównianą filozofię" należy odebrać negatywnie. Przecież wyżej napisałem, że dlatego nie użyję uprzejmych słów, że ktoś mógłby się pomylić w odbiorze, podczas gdy słowo "gówniany" jest strasznie jasne.

Rozumiesz, to banalna technika znana w nauce i wyraźnie obca filozofom, by pojęcia trudne wyjaśniać łatwymi. Dlatego używam pojęcia intuicyjnie zrozumiałego, choćby było nielubiane w kręgach zakłamanych uprzejmych podłych oszustów.

Możesz mi podać osiągnięcia filozoficzne filozofów? To znaczy nie takie, które są matematyczne/fizyczne/astronomiczne/biologiczne, jak byśmy powiedzieli dziś, a jak nie powiedziano dawniej, bo po prostu inaczej dzielono nauki. Wielcy ludzie, którzy dokonali wspaniałych odkryć, lali czasem wodę w kwestiach metafizycznych, albo dawali się zwodzić klechom i lali potem wodę w kwestiach religijnych, więc dziś jakiegoś Pascala czy Leibniza się nazywa filozofem. Spoko. Ale proszę o osiągnięcia.

Bo ja łatwo wymienię osiągnięcia astronomii, matematyki, fizyki, jakoś też biologii, od czasów dawnych do prawie współczesnych (ostatni skok nauki do przodu wyklucza w ogóle możliwość, żebym ogarnął co się dzieje), są piękne rozumowania Pascala o próżni i ciśnieniu, są piękne eksperymenty związane z prędkością światła, wyznaczeniem rozmiarów Ziemi, dowodem ruchu obrotowego, są ciekawe twierdzenia jak Lemat Burnside'a, jak rozkład kuli Banacha-Tarskiego. Niektóre pomysły - o, metoda wyczerpywania, czyli przodek całki, jakiż to wspaniały pomysł - mają tysiąclecia, ale gdy się czyta rozumowania, uzasadnienia, to wciąż się mówi ŁAŁ. One są piękne, one działają, to jest osiągnięcie ludzkości którego czar na razie nie przemija.

A teraz weźmy metafizykę Arystotelesa. Weźmy poglądy religijne czy filozoficzne tych wszystkich filozofów znanych z tego, że zrobili coś w naukach matematyczno-przyrodniczych. Ile się ostało z dorobku filozofów? Ile metod, ile dowodów metafizycznych, ile rozwiązań zagadnień ontologicznych jest w porządku do dziś, co nie zostało tysiąckrotnie wyśmiane przez filozofów następnego pokolenia i jeszcze następnego? Rzuć mi tu namiar na piękne prawdy tak filozoficzne, jak prace Eudoksosa czy Archimedesa są matematyczne/fizyczne, prawdy do dziś aktualne, a nie trzymane tylko z sentymentu i dla ciągnięcia kasy na kursach filozofii, gdzie historia poglądów filozoficznych i DAWNO UZNANYCH ZA BEZNADZIEJNE jest samym sednem rzeczy?

Bo ja jeszcze wymienię przypadki, gdy założenia filozoficzne/metafizyczne utrudniały filozofom-naukowcom pracę naukową. Zamiast po prostu doświadczać rzeczywistości, jaka jest, trzeba było mieszać, że planety po okręgu się poruszają, bo okrąg jest doskonały więc jakżeby inaczej. Niepotwierdzona doświadczeniem metafizyka. Że Bóg w kości nie gra? Że los miałby mieć udział w budowie świata? A czemu nie, jeśli na to wygląda? Nie, bo tak mówią metafizyczne założenia. Przeróżni ludzie szukający w naturze "równowagi". Bo trzeba naturę idealizować i robić z niej boga. Nie można zauważyć, że równowagę to się ma na równoważni, a szukać równowagi we wszechświecie, gdy się zna w nim skalę 100 lat najwyżej, to jak szukać bezruchu w wybuchu, gdy się ma tego wybuchu zdjęcie. Absurd. A jednak jak ktoś metafizyczne założenia ma, to będzie próbował na siłę w tworach zupełnie nieprzystających skalą zobaczyć to, co ma w kuchni albo na lekcjach WF. Tak więc bez trudu podam przykłady totalnego bełkotu, gdy filozof do nauki, którą uprawiał, dodawał filozofię i postęp mu to musiało zahamować.

A chciałbym, żeby mi ktoś opowiedział, jak filozofia wspaniale wpłynęła na dzieje świata, odkrycia, umysły, jak do dziś można się dawnymi myślami zachwycać. I jeśli możesz, nie polecaj Marksa.

Hello

Michał Dyszyński

malaavi

O Kanta się spierał nie będę.

Czy uważasz, że o

"Rzeczywistość wspólna jest sumą projekcji składających się na nią umysłów" - Metatron Archanioł, Mikael Archanioł, Gabriel Archanioł, R'phael Israfil Archanioł, witryna "ARMAGHEDDON"

"Nieważne, którą szkołę rozwoju wybierzesz, jeśli jest ona względem Ciebie szczera to prędzej czy później postawi Cię twarzą w twarz z Twoją własną indywidualnością" - Mt.A., Mk.A., Gb.A., R.Is.A., "ARMAGHEDDON"

"Język który jest dla Ciebie niezrozumiały, jest myśleniem wyższego rzędu. Język niższego rzędu jest zawsze dla Ciebie zrozumiały. Język tego samego poziomu co Ty, jest dla Ciebie czymś oczywistym" - Mt.A., Mk.A., Gb.A., R.Is.A., "ARMAGHEDDON"

powinna pamiętać każda inteligentna istota?

No przepraszam, nie mogę nie napisać emotki, bo bym ukrył pewną zasadniczą prawdę. ;)

Hello

Michał Dyszyński

Hello

Nie w tym rzecz Michale, nie chodzi o jakiegoś użytkownika ale o Twój sposób argumentacji!
Wspomniałeś coś o „skreślaniu” w dyskusji (?) z Malaavi’m co, jak się okazuje, było „nieco” dęte.
On wiedział o czym mówi - w odróżnieniu.

Ps.
Ja też skreślam tego użytkownika!

______________________________
„Chodzi o to, żebyś zdemontował te plotki.” – V. Kubasińska

Michał Dyszyński