ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są różni ludzie, tzn. mają różne pragnienia. Mam znajomego, który szczyci się tym, że jego żona nim manipuluje, aby osiągać jakieś swoje cele, aby ich związek jako tako funkcjonował. I pewnie nie on jeden tak ma. Dla wielu ludzi życie/związek są grą, czasem prowokacją, czasem zwodzeniem.
Ja przyznam, że nie lubię manipulowania mną. Jak ktoś chce mnie do siebie zniechęcić, spowodować, że będę go traktował z rezerwą, nieufnością, to wystarczy, ze zdradzi się jakoś (prędzej czy później to wyjdzie) z próbami manipulowania mną. Mam to dość silne. Nawet nie bardzo mogę oglądać filmy, w których występuje ten aspekt manipulowania (najczęściej w komediach, ale tez często w dramatach obyczajowych). Gdy na taki film natrafię, to zmieniam kanał. Gdy ludzi tak działających spotykam, to mogę mieć problem ze znoszeniem ich towarzystwa zbyt długo. Po prostu jak ktoś kręci, zwodzi, cwaniaczy, to dla mnie taki gość jest emocjonalnie toksyczny.
Ale...
Ale nie absolutyzuję oczywiście swoich upodobań w tym względzie. Jak ludzie mają jakąś swoją (wrodzoną, czy nabytą) potrzebę prowadzenia takiej życiowej gry, jeśli bez niej jest im nudno, czy samotnie, to nie będę im mówił, że mają się zmieniać, bo ja akurat jestem inny. Tak więc przyjmuję opcję, w której ludzie układają swoje związki ze światem i ludźmi wprowadzając do nich jakąś dodatkową nieokreśloność, sztuczny szum poznawczy. Mechanizm sztucznego szumu jest znany choćby w technice, nawet w programowaniu sieci neuronowych. Może więc wnosić niejedno do sprawy.
Zastanawiam się nad przyczynami potrzeby bycia manipulowanym. Chyba dla niektórych osób jest to po prostu dodatkowy sposób i powód na nawiązywanie kontaktu. W "gorących" związkach zwykła rzeczywistość nie wystarcza, trzeba ją dodatkowo "posolić" jakimś pytaniem, wątpliwością, niejasnością, problemem do rozwiązania. Wtedy więcej się "dzieje", ludzie mają swoją satysfakcję.
Może też dla niektórych taka świadomość bycia manipulowanym jest jakimś dowodem zainteresowania ze strony drugiej osoby w związku. "Jak kocha, jak o mnie myśli, to coś tam chce w naszym układzie zmieniać, stwarzać, modyfikować". Z tego robi się manipulacja.
Myślę też, że dla pewnej części osób atmosfera manipulacji stwarza swoisty "płaszcz ochronny" przed lękami egzystencjalnymi, przed "lękiem przed prawdą". Wydaje mi się, że coś takiego jest - ten lęk przed prawdą, przed tą twardą machiną nieodwracalności, jaka została wbudowana w otaczającą nas (i dominującą) rzeczywistość. Dla części osób trudne jest do przyjęcia, iż tak wiele rzeczy jest nieodwracalnych, nie mamy nad nimi kontroli. A oni chcieliby mieć tę kontrolę, albo przynajmniej jej iluzję. I tacy ludzie pragną jakoś oddalić od siebie myśl, jak bardzo ten świat jest "poważny", a nasze błędy, słabości, jak bardzo brzemienne w skutki. Wtedy przeniesienie uwagi na sprawy fałszywe z definicji, z natury, może uspokajać. Tak to przynajmniej widzę, odczuwam u ludzi. Bo według mnie jest pewna korelacja - to najczęściej ludzie, którzy tworzą sobie sami iluzje w życiu, którzy przeżywają je neurotycznie (czasem też - odwrotnie - przesadnie praktycznie) będą mieli skłonności do nurzania się w drobnych zafałszowaniach, będą szukali w świecie i ludziach potwierdzenia, że to wszystko nie jest tak naprawdę, że może jest ułudą, może wszystko da się zawsze cofnąć.
A może po troszku wszyscy jakoś potrzebujemy takiego odczucia?
Może twardość rzeczywistości mogłaby zniszczyć każdego, tylko że po prostu każdy ma inny poziom, przy którym w tej kwestii pęka?... :think:

Piotr Rokubungi

To nie tyle jest pragnienie bycia manipulowanym, ile pragnienie niewysilania mózgu, niewysilania się we własnym rozumowaniu, za czym idzie pragnienie autorytetu...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Częściowo do tego, co napisałeś w post'cie ten mój poprzedzającym odniosłem się ostatnio w wątku "Relatywizm"... Wszystko jest względne dla ludzi- prócz praw fizyki, które też są poniekąd względne w stosunku do tego, co za nimi stoi, czyli do Prawdy Absolutnej...