ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pojęcie wolności, a przynajmniej jego postać rozumiana w dość typowy sposób, zawiera w sobie immanentnie paradoks. Chodzi mi z grubsza o następujący aspekt sprawy.
Wolność jest przez ludzi odbierana jako MOŻLIWOŚĆ ROBIENIA JAK NAJWIĘKSZEJ LICZBY RZECZY.
Jestem wolny gdy, mogę mieć to, albo tamto, gdy mogę wejść wszędzie, zrobić każdą rzecz, jaka przyjdzie mi do głowy. Wolność absolutna byłaby więc absolutnym brakiem ograniczeń.
Jednak stan braku ograniczeń, stan pełnej dostępności wszystkiego jest sam w sobie paradoksalny - bo móc wszystko oznacza także MÓC BYĆ SPRZECZNYM. Zaś bycie sprzecznym to NIE - bycie. Istnienie dobrze zrozumiałe (w szczególności istnienie osoby) polega na POSIADANIU SWOJEJ INDYWIDUALNEJ NATURY. Natura zaś polega na posiadaniu STAŁYCH CECH, a każda stałość jest formą ograniczenia, bo będąc czymś nie jesteśmy jednocześnie zaprzeczeniem tego czegoś. "Idealna" wolność, rozumiana tak, że wolna osoba może wszystko, okazuje się więc niejako przymusem nieistnienia - byciem wciąż na obu przeciwnych stronach barykady, bo przecież zdecydowanie się, opowiedzenie po jednej stronie staje się ograniczeniem.

Uświadomienie sobie istnienie owego paradoksu w pewnym sensie WYJAŚNIA RELIGIĘ. Jeżeli na początku istnienia miałby być byt absolutnie wszechmocny, to to właśnie owa "absolutność" byłaby jego największym brzemieniem i formą ograniczenia. Aby zachować tę wszechmoc, byt musiałby wciąż wyrzekać się posiadanej natury, wciąż obracać się nieokreśloność, chaos, nicość, bo zawsze by MUSIAŁ (trzymając się obowiązku obstawienia wszystkiego, bo tylko tak zachowuje wszechmoc i wolność) zaprzeczać temu, co wybierał jakoś wcześniej, zaprzeczać samemu sobie.
Sensowny byt powinien zatem w inny sposób (inny niż absolutna wszechmoc) objawiać swoje istnienie - zgodzić się na jakąś formę "ograniczenia własną naturą". Według jednego określeń dla wolności, czyn wolny to, czyn dokonany w zgodzie z własną naturą. Jest w tym niewątpliwie racja - czyn nie dający sie przypisać do żadnego prawa, do żadnej "natury" jest aktem chaotycznym, nie dającym się w istocie przyporządkować do podmiotu, nie mający "właściciela". W tym sensie absolutna wolność i moc, to działanie zawsze bez własności, bo każda możliwa własność dla aktu woli może być odbierana jako ograniczenie.

Sensowna wolność
Jeśli odrzucimy ten pierwszy sposób rozumienia wolności, polegający na "zawsze pójściu na maksa" w przestrzeni możliwości, można rozejrzeć się za wolnością innego rodzaju. Dla mnie najlepszym kandydatem na sensowną wolność jest podejście polegające na ZINTEGROWANIU WYBORÓW Z WŁASNĄ NATURĄ. Ale wcześniej należałoby jakoś tę naturę określić, rozpoznać. Gdy już będę znał siebie, gdy zrozumiem jakie czyny są ze mną zgodne, a jakie przeciwne, czy obojętne, do moich wyborów pojawi się POWÓD I KRYTERIUM.
Do tej pory (przed decyzją o własnej zgodzie na posiadanie "ograniczenia" posiadania - stałej - natury), co bym nie zadecydował, czego bym się nie tknął, to i tak nie miało znaczenia. Natura wyróżnia jakąś formę znaczenia, tworząc nowy rodzaj wolności - takiej, która pozwala porównywać stany pod względem jakiegoś kryterium, dążyć do czegoś, osiągać cele. To jest zupełnie nowy mechanizm, którego w koncepcji pierwszej - tej paradoksalnej wolności w ogóle nie było - tam wszystko MUSIAŁO być możliwe - przestrzeń była totalnie płaska, nie wyróżniająca niczego, bo wyróżnienie jest też jakąś formą "ograniczenia".
Gdy już zgodzimy się z tym, że posiadanie natury i wolność polegająca na działaniu w ramach własnej natury, dążeniu do okazania tej natury jest tym, co spełnia nasze oczekiwania, pojawia się pytanie: jaka jest moja natura? Albo prościej: kim jestem?

