ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę poruszyć problem z jednej strony jakoś oczywisty, a z drugiej niesłychanie trudny. Oczywisty, bo spytam się: czy należy weryfikować głoszone przez siebie tezy?
- Pewnie każdy odpowie, że tak, że kto jak kto, ale on nie bierze swoich przekonań z (zupełnie) sufitu, lecz je weryfikuje.
Schody zaczynają się po postawieniu pytania: CZY NAPRAWDĘ CHCESZ (!) zweryfikować swoje twierdzenia?

Dotykamy tu wyjątkowo ciekawego zagadnienia filozofii umysłu - połączenia PRAGNIEŃ Z LOGIKĄ, WERYFIKACJĄ.
W naiwnym ujęciu filozofii myśli rozmowa o pragnieniach w ogóle jest zbędna. Nieważne, co tam sobie pragniemy - tak pewnie wielu sądzi - weryfikować trzeba, bo logika, metodologia tego wymaga. Inaczej będzie błąd. Kropka.

Rzeczywistość realnych rozważań, owej intelektualnej gry myśli pokazuje jednak, że nie istnieją (póki co...) umysły oddzielone od pragnień. Mamy pewną EKONOMIĘ MYŚLENIA, nie możemy myśleć o wszystkim na raz, jeśli analizujemy jedno zagadnienie, to w tym samym czasie nie analizujemy innych zagadnień. Efektem owego ekonomicznego ograniczenia myśli jest to, że albo się czymś zajmiemy, albo nie. I tezy, które głosimy, albo rozważamy, albo SPRÓBUJEMY zweryfikować, albo nie. Trzeba chcieć weryfikować, aby weryfikować. Inaczej ta weryfikacja nie nastąpi. I do tego trzeba chcieć uczciwie i naprawdę weryfikować, bo w przeciwnym wypadku dostaniemy oszustwo - atrapę prawdziwej weryfikacji.
Dochodzimy tu też (od nowej strony) do konstrukcji takiego pojęcia jak WIARA, HIPOTEZA, ANALIZA. Do wszystkiego wymagane są pewne ZASOBY umysłu - czas poświęcony na rozważanie. Ale nie tylko czas...
Oprócz czasu, wpływ na rozważanie ma też przyjęty system wiar (światopogląd między innymi), który legł o podstaw naszego spojrzenia na świat. Pewnych rzeczy nie sprawdzamy, bo uważamy je za...
- oczywiste
- pewne
- za trudne do sprawdzenia
- zupełnie niemożliwe do sprawdzenia
- niewarte do rozważania z innych względów...
Zatem to, czy weryfikujemy coś, albo też JAK to weryfikujemy, zależy od naszego punktu wyjścia, od swoistej aksjomatyki naszego umysłu. Dopiero mając w głowie taki, a nie inny układ założeń, wiar, czasem hipotez (mniej lub lepiej potwierdzonych) dokonujemy wstępnej kalkulacji opłacalności trudu włożonego w weryfikację jakiejś tezy.
Z tej kalkulacji może wyniknąć m.in.:
- nie będę czegoś weryfikował, bo nie zależy mi na potwierdzeniu danej tezy, jako że uważam ją za błahą
- nie będę czegoś weryfikował, bo to wygląda na zbyt trudne zadanie
- nie będę czegoś weryfikował, bo sprawa jest oczywista
- nie będę czegoś weryfikował, bo... boję się, że mi się zawali świat moich emocji, jeśli będę musiał potem podważyć jakieś ważne dla mnie osobiście przekonania...
i inne...
Do tego, aby weryfikować (uczciwie) nasze przekonania trzeba MIEĆ MOC. Mocą w sensie intelektualnym nazywam tu pewną szczególną umiejętność wzniesienia się ponad partykularne potrzeby, jakie spłynęły na nas ze świata. Na to niewielu stać, aby bez lęku, uczciwie spytać się jeszcze raz samego siebie:
- czy jestem gotów uczciwie spojrzeć na swoje własne czyny, podjąć odpowiedzialność za rzeczy, które przeze mnie się stały? (pytanie o uczciwość naszego sumienia)?
- czy byłbym gotów przyjąć trudne prawdy o historii mojego narodu, grupy etnicznej, politycznej, rodzinnej, religijnej, z którą jestem emocjonalnie związany (pytanie o uczciwość w kontekście lojalności)?
- czy jestem gotów zmierzyć się z trudnymi pytaniami dotyczącymi mojego światopoglądu (uczciwość intelektualna światopoglądowa)?

Taką moc intelektualno-emocjonalną, według mnie, posiada niewielu. To elitarna umiejętność, może wręcz dar (wrodzony, czasem trochę nabyty). Jak obserwuję ludzi, to zwykle przy trudniejszych pytaniach się blokują. Jak obserwuję siebie - to też widzę tu wiele kłopotów. Niektóre z trudnych pytań udało mi się postawić (sobie) względnie uczciwie. Ale pewnie są takie, co do których sam nawet nie podejrzewam, że uczciwość gdzieś mi umknęła, mogło być tak, że filtr lęku przed trudnymi pytaniami jest tak silny, iż nawet nie jestem w stanie dostrzegać problemów. Z resztą kwestia lęku nie jest tu jedyną, bo nawet mając w pełni przejrzyste pod tym względem emocje, mogę mieć niewystarczająco sprawny intelekt, czy system percepcji rzeczywistości, aby problemy ujrzeć we właściwym świetle.
Czy w ogóle jednak mam tu szanse uniknąć błędów?...
- Przeciw sobie mam emocje, ograniczony intelekt, niedoskonałą percepcję rzeczywiści. Właściwie to chyba jedyne co mogę to...
... przynajmniej przyznać się do tego, że NIE MAM SZANS NA DOSKONAŁOŚĆ POZNANIA, zawsze zrobię jakieś błędy, moje poznanie/weryfikacja są niepełne. Ale niepełne (na szczęście) nie znaczy, że całkiem bezwartościowe.

Ale jeśli jednak problem ujrzałem, dostrzegłem zawarty w nim dylemat, to czy potrafię być uczciwy w jego podjęciu?...

Teraz chcę tu (dopiero) włączyć wątek religii. Do tej pory pisałem ogólnie, nie mając na myśli zagadnień światopoglądowych w kontekście teizmu, czy ateizmu.
Chcę postawić tezę chyba dość kontrowersyjną, wręcz pewnie "zastrzelić" nią filozoficznie tęgie głowy, jakie niewątpliwie pisują na tym Forum. Spodziewam się wręcz "zbierania szczęki z podłogi" u tych, którzy moją tezę zrozumieją. No i oczywiście protestów, kontrowersji... :rotfl:

Oto moja teza: poprawny teizm chrześcijański żąda od swoich wyznawców maksymalnego, niespotykanego u żadnej innej grupy światopoglądowej rozprawienia się ze słabościami umysłu, blokującymi zdolność do weryfikacji wszystkich swoich przekonań na temat siebie i świata - żąda on pełnej uczciwości intelektualnej w każdym aspekcie!
Jak się spodziewam, większość ateistów, wychowanych na memach emocjonalnych dotyczących religii, sugerujących, że teiści "dla zrobienia sobie emocjonalnie dobrze" wymyślają sobie różne tezy bez potwierdzeń, tutaj się zaśmieje: no tak - teista uczciwy i weryfikujący... Ależ to dopiero oksymoron. :rotfl:

A jednak...
A jednak według mnie TO WŁAŚNIE TEIZM I TYLKO TEIZM ma szansę osiągania uczciwości intelektualnej, niedostępnej większości ateistów (no i oczywiście licznej grupy teistów naiwnych). Powodów jest kilka
1. tylko teizm jest w stanie UCZCIWIE POSTAWIĆ KWESTIĘ WIARY. Póki co to jednak teizm jasno stawia sprawę, że rozumowanie trzeba zacząć od czegoś, co nie jest dowiedzione, co wynika z założeń/wiary/ogólnego przekonania. Ateistom ta kwestia się jakoś głowy nie trzyma...
2. tylko teizm stawia poprawnie kwestię interfejsu umysł - doznania. Typowy ateizm próbuje zaczynać rozumowanie stawiając na pierwszym miejscu dane płynące od świata, od materii. Problem w tym, że wyeliminować pośrednictwa umysłu tutaj się nie da - umysł będzie zawsze, więc założenie, że świat "jest" bardziej niż to, co uczestniczy w każdym akcie pobrania/analizy/wnioskowani (umysł) jest samowywrotne.
3. poprawny teizm chrześcijański STAWIA WYMAGANIE poprawności umysłu - świadomości (w powiązaniu z uczuciami) na pierwszym miejscu. Parafrazując znane sformułowanie, chciałoby się powiedzieć: świadomość - głupcze! Jeśli świadomość jest wadliwa, to nie pomoże żadna, nawet najlepsza pula danych ze świata. Bo i tak z tego wyniknie chaos - brak zrozumienia co i jak. Teizm chrześcijański żąda od swoich wyznawców doskonałości. A czym jest doskonałość? - na pewno nie jest oszukiwaniem, zamiataniem prawd (niewygodnych) pod dywan. Bywa trudno, czasem prawda boli, niekiedy (trudna) prawda rozwali nam emocje na dobre. Ale wyjścia nie ma: musicie się zaprzeć samego siebie! (Jeśli kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie niech weźmie swój krzyż (Łk 9, 23))
Weryfikacja trudnych prawd jest "krzyżem" intelektualnym. Dla wielu czymś zbyt trudnym do poniesienia. Właściwie doskonałość człowieka można by w dużym stopniu mierzyć umiejętnością zmierzenia się z problemem weryfikacji - siebie, swoich emocji, przekonań, stosunku do ludzi, świata, prawdy.

Piotr Rokubungi

Oj, Michał, męczysz klawiaturę aż tyle na niej klepiąc. ;-P

Podsumuję twój temat tak: ten typ tak ma! Ludzka świadomość ma to do siebie, że potrzebuje wierzyć, iż wie- po prostu; ten typ tak ma. Inaczej bylibyśmy tylko eterycznymi filozofami, a nie bydlakami świata zwierzęcego walczącymi o utrzymanie metabolizmu. Musimy wierzyć, że wiemy, aby przetrwać; do tego celu to raczej wystarcza i się dość dobrze sprawdza.

mat

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał, chyba trochę źle mnie zrozumiałeś... Chodziło mi o to, że gdybyśmy nie bywali niczego [prawie] pewni, to nie moglibyśmy żyć w takich warunkach ziemskich, w takich ciałach. No, jak wyobrażasz sobie takie życie, funkcjonowanie w którym nad każdym krokiem zastanawiasz się wieczność, bo nie wiesz, czy stopa twoja przylgnie do podłoża, bo może to podłoże jest niestabilne, może się co chwilkę zmienia, może są za duże przestrzenie puste pomiędzy jądrami atomów, a powłokami elektronowymi?.. A może twoja stopa, to nie stopa? A czy na pewno tak funkcjonuje, jak się wydaje? A czy się to lada chwila nie zmieni? A może grawitacja zniknie?.. I t. p., i t. d.

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dyskurs

Niby fajny przepis na zycie, Michal, ale jest z nim problem. Wiele osob chcialoby nie zajmowac sie aspektami zycia, ktorych nie sa w stanie kontrolowac ale nie sa w stanie przestac. Wiele osob zaniedbuje aspekty zycia ktore sa w stanie kontrolowac. Wiele osob nie potrafi rozroznic co sa w stanie kontrolowac a czego nie.

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Banjankri

No, widzę że czasem na coś mądrego jesteście w stanie natrafić. Pytanie tylko, czy jesteście w stanie podjąć temat, czy skończycie na ogólnikach.

Michał Dyszyński

Banjankri

Żeby samemu nie zjadać całego tortu, zacznę od pytań.

Dlaczego/Po co człowiek kontroluje?
Jak kontroluje?
Co kontroluje?
Co jest niezbędne do kontroli?
Co to jest skuteczna/nieskuteczna kontrola?
Czym człowiek płaci za kontrolę?

Tylko konkrety, chociażby miałyby to być banały.

Piotr Rokubungi

@ Banjankri:
"Dlaczego/Po co człowiek kontroluje?" -Żeby móc się opierdalać.
"Jak kontroluje?" -Byle jak.
"Co kontroluje?" -Co mu "w łapy" wpadnie, byle nie siebie.
"Co to jest skuteczna/nieskuteczna kontrola?" -Skuteczna, to taka, że można się opierdalać; nieskuteczna, to taka, gdy nie wychodzi tyranizowanie.
"Czym człowiek płaci za kontrolę?" -Utratą kontroli, stabilności psychicznej, potem również fizycznej, a w końcu życiem.

I wcale nie żartowałem..zbytnio. :wink:

Banjankri

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

[quote}Energią. Czym jest energia (dla człowieka)?[/quote] Brakiem rownowagi energetycznej w chronicznej sytuacji "walcz lub uciekaj" I w zamknietym kole kortyzolu I braku snu z ktorego trudno sie wyswobodzic. Jutrzejszej adrenaliny mozna sobie pozyczyc w wieku 20, 30, czy 40 lat ale w coraz mniejszych ilosciach, bo “stopa procentowa” rosnie nie tylko z wiekiem metrycznym ale najbardziej z wiekiem biologicznym, ktore nie u wszystkich ida w parze. Stala stymulacja system nerwowego prowadzi do wyniszczenia, zaklocen w pracy platow czolowych (mozg wyzszy), system limbicznego (emocje), I inne komplikacje zdrowotne. Kiedy zacznie sie problem w cisnieniem krwi, pojawi sie problem z cholesterolem. Nastepnie cukrzyca, choroba nowotworowa, etc. Ta ostania trudno jest leczyc w przypadku istnienia pierwszych (comorbidities). Crick twierdzil, ze nasze geny sa statyczne. Human Genome Project udowodnil, ze nie mamy wiecej genow niz muszka na owocach. Epigenetyka przeniosla “mozg” komorki w jeje membrane wspolzalezna od srodowiska, ktorym jest wszysko. A testy DNA coraz dokladniejsze sa w stanie zidentyfikowac co w protoplazmie otrzymalismy do ojca, co od matki I jak ta fuzja dokonouje ekspresji w calej kolonii komorek, gdzie “krolem” jest rownowaga flory bakteryjnej w najdluzszym u ssakow p[rzewodzie pokarmowym (microbiome). Jutro pewnie dotra jeszcze do innych szczegolow, ale mozemy to zamknac w jednym zdaniu Vedy: “Jaki makrokosmos, taki mikrokosmos”



Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Banjankri