ŚFiNiA

Michał Dyszyński

O pewnych rzeczach powiemy, że są obiektywne, a o innych, że są subiektywne.

Tu na forum sfinii potoczyło się wiele, mocno chaotycznych dyskusji o tym, jak to dobre jest to, co obiektywne, zaś złe - fałszywe, to co subiektywne. Takie podejście nie sposób zakwalifikować inaczej jak prostactwo myślowe, redukowanie zagadnienia do właściwie niewiele wnoszącego do sprawy zerojedynkowego podziału w celu zaaplikowania jakiegoś nieokreślonego właściwie kryterium.
Umysły funkcjonujące nieprecyzyjnie tak sobie świat próbują poszufladkować - na prostackie kategorie, które są z jednej strony bardzo uogólniające, a z drugiej nie zdefiniowane w sposób, który by wyjaśniał, co one właściwie wyłaniają. I tak sobie szufladkują obiektywizm i subiektywizm umysły uproszczające rzeczy na maksa - jeden musi być całkowicie "dobry", a drugi całkowicie "zły". Tymczasem sprawa jest DUUUUŻO BARDZIEJ SKOMPLIKOWANA.

Teza, którą tutaj chciałbym obronić z grubsza dałaby się sformułować jako:
ani obiektywizm, ani subiektywizm nie są z gruntu ani dobre, ani złe, ani prawdziwe, ani fałszywe.

Aby zrozumieć tę ideę, o której tu myślę, zadajmy sobie parę prostych pytań o dość podstawowe przypadki użycia zarówno idei obiektywizmu jak i subiektywizmu.

1. Subiektywnie czuję smak potrawy jako kwaśny - czy jest to mniej prawdziwe, tylko dlatego, że zewnętrznie, obiektywnie nie da się mojego odczucia potwierdzić?
2. Mówimy, że Londyn "obiektywnie istnieje" - co konkretnie chcemy przez to wyrazić?...
- że ten obszar (może budynki, które tam stoją), który ktoś NAZYWA "Londynem" nie może być inaczej nazwany? A może jakąś predefiniowaną absolutnie mocą epistemiczną zostały określone jedne jedynie, absolutnie słuszne granice owego terytorium? (czyli, że nigdy nie zmienią się granice Londynu)
Czy obiektywnie istniejący Londyn "istnieje bardziej" niż subiektywne wrażenie kwaśności?...
Szukając obiektywizmu, jako czegoś co da się potwierdzić, wpadamy w problem CZYM POTWIERDZIĆ? Tutaj zwykle pada odpowiedź: potwierdzić zmysłami, bo jak potwierdzamy samymi ideami, samym myśleniem, to możemy fantazjować. Ale czymże są zmysły, jak nie SUBIEKTYWNYM narzędziem kontekstu umysłu z otaczającą na materialną rzeczywistością?
Skoro zmysłami (czymś subiektywnym) mamy potwierdzać coś "aby to było uznane za obiektywne", to co tu jest "mocniejsze" w znaczeniu zbliżania się do idei prawdziwości - subiektywizm, czy obiektywizm?

Z drugiej strony oczywiście mamy inny problem. To co jest stricte subiektywne, jest zarazem z natury nietrwałe. Wrażeniu kwaśności, dopóki je czujemy na języku, trudno jest zaprzeczyć - ono jest pewne, prawdziwe niemal z samej swojej istoty. Wszak czujemy kwaśność, bo...
czujemy kwaśność. Ale gdy tylko skierujemy myśl na coś innego, aby wrócić do tamtego wrażenia kwaśności z chwilę, to już wracamy nie do samego wrażenia kwaśności, lecz jego wspomnienia, już tu się zaczyna droga w stronę idei, może abstrakcji tego wrażenia, które było na start. Czyli z uznaniem tego co subiektywne za "prawdziwe" mamy osobny problem, co prawda inny niż z prawdziwością tego, co obiektywne, ale jednak problem jest.

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński