ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj oświeciła mnie pewna nowa myśl. W jakiś sposób wyjaśniająca zachowania ludzi, rzucająca światło na etykę i w ogóle. Tą myślą było uświadomienie sobie, że niekoniecznie wiemy po co właściwie mielibyśmy żyć, męczyć się z codziennymi kłopotami, walczyć o coś, czasem znosić nudę i nijakość egzystencji.
Przy czym wydaje mi się, że są ludzie, którzy jakoś tak naturalnie akceptują swoje życie, a inni nie. Dlaczego jednych pcha do wspinaczki na najwyższe szczyty, w niebezpieczne miejsca, podczas gdy inni szukają tylko spokoju?

Chyba należałoby przyjąć, że jest w naszych umysłach jakiś taki szczególny MECHANIZM NIEŚWIADOMEJ GRATYFIKACJI, wywoływania naturalnej radości, takie coś co nam chwile istnienia słodzi, albo obrzydza. I niektórzy ludzie, jeśli ten mechanizm szwankuje, na potęgę szukają czegokolwiek, co nada emocjom sens, co spowoduje, że będzie chciało się żyć. Inni mają to trochę gratis - potrafią cieszyć się codziennością, tym że słońce świeci, a dzieci wołają "babciu zobacz!".
Są ludzie wiecznie skrzywieni, niezadowoleni. Cokolwiek by im nie dać, nie ucieszą się. Niektórzy popełniają samobójstwa tylko dlatego, że "życie straciło dla nich sens", że nie widzą w nim niczego wartościowego, przyjemnego. U nich mechanizm wywoływania radości nie zadziała, więc wszystko będzie im źle. Czy to ich "wina"? - Nie zamierzam tego twierdzić, ani temu przeczyć. Wystarczy mi spotrzeżenie, że tak jest, tak może być, choć oczywiście - w konkretnym przypadku - być nie musi.
W jednym z doświadczeń psychologicznych dano badanym do wyboru - dostaną krótki bodziec bólowy, albo będą musieli przez godzinę się nudzić, nie robiąc nic. Większość wybierała ten krótki ból, bo godzina nudy okazywała się większym cierpieniem. Dla wielu szczególnym rodzajem nudy są rozmaite rodzinne "nasiadówki", podczas gdy dla innej grupy ludzi owe "rodzinne spotkania" są radością. Różnie działają tu mechanizmy rozpoznawania sytuacji, odczuwania przyjemności. I właściwie nie bardzo wiadomo, dlaczego tak jest.
Jesteśmy wmontowani ewolucyjnie w biologiczne mechanizmy gratyfikacji - seks, przyjemność z jedzenia, odczucia estetyczne. U niektórych ludzi te mechanizmy mogą być naprawdę silne, a u innych (zbyt) słabe. W pierwszym przypadku człowiek ma gratis radość życia. Ma ją często bez względu na to, jak bardzo jest bogaty, sławny, nawet zdrowy. Jeśli jednak ktoś ma mechanizm nagradzania zbyt silny, albo źle wyregulowany, to taki człowiek może stać się niewolnikiem pewnych zachowań, potrzeb, może zatracić umiejętność prawidłowej oceny swojego życia. Z kolei jeśli mechanizm naturalnej gratyfikacji działa zbyt słabo, uruchamia się bardzo rzadko, lub z bardzo małą intensywnością, wtedy dla człowieka zwykłe życie może stracić wszelką barwę, a człowiek zaczyna za wszelką cenę szukać jakichś dodatkowych form gratyfikacji, czegokolwiek co da satysfakcję, przyjemność, rozkosz. I czasem owo pragnienie przyjemności wykraczające poza zwykłe sytuacje może przybierać niebezpieczne formy - budowania patologicznych relacji (tyrania, bądź zbytnia podległość), wpadnięcia w nałogi, poszukiwania ryzykownych doznań innego rodzaju.
A wszystko przez to, że ktoś nie potrafi czerpać radości z normalnego życia, przez miałkość, nudę. Jak wykazują badania na psychopatach, umysł takich ludzi jest odrętwiały na pewne uczucia. Gdy zeskanujemy mózg pod rezonansem magnetycznym, to otrzymamy wyraźnie różne obrazy w zależności od tego, czy mamy do czynienia z normalnym człowiekiem, czy właśnie z psychopatą - ten ostatni nie czuje nic szczególnego, jeśli podsuwane są mu obrazy gwałtów, przestępstw, tortur. Dopiero wyjątkowo silne bodźce powodują, że psychopata zaczyna coś czuć. Bo nie każdemu to jest dane, aby umiał cieszyć się z tego co ma. Czasami dla kogoś to normalne życie wydaje się tak nudne, miałkie, bez sensu, że absolutnie nie jest do zaakceptowania. A jak tu zmusić się do chcenia? Jak przetłumaczyć własnym uczuciom, aby czerpały satysfakcję z tego, co nie daje tej satysfakcji? Czy to w ogóle jest możliwe?...
Czy dla każdego człowieka jest w ogóle dostępny stan szczęścia?...

