ŚFiNiA

Andy72 · Wysłany: Pon 21:37, 14 Mar 2016 Temat postu:

A pamiętasz sen wcześniejszy czy jakąś akcję oprócz tego uczucia?

Prosiak · Wysłany: Pon 21:48, 14 Mar 2016 Temat postu:

A, to mówicie pewnie o stanie, który przeżywałem przez kilka lat (ok 2-3), a wszystko towarzyszyło fizycznej chorobie. Dopóki jest ktoś kto może być "nikim" nie istnieje realna ucieczka przed tym stanem. Tzn można się przed nią asekurować zajmując się czymś, tak jak robi większość ludzi. Uciekają od tej pustki w mentalne modele, którymi się karmią. Dopiero uświadomienie sobie, że nie jest się tą postacią, która cierpi daje ulgę. Cierpienie ot tak nie znika, ale pojawia się świadomość, że cierpi mentalny model, a pustka od której ludzie chcą uciec jest stanem naturalnym i jest cierpieniem kiedy myślimy o niej jako o czymś złym.

Andy72 · Wysłany: Pon 21:50, 14 Mar 2016 Temat postu:

"że nie jest się tą postacią, która cierpi daje ulgę" - czyli ucieczka w buddyzm?
A ty kim jesteś? tylko punktem - obserwatorem?

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 22:06, 14 Mar 2016 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Pon 22:08, 14 Mar 2016 Temat postu:

To ciekawe. Te drzewa, to może inni potępieni. A TEN, to może Jezus, na którego te drzewa czekały?

Prosiak · Wysłany: Pon 22:12, 14 Mar 2016 Temat postu:

Nie ucieczka w buddyzm, tylko usunięcie mentalnego raka.

Ja nie istnieję. Funkcja obserwatora to też tylko forma iluzji.

Jestem nikim... Czy coś w tym złego?

Wszystko co istnieje jest tylko zmiennym doświadczeniem.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 22:30, 14 Mar 2016 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Pon 22:31, 14 Mar 2016 Temat postu:

Kojarzy mi się, jak to święci mówili że my jesteśmy niczym a tylko Bóg jest Czymś,

Andy72 · Wysłany: Pon 22:34, 14 Mar 2016 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 22:35, 14 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pon 22:45, 14 Mar 2016 Temat postu:

Poczucie bycia bytem samo w sobie implikuje poczucie bycia nikim. A chyba im bardziej ktoś czuje się kimś, tym większy jest cień bycia nikim, który wydaje się takiej osobie przerażający. Wartość i bezwartościowość to też tylko mentalne kategorie.

Nihilizm to tylko naturalne stwierdzenie dotyczące wartości w sensie absolutnym. Nie da się takowych ustalić, więc każdy rozsądny człowiek jest w jakimś sensie nihilistą. Jednak istnieją wartości subiektywne, więc nihilizm, a nihilizm może oznaczać różne rzeczy.

Andy72 · Wysłany: Pon 22:48, 14 Mar 2016 Temat postu:

Moim zdaniem człowiek gdy przejrzy na oczy , okazuje się że tak naprawdę jest niczym. Jakąś święta mówiła że Bóg jest tancerzem, a człowiek tańcem. Można myśleć że w piekle jest nikim i jest sam. Może nawet być że w Niebie (nie wiadomo jak jest w Niebie, ale to moje domysły) też jest nikim, ale to zupełnie nie przeszkadza bo zamiast Ja, jest wielkie TY - Bóg który jest Wszystkim.
Życie na ziemi ma coś z solipsyzmu - oto my w centrum, wszystko kręci się wokół nas, na bliższych i dalszych orbitach, gdzieś jak kiedyś w geocentryzmie krąży Bóg, tak naprawdę jesteśmy samotni,
Stan jaki jest w Niebie to rewolucja kopernikańska - w Centrum Bóg, a my w ogóle nie ważni, czy wazni o tyle z tego powodu że kochani.
Stan jaki jest w Niebie, częściowo można doświadczyć gdy się zakochamy Dowód: na przykład gdy widzimy w gazecie horoskop (i akurat troche wierzymy w gazetowe horoskopy) to patrzymy na swój znak a inne nas średnio interesują. Gdy jesteśmy zakochani, to patrzymy głównie na horoskop naszej miłości.
I w Niebie, gdy dowiemy się że jesteśmy niczym, widząc że wszystkie nasze dobre czyny są splamione, niczym nie możemy się sobie podobać, to dla nas ważniejsze jest to że bóg jest wszystkim. I zamiast samotności mamy anty-samotność.
To taki obraz Nieba, choć można się z nim nie zgadzać.

Prosiak · Wysłany: Pon 23:01, 14 Mar 2016 Temat postu:

Potworny obraz.

I nie wiem po co tu Bóg.

Zatrzymajmy się może przy tym, że każdy jest nikim. Następnie na tym, że każdy jest czystą świadomością.

Co do miłości to dla mnie akurat zakochanie jest najgorszym stanem, wtedy ta pustka u mnie nasila się do tego stopnia, że zjazd po amfetaminie jest spacerkiem. Nie pytajcie skąd to wiem ;)

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 23:05, 14 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pon 23:08, 14 Mar 2016 Temat postu:

Ale skąd w ogóle pomysł, że życie jest testem? Dla mnie to jest okropne samo w sobie, myślenie o tym powoduje, że robi się niedobrze.

Chyba bez sensu byłoby poddawanie każdego cierpieniu żeby sprawdzić jak sobie poradzi. A poradzi sobie zgodnie z tym jaki ma potencjał i wrodzone zdolności radzenia sobie z problemami. No i każdy ma inne problemy, ja np nie mam po co sobie z nimi radzić, bo i tak nie będzie nigdy dobrze.

Andy72 · Wysłany: Pon 23:13, 14 Mar 2016 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 23:22, 14 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pon 23:24, 14 Mar 2016 Temat postu:

Jeszcze dodam, że w moim przypadku to było tak, że zorientowałem się, że wszystko co lubię jest złe, każde moje pragnienie jest złe, cały ja jestem zły. I z tego punktu nie dało się wrócić do poprzedniego stanu świadomości. Towarzyszyło temu poczucie tego co jest dobre i wstręt do tego, jakby to "dobre" życie było najgorszym przymusem, którego nie wytrzymam. Jedyną ucieczką byłoby nieistnienie, ale czułem taką pewność, że jeśli się zabiję, to może być reinkarnacja, albo inna forma życia po śmierci. Nie chciałbym umierać, ale chciałbym uciec od tego świata. W momencie wszystko stało się algorytmem, muzyka zaczęła brzmieć jak ciągi zer i jedynek, czy działania matematyczne, to co mówią i robią ludzie stało się opisem działania gatunku homo sapiens, miłość stała się rynkiem seksualnym i doborem naturalnym. I najgorsze było to, że z nikim nie dało się o tym porozmawiać, bo ludzie wolą żyć w iluzji.

Jedyne pragnienie jakim była miłość i życie w tej miłości z kobietą zamieniło się w najgorszą klątwę, od której nie można uciec. W umyśle zaczęła się walka starego świata, który chciałbym obronić z nowym światem, od którego chciałbym uciec. Stary świat to pragnienia, a nowy to wymagania i nie ma szans aby to pogodzić.

Może osoby nie mające tak drastycznego doświadczenia nie rozumieją tego co jest najgorsze w personalizmie. Może nie zrozumieją nigdy?

Andy72 · Wysłany: Pon 23:30, 14 Mar 2016 Temat postu:

A od czego rozpoczęło się to doświadczenie? Choroba, kryzys?
Ja nie miałem tak silnego, ale kiedyś postanowiłem przeczytać książkę "Samolubny Gen", choć śmieszyła mnie ideologia,(redukcjonistyczna, redukująca wszystko do instynktów) która się za tym kryła. Jednak ta ideologia potrafiła owładnąć, tak że przychodziły myśli że kobiety to samice, chcące najbardziej mężczyzn w odpowiednim okresie.
Dopiero jak poznałem ludzi żyjących wiarą, którzy przekraczali biologię, to przeszło.

Andy72 · Wysłany: Pon 23:34, 14 Mar 2016 Temat postu:

..dwa razy się wysłało

Andy72 · Wysłany: Pon 23:34, 14 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pon 23:38, 14 Mar 2016 Temat postu:

Ja jestem pewien, że moje życie nie ma sensu i że jestem tu przez pomyłkę. Od czego się to zaczęło mógłbym długo pisać, bo w zasadzie wszystko stanowi całość, która stała się dla mnie bardziej spójna dopiero niedawno. A z tymi genami to tak jest, choć oczywiście nie wszystko ma na celu rozwój, a altruizm też jest zapisany w genach.

Jestem pewien, że dobry i wszechmogący Bóg nie dałby mi takiej sytuacji, a tym bardziej tak myślę kiedy znajduję wiele sytuacji, które wydają się dużo gorsze.

Andy72 · Wysłany: Pon 23:42, 14 Mar 2016 Temat postu:

A mi Bóg dał pewną sytuację, bardzo trudną, ale potem wytłumaczył że cały czas byłem w Jego rękach, i ta sytuacja pozwoliła mi zrozumieć kawałek cierpienia Boga, i być przez chwilę podobnym do Jezusa cierpiącego. Ja czekam tylko na przyszłe życie, może źle, że nie doceniam tego życia, tylko chcę go przeczekać raczej,

Błażej · Wysłany: Pon 23:52, 14 Mar 2016 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Wto 0:02, 15 Mar 2016 Temat postu:

A mnie pocieszyła jedna piosenka, ale nie będę opisywał tu tylko ewentualnie na priv bo to prywatne sprawy