Ostateczny sens życia

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Ostateczny sens życia
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33790
Przeczytał: 61 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Pon 13:19, 25 Sty 2021 Temat postu:

Banjankri napisał:

Cytat:

Problem w tym, że użycie "racjonalny"=bezcelowy, do czego się sprowadza Twoja negacja mojego podejścia, z kolei chyba jest jeszcze większym dziwactwem.

Jaki jest cel na końcu podróży? Jaki jest cel niekończącej się podróży?

Cytat:

To coś, co mi jakoś tak z automatu różnicuje oceny rzeczywistości jest moją naturą. Być może jest to natura jakoś nieprzekraczalnie stała, a być może sam mogę na nią wpływać zarządzając różnymi formami sprzężeń zwrotnych.

Załóżmy, że tak jest, i co teraz? Gdzie chcesz ją kierować? Jakie będzie kryterium oceny takiego postępowania? Samopoczucie, spójność logiczna, zgodność z opinią publiczną?

Cytat:

Niewątpliwie arbitralnie założyłem tu też, że bardziej złożona, a do tego lepiej zintegrowana świadomość jest jakoś lepsza, czyli że warto jest właśnie ją mieć, albo do niej dążyć.

Jakoś lepsza... czyli jak konkretnie? Pod jakim względem złożoność jest lepsza od prostoty?

Cytat:

Można założyć przeciwnie - że lepsza jest nieświadomość. Powstaje jednak pytanie, czy to ostatnie założenie nie jest przeciwne naszej ludzkiej naturze.

To świadomość jest przeciwna ludzkiej naturze. To czego szukasz to doskonale złożona harmonia. Co wprowadza dysharmonię? Świadomość właśnie, generuje światopogląd (zbudowany z uproszczeń), który jest niezgodny z doznaniem. Każdy człowiek ostatecznie zmierza do jednego celu, a mianowicie, jak osiągnąć spokój, akceptację, uwolnienie od troski. Problem w tym, że szuka spokoju jako stanu na zewnątrz, i wewnątrz. Szuka na podstawie światopoglądu, próbując go sfabrykować. Dokładnie to robi wuj. Nie udała mu się taka fabrykacja, bo wie, że do tego potrzebna byłaby wszechwiedza. No to wykreował Boga, który tą wszechwiedzę ma. Innymi słowy, nie znam równania na idealną harmonię, ale wierzę, że jest taki matematyk, który ją ma i na tej podstawie twierdzę, że doskonała harmonia jest możliwa. Teraz można prześcigać się w wymyślaniu takich konceptów, problem w tym, że one, przez ten brakujący element (matematyka), będą zupełnie jałowe.
Może, zamiast szukać wzoru na harmonię, lepiej zastanowić się nad tym, skąd się bierze dysharmonia? To jest zupełna zmiana perspektywy, ze świata dysharmonii, w którym istnieje Bóg posiadający harmonię, do świata harmonii, w której człowiek generuje dysharmonię. Taka zmiana otwiera zupełnie nowe możliwości, bo pozwala na odnalezienie źródła dysharmonii, ignorancji, która leży u podstaw świadomości. Światopoglądy są dziećmi świadomości, które oddalają od harmonii. Tworzenie fantazmatów, jest jak wyścig rakietowy w poszukiwaniu Ziemi. Ścigacie się, która jest szybsza, bardziej praktyczna, zapominając, że coraz szybciej oddalacie się od Ziemi, której szukacie.

Rzekł Jezus: „Gdy wasi przywódcy powiedzą wam: 'to królestwo jest w niebie, wtedy ptaki niebieskie będą pierwsze przed wami'. Gdy powiedzą wam, że ono jest w morzu, wtedy ryby będą pierwsze przed wami. Ale królestwo jest tym, co jest w was i tym, co jest poza wami. Skoro poznacie samych siebie, wtedy będziecie poznani i będziecie wiedzieć, że jesteście synami Ojca żywego. Jeśli zaś nie poznacie siebie, wtedy istniejecie w nędzy i sami jesteście nędzą".

Wieczne dążenie jest wieczną nędzą. Doskonałą harmonia nie potrzebuje ulepszeń.

Fajnie to opisałeś. Ze sformułowaniami w większości mogę się zgodzić.
Ale jednak mnie nie przekonałeś. Twoje uznanie, iż tylko wycofanie się, tylko nieświadomość ma być rozwiązaniem, jest arbitralne. To trochę przypomina mi sytuację, gdy ktoś wzywa hydraulika do naprawy cieknącej rury, a wezwany hydraulik, po obejrzeniu miejsca usterki stwierdza: naprawienie tego będzie na pewno gorsze, niż zdemontowanie całej instalacji. Co prawda nie będzie pan miał wody w domu, ale za to będzie miał pan spokój z wszystkimi potencjalnymi usterkami tak teraz, jak i w przyszłości.
Ja jednak wolałbym być obsługiwany przez hydraulika, który naprawi cieknącą rurę, a zachowa mi wodę w kranach. Zgodzę się przy tym z uwagą, iż faktycznie takie rozwiązanie niesie pewne zagrożenia w przyszłości, bo może coś zacząć cieknąć, a zapewne ten, czy inny element instalacji w końcu kiedyś się popsuje i trzeba będzie go naprawiać, wymieniać. Tak, rzeczywiście będą również "plusy ujemne" całego tego rozwiązania. Ale w moim przekonaniu jednak przeważają te plusy dodatnie.
Jeśli chodzi o świadomość, światopogląd, życie to oczywiście nie będę miał tu dowodu, nie przekonam nikogo (w szczególności Ciebie) czymś ewidentnym, co wykaże, iż moje rozwiązanie jest właściwsze niż Twoje. Zakładam że światopogląd każdy MA SWÓJ . I tak ma być. Każdy może wpatrzyć się w siebie, w to, co go konstruuje mentalnie i spytać się siebie: czy mam w sobie wystarczająco NADZIEI?
Są ludzie, co tę nadzieję w sobie ujrzą, a wtedy ich odpowiedź na pytanie o to, czy lepiej jest rozwijać świadomość, czy ją zwijać, sama się ujawni. Nie ma co tu (zewnętrznymi aspektami, modelami, narracjami) kogo przekonywać - albo to w sobie ujrzysz, albo nie ujrzysz...