ŚFiNiA

wujzboj

Zenon zrobił to samo, co ty: obaj wykombinowaliście sposób podzielenia skończonego procesu na nieskończoną ilość kroków i obaj założyliście, że suma czasu zużytego na wykonanie wszystkich tych kroków musi być nieskończona.

Wyrażenie "jest doznanie koloru czerwonego" (użyte w zastępstwie "ja doznaję koloru czerwonego") nie ma sensu, bo wszystkie znane ci elementy tworzące treść nazwaną tym wyrażeniem są powiązane z obserwatorem. Z TYM SAMYM obserwatorem, bo inaczej "Konrado" reagowałoby pod każdym względem tak samo na doznanie "Konrado jest bity" jak i na doznanie "wuj jest bity". "Konrado" może sprawdzić doświadczalnie, że nic takiego nie zachodzi. Co sprowadza hipotezę do niedorzeczności.

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

konrado5

wujzboj

1. Jaka znów "czysta logika"? Podzieliłeś jeden akt (wynik doświadczenia!) na szereg, i każdemu przypisałeś skończony czas.

2. Zakładamy solipsyzm? OK. W takim razie pojawia się standartowy problem: skoro nie ma mnie, to solipsyzm też nie ma sensu. Mamy nihilizm: nie ma nikogo, są tylko fruwające sobie wrażenia. Co to jednak znaczy? W tym przypadku "ja" jestem po prostu tym, co powoduje, że te wrażenia łączą się. Zauważ, że jeśli założyliśmy taki "nihilistyczny solipsyzm", to jest tylko JEDNO wrażenie typu "jestem bity". Na przykład, jest to wrażenie "ja, Konrado, jestem bity". Wrażenie "ja, wuj, jestem bity" nie istnieje; istnieje tylko wrażenie "ja, Konrado, widzę jak bity jest wuj". Czyli W KAŻDYM wypadku wszystkie wrażenia koncentrują się na jednym. Na Konrado...

wujzboj

konrado5

wujzboj

Jeśli mówisz, że nie da się wykonać operacji składającej się z nieskończonej ilości elementów, to znaczy, że w praktyce przypisałeś każdej skończony czas.

Nieskończoną sumę obserwacji uzyskujesz zaś umieszczając ładunek elektryczny pomiędzy płytami metalowymi. W każdej z nich powstaje obraz elektrostatyczny tego ładunku, i obraz ten przyciąga nasz ładunek. Ale obraz w jednej płycie odbija się także w drugiej płycie; uzyskany obraz obrazu także przyciąga nasz ładunek, tyle, że w przeciwną stronę. Ów obraz obrazu odbija się na dodatek w pierwszej płycie, i uzyskany obraz obrazu obrazu też przyciąga nasz ładunek. I tak dalej, i tak dalej. Można by sobie pomyśleć, że ładunek nigdy nie dowie się, z jaką siłą zostanie przyciągnięty, czyli nie będzie w stanie sensownie się poruszyć. Ale w rzeczywistości ładunek po prostu jest przyciągany przez pewien rozkład ładunku indukowanego w obu płytkach i ustalający się w okamgnieniu. Po prostu suma sił działających na ładunek jest szybko zbieżna z numerem obrazu; to akurat wystarczy, ale przy okazji jeszcze opis przez odbicia jest tylko pewnym sposobem przedstawienia zaobserwowanej sytuacji fizycznej pod tytułem "ładunek jest przyciągany przez płyty metalowe".

"Obserwuję siebie" jest faktem doświadczalnym; to samoświadomość.

"Jest sobie doznanie" do niczego nie wystarcza, bo gdyby te doznania nie były ze sobą niepołączone, to (a) nie dałoby się w ogóle powiedzieć "ja", bo jedno doznanie z drugim nie miałoby nic wspólnego - a mają, o czym przekonujesz się chociażby odpowiadając na posty na forum albo jadąc pociągiem, oraz (b) nie ma wrażenia "ja, wuj, jestem bity", lecz tylko dwa wrażenia: "ja, Konrado, jestem bity" oraz "ja, Konrado, widzę, jak bite jest ciało zwane przeze mnie wujem" - czyli mamy solipsyzm z negatywną konotacją moralną. Punkt (a) kładzie sprawę doświadczalnie, a punkt (b) - etycznie.

konrado5

wujzboj

Odwrotnie: to, że mają coś wspólnego, jest faktem doświadczalnym. Gdyby nie miały, to nie dałoby się skorelować ze sobą dwóch doznań. Nie wspominając już o takim drobiazgu, że nie dałoby się powiedzieć "(ja) widzę i słyszę", bo "ja" na mocy swojej konstrukcji implikuje coś wspólnego. Nie da się przypisać tego samego określenia dwóm niepowiązanym obiektom, bo jeśli są niepowiązane, to nie ma drogi (w jakimkolwiek sensie) z jednego do drugiego. Aby jedno mogło się jednak w ogóle ODNIEŚĆ do drugiego, musi istnieć droga z tego jednego do tego drugiego, bo to jedno musi posiadać jakąkolwiek informację o tym drugim. Wobec tego DOWOLNE DWA DOZNANIA (pamiętamy, że zakładamy solipsyzm) są ze sobą powiązane. To powiązanie określane jest słówkiem "ja".

To "ja" jest niekoniecznie równoważne "ego", i być może stąd nieporozumienie. To "ja" jest buddyjskim Nienarodzonym. Ego odpowiada natomiast pewnemu zbiorowi doznań. Teoriomnogościową analogią ego byłaby suma doznań; teoriomnogościową analogią ja byłoby przecięcie doznań. Przecięcie doznań istnieje dlatego, że wyznacza ono połączenia pomiędzy doznaniami, pozwalające formułować myśli i zdania, w których występują pojęcia oparte na tych doznaniach.

Jeśli coś wykracza poza owo przecięcie (czyli poza "ja"), to jednocześnie wykracza poza wypowiadalność. Nie jest połączone z dostępnym systemem pojęciowym, jest więc nieintelligibilne, pozbawione treści.

"Ja istnieję" jest tym, czemu zaprzeczyć się po prostu nie da, bowiem każde pojęcie - w tym już samo przeczenie - wymaga istnienia "ja".

konrado5

wujzboj

Ależ przecież na to już odpowiedziałem, sprowadzając twoje rozwiązanie do niedorzeczności. Powtórzę to, co najistotniejsze:

Nie da się przypisać tego samego określenia dwóm niepowiązanym obiektom, bo jeśli są niepowiązane, to nie ma drogi (w jakimkolwiek sensie) z jednego do drugiego. Aby jedno mogło się jednak w ogóle ODNIEŚĆ do drugiego, musi istnieć droga z tego jednego do tego drugiego, bo to jedno musi posiadać jakąkolwiek informację o tym drugim. Wobec tego DOWOLNE DWA DOZNANIA (pamiętamy, że zakładamy solipsyzm) są ze sobą powiązane. To powiązanie określane jest słówkiem "ja".

Teoriomnogościową analogią ja byłoby przecięcie doznań. Przecięcie doznań istnieje dlatego, że wyznacza ono połączenia pomiędzy doznaniami, pozwalające formułować myśli i zdania, w których występują pojęcia oparte na tych doznaniach.

Jeśli coś wykracza poza owo przecięcie (czyli poza "ja"), to jednocześnie wykracza poza wypowiadalność. Nie jest połączone z dostępnym systemem pojęciowym, jest więc nieintelligibilne, pozbawione treści.

"Ja istnieję" jest tym, czemu zaprzeczyć się po prostu nie da, bowiem każde pojęcie - w tym już samo przeczenie - wymaga istnienia "ja".

konrado5

wujzboj

"Ja" nie jest połączeniem w sensie "dodania do siebie", lecz powiązaniem w sensie "to, co jest wszystkim doznaniom wspólne".

konrado5

wujzboj

Problem jest dokładnie taki sam, jak przez cały czas:

- jeśli doznania coś wiąże, to jest to właśnie owo "ja";

- jeśli brak powiązania pomiędzy dwoma doznaniami, to nie da się o jednym z nich mówić z punktu widzenia drugiego.

W pierwszym masz "ja i tylko ja", i w drugim masz "ja i tylko ja".

Poniżej solipsyzmu zejść się nie da. Natomiast aby poprawnie wspiąć się wyżej, trzeba trochę pokombinować.

konrado5

wujzboj

Aby zdanie "X i Y wiąże to, że są doznaniami", miało sens, to X i Y musi coś wiązać

. To "coś" nazywane jest słowem "ja". Jeśli mówisz o "doznawaniu pozbawionym 'ja'", to znaczy, że mówisz o jakimś innym "ja". Mówisz o cechach osobowości.

To zaś, że obserwator obserwuje siebie, jest faktem doświadczalnym. Któremu to faktowi doświadczalnemu usiłujesz z niepojętym dla mnie uporem zaprzeczyć za pomocą tego samego rozumowania, za pomocą którego Zenon usiłował zaprzeczyć ruchowi.

konrado5

wujzboj

Być obserwatorem to znaczy być tym, co wiąże doznania.

Czego nie doświadczasz? Nie czujesz, że jesteś? Mogę ci za chwilę dokopać, i teraz będzie to obojętne?

konrado5

wujzboj

"Doznania są ze sobą powiązane i już" oznacza dokładnie tyle samo, co "'ja' jest tym, co wiąże doznania". To jest definicja "ja".

Przefilozofowywujesz (po Zenonowemu). To, że po kopnięciu poczujesz ból i że nie zamierzasz wystawiać się na kolejne kopnięcie, jest właśnie treścią twojego "ja istnieję". Na szczęście, nie jest to jedyna treść

.

konrado5

vpprof