ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie mnóstwo wysiłku wkładają w osiąganie różnych celów. Osiąganie celu to satysfakcja, radość. Problem w tym, że jakże często ów pozytywny odbiór realizacji celu przesłania całkowity bilans zysków i strat - osiągamy cele, które okazują się sprzeczne z innymi celami, często nas krzywdzą.
To co tu piszę, to oczywiście prawie truizm. Każdy wie, że nie jest łatwo w życiu dokonać dobrych wyborów. Ale chyba większości ludzi nie skłania to do, wydawałoby się oczywistej, refleksji: warto więcej czasu poświęcić przemyśleniu tego, co pragniemy, co jest dla nas ważne, niż realizacjom różnych partykularnych celów. Myślę, że zaganiani życiem, oczekiwaniami ludzi zapominamy o sobie - robimy co nam każą, co się wydaje na bieżąco, nie stawiamy pytań o to "co potem?".
Dlaczego tak jest, że tak trudno zdobyć się na jakąś głębszą, ogólniejszą refleksję nad sobą, nad tym, czego się chce?
- Według mnie przyczyny główne są dwie:
1. nie umiemy wymodelować sobie stanu docelowego, tego, do czego dążymy. Właściwie to nie wiemy czego chcemy w życiu. Więc skupiamy się na tym, co aktualnie "na tapecie".
2. aby cokolwiek wymodelować, zrozumieć, zaprojektować, trzeba mieć bazę wcześniejszych doświadczeń. Więc zbieramy te doświadczenia w sposób dość chaotyczny, losowy - właśnie realizując te narzucone nam zewnętrznie cele.

Dość pouczającym doświadczeniem wydaje mi się wyobrażenie sobie siebie jako osoby niemal wszechmocnej, zadanie sobie pytania: co bym zrobił/wybrał, gdyby najważniejsze ograniczenia przestały obowiązywać? I czy dałoby mi to szczęście?

Powiedzmy więc, że mamy taką moc. Co by należało zrobić?
- Robimy pokój na świecie. - tylko jak? Wsadzając wszystkich agresywnych do więzień? Eksterminując ich? A gdzie jest ta granica pomiędzy tą zła agresją, a po prostu mocniejszą ekspresją? Czy faceci umawiający się na ustawki, aby rozładować agresję, jeśli nie czynią krzywdy, nie biją nikogo, kto sam nie wyrazi na to zgody, są źli?
- Pozbywamy się chorób - to oczywiste.
- Mamy pod dostatkiem wszystkiego.
- Nikt nam już nie zagraża.
Co byśmy dalej chcieli?
A może wtedy nic byśmy nie chcieli, bo już nie byłoby powodów do działania, do ekspresji?...
Czy zło, jakie nam się dzieje, jest niezbędne, bo nas mobilizuje, daje w ogóle impuls do życia?...

Nieraz zastanawia mnie obraz pierwszych ludzi w raju. Wszystko tam mają. Jest im dobrze. Ale czegoś im brakuje, szukają. Czego szukają? - może pytań "co z tym wszystkim?", albo "do czego tu dążyć?".
Czasem kołacze mi się hipoteza, że w istocie grzech pierworodny był darem dla człowieka. Bardzo trudnym darem, ale jednak. Teraz człowiek musi się zmagać z jego konsekwencjami, ale może dzięki temu w końcu dowie się czego chce?...

Istnienie świadomości jest jakoś rzucone w ten dziwny dualizm - aby coś osiągnąć, trzeba mieć powód do osiągania, czyli brak tego czegoś. A więc radość jest nierozerwalnie powiązana z brakiem. Tylko czy tak być musi?
Oczywiście można zrobić "operację" na umyśle podobną do buddyjskich podejść - uznać nieważność niemal wszystkiego, rozpłynąć się w nirwanie. Jak wykazują badania medyczne, podanie środków przeciwbólowych skutkuje nie tylko zmniejszeniem bólu, ale też ogólnie odczuwania - wtedy obojętniejemy na wszystko również na bodźce pozytywne. Czy najlepszym co świadomość może uzyskać, jest takie totalne znieczulenie się, obojętność na wszystko?...
Jeśli jednak nie, jeśli świadomość może bytować w szczęściu stawiając sobie cele, porównując, dokonując oszacowań, samodzielnie budując kryteria (taki owoc świadomości dobra i zła), to na pewno nie jest to prosta układanka. Bo z każdym celem wiąże się problem - co będzie jak go nie osiągniemy?
Ale jak cel będzie za łatwy, to nie będzie satysfakcjonujący. Jak cel będzie za trudny, to długi będzie czas nie spełnienia. Musimy jakoś połączyć te sprzeczności - znać cenę za sukces, ale tej ceny nie płacić. Przynajmniej nie przepłacać...

Piotr Rokubungi

Odpowiednie podejście do buddyzmu sporo w tej kwestii załatwia, lecz nie wszystko. I nie jest to takie podejście, o którym tu napisałeś- to jest podejście bardzo na skróty i trochę wypaczone. Odpowiedniejsze prezentuje na tym forum Banjankri- ale to jego też jest nieco wypaczone, "przegięte" trochę.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Przecież napisałem dość wyraźnie, że "ideałem postawy" (dziwaczne sformułowanie, mało poprawne gramatycznie i semiotycznie) jest dążenie do raju, do nirwany. [Nie chodzi mi tutaj dosłownie o nirwanę z nihilistycznej interpretacji buddyzmu.] To jedyny cel, którego realizacja może naprawdę przybliżyć szczęście.

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Potrzeby zawsze można zablokować. Jak kto się postara, to wystarczy mu samo zaspokajanie potrzeb umożliwiających utrzymanie organizmu przy życiu. Nawet rozmnażanie da się odstawić na bok; zresztą, gdy poziom spada do poziomu utrzymania funkcji życiowych, to potrzeby rozrodcze wyłączają się chyba automatycznie, bo ich zaspokajanie wymaga jednak energii

.

Ja miałem jednak na myśli nie minimalizm, ale maksymalizm. Nie szczęście oszczędne, ale szczęście zachłanne. Progresywne, a nie regresywne. Takie z otwartą perspektywą, a nie takie zamykające wszystko, co się da zamknąć.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Ja na razie w ogóle o żadnych prawach fizyki nic nie mówię. Ja mówię o tym, że człowiek może być w taki zachłanny sposób szczęśliwy tylko wtedy, gdy istnieje Bóg będący wszechmocną miłością. Innymi słowy, takiego Boga potrzebuje człowiek, by mógł być w szczęśliwy rozwojowo. Jeśli takiego Boga nie ma, to mamy pecha. A jeśli On jest, to musimy Mu zaufać. Można sobie na taki akt zaufania pozwolić, bo nic na nim nie tracimy. Taki to trochę pascalowy argument.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Pascal brał to trochę pod innym kątem, ale pewno w sumie chodziło mu o to samo.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Może Kanta?

Nietschego ci nie pożałuję

Piotr Rokubungi

wujzboj

Dla mnie - tak

Myślę, że tutaj Kant się zagalopował.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Nie-wiadomo-co z nie-wiadomo-czego? Hmmm. Przynajmniej jest w tym jakaś zasada zachowania

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Które pytanie? I wobec tego ja i do ciebie skieruję pytanie, jakie miałem do Banjakiriego: W jaki to niby sposób można w ten sposób jakiekolwiek szczęście stracić?

Piotr Rokubungi