ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jednym z wynalazków psychologii XX wieku była koncepcja pozytywnego myślenia. Jej rodowodu dopatrywałbym się w praktyce psychoanalityków, terapeutów, którzy próbowali jakoś pomóc ludziom z problemami. Bo patrząc z perspektywy psychoanalityka, czyli człowieka, do którego zgłasza się ktoś z problemami psychicznymi, ludzie to w dużej części jakieś takie zakompleksiałe istoty, patrzące na świat przez pryzmat swoich depresji. Perspektywa ta jest o tyle skrzywiona, że normalny człowiek, bez depresji psychoanalityka omija, zajmuje się swoim życiem. A na kozetkę trafiają - z doboru - właśnie ci, im się psychika "rozłazi".
Więc po którymś tam spotkanym człowieku z depresją, aż się prosi tym ludziom powiedzieć: przestańcie patrzeć na tą ciemną stronę życia! Zobaczcie, w tej samej sytuacji ktoś inny dostrzega pozytywy, ciekawe wyzwania, okazję do wykazania swojej osobowości, a wy tutaj ględzicie o tym, że wszystko jest źle, że świat jest wredny!... Ludzie! Ogarnijcie się!
Ale ludzie nie wiedzą JAK się ogarnąć, jak zwalczyć depresję. Więc psychoanalityk jeden, drugi, czy trzeci opracowali program wpływania na swoje emocje. Program polega na tym, aby na siłę przeprogramować czarnowidztwo, na pozytywne myślenie.
Ale program, jak to każde rozpoczęte przedsięwzięcie ludzi, jak już się zaczął, tak się rozwinął. Wraz z jego rozwojem, może jakimiś tam nawet sukcesami, pojawiło się pytanie: na ile on może pomóc każdemu człowiekowi?
Na ile pozytywne myślenie nie jest "drogą do raju" dla każdego?
Bo pewnie fajnie by było, aby mieć dobry nastrój, aby każdy był uśmiechnięty, wyluzowany, a do tego pełen empatycznej życzliwości do świata i ludzi. Zawsze i wszędzie widzieć wszystko pozytywnie - czy to nie kusząca wizja?... Może wystarczy sobie w tym celu robić takie małe "pranko mózgu", a już będziemy mieli raj na wyciągnięcie ręki?
Bo nie łudźmy się - każdy taki program metodycznego wpływania na myśli, atakowania swojej psychiki jakąś formą mentalnego nacisku, jest już rodzajem prania mózgu. Oczywiście to "pranie" wcale nie musi być takie złe, bo w małej dawce, a szczególnie wobec osoby, która ma depresyjne skłonności, mocniejsze zasugerowanie, że świat możemy uczynić piękniejszym samym nastawieniem emocjonalnym, jest chyba czymś ok. Problem zaczyna się, gdy z pozytywnym myśleniem zaczynamy wiązać zbyt duże nadzieje, albo gdy zdominuje on rozsądek w myśleniu.
Wydaje mi się, że pewna grupa ludzi jakoś przesadnie uwierzyła w koncepcję pozytywnego myślenia. Tymczasem coraz więcej badań, doniesień, czy nawet własnych doświadczeń wskazuje, że cały ten program albo działa dość kiepsko, albo nie działa wcale (choć pewnie w wyjątkowych przypadkach może i zadziała).
[link widoczny dla zalogowanych]
Dlaczego to całe pozytywne myślenie (najczęściej) nie działa. W skrócie dlatego że:
- potrzebujemy informacji zwrotnych (feedback), jak się tylko programujemy w głowie, nie dbając o to, co się dzieje, to nasza psychika "czuje", że coś tu nie gra.
- potrzebujemy mieć świadomość mierzalnych, wyrazistych objawów naszego działania, że jest progres, że idziemy we właściwym kierunku. Jak tego nie ma, jak tylko się przekonujemy i przekonujemy, bez czegoś mierzalnego, to psychika będzie nam się buntowała.
- poszukujemy odpowiedzialności w życiu. To, że sobie coś zaprogramujemy, w oderwaniu od rzeczywistości, skutkuje, że wszystko "wisi" na naszej głowie, na umocowaniu samego programu. Tymczasem odpowiedzialność jest czymś, co wyłania się z samego świata, a nie z naszego zaprogramowania.
- jesteśmy naturalnie zaprogramowani biologicznie na to, aby minimalny poziom realizmu w myśleniu utrzymywać. Manipulowanie ocenami jest przez nasz umysł podświadomie odbierane jako fałsz, czujemy, że fałszujemy coś, gdy za bardzo to sobie wmawiamy.

Najprościej jest problem z owym pozytywnym myśleniem pokazać doprowadzając sytuację do skrajności. Wyobraźmy sobie jakiegoś geniusza pozytywnego myślenia, który w każdej sytuacji jest w stanie negatywne bodźce zablokować mocą swojego umysłu. Oto siedzi sobie w domu i przybiegają ludzie "dom się pali, uciekaj!". A nasz geniusz pozytywnego myślenia na to reaguje: nie będę negatywnie patrzył na sytuację, uznaję, że wszystko jest OK, nie ruszę się z tego pokoju... (a tu już płomienie się zbliżają).
Skrajnie pozytywnie myślący ludzie będą eliminowani zwykłym doborem naturalnym (części z nich pewnie byłby sens przyznać słynną nagrodę Darwina). Co rusz nie brakuje kretynów tak "pozytywnie" przekonanych o swoich możliwościach, że porywają się na bardzo niebezpieczne wyczyny i często po prostu tracą życie. Mamy nawet jackass - medialną formę tego podejścia.

Warto by "na czystą logikę" rozważyć, co właściwie jest lepsze - programowo starać się myśleć pozytywnie, czy jednak myśleć realistycznie?...
- Oto mężczyzna ma rywala, który wygląda na wyraźnie silniejszego - czy ma "myśleć pozytywnie" i zadzierać z nim, bo na pewno wszystko się uda, jednak rozsądniej jest ocenić swoje szanse w potencjalnym starciu i nie prowokować silacza?...
- Mamy zdawać na studia - czy "pozytywnie myśląc" wybrać sobie najtrudniejszy kierunek, niedostosowany do naszych zdolności i umiejętności (bo na pewno się uda), a potem przeżywać frustracje z powodu kolejnych zawalonych egzaminów, czy raczej potraktować problem realistycznie i wybrać sobie kierunek pasujący do tego, czym dysponujemy?...
- pozytywnie myśląc sensowne zdaje się postawienie dużej sumy pieniędzy na jakąś kiepską chabetę w wyścigach konnych - zapewne dużo dałoby się wygrać. Tyle że realia pokażą, że się straci...
itp...
W starciu pozytywne myślenie vs realizm, ja stawiałbym na ten drugi.
Z drugiej strony jakaś forma nadziei, wiary w siebie, czasem nawet jakby trochę wbrew realiom, chyba nie jest taka zła. Nie posiadamy pełnej wiedzy na temat tego co jest realistyczne, a co nie. Niektórzy wizjonerzy, postawili na opcję wyśmiewaną przez otoczenie jako nierealistyczną, a wygrali. Dlatego całkiem pozytywnego myślenia bym nie "banował". Jednak chyba stało się coś wariackiego z tym programem pozytywnego myślenia, niektórym odbiło, stali się właściwie "oszołomami pozytywnego myślenia", czy zbliżają się do granicy zdrowia psychicznego, dekretując "pozytywnie" wszystko, co tylko im się wyda za warte takiego zadekretowania.

Tymczasem według niektórych to nie pozytywne, a właśnie negatywne myślenie może człowieka bardziej uszczęśliwić [link widoczny dla zalogowanych]. Paradoks?...
Niekoniecznie. Znany jest fakt, że np. żałobę trzeba przeżyć, że wypieranie na siłę negatywnych myśli często tylko przedłuża udrękę psychiczną.
Ale chyba z tym negatywnym myśleniem przesadzić też nie warto...

Myślę, że rozsądną życiową strategią jest zaprzestanie odgórnego programowania się w żadna stronę - myślenie realistyczne, skupianie się na dążeniu do prawdy, rozumianej jako niezakłócone chciejstwem postrzeganie rzeczywistości jest chyba strategia, na której najlepiej jest bazować w życiu. Choć oczywiście sprawa jest skomplikowana.
Temat jest chyba wart przedyskutowania...

Dyskurs

Aluś

nie zarzynaj wątku Michałowi!!!!!!

