ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 11:43, 21 Mar 2019 Temat postu: Niezależna obserwacja

Czy coś takiego istnieje?...
W fizyce, aby coś zaobserwować, trzeba pobrać od tego czegoś energię, a więc zaingerować w to coś. Stąd m.in. wynika też zasada nieoznaczoności Heisenberga.
Inaczej mówiac, gdyby w jakimś sensie cały wszechświat był tuż obok naszego, tut, tuż o centymetr, ale nie wymieniałby z naszym wszechświatem energii, to byłby ten wszechświat niewykrywalny, niedostępny, całość byłaby równoważna sytuacji, w której jest on oddalony o tryliony lat świetlnych.
Jeśli nie pobieram energii z "obserwowanego" układu, to nie mam jak go zaobserwować. Ale czy działa to również na poziomie niefizycznym, czysto filozoficznym?
Czy myśl o czymś jest jakąś wymianą energii?
- Jeśli myślenie polega w całości na przekształcaniu bytów we WŁASNYM umyśle, to nie trzeba energii pobierać z zewnątrz.
Ale jeśli jakoś mentalnie obserwuję coś, albo nawet mamy sytuację, że jakas istota duchowa, Bóg coś obserwuje, nas obserwuje, to też jest z nami w interakcji?
Skłaniałbym się do przekonania, że każda obserwacja jest interakcją. :think:

Może tak jest (wersja teistyczna rozważań), że Bóg - jeśli w ogóle nas obserwuje - to automatycznie z nami jest, jakoś działa na nas (choć może subtelnie, nie narzucając niczego). W każdym razie samo podjęcie obserwacji wpisuje się jakoś w zaistniałe związki między bytami.

No i mam jeszcze jedno pytanie w temacie: czy wszystko da się zaobserwować?
Chodzi mi z grubsza o taką sytuację, gdy np. ktoś próbuje zaobserwować moje myśli. Załóżmy nawet, że zrobiono jakiś interfejs neuronowy, podłączono nam do głów i ja o czymś tam myślę, a ktoś próbuje to odebrać, dzięki pośrednictwu elektroniki. Załóżmy, że ten interfejs działa bardzo dobrze, idealnie. Tyle, że jest następująca sytuacja - ja myślę sobie o jakichś ideach, które nigdy nie były ogłoszone, nikt ich nie zna (mam takie swoje teorie, czy indywidualne, a o których nikt nie ma zielonego pojęcia). Są to złożone idee matