ŚFiNiA

wujzboj

Oczywiście, że musisz te różne pojęcia odróżniać. I odróżniasz je. W czym problem?

Wydaje mi się, że gubisz natomiast rozróżnienie pomiędzy dwoma poziomami języka: pomiędzy poziomem prywatnym (na którym operujesz nazwami, relacjami między nimi, oraz treściami utworzonymi przez doświadczenia, do których się te nazwy odwołują) oraz poziomem publicznym (który zawiera wyłącznie nazwy i relacje między nimi).

Na poziomie języka prywatnego nie ma żadnego problemu z "istnieję", ponieważ jest to po prostu najbardziej ogólne z wszelkich pojęć, łączące wszelkie doświadczane treści.

Na poziomie języka publicznego problem natomiast jest "nie do pokonania", gdyż na tym poziomie nie ma żadnych doświadczanych treści, są tylko nazwy i relacje między nimi. Każdy z uczestników rozmowy tłumaczy te nazwy i relacje na swoje własne, prywatne treści. Nie ma żadnego sposobu, aby stwierdzić, że treści użyte przez nadawcę są takie same lub podobne do treści użytych przez odbiorcę (nie ma sposobu porównania tych treści). Gorzej, nie da się nawet zbadać, czy odbiorca rzeczywiście tłumaczy coś na treści (tj. czy jest osobą), czy tylko jest pewną strukturą w świadomości nadawcy, która to struktura owe "nadawane" i "odebrane" informacje przetwarza i po przetworzeniu zwraca.

Na poziomie języka publicznego problem da się więc rozwiązać jedynie aksjomatycznie: trzeba założyć, że odbiorcy istnieją (w sensie analogicznym do sensu słowa "istnieję") i zachodzi między nimi proces wymiany informacji (w języku publicznym). Po uczynieniu takiego założenia problem znika.

Michał Dyszyński

wujzboj

Prywatne istnienie nie ma zaprzeczenia, gdyż jest tautologiczne.

To raczej dobrze, niż źle. Bo dzięki temu mamy podstawę, która nie może się rozsypać. Niczego innego podobnego nie ma.

A na dodatek, podstawy tej nie da się pominąć, bo bez niej nic nie ma sensu.

Michał Dyszyński

wujzboj

Dlaczego istnienie? Bo istnienie to rzecz podstawowa, a tu chodzi o rzecz podstawową. Po drugie, to jest właśnie "jestem", "istnieję", i w tym jest najgłębszy sens istnienia. Co mnie obchodzi, czy ołówek, którym piszę, jest wymyślony czy nie? Ważne tylko, że ktoś (ktoś!) może przeczytać napisany nim tekst lub obejrzeć narysowany nim rysunek. Ważne jest więc istnienie w sensie "jestem", a nie istnienie w sensie bycia przedmiotem.

A o ile mojemu własnemu istnieniu nie mogę zaprzeczyć, to mogę zaprzeczyć:

- istnieniu innych osób (istnieniu Boga, istnieniu ciebie, istnieniu psa);

- mojemu istnieniu w przeszłości;

- mojemu istnieniu w przyszłości.

- istnieniu w przeszłości i/lub w przyszłości innych konkretnych osób.

To są rzeczy fundamentalne, nadające najważniejszą treść światu. Nadające mu kolor, życie, perspektywę. Używanie w tym kontekście innego słowa byłoby moim zdaniem poważnym błędem, odwracającym uwagę od istoty sprawy.

Michał Dyszyński

wujzboj

Daje się to wymodelować na przykład na zasadzie "nigdy nie dowiem się, że". I ma to niemiły wydźwięk, gdy występuje w kontekście takim, jak "potem już nigdy się nie spotkamy".

Michał Dyszyński

wujzboj

No to jesteśmy uzgodnieni

Czy zostało coś jeszcze nam do omówienia w tym temacie?

Michał Dyszyński

wujzboj

Jasne. Poczucie pewnej stabilności jest niezbędne w życiu. Bez niego świat traci dla człowieka perspektywę, przez co tenże człowiek traci motywację do działania. Zostaje tylko cieszyć się chwilą, a przyszłość zostawić odruchom. To jednak sprzeciwia się rozumowi, a jego potrzeby są jednak ewolucyjnie w nas zakorzenione.

Ale odrzucanie realizmu też ma dobre podstawy ewolucyjne. Podobnie, jak homoseksualizm. Jedno i drugie pomaga odruchowo panować nad organizmem w sytuacjach stresowych. Jedno, gdy wszystko się wali. Drugie, gdy populacja nadmiernie wzrosła.

Michał Dyszyński

Andy72

Dobry argument. Po prostu realista widzi świat a nie myśli że mu się to wszystko śni.

Banjankri

Zbyt łatwo doszliście do tego, zresztą błędnego, porozumienia o istnieniu, przez co błędnie interpretujecie realizm. Właśnie dlatego widzicie istnienia jako tautologię, będącą zaraze wnioskiem jak i jego podstawą.

Michał Dyszyński

Banjankri

No nie. Umysł "znika" wszystko, co się nie zmienia. Co więcej obiektywizuje tylko w jednym, tym najpowszechniej używanym, trybie działania.

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Realizm nie tyle jest naiwny, ile raczej..praktyczny. Fakt, że czasami nie sprawdzają się jego założenia w "szerszych perspektywach". Ale dla realizacji celów życiowych- tych "wymiernych", "fizykalnych"- większości ludzi zazwyczaj wystarcza. Realizm jest może bardzo ograniczonym i wybiórczym zawężeniem, "skrótem" Hipotezy Wszystkiego ale patrz zdanie poprzednie.
Filozofowie niekiedy próbują- jak czasami ja- "wyjść poza" własny umysł. Tylko, czy to w ogóle możliwe? Czy potrafimy coś, czego na pozór nie potrafimy?..

Piotr Rokubungi

Banjankri

To, co wcześniej się zmieniało. Czyli, najpierw coś powstaje z obserwacji zmiany, a później zanika przez brak obserwacji zmiany.

Piotr Rokubungi

Banjankri

Nie znowu papla, tylko znowu nie kumasz. Nie obserwujemy istnienia żadnych rzeczy, jedynie zmiany rejestrowane przez zmysły. Istnienie powstaje dzięki pamięci, czyli zdolności odtworzenia przez umysł przeszłego doznania zmiany. Bez pamięci nie ma istnienia, bo to w pamięci przechowywane jest znaczenie, czyli wyodrębniony, uproszczony model konkretnego doznania, którego powszechność może spowodować, że nadany mu nazwę i wprowadzimy do języka. Istnienie powstaje w skutek tego procesu, a nie jako jego podstawa. Podstawą jest doznanie, czyli praktycznie 0/1 źródło impulsów elektrycznych. To jak je zinterpretujesz, jest już tworem twojego umysłu.