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 0:29, 01 Mar 2018 Temat postu:

Tu chyba warto dodać jeszcze jeden element układanki - taki, o którym zwolennicy pozytywnego myślenia często nie mają pojęcia. Zawiera się on w pytaniu: a czy w ogóle zawsze ma chodzić o tę ocenność?
Pozytywne myślenie jest żywotnie potrzebne tym, którzy myślą o sobie negatywnie. W ogóle to martwienie się o pozytywność większą, czy mniejszą - choć pewnie jest jednym z ważnych aspektów rozumowania - nie musi być podejmowane zawsze.
Gdy patrzę niezmąconym umysłem na świat, gdy stoję na łące i obserwuję kwiaty, w ogóle nie stawiam sobie pytania o jakąś moją pozytywność, czy negatywność - widzę zieleń, widzę piękno przyrody, sycę nim oczy i NIE OCENIAM. Bo nie muszę oceniać. A przynajmniej nie zawsze muszę oceniać. Albo mogę oceniać pod jednym kątem, ale nie pod drugim. Nie zawsze chodzi o tę walkę, o to promowanie siebie.
To jest właśnie ta najbardziej "perfidna" pułapka, w która wpadają ci, co się nakręcają w eskalowaniu pozytywnego myslenia, czy w innych formach obrony swojej osoby. Broni się ten, kto się czuje atakowany. Umysł spokojny, w swoim ekosystemie pozytywnej myśli nikomu niczego nie musi udowadniać, w niczym się wykazywać, niczego z siebie bronić. Taki umysł wchodzi w obszary, w którym ktoś inny by się bał, dostrzegając zagrożenie dla siebie, dla oceny swojego ego. Tymczasem ów ktoś zrównoważony jakby "nie wiedział o co chodzi", jakby nie dostrzegał ataków - on się nie boi, bo tam gdzie "padają wrogie pociski" jego po prostu nie ma. Nie można zaatakować czyjegoś ego, jeśli owo ego jest kompletnie nieuchwytne, jeśli tego ego nie ma tam, gdzie ludzie ego oczekują - w rywalizacji, kto komu bardziej przygada, kto wyższy, ma więcej pieniędzy, tytułów, czy czego tam jeszcze w społecznej hierarchii i drabince. Jak ktoś z uśmiechem, akceptująco traktuje swój stan niskiego bogactwa (czasem wręcz biedy), to czyjeś przytyki "ale jesteś biedny!", on kwituje "tak, jestem biedny, tak sobie właśnie moje życie wyobrażam, aby nie walczyć o bogactwo". I atak na te osobę jest kompletnie nieskuteczny.
Przykład z bogactwem jest oczywiście jednym z wielu - właściwie każdy atak na czyjeś cechy, sytuację może być skuteczny jedynie wtedy, gdy atakowany nie akceptuje siebie. Jeśli atakowany jest zadowolony z tego, kim jest, to nie ma go jak zaatakować.
Co ciekawe, tak ktoś NAPRAWDĘ pogodzony z sobą, jest pogodzony do tego stopnia, że chętnie zgodzi się z krytyką, chętnie przyzna do błędu. W końcu błądzić jest rzeczą ludzką, jeśli się nie popełniło jakichś poważnych złych rzeczy, prawdziwych niegodziwości, to krytyka tego, co gdzieś tam nawet nie wyszło, nie jest bolesna. Skrytykowany po prostu powie: no tak, tutaj to jednak nie wyszło mi to, tak jak chciałem. Cóż, zdarza się...
Dla ludzi pogodzonych z sobą sama sugestia o konieczności "pozytywnego myślenia" jest jakimś absurdem. Dla nich bronienie, wzmacnianie siebie jest po prostu zbędne. Oni inaczej jak pozytywnie - choć w zrównoważeniu, w wyzbyciu się potrzeby jakiejś progresji w stronę "większego pozytywu myśli" - nie myślą. Choć o znaczeniu pozytywności myślenia rozumianej przez krzewicieli "pozytywnego myślenia" nie bardzo jest mowa. Właściwie to można powiedzieć, że oni NIE MYŚLĄ NEGATYWNIE - myślą niejako "po prostu" dążąc do prześwietlenia myślą rzeczy w prawdzie - bez specjalnych emocji, bez odchyleń w żadną stronę. Oni dawno mają stan umysłu i uczuć, który nie wymaga żadnych poprawek, dowartościowywania. Oni nawet chętnie pójdą w jakiś obszar negatywny, może wystawią się na atak, bo są na tyle silni, że ów atak im nie zagrozi, a może być jakimś ciekawym doświadczeniem. Tu można by się oczywiście dopatrzyć jakiejś formy "pozytywności" myślenia, ale to jest trochę inna forma, niż przedstawiona na początku tego wątku - to taka pozytywność naturalna i bierna - nie wymagająca obrony, potwierdzania - ona jest trochę tak, jak się oddycha - po prostu trwa cały czas z osobą, nie domagając się jakichś dodatkowych dowodów dla siebie.
Bo patrząc tak czysto rozumowo na sprawę - dokładanie wielu rozpoznaniom atrybut "pozytywny", czy "negatywny" jest zbędne. Siedzę na swoim krześle - ani pozytywnie, ani negatywnie - po prostu siedzę. I tak można traktować prawie wszystko - tworzyć, pracować, działać - nie przykładając do tego jakichś specjalnych osobistych emocji. Można kierować się samą logiką sytuacji, odsuwając na bok siebie. Wtedy pozytywność i negatywność robią się zbędnymi kategoriami.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 13:49, 01 Mar 2018 Temat postu:

Wrócę znowu do stylu wypowiedzi Dyskurs. Bo coś mi się w interpretowaniu jej dziwnych zachowań wreszcie wyjaśniło, a ma względnie ścisły związek z tematyką wątku.
Dlaczego nasza Dyskurs tak rzadko pisze na temat, dlaczego tak rzadko odpowiada na zadane jej pytanie, dlaczego nie podejmuje problemów przed nią stawianych, tylko niemal zawsze zbacza gdzieś w inne obszary, zmienia temat, jeśli zaś jakoś w temacie się utrzymuje, to przynajmniej porzuca ten aspekt, który był ostatnio poruszany? Dlaczego ona nie dyskutuje jak "normalni ludzie", czyli sekwencyjnie - odpowiadając na pytania przedpiscy, stawiając może pytania nowe, wyjaśniając co zostało powiedziane, komentując ściśle wyjaśnienia innych ("ściśle" - rozumiem, że chodzi o komentowanie myśli, a nie samego człowieka, skąd pochodzi, albo jakie ma domniemane ogólnie wady).
Moją hipotezę jest tutaj, że to też ma służyć zademonstrowaniu swojej sprawczości. Wprowadzanie wciąż nowych wątki do tematyki, pokazuje coś w stylu: nie będziecie mi tu narzucać, o czym mam pisać. Teraz napiszę o tym co ja lubię, albo mam kaprys napisać, a nie o tym, o czym chcieliście dyskutować...

Wszystko to razem składa się na pewien MECHANIZM OBRONY SIEBIE
1. Pokazuję, że ja rządzę, że nikt mi niczego nie jest w stanie narzuć, więc co chwila robię coś innego, niż inni oczekują, ogólnie robię co zechcę
2. Wciąż demonstruję to, co jest dla mnie ważne - moją osobę, moją rodzinę, moje dokonania, kraj w którym mieszkam, ludzie i idee, które cenię
3. Wszystkie krytyki swojej osoby traktuję domyślnie jako czynione ze złą wolą, służące atakowaniu, niszczeniu mnie, więc - z racji na ów status - należy je traktować jako tendencyjne, niesprawiedliwe, fałszywe.
4. Podkreślam pozytywne moje wartości, aktywnie je propaguję wszędzie, nie dbając o to, czy to jest miejsce, gdzie jest oczekiwana rozmowa na taki temat. Z resztą dyskusji na ten temat nie podejmę (niestety, czuję, że mogliby w takiej dyskusji mnie "zagiąć", wykazać niekompetencję), powiem tylko "jak jest" (według mnie) i zniknę z dalszej wymiany myśli. Jakby co, to mogę wykazać swoją osobę, nawet ukąsić, a potem przecież szybko schowam się za płotem, uczynionym z nie podejmowania zarzutów na swój temat, albo podejmowania ich tak, jakby zupełnie o coś innego chodziło.

Można to opisać tak, że osoba posługująca się ową strategią jest w stanie ciągłej obrony, wciąż ukazuje innym, jaka to jest mocna, jak nikt jej nic nie zrobi. Ale jednocześnie owa osoba ciągle się wzmacnia, ciągle dodaje sobie nowych środków obronnych. Wiadomo, wróg czuwa, zaraz będzie następny atak...

W naszej polskiej polityce mamy dobry odpowiednik takiej postawy pod nazwą sławetnego "wstawania z kolan". Wstawanie z kolan polega ostatnio na wygłaszaniu jakichś kontrowersyjnych, napastliwych względem różnych środowisk wypowiedzi, a gdy pojawia się odwet z tamtej strony, na wykrzykiwaniu: ależ oni są agresywni! Wtedy "wstawacze z kolan" uznają, że swoją podmiotowość zaprezentowali, że teraz już nie są bierni i zepchnięci do narożnika, lecz "rozdają karty", przeszli do kontrofensywy i ogólnie "teraz górą my". Z perspektywy osoby, która z kolei nigdy nie czuła się, że jest na kolanach i nie musi z niczego wstawać, ani nikomu niczego udowadniać, ta strategia jawi się dość groteskowo - pojawia się pytanie: ale o co właściwie im w tym wszystkim chodzi?... Co oni, do licha, udowadniają? (przecież tu nie ma nic do udowadniania)
Tu pewnie się strony (tak w polityce, jak i w życiu) nie dogadają - jedni się czuli na kolanach, inni się nie czuli, więc działania adekwatne z punktu widzenia jednej strony sporu, są groteskowe i bez sensu z punktu widzenia drugiej strony.

lucek · Wysłany: Czw 14:09, 01 Mar 2018 Temat postu:

Aluś · Wysłany: Czw 15:00, 01 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 15:43, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 19:36, 01 Mar 2018 Temat postu:

lucek · Wysłany: Czw 19:52, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 20:17, 01 Mar 2018 Temat postu:

Aluś · Wysłany: Czw 20:19, 01 Mar 2018 Temat postu:

lucek · Wysłany: Czw 20:23, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 20:26, 01 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 20:28, 01 Mar 2018 Temat postu:

Aluś · Wysłany: Czw 21:02, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 21:47, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Czw 22:08, 01 Mar 2018 Temat postu:

WillGesenius/konto usunię · Wysłany: Czw 22:46, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs wydaje się, że polegasz za bardzo na sobie, na swoich odczuciach, pierwszych wrażeniach. Jeżeli nie teraz - to przynajmniej nie dawno. Coś co nie jest atakiem potrafisz odnieść do siebie i odczytać jako atak.
W taki sposób rzeczywiście będziesz rozmieniać energię życiową, tracić ją.
Już ci pisałem abyś zachowała margines i zawieszała sąd uczuć, myśli nie polegała na nich. Bo to co w tekście pisze - niekoniecznie oznacza to co poczułaś. Nie znasz kontekstu, okoliczności powstawania tekstu. To co zrozumiałaś - nie koniecznie o to chodziło piszącemu. Pozory mylą. Może chodzić zupełnie o co innego, odnosić się tekst do czego innego. Gdzieś pisałaś że mylenie to ludzka rzecz. I trzeba o tym pamiętać, mogę źle zrozumieć, źle odczytać.
Nie można twierdzić moje oceny są nie omylne, moje sądy są nie omylne bo tak poczułem "to co widzę na to wskazuje". Czy widzę resztę - nie. To jak oceniać górę lodową jedynie po wierzchołku wystającym z wody. Poleganie na odczuciach i potem ocenach wedle uczuć prowadzi w pułapke, iluzje. Stawianie się zaś w pozycji widzącego tam gdzie tak naprawdę nic nie zobaczyliśmy, lub nie wpełni widzimy, resztę tylko domniemujemy, to cecha każdej iluzji, żeby nie powiedzieć paranoi. Wszyscy są paranoikami bo domniemują - tylko to co domniemane najczęściej okazuje się nie prawdą i moją złudą. Okazuje się to dopiero potem gdy skonfrontujemy domysły z rzeczywistością. Lepiej będzie gdy nie będę się stawiał w pozycji widzącego gdy nie widzę. Tak nawet należy.

Dyskurs · Wysłany: Czw 23:15, 01 Mar 2018 Temat postu:

Aluś · Wysłany: Czw 23:25, 01 Mar 2018 Temat postu:

Nie moje klimaty

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 23:27, 01 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pią 0:17, 02 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Sob 22:22, 03 Mar 2018 Temat postu: Re: "Pozytywne myślenie" a prawda

Wracam do pierwszej wypowiedzi Michała ( jeśli będę powtarzać to co ktoś już napisał to przepraszam, ale aby nie zakłócać sobie myślenia do odpowiedzi postanowiłam przejść po skomentowaniu) :