ŚFiNiA

pruut · Dołączył: 17 Cze 2011 Posty: 4 Przeczytał: 0 tematów

A Papierz gwałcił małe dzieci ;<

Michał Dyszyński

pruut · Dołączył: 17 Cze 2011 Posty: 4 Przeczytał: 0 tematów

Aby móc zamilknąć, byt przytomny musi mieć coś do powiedzenia, to znaczy posiąść szerokie i autentyczne objawienie samego siebie.[/quote]

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

ouli

sprawdzam czy jestem odblokowany i mogę wysyłać posty.

ouli

kilka dni temu z powodu zawiłości komputerowych byłem zablokowany.

Teraz wysyłam moje włączenie się w rozmowę z przed kilku dni. Teraz trochę przybyło wypowiedzi z waszej strony. Na ile czas mi pozwoli to będę dalej z wamichętnie rozmawiał.

„Pojęcie osoby” to sztuka. Teatr jest życiem.
Występują: Michał, Banjankri, Ouli, Inni (naprawdę inni).

W przestrzeni wirtualnej, jak najbardziej nie rzeczywistej, spotykają się bardzo rzeczywiście, w czasie, poza czasem normalnego życia. Nie muszą więc być najnormalniej normalni.
Ouli: Banjankri napisałeś: „Ouli, Słaby start, nawet jak na alter ego.” Z twojej inspiracji dedukuję nam obu.
http://www.youtube.com/watch?v=qOOxzJbSuac&noredirect=1
Myślę, że Michał z chęcią wysłucha ten utwór i dalej odkrywał będzie razem z nami sztukę „ Pojęcie osoby”.
Uważam Michał, że wejście z Trollem (nowy inny) było wspaniałe.

W wikipedii:Troll (norw., szw. troll, duń. trold) – przypominający wyglądem człowieka stwór ze skandynawskich wierzeń ludowych, wywodzący się z mitologii nordyckiej. Wierzono, że trolle różniły się między sobą zarówno wyglądem, jak i charakterem. Najczęściej miały to być stworzenia bardzo stare, brzydkie, złośliwe i mało inteligentne. Można było wśród nich znaleźć olbrzymy, jak i niewielkiego wzrostu skrzaty (norw. nisse) czy karły (norw. dverg). Niektóre większe trolle ze starości porastały lasem. Trolle mieszkały w trudno dostępnych dla człowieka miejscach: lasach, górach i jaskiniach, niektóre żyły też w morzu. Wyrządzały szkody ludziom i zwierzętom. Pod tym względem były podobne do orków, lecz o wiele od nich większe, silniejsze i agresywniejsze. Zajmowały się też wydobyciem i gromadzeniem srebra, złota oraz kosztowności. Były bardzo chciwe i skąpe. Nie znosiły światła słonecznego, dlatego pojawiały się wyłącznie w nocy; troll, który na czas nie schował się przed promieniami słońca, zamieniał się w kamień.

Cieszę się również, że powoli rezygnujesz z definiowania „Pojęcia osoby” i dopuszczasz wzajemne odsłanianie się . Intelektualny długopis firmy „Definicja” udaje Ci się coraz częściej odkładać na bok.
Czeka nas arcytrudne zadanie. Jak odrzucić laski, własnej najbardziej osobistej racji. Bez nich od razu się przewracamy, nie potrafimy się utrzymać.
Racje to też okiennice naszego zaczarowanego zamku, zasłaniają nam wszystko.
Tak bardzo nie chciałbym mieć racji. Jak to zrobić? Przyznawać rację innym? Ale czy to jest uczciwe?
Potem będą chodzić i pysznić się swoją i moją racją. Jeszcze stanę się zazdrosny.

Michale piszesz: ” - osoba jest czymś wyjątkowym, niemożliwym do prostego przeniesienia gdzie indziej.”
Ten i następne Twoje opisy są bardzo ciekawe. Zastanawiam się, dlaczego ja nie potrafię w ten sposób pisać. W opisie swoim poruszyłeś bardzo wiele zagadnień. Każde z nich, według mnie należałoby dalej rozwijać.

Chcę Ci przedstawić też siebie. Na przykładzie zacytowanego Twojego opisu o osobie, pytałbym się siebie, dlaczego osoba jest czymś wyjątkowym? Co wyróżnia ją, czyli również i mnie, z pośród zwierząt, świata roślin, świata mineralnego? Co czyni nas osobami?
Przez wieki, od czasów kultury greckiej istnieją dwa nurty myślenia przyjmujące spuściznę szkoły Platona i szkoły Arystotelesa. Pięknie przedstawił tych dwóch wielkich myślicieli Rafael na fresku w Watykanie. W Twoich wypowiedziach wyczuwam nurt myślenia Arystotelesa. W wypowiedziach Twoich przeważa dynamika i ruch nad formą. U mnie jeżeli opisuję coś dynamicznego to i tak na koniec zamykam ten ruch w formie. Szczegóły odnoszę do całości, która jest bardziej statyczna.

Z wykształcenia jesteś fizykiem. Ciekawe byłoby wspólne przyglądanie się co piszą o materii Platon i Arystoteles.

Banjankri jest już dosyć późno i nie jestem teraz w stanie dalej dużo pisać. W specyficzny sposób żyją w Twojej osobie buddyzm i trolizm. Myślę, że toczy się o Ciebie walka. Tu należałoby zacytować:

Twoje Ja,
z drugim osobistym Ja,
które dwie półkule mózgu ma,
tak się w sobie odnajdują,
że za mózgiem spisek knują.

Tą walkę prowadzą „Inni” poza fizycznym mózgiem. Ludzie, którzy potrafią wychodzić z ciała doświadczają bardziej bezpośrednio „ Innych”. Każdy z nas ma przy sobie Anioła Stróża i i istotę z krainy cienia podobną doTrolla.
Dlaczego jesteśmy dla nich tak ważni, że zabiegają o nasze względy?

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Ale to się zabawnie czyta... chociaż przyznam, że nie dałem rady doczytać do końca. Redukcja u Michasia, to dopiero

. Zabieracie się jak pies do jeża. Jak coś mądrego was się uda spłodzić, to może skomentuję. Na Michasia nie liczę, ale ouli... nie, na niego też nie, jakby miał potencjał, to już wyłapałby przynajmniej ze dwa rodzyny. Dyskutujcie sobie o filozofach starożytnych, może jakimś cudem przewinie wam się "wiem, że nic nie wiem"... i wtedy będziecie się mogli wreszcie dowartościować.

Taka mała uwaga. Ktoś kto ma coś konkretnego do powiedzenia, nie rozwodzi się nad pierdołami. Ktoś, kto nie ma nic, i z gówna posąg Platona lepił będzie. Kilkadziesiąt tysięcy taki posągów tylko na tym forum jest, jak terakotowa armia.

ouli

Banjankri napisał:
„Taka mała uwaga. Ktoś kto ma coś konkretnego do powiedzenia, nie rozwodzi się nad pierdołami. Ktoś, kto nie ma nic, i z gówna posąg Platona lepił będzie. Kilkadziesiąt tysięcy taki posągów tylko na tym forum jest, jak terakotowa armia.”

Banjankri z tobą rozmawiać, to jak z psem. Spróbuj porozmawiać najlepiej z psem sąsiada, na każdą twoją wypowiedź zawsze odpowie ci szczekaniem. Porozmawiaj z nim o „pojęciu osoby” to dużo się dowiesz o sobie. Może pies patrzy na ciebie z politowaniem i myśli (jeżeli potrafiłby myśleć), żal mi Banjankri. Nie zdaje sobie sprawy jaki jest biedny. Ktoś w młodości musiał mu dokopać, i cały żal do świata, wyraża w agresji do wszystkich z otoczenia. Najlepiej pewnie czuje się w stadzie dresiarzy z blokowiska zebranych pod budą z piwem. Sympatyzujesz z buddystami tak jak ja sympatyzowałem. I I co z tego mam. W tej inkarnacji jestem psem i muszę ciągle szczekać. Jedyne co mnie cieszy w tym pieskim życiu, to jedynie to, że mam psie serce i mogę innych ostrzec przed takim życiem jak moje. Mam dobrego nosa, i wiesz co wyczuwam, wyczuwam na mój psi węch, że Ouli już więcej nie będzie z Tobą rozmawiał. Szkoda, bo od każdego człowieka można się coś nauczyć. Auuuuuuuuuuuuu………….
Auuuuuuuuuuuuu……… Auuuuuuuuuuuuu………….

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Ouli nie zaczął nawet ze mną rozmawiać, tylko rozwinął swój mały straganik i skuczy o jakiś dresiarzach, blokowiskach i buddystach. Człowieku, puknij się w czoło. O czym ja mam z tobą dyskutować? Miliardy ludzi, od niepamiętnych czasów debatują na różne tematy, i co z tego? Mylisz, że istnieją jakieś wypracowane standardy, których przestrzeganie daje jakiś efekt?
Masz na swoim czole taki guzik z napisem "rzyg", który nawet opcy może wcisnąć, a ty zaczniesz się miotać. Zyjecie w jakieś urojonej krainie filozoficznej utopii, która jest efektem totalnie spranegu umysłu. Babracie się w tym szambie bez pomysłu na wydostanie się z niego. Ba... nawet nie wiecie, że to robicie i że można z tego wyjść. Zadać wam jedno, czy dwa trudne pytania i cisza. Nie burkniecie nawet nic pod nosem. Próbujecie małopować wielkich filozofów stylem, tylko że wgląd macie zerowy. Zanim zaczniecie się przerzucać wielkimi greckimi imionami, choć chwilę poświęćcie jaskini Platona i zrozum, że jak już schodzę to tej psiarni, to nie zakładam sobie kagańca i nie siadam obok burków przyjmując ich zasady. Myślisz, że oburzenie sfory mnie jakoś nurtuje? Że swoim szczekaniem i warczeniem możesz coś wskurać? Możesz wyszczekać swoje żale Michasiowi, który przywiązany jest tóż obok ciebie. Na pewno dojdziecie do porozumienia, snując nieskończone teorie o cieniach na ścianie. A poświecić was światłem po oczach... to dopiero jest skowyt.
Masz tu uproszczenie, jakbyś czasem nie wiedział o czym mówię:
http://www.youtube.com/watch?v=d2afuTvUzBQ

Teraz sobie wróć do tego co pisałem w temacie, i zobacz jak mało z tego zrozumiałeś, jeżeli w ogóle. Zobacz również, czym jest twój bunt i co o mówił Platon. Może, może!, wtedy zrozumiesz, że mnie w ogóle nie obchodzi "wisdom of the cave".

ouli

Michale dziękuję Ci za ostatnią wypowiedź. Odniosę się do tego co napisałeś na swój sposób. Nie chcę być jakimś doradcą. To co pisze przenoszę z własnego podwórka, z doświadczenia duszy, jakie przecież każdy ma w specyficzny dla siebie sposób.
Piszesz o rozdarciu, które występuje na „placu budowy” pomiędzy prawdziwym „Ja” a tym zewnętrznym „Ja”, będącym na usługach życia doraźnego. Na „placu budowy” wiele się dzieje. Są miejsca gdzie zadomowiło się zwątpienie, brak wiary we własne siły, niepewność.
Przez budowę od strony wewnętrznego „Ja” przemieszczają się transporty pełne siły woli i wiozą szlachetny materiał „Przebaczenie”.
Już coś zostało wybudowane. To bagaż doświadczeń, który może być dobrym doradcą, a czasem balastem, kołem zamachowym, do dalszych złych postępowań z których ciężko jest się uwalniać.
Myślę, ze na ten plac budowy dobrze jest spojrzeć z dystansem, jakby nie był to mój plac budowy, mój porządek i bałagan. Gdy tak spokojnie się temu przyglądamy, to zdobywamy zrozumienie dla procesów, które się tam odbywają.
Można dojrzeć wielki sens w tym, że nie jesteśmy doskonali. Na placu budowy możemy odnajdywać „wolność”. Gdybyśmy mieli na wszystko procedury, przepisy, normy, przyjęte od autorytetów, lub tworzone przez samego siebie, wtedy nie bylibyśmy wolni. W wielu miejscach placu budowy, muszą na razie, obowiązywać wspomniane normy. Jesteśmy w tych miejscach jeszcze za słabi, i wspieramy się zewnętrznymi nakazami (również mój własny osobisty nakaz, jest działaniem zewnętrznym).
Napisałeś:
„Tak jak nie można się odepchnąć od samego siebie stojąc na idealnie gładkiej tafli lodu, tak i własna decyzja jest zbyt słabym powodem dla kolejnych własnych decyzji. Musimy się czegoś uchwycić …”
Czego musimy się uchwycić, gdzie znajdziemy punkt podparcia?

Jest to pytanie do duszy ludzkiej. Gdzie ona jest, i co jest na jej granicach? Myślę, że z jednej strony granicę duszy stanowią zmysły jakie posiadamy. Druga granica, znajduje się w samym jej środku gdzie strażnikiem jest nasze wyższe „Ja”. Przez ten punkt graniczny, przez to ucho igielne, mamy, lepszy lub gorszy, dostęp do świata ducha - świata moralnego, wspólnego dla wszystkich istot ludzkich.
Z tego świata wypływa „Przebaczenie”, „Miłość”, wyrozumiałość do własnych i innych ludzi błędów.
Z tego świata wypływają również "myśli".
My ludzie myśląc bierzemy udział w myślach świata. W każdej głowie ludzkiej żyje to samo „pojęcie” trójkąta. Myśli poszczególnych ludzi różnią się, uzyskując zabarwienie duszą. Na przykład wiersz może posiadać głębokie, prawdziwe dla wszystkich ludzi myśli, zabarwione przez twórcę szczególnym ciepłem, dynamiką, indywidualnym zestawem słów.

„Pojecie duszy” stawia nas wobec pytań kim jest człowiek? Czy wyobrażoną przez wielu, maszyną, samodoskonalącą się materią, powstała kiedyś po wielkim Bum… ? Czy moralność, miłość, to nadbudowa zrodzona wtórnie z materii w ewolucji?

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Warto by w temacie pojęcia osoby i przebaczenia zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz.
Przebaczenie jest niejako w sprzeczności ze stawaniem się osoby. Jeśli przebaczam (sobie), to jednocześnie jakby utrącam znaczenie tej poprzedniej zasady, którą przecież jakimś niewłaściwym czynem naruszyłem. Bez owej zasady byłbym co prawda bezgrzeszny, ale jednocześnie nie miałbym okazji objawić się jako osoba. Bo jestem, tym kim jestem, okazując się wobec uwarunkowań, zasad. Czyli staję się osobą, ubieram się w konkret będąc w zgodzie z jakąś zasadą, a jednocześnie, gdybym z tą jedną zasada pozostał na wieki, to też zamurowałbym swoje ja w stagnacji.
Przebaczenie jest aktem zlekceważenia zasady, która przez osobę została złamana. Ale jednocześnie jest czymś więcej - kluczowy jest POWÓD, dla którego dokonujemy przebaczenia. Tym powodem jest uznanie, że osoba - ja wykracza poza tę konkretną zasadę, ten konkretny niewłaściwy postępek. W tym sensie przebaczenie ma jednocześnie pierwiastek konstruktywny (wierzę w "ja", choć w jakimś zakresie to "ja" zawiodło), jak i destruktywny (przebaczając lekceważę to, co uznałem za regułę, a czego przestrzeganie krystalizowało moją osobę). Mamy tu więc kolejny przykład dialektyki, w której możemy doszukać się walki przeciwieństw: poszanowania zasad, będącego aktualnością stawania się i przebaczenia z wiarą i nadzieją wobec "ja", które wyprowadza osobę z owej aktualności.
Wiem, że to nieco mętne, ale może do kogoś tam trafi...

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Co to są zasady?
Kto je tworzy?
Dlaczego przestrzegasz zasad?
Dlaczego przyjmujesz zasady?
Jak to się dzieje, że pewne zasady przyjmujesz, a inne nie?
Co było pierwszą zasadą, którą przyjąłeś?
Co zmienia przyjęcie, lub odrzucenie zasady?
Czy każde słowo nie jest przyjętą zasadą?
Czy istnieje coś w osobie, co jest czymś więcej niż przyjętą zasadą?
Czyż nie na podstwie wcześniej przyjętych zasad, odrzucasz lub przyjmujesz nowe?
Czy nie owijasz się kolejnymi warstwami zasad tworząc kokon?
Czy zasady nie służą temu żeby bronić?
Czego bronić?
"Ja jestem", pierwszej przyjętej zasady, matki wszystkich zasad.
Tutaj już widać jak na dłoni, że wszystkie zasady można rzucić w kąt lekką ręką. W analizie liczy się bowiem tylko jedna zasada, jej natura i pochodzenie. Wszystkie filozofie i religie sprowadzają się do jednogo pytania "Kim ja jestem?". Nie chodzi jednak o to, skąd się bierzesz jako ciało, umysł i akt, ale o to, skąd się bierze ZASADA, jak i dlaczego jest przyjmowana i jak się od niej uwolnić.

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy