ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę poruszyć temat, który pewnie dla wielu osób jest przeczuwany, nawet obserwowany bezpośrednio, ale o czym chyba się nie mówi, co stanowi w umyśle jakby taki ciemny obszar, niezrozumiały, a przez oddziaływający mylnie na inne dziedziny myśli.
Pewnie każdy ma w rodzinie, albo wśród znajomych taki szczególny typ człowieka - uroczy kawalarz, wesoły luźno traktujący życie dowcipniś i zabawowicz. Ja przynajmniej spotykam takie typy ludzkie co jakiś czas. Z takimi ludźmi żyje się zwykle przyjemnie - oni umieją rozweselić, umieją wprowadzić w uczucia otaczających ludzi element dystansu do siebie, do zdarzeń. Tacy dowcipnisie są oczywiście niepoprawni - kpią z wszystkiego i wszystkich, łamią różne tabu, zachowują się często niezgodnie z oczekiwaniami, są "niepoważni".
Jednocześnie jednak życie z takimi ludźmi, tak już bezpośrednio, bywa też katorgą. Na dowcipnisiu trudno polegać, nieraz trzeba wyplątywać się z niezręcznych sytuacji przez niego prowokowanych, nieraz trzeba wręcz wyłożyć pieniądze na skutki jego zwariowanych pomysłów, głupich żartów.
Fajnie jest żyć nie przejmując się za bardzo. Ale ludzie, którzy się nie przejmują innymi, także nie pomogą, mimo że trzeba, wezmą zawsze tę radosną stronę życia - wezmą ją przede wszystkim dla siebie, bo tę trudną biorą za nich na siebie inni ludzie. Mamy coś za coś.

Problem, o którym wspominam jest, wbrew pozorom, mocno FILOZOFICZNY. Zawsze wystąpi dylemat związany z dualizmem rzeczywistości - działać dokładniej, czy pobieżniej (jedno oznacza straty czasowe, finansowe, drugie wystawia na ryzyko niepowodzenia wynikające z ujawnienia się niedostrzeżonych błędów). Człowiek zupełnie bez radości życia nie jest w stanie poprawnie funkcjonować umysłowo. Z drugiej strony człowiek bez przerwy zalewany falami beztroski i nieskrępowanej (realiami) radości życia jest niepełnosprawnym społecznie, nieodpowiedzialnym idiotą.
Czy beztroska są zła?
To może w ogóle nawet radość jest jakoś etycznie podejrzana - bo dlaczego ktoś się wciąż cieszy, nie wiadomo z czego, skoro tak wielu ludzi cierpi?...

Pewne badania naukowe pokazują, że pesymiści poprawniej (bardziej zgodnie z realiami) oceniają świat. Optymiści najczęściej przeszacowują swoje siły, lekceważą zagrożenia. Potem bywają z tego opłakane skutki. Ludzie ewolucyjnie posiadają pewien rozrzut cech - czyli przesadnych optymistów będziemy mieli jakąś część w populacji, podobnie jak nieuleczalnych pesymistów. Gdy ludzie żyli w niewielkich grupkach ludzi błąd wynikający z beztroski pesymisty nie miał wielkiego wpływu na rzeczywistość - czasem komuś zaszkodził, czasem nawet był z tego poważny skutek - bo np. zginęło parę osób. Ale to było parę osób. W dzisiejszych czasach drobna (!) pomyłka budowniczego samolotu może skutkować śmiercią setek (nawet tysięcy) ludzi. W dzisiejszych czasach pomyłkowość ludzkiego działania dostała swoistej "dźwigni" - wskutek rozwoju techniki jej wpływ może przybrać katastrofalne rozmiary.
Musimy więc w tych złożonych czasach być jakoś bardziej upierdliwi, dokładni, zmuszający się do drobiazgowego analizowania możliwych zagrożeń (także tych przypadkowych). Ale to odbiera radość życia. To zatruwa umysł ciągłym myśleniem w stylu "co tutaj jeszcze złego może się zdarzyć...". Gdy myślimy o tym co trudne, problematyczne, gdy wymuszamy na swoich uczuciach ciągłe babranie się w problemach, nasza naturalna radość słabnie. W efekcie żyjemy może bezpieczniej, ale smutniej, pozbawieni ważnych aspektów radości.
Niektórzy ludzie dobrze się potrafią ustawić w życiu. Część beztroskich, uroczych dowcipnisiów bierze sobie z tego życia radość, nie przejmując się zbytnio niczym, a skutki spadają na innych - na tych właśnie co się przejmują. To jest niesprawiedliwe. Z drugiej strony, gdyby tych dowcipnisiów zabrakło, to często i zabrakło by właśnie, związanej z nimi, spontanicznej radości - takiej radości, która nie chce wciąż pamiętać i rozpracowywać "co może się teraz jeszcze złego wydarzyć".
I jak tu żyć? :think:

Prosiak

Wymieniłeś skrajności, więc na pytanie jak żyć najlepiej jest chyba dać radę żeby połączyć dwa przeciwne bieguny. Za to odpowiada wyważenie proporcji, np:
maluch to samochód
mercedes CLS to samochód
wniosek: mercedes=maluch

Często spotykam ludzi myślących podobną logiką. Coś też staje się wtedy dobre, albo złe. Tymczasem np logicznie poprawne są oba zdania:
jedzenie pomaga
jedzenie szkodzi
Przyjmijmy nawet, że mówimy o tym samym jedzeniu. Jeśli zjem jedną porcję to mi pomoże, a jeśli zjem 10 to mi zaszkodzi.

W rzeczywistości rzadko stajemy przed konfliktami między dobrem, a złem. Zazwyczaj wybieramy między pomarańczowym, a seledynowym, a umysł tworzy z dwóch opcji przeciwieństwa, jakbyśmy wybierali między czarnym i białym.

Ilu znasz takich wesołków? Ja np jestem pesymistą z natury, ale też beztroskim wesołkiem kiedy trzeba, w ogóle w społeczeństwie zachowuję się inaczej niż w samodzielnych przemyśleniach. Wielu optymistów to ludzie, którzy się oszukują, ale to też jest czasem potrzebne, np w związku żeby podtrzymać miłość często to przetrwa dzięki wspomnieniom, które są przecież już iluzją w danej chwili.

I choć widzę to tak jak to opisałem to niestety sam mam w swoim życiu taki czarno biały konflikt i nie umiem go rozwiązać. Podejrzewam, że całkowicie nie da się połączyć przeciwieństw i jesteśmy zmuszani do kompromisów, a jak wiadomo kompromis to podwójna strata.

Michał Dyszyński

Prosiak

Da się przeżywać radość bez odrobiny optymizmu, ale o udanym życiu chyba nie ma mowy. Ja nie umiem pogodzić sie z samotnością, ktòra jest mi pisana i choć cierpienie nie ustało to chyba się do tego przyzwyczaiłem. Trzeba chwytać chwile jeśli się da i w tych momentach można mieć udane życie. Zgadzam dię z Twoim ostatnim postem, ale myślę, że każdy powinien być trochę pesymistą i trochę optymistą.

Michał Dyszyński

Prosiak

Pisałem o samotności w sensie braku miłości, kobiety

hikari33

WOW... Samotność ma różne oblicza... ale...jest zawsze smutkiem, tęsknotą, brakiem czegoś/kogoś

lub nagłą dotkliwą stratą kogoś

nieodwracalną... Nieraz dotyka ( w jakimś wymiarze ) nas wszystkich? Można ją odczuwać nawet wśród najbliższych.
Niestety, aż nie chce się żyć

Michał Dyszyński

lucek

Prosiak

Michale przede wszystkim nie zgodzę się z tym, że przyczyna samotności jest jedna. Taka postawa, o której piszesz może powodować samotność, ale gdybyśmy zrobili statystyki, to nie sądzę żeby akurat ona była najczęstszą przyczyną.

Poza tym czym jest tak dokładniej odgradzanie się psychiczne od innych ludzi? Bo często jest też tak, że ci inni są skretyniałym społeczeństwem, a jednostka ma przemyślenia i zasady, przez które nie może zniżyć się do poziomu większości.

Na atrakcyjność też składa się wiele rzeczy, różnych w zależności od oceniającego. W związkach ważny jest też seks, choroby i wiele innych czynników, które nieraz zmuszają do samotności.

lucek

Prosiak

lucek, czy Ty masz jakieś paranoje, czy może faktycznie chciałeś mi podsunąć tezę, że jesteś typowym przedstawicielem skretyniałego społeczeństwa i napisałeś głupi post żebym się z tym zgodził?

Ja niczego takiego nie napisałem, a Twoja zawiła interpretacja aż mnie przeraziła, że ktoś może żyć w takim świecie w swoim umyśle.

Wypowiedź była prosta - większość społeczeństwa to głupia i bezmyślna masa, więc odgradzanie się od nich nie jest wcale wyborem jako takim, tylko raczej przymusem samotności z powodu braku odpowiednich jednostek zaspokajających potrzebę. Nie wiem co ma do tego lucek...

Poza tym nie wypowiadam się w imieniu bezmózgiego społeczeństwa, bo z kontekstu wychodziłoby na to, że to ja jestem tym co się odgradza ;) Wyraźnie postawiłem bezmózgów w opozycji do mnie, a w domyśle mózgów myślących. Nie każdą oczywistość trzeba szczegółowo tłumaczyć żeby ktoś nie poczuł się bezsensownie urażony.

BTW, czemu miałbym atakować akurat lucka, którego post ponad moim to "...", a odpowiadałem na post Michała Dyszyńskiego? I nie przypisałem nikomu tego kretynizmu, to się nie odnosi nawet do mojego dyskutanta, tylko do ogółu społeczeństwa.

lucek

Prosiak

Nie piszę dla bezmózgów, bo oni i tak nie zrozumieją - przykład Jan Lewandowski w sąsiednim wątku o prawdzie. Chciałbym popisać z kimś na poziomie i widzę, że tutaj potencjał do tego masz Ty i Michał Dyszyński, ale nie wiem czy z Was to wykrzesam ;)

Piotr Rokubungi

Poprawność to radość życia, gdy odkryjemy, że nie ma nic bliższego naszej nieskrępowanej naturze, niż bycie "poprawnym", "grzecznym" wobec praw wedle których funkcjonuje Kosmos, Natura. Zresztą jesteśmy jednym z Jej elementów, więc "sprzeciwiając się" Jej nie tylko skazujemy się na porażkę, lecz również zakłamujemy i niszczymy siebie...

Prosiak

Bycie poprawnym jest wbrew naturze, która mnie stworzyła. Bycie grzecznym to często wynik mentalności niewolniczej, a tylko czasem prawdziwa natura danego człowieka - tego grzecznego, bo natura różnych ludzi się różni.

Natura i kosmos funkcjonują wg praw, które niekoniecznie muszą nam odpowiadać i właśnie stąd bierze się postęp, bo staramy się zrobić tak żeby było po naszemu. Radość życia wynika u każdego z różnych przyczyn.

Agent Tomek

Prosiak

Odgraniczyłbym chamstwo i zaburzenia psychiczne od potencjału ;) Choć sam fakt, że ktoś taki potencjał posiada nie oznacza, że ktoś z tego skorzysta.

lucek

Prosiak

No ba, tylko czasem trzeba twardo dać komuś do zrozumienia kiedy dyskusja z nim przypomina rozmowę z dupą w nocy ;)

Piotr Rokubungi

Prosiaczku, gdybyś nie był tak ograniczony pewnością swoich poglądów i zadufany w jedyną słuszność twoich własnych widzimisię, to nawet interesujące byłoby z ciebie prosię. :wink:

Michał Dyszyński

Prosiak

Piotr Rokubungi

Do Prosiaczka: czym jest dowód wg ciebie?

Prosiak

Dowód idealny jest wg mnie wykazaniem, że dane stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość odpowiada faktom. Stwierdzenie może dotyczyć tylko części faktów. Ale dowód idealny występuje rzadko i przeważnie mówimy o ocenie prawdopodobieństwa, która jest zbliżona do dowodu, ale zostawia jakiś margines błędu.

Jest jeszcze dowód jako wyprowadzenie logicznego rozumowania z danych założeń, takimi dowodami są np obliczenia matematyczne.