Poprawne postawienie zagadnienia wolnej woli

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Poprawne postawienie zagadnienia wolnej woli
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 5, 6, 7 ... 9, 10, 11 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Semele
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 09 Lis 2014
Posty: 23104
Przeczytał: 93 tematy

Płeć: Kobieta

Wysłany: Wto 7:04, 25 Sie 2020 Temat postu:

anbo napisał:

Dyskurs napisał:

Bycie "ofiarą genów" to przestarzały model mentalny Watsona i Cricka - tak co najmniej 60 lat przestarzały odkąd biolodzy komórkowi jak Bruce Lipton, Ph.D. zaczęli używać mikroskopu elektronowego aby badać zachowanie się komórek.

Badania badaczy z Uniwersytetu Oksfordzkiego i z Instytutu Karolinska w Sztokholmie nad "genem gwałtu" wcale nie są tak stare, podobnie badania nad "genem przygody". Bez trudu można znaleźć w internecie inforrmacje o znacznie aktualniejszych badaniach (i wnioskach, o jakich ja pisałem) niż piszesz. Geny zdrady, geny starokawalerstwa... Możemy tylko dywagować w jakim zakresie tylko sprzyjają rozwojowi jakichś cech, a w jakich na nie skazują. Każdy zgodzi się, że dziedziczymy cechy zewnętrzne, są wynikiem odziedziczonych genów, nie woli - skąd taki opór przed uznaniem, że także nasze cechy wewnętrzne (że tak powiem) są dziełem naszych genów? Moje dzieci były wychowywane tak samo, a jedno ma mój gust muzyczny, a drugie nie - kwestia wychowania? Na pewno nie. I teraz będzie przykład z życia, który - na zasadzie analogii - powinien według mnie pewne sprawy uzmysłowić tym, którzy negują tak duży wpływ genów na nasze wybory, jaki ja im przyp
Pewien człowiek (mniejsza z tym kto, ważne, że historia jest prawdziwa) miał przewlekłą kamicę nerkową, co zaskutkowało w sumie ośmioma zabiegami usuwania kamieni z nerek, przewodów moczowych i pęcherza. Kamicę miał tez jego kuzyn oraz dziadek i brat dziadka, ale w znacznie mniejszym stopniu. Nie pomagały diety (zbadano skład kamieni) ani picie różnych mikstur (i tych z apteki i tych od zielarzy w habitach, którzy według wskazań urologa przygotowywali zestaw ziół). Dopiero usunięcie źle działającego gruczołu przytarczycznego spowodowało, że kamienie przestały się tworzyć. Ten człowiek ewidentnie na kamicę nerkową był skazany, nie zależała od jego wyborów (dieta, picie odpowiednich płynów, ruch...). Myślę, że się z tym zgodzicie. A przecież mózg jest taką samą częścią ciała jak nerki i gruczoł przytarczyczny, jego budowa i funkcjonowanie zależy od genów. Skoro mogą być przypadki, kiedy geny skazują kogoś na kamicę nerkową (albo raka), to dlaczego nie uznać, że mogą też skazywać kogoś na bycie ludzkim potworem? Tak jak w niektórych przypadkach dieta i tryb życia uchronią przed kamicą nerkową pomimo posiadania spartolonych genów, a w innych nie pomogą, tak samo może być (a ja myślę, że jest) z cechami charakteru: niektórzy mogą się przed złem powstrzymać, niektórzy nie i tylko pozornie jest to ich wybór, bo tak naprawdę nie mają wyboru.

Że też zawsze ktoś musi napisać coś, co nie pozwala mi spokojnie odejść... ;)

To dobrze.
Co do mózgu ponoć jest plastyczny. Więc proces wychowania i uczenia może miec faktycznie jakiś wpływ. Czy decydujący?

Kiedyś czytałam artykuł o dzieciach adoptowanych. Czesto okazywało się, że jednak szydlo z worka wychodziło. 😊😉

Z drugiej strony talent muzyczny i wszystkie inne talenty jakoś "napieraja" na jednostkę i musi im się poddać.
Przykład Janko Muzykant.
🙂

wiejskie dzieciaki przy rozmowie z ludźmi palec do gęby wkładający. Nie obiecywali sobie nawet ludzie, że się wychowa, a jeszcze mniej, żeby matka mogła doczekać się z niego pociechy, bo i do roboty był ladaco. MuzykaNie wiadomo, skąd się to takie ulęgło, ale na jedną rzecz był tylko łapczywy, to jest na granie. Wszędzie też je słyszał, a jak tylko trochę podrósł, tak już o niczym innym nie myślał. Pójdzie, bywało, do boru za bydłem albo z dwojakami na jagody, to się wróci bez jagód i mówi szepleniąc:

10

— Matulu! Tak ci coś w boru „grlało”. Oj! Oj!

11

A matka na to:

12

— Zagram ci ja, zagram! Nie bój się!

13

Jakoż czasem sprawiała mu warząchwią muzykę. Chłopak krzyczał, obiecywał, że już nie będzie, a taki myślał, że tam coś w boru grało… Co? Albo on wiedział?… Sosny, buki, brzezina, wilgi, wszystko grało: cały bór, i basta!

Ostatnio zmieniony przez Semele dnia Wto 7:08, 25 Sie 2020, w całości zmieniany 1 raz