ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Także wujuzboju "słuchaj się", bo większość ma rację- choćby ich racji było sto i każda bez racji... :wink:

wujzboj

Andy72

Świadomość to punkt centralny w wewnętrznym wszechświecie a nie żadna substancja!
Gdy nikt nie istnieje to dla Ciebie jest podobne do tego jakbyś tylko Ty nie istniał. Bo nie wyobrażasz sobie swojego nieistnienia ale to, że istniejesz, ktoś o Twoim ciele nie istnieje a Ty masz inne ciało, a to nie to samo.

Ja akurat bez trudu mogę wyobrazić sobie świat gdzie są rośliny, budynki a nie ma ludzi ani zwierząt. Ani jednego.
Natomiast nie mogę wyobrazić sobie siebie wtedy, co bym czuł, tak samo jak nie mogę wyobrazić sobie że wszyscy są, tylko mnie nie ma,

szaryobywatel

Andy72

Idealizm obiektywny jest w porządku, chyba nikt z idealistów obiektywnych nie twierdzi że są JEDYNIE idee, w odróznieniu od subiektywnych empirystów.

szaryobywatel

wujzboj

Andy72

Mówisz że bez trudu wyobrażasz sobie inną świadomość jako własną, podczas gdy są ogromne różnice. Ja na przykład w żaden sposób nie wyobrażam sobie świadomości jako substancji! Dla mnie to punkt centralny w świecie gdzie są qualia.

wujzboj

Nie musisz sobie wyobrażać świadomości jako substancji. W ogóle nie musisz sobie wyobrażać świadomości, bo świadomy jesteś.

A problem jest w tym, że nie da się określić żadnego świata zewnętrznego nie będącego świadomością ani niczego wewnętrznego nie będącego świadomością.

Andy72

"ani niczego wewnętrznego nie będącego świadomością"
- qualia nie są świadomością, ale należą do świata wewnętrznego

wujzboj

Ani qualia ani kamień nie są świadomością w tym sensie, że nie są całością ciebie. Bez niczyjej świadomości nie mają natomiast żadnego sensu. I dlatego można sensownie powiedzieć tylko, że one od świadomości POCHODZĄ. Są pewnym fragmentem całości.

Andy72

Mają sens bo istnieją, co prawda, qualia by nie istniały beż świadomości a kamień by istniał, ale qualie nie będąc samą świadomością istnieje.

Semele

To idealiści są dogmatykami.
Platon.

Później pojawili się tacy myśliciele, którzy mieli znaczący udział przede wszystkim
w wykreowaniu i ugruntowaniu dogmatyzmu. Za ich duchowego ojca można uznać
Platona (427-347 p.n.e.). U tego filozofa nie jest to jednak dogmatyzm całkowicie bezkrytyczny
– przyznaje to zresztą autor Żywotów, pisząc, że Platon „wyraża sąd o rzeczach,
które sam pojął, odrzuca rzeczy nieprawdziwe, w rzeczach niepewnych wstrzymuje
się od sądu”. Nie zawsze wprawdzie można się zorientować, w którym momencie
kończy się u tego filozofa krytycyzm i zaczyna dogmatyzm, niemniej można generalnie
stwierdzić, że był on krytyczny wobec wszystkich tych, którzy brali za świat rzeczywisty
to, co jest zmienne i odbierane zmysłami – przypominać mają oni ludzi, którzy są zamknięci
„w podziemnym pomieszczeniu na kształt jaskini. Do groty prowadzi od góry
wejście zwrócone ku światłu, szerokie na całą szerokość jaskini. W niej oni siedzą od
dziecięcych lat w kajdanach; przykute mają nogi i szyje tak, że trwają w miejscu i patrzą
tylko przed siebie; okowy nie pozwalają im obracać głowy. Z góry i z daleka pada na nich
światło ognia, który się pali za ich plecami...”. Nie mogą jednak zobaczyć „cokolwiek
innego oprócz cieni, które ogień rzuca na przeciwległą ścianę jaskini?” i biorą owe cienie

wujzboj

wujzboj

szaryobywatel

wujzboj

szaryobywatel

Wygląda na to że idealizm subiektywny mówi: tak po prostu działa świadomość i jej komponenty.
Rozsądna ontologia mówi: tak działa rzeczywistość i jej komponenty, [TUTAJ OPIS CO I JAK DZIAŁA].
Idealizm obiektywny proponuje istnienie niezależnych od umysłu praw, istniejących poza i ponad nim.

PS
Chcąc utrzymać Boga w rozsądnej ontologii, musisz zgodzić się na istniejące ponad nim prawa. Tylko czy to nadal będzie Bóg?

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

szaryobywatel

lucek

Semele