Michał Dyszyński

Kwestię wolności i ograniczeń można też tłumaczyć podchodząc od odwrotnej strony - od ograniczeń.
Prosto rozumując, ograniczenie jest czymś, co zmniejsza możliwość wyboru - jest czynnikiem "antywolnościowym". Ale bardziej wnikliwe rozumowanie pokazuje, że sprawa wcale nie jest taka prosta.
Rozważmy grę w szachy. Mamy tam szachownicę zawierającą 64 pola i 16 bierek (figur i pionków). Ruch bierek na szachownicy w takiej grze jest ograniczony regułami - np. wieże poruszają się po wzdłuż linii poziomych i pionowych, a gońce po diagonalach. Co by było, gdyby bierkom dać pełną wolność? - czyli gdyby każda z nich mogła w jednym ruchu osiągać dowolne pole na szachownicy?
- Na pewno nie byłaby to wtedy gra w szachy. Mielibyśmy wtedy 16 x 64 = 1024 (ok. 10 do potęgi 3) możliwości wykonania ruchu (co odpowiada też możliwości postawienia dwóch figur na jednym polu, a także dołączeniu opcji nie wykonania ruchu). Każdy ruch jest tu niejako nieodróżnialny od następnego, bo można wszystko. Nie ma tu celu, nie ma też wyzwań - król jest na raz "szachowany" przez wszystkie figury - właściwie jest "zamatowany" od momentu wystartowania takiej "gry".
Co się dzieje, gdy ruchy figur zostaną OGRANICZONE? - Czyli gdy wprowadzimy reguły normalnej gry w szachy?
Po pierwsze wzrośnie nam niepomiernie liczba rozróżnialnych możliwości konfiguracji gry. Teraz różne opcje rozgrywki stają się rozróżnialne, więc liczba możliwych przebiegów gry wzrasta do astronomicznych wartości.
Tutaj mamy przykładowe obliczenie [link widoczny dla zalogowanych], w którym autor uzyskał wartość na poziomie 10 do potęgi 134 .
Więc paradoksalnie - ograniczając, tworzymy wolność, bo teraz stany gry stają się realnie odróżnialne, pojawiają się w grze cele (zamatować przeciwnika), liczba wariantów rozwoju sytuacji wzrasta.
Ten relatywnie prosty przykłada pokazuje, że pojmowanie "ograniczeń" w sposób naiwny, niejako emocjonalny, z przypisanym na stałe atrybutem "jak coś ograniczam, to znaczy, że zrobię czegoś mniej", jest po prostu błędem. Ograniczając coś w jednym sensie, możemy budować nieskończoną przestrzeń wyborów w innym sensie. Wolność i ograniczenia nie są więc ideami umieszczonym po prostu po przeciwnych stronach myślowej układanki, lecz pozostają w o wiele bardziej złożonym związku.

Błażej

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Błażej

Michał Dyszyński

Błażej

skąd wiadomo, że jest jakaś "prawdziwa natura" ? Czy dysponuje Pan jakimś niezależnym wzorcem, standardem (co mogłoby nim być ? coś obiektywnego ?) do którego przykłada się naturę człowieka i stwierdza, że jedna jest lepsza, druga gorsza ?

O.K.

