ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Myśleć życzeniowo w najbardziej ogólnym sensie oznacza tyle co wi(e)dzieć to co chce się wi(e)dzieć.

Zwykle przyjmuje się, że myślenie życzeniowe nie jest poprawnym sposobem rozumowania w rzetelnej dyskusji na jakikolwiek temat.
Podstawą takiego założenia jest uznanie, że istnieje coś takiego jak rzeczywistość obiektywna, niezależna od podmiotu. W związku z tym myślenie życzeniowe jest z definicji nieuczciwe, ponieważ podejście życzeniowe nie jest obliczone na poznanie prawdy, lecz na zaklinanie rzeczywistości.

Problem z taką oceną myślenia życzeniowego jest taki, że nie ma pewności, a w zasadzie nie ma nawet racjonalnych przesłanek, które by przemawiały za tym, że rzeczywistość obiektywna istnieje. Wszystko, co wiemy o świecie, wiemy za pośrednictwem podmiotu poznającego. Nie jesteśmy w stanie doświadczalnie udowodnić, że istnieje rzeczywistość obiektywna, tak jak ją się zwykło rozumieć, a więc to co nie jest podmiotem.

Od jakiegoś czasu jestem zdania, że jedyną rzeczywistością obiektywną jest właśnie podmiot poznający. To jest jedyny element rzeczywistości, który istnieje niezależnie od podmiotu poznającego. Istnienie mojego Ja nie zależy ode mnie.

Jeśli moja teoria jest prawdziwa, to wówczas ocena myślenia życzeniowego jako nieprawidłowego sposobu patrzenia na świat jest błędna, ponieważ myślenie jest bardziej prawidłowe, im bardziej odpowiada rzeczywistości obiektywnej, którą stanowi moje Ja.

W takim razie: jakie jest kryterium myślenia w sposób obiektywny? Myślenie jak najbardziej zgodne z moim Ja. Prawda jak to wywraca do góry nogami powszechne myślenie?

Jednak nie chciałabym z drugiej strony wrzucać każdego myślenia życzeniowego do jednego worka. Sądzę, że myślenie życzeniowe można podzielić na dwie grupy:

a) myślenie roszczeniowe – myślenie w sposób interesowny, egoistyczny; myślę to, co ma mi przynieść korzyść , np. wygraną w dyskusji, poczucie się kimś lepszym niż inni ludzie, święty spokój etc.
b) myślenie życzliwe – myślenie w sposób bezinteresowny, myślę to co myślę, to co mi gra w sercu, nie próbując tego zaprząc w służbie jakiegoś interesu, dopasować do jakiejś ideologii, po prostu myślenie zgodne/spójne z samym sobą

I na koniec takie spostrzeżenie: sam ten sposób myślenia przedstawiony przeze mnie na początku wypowiedzi, że „myślenie życzeniowe” jest niewłaściwe w kwestii poznania rzeczywistości obiektywnej jest myśleniem życzeniowym.

Osoba, która dokonuje takiego sądu, życzy sobie, żeby rzeczywistość obiektywna była czymś oderwanym od podmiotu. Mało tego, myślę, że jestem w stanie zaklasyfikować takie myślenie życzeniowe do pierwszej z wymienionych przeze mnie grup – myślenia roszczeniowego. Dlaczego?
Zwróćcie uwagę na to, że kiedy rzeczywistość obiektywna jest oderwana od podmiotu, to znaczy, że jest w sposób absolutny materialna. Jeśli jest materialna, to znaczy, że można ją posiąść. Można czerpać z niej zysk. Mieć w niej jakiś interes.

Czy sposób, w jaki ja postrzegam rzeczywistość obiektywną – a więc uznanie podmiotu za rzeczywistość obiektywną, jest roszczeniowe? Sądzę, że nie. Podmiot nie jest materialny, nie da się na nim ubić interesu, stanowi wartość sam w sobie. Czy jest życzliwe? Sądzę, że tak. Wszak do tego wniosku doszłam w drodze rozwoju duchowego, który m.in. polegał na wyzbywaniu się interesownych oczekiwań w ramach dążenia do ujrzenia rzeczywistości taką, jaka jest naprawdę.

I już naprawdę kończąc, zdaje się, że każde myślenie jest życzeniowe. Różnica polega tylko na tym, czy jest roszczeniowe, czy życzliwe. Nie da się wyjść poza myślenie życzeniowe.

lucek

towarzyski.pelikan

lucek

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

lucek