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Życie ma cel samo w sobie. Bo tylko żyjąc MOŻEMY cokolwiek świadomie. A świadomość może wymyślać sobie jakiekolwiek różnorodne fantazyjne sensy- podczas, gdy jedynie sam umysł JEST sensem.
Nic w Naturze nie istnieje bezcelowo, choć wszystko istnieje z przypadku.

Błażej

wujzboj

Ale dlaczego ludzie ryzykują zdrowiem i życiem w takich eskapadach? Czy to aby nie jest zwyczajna narkomania? Nieodparta potrzeba takiej dawki adrenaliny, jakiej w normalnych warunkach zdobyć się nie da?

Błażej

Racja.Odpowiedzi pewnie trzeba szukać w mózgu to znaczy robią to, co robią, aby czuć określone emocje, ale ryzykują zdrowiem i życiem w takich eskapadach? czy ta myśl jest absolutnie zgodna z prawdą ? Przecież planują, przygotowują się, starają się to ryzyko odnoszące się do zdrowia i życia zmniejszyć jak najbardziej. Chyba też nie chodzi o samą adrenalinę, a o pokonywanie swoich granic, ale te granice można pokonać tylko wtedy, gdy ma się pewne umiejętności. Czasem codzienne sytuacje mogą nieść dla człowieka większe zagrożenie i ryzyko, bo nie jest przygotowany.

Moja poprzednia wypowiedź jest bardziej w kontekście rozwoju osobistego, a to dlatego, że wypowiedź "pcha do wspinaczki na najwyższe szczyty" odebrałem jako przenośnie dotyczącą właśnie rozwoju w wielu obszarach życia. mój błąd.

wujzboj

Z pewnością chodzi tu o pokonywanie granic, o sprawdzanie swoich umiejętności, o zdobywanie nowych, o czynienie możliwym tego, co wydawało się niemożliwe. I z pewnością nie mamy tu do czynienia z kandydatami do Nagrody Darwina.

Problem polega tylko na hierarchii wartości. Co jest ważniejsze: pokonać swój strach, czy zapewnić dziecku ojca, żonie męża, matce syna? Na przykład.

Dlatego właśnie piszę o narkomanii adrenalinowej. To zresztą chyba tak wygląda z medycznego punktu widzenia.

Semele

Piotr Rokubungi

"Piękny" czy "wymagający"- to określenia "poboczne". Świat jest przede wszystkim słuszny, a to z tego powodu, że działa, dzieje się.

A jak mógłby taki [realny] świat zaistnieć bez boga, skoro Natura zdaje się preferować pozostawanie w stanie Niebytu? Tyle, że do takiego boga, który "gwałci spokój Natury", można by nawet odnieść określenie "demon"...

Semele

Semele

Piotr Rokubungi

wujzboj

Semele

Semele

Kertul

Hymmm ja widzę kilka błędów myślowych od samego początku. Mam dużo myśli w głowię, wiec tekst może być chaotyczny i nieskładny. JEŚLI TAK SIĘ STANIE! Nakrzyczeć na mnie i kazać poprawić!

Więc tak samo założenie początkowe strasznie mnie gryzie. Jak autor( któremu nie mam teraz zamiaru wytykać żadnych wad jestem nowy i nie chcę nikogo atakować tak tylko dodałem dla jasności) może przywłaszczać prawo do określania pewnych metod pozyskiwania radości za gorsze i lepsze? Wszyscy chyba zgodzą się, iż mimo że jesteśmy bardzo podobni to każdy z nas ma pewną przyprawę, smaczek, który czyni go wyjątkowym do pewnego stopnia. Do tego kiedyś rozrywki ekstremalne były znacznie bardziej powszechne. Więc czy możemy z całą pewnością stwierdzić, iż potrzeba spokoju i ciszenie się wszystkim nie jest oznaką malazy i zaprzestania walki? Do tego samobójstwa, poruszone wyżej, swoje apogeum osiągają w naszych czasach. Do tego ja bym powiedział, że potrzeba posiadania wizji na przyszłość, jakiejś drogi jest sztuczna. Ja w moim przyznaje wciąż krótkim życiu miałem kilka poważnych poziomów. Chodzi mi tu o zdolność pojmowania i spoglądania na świat. Podczas jednego zn ich pozbyłem się ( nie całkiem, ale zawsze częsciowo i dalej z tym walcze ) potrzeby posiadania jakiegoś planu na przyszłość. Z doświadczenia wiem, że pozbycie się choćby odrobiny tego jarzma jest wyzwalające. Co więcej jak już wspomniałem uważam je za sztuczne. Bo chyba nikt nie spróbuje mi wmówić, iż wieśniacy traktowani jak bydło w średniowieczu mieli plany na przyszłość. Oni nie mieli nic przed sobą, a nawet za sobą. Żyli chwilą ... Lub strachem. Jednak wciąż, nie słyszałem o masowych samobójstwach wśród chłopstwa. Sądzę, iż nasze aktualne metody wychowania. Czyli wmawianie od małego ogromnej wartości życia. Życia które potem młodzi wegetują w nudnych placówkach gdzie traktowani są jako część bezbarwnej masy. Wmawia się im nową teorię o wyższości nauki nad siłą. Mówi się dużo o oświeceniu leżącym w księgach. Gdy docierają na studia dowiadują się, w zależności od tego jak ich obdarowano talentami, że albo są geniuszami, których każdy będzie chciał wykorzystać. Będą obładowywani pracą i będzie się na nich polegać. A gdy zawiodą zostaną zastąpienie przez jedną z swoich piętnastu wytresowanych szczeniaczych kopii. Albo gdy są mniej zdolni dojdzie do nich, iż nie są tak wyjątkowi i usłyszą kolejne kłamstwo. O tym że każdy jest wyjątkowy i potrzebny .... Społeczność żyjąca w ciągłej pętli kłamstw napewno może powodować zapędy samobójcze. Jest to trudna do za akceptowania ideologia. Bo na pierwszy rzut oka jest pesymistyczna i nie jest zbyt socjalna. Jednak ona niesie mi wyzwolenie i świadomość prawdy. Cieszy mnie to co cieszy mnie ! Mam gdzieś to czy kogokolwiek śmieszą moje żarty ( taki trywialny przykłąd) interesuje mnie tylko moje dobre samopoczucie. Mam swoją ukochaną i wiem że miłość to samolubne uczucie. Chcę być z nią i chcę ją uszczęśliwiać i sprawiać by czułą się wyjątkowa, jednak robie to dlatego że sprawia mi to przyjemność. Świat mój kręci się w okół mnie i to jest prawdziwe szczęście ... A apogeum tego wszystkiego będzie dla mnei chwila gdy osiągne stanowisko które pozwoli mi nie przejmować się zdaniem innych ( aktualnie jestem studentem i jeśli profesor powie że moja praca jest nie zgodna z jego oczekiwaniami to nawet jeśli będzie świetna i tak nie ma wartości o takie ograniczenie mi chodzi ) żyć tak jak ja chcę. To jest szczęścię. Samobójstwa dla mnie to efekt tego, iż nasz aktualny świat coraz bardziej przypomina mrowisko. Przykład Grecji, jedno państwo podupada i wszystkie mu pomagają. Nie z jakiś głupich pobudek moralnych a z powodu obawy o system. A ten system mimo że pozwala nam władać światem itp. To zniewala jednostkę w postaci robotnicy. A wielu którzy dojrzą prawdę w tej matni kłamstw, przestają widzieć zawsze obiecany z góry dany cel i nie wytrzymują i się zabijają. Inni sięgają po narkotyki jeszcze inni zaczynają z tym walczyć ( jeden na system to trochę jak samobójstwo) i są ci który porpstou korzystająz tej wiedzy ... W żadnym rozwiązaniu mimo, że też uważam narkotyki za oznake słabości i głupoty, można dostrzec minimum sensu i racji. Nie powinno się żadnego przekreślać jeśli chce się mieć czysty pogląd na całość. Jeśli skreślamy jaką kolwiek możliwość, która ma w sobie ziarnko logiki stajemy się ignorantami. A czy oddanie się narkotykom z powodu przyjemności, sympatii względem stanu odurzenia, nie ma za grosz logiki? Nie mogę się zgodzić. Ale sięrozpisałem .... przepraszam

nie mam okazji na co dzień z nikim pogadać na tematy filozoficzne. Może i dlatego że jestem upartym i trudnym rozmówcą a może i dlatego że nie spotkałem godnego rozmówcy XD ( pewnie to pierwsze )

Semele

po co właściwie mielibyśmy żyć, męczyć się z codziennymi kłopotami, walczyć o coś, czasem znosić nudę i nijakość egzystencji.
napisał Dyszyński - ledwie dyszy??

Skąd Tobie przyszło do głowy , że egzystencja jest nudna??

zrobimy razem grilla??

Semele

Semele