Błażej

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Jakiekolwiek oddziaływanie, relacja jest ograniczeniem wolności. "Forma jest pustką", jak mawiają buddyści. Jedynie wolne i wieczne mogą być noumeny w Niebycie = Nieświadomości...
O, kurczę! Dopiero teraz, gdy to piszę dotarło coś do mnie! Chociaż przecież to raczej wynika z mojej Hipotezy Wszystkiego. Mianowicie, że żadna formy organizacji [informacji], a tym bardziej istota rozumna nie może być ani wieczna, ani wszechwiedząca, ani wszechmocna. O, kurczę- jeszcze raz! Szczerze, to sam niebyt jestem z tego zadowolony, ale to dobitnie przemawia za nieistnieniem Boga jakiegokolwiek, który byłby scharakteryzowany tymi przymiotami, cechami. Więcej! To oznacza również, że taka charakterystyka, takie epitety są właściwie nie do zrozumienia, bo cokolwiek wiecznego nie może zachodzić w czasie, cokolwiek wszechwiedzącego jest sprzeczne samo w sobie, bo musiałoby wiedzieć zawsze więcej, niż wszystko, a cokolwiek wszechmocnego, omnipotentnego nie może w ogóle oddziaływać, bo wszelkie oddziaływanie, każda relacja ogranicza nieskończoność możliwości.
Aż mi trochę samemu przykro jest, że w taki dość prosty, acz pewny sposób obalona została jakakolwiek koncepcja bytu nieskończonego. Czyli jednak pojęcie siunjaty jest bardzo odpowiednie i stosowne- w nim buddyści faktyczne odzwierciedlają prawdziwą naturę Natury właśnie. Jakakolwiek forma, obiekt, byt jest tylko fluktuacją, tak naprawdę nigdy nie ukonstytuowaną, która kiedykolwiek może być czymkolwiek- w zależności od współoddziaływań.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Nie trudnym, Michał. Wiadomo, że wolność słowa nie jest licencją na “pyskówki”, ale do tego trzeba życiowo dojrzeć. Jeśli ktoś chce uczyć się wolności słowa na kursach dla opornych sponsorowanych przez instytucje korekcyjne to jej/jego wolny wybór.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Do kurwy nędzy, jołopy! Wolność jest to brak pragnień, popędów, chęci; a dopiero niejako z innej strony potencja [rozumowania, czynienia]. Nie ma innej wonności, ani innej jej prawidłowej definicji. Wolność jest brakiem- przede wszystkim brakiem zależności, relacji, oddziaływań [w ujęciu fizykalnym]. Dopóki tego ktoś nie zrozumie i nie zaakceptuje, dotąd będzie błądzić i mieszać w temacie- tak, jak wy, z Michałem na czele! :fuj:

Dyskurs

"Rygor zasad" czyli prawa i obowiazki czlonka spolecznosci z racji przynaleznosci do niej sa w kulturze zachodniej pilarem cywilizacji.

Oczywiscie mozesz przetestowac "swiat nieokreslony, zmienny, zycie bez narzuconych wytycznych, czy poprostu nawet samodzielnego rozumowania" przez werbunek do ISIS. Ale i w tej grupie znajdziesz jakis "rygor zasad" tylko oparty na patologii a nie na zachowaniu szacunku dla praw i obowiazkow czlonka spolecznosci cywilizowanej.

Piotr Rokubungi

Dyskurs

Bo Wy mężczyźni macie osobne pudełka w mózgu i zasadą jest, że nic nie styka. Macie nawet pudełko zwane “nic”. Lucek wyjaśni. My kobiety nie mamy żadnych pudełek - wszystko bzyczy

https://youtu.be/SWiBRL-bxiA

lucek

hikari33

[quote="Dyskurs"]Bo Wy mężczyźni macie osobne pudełka w mózgu i zasadą jest, że nic nie styka.

Hehehe, to co lucek u ciebie "nic nie styka" a bzyczy? :mrgreen:

lucek

nic nie styka, nie staje, nie bzyczy

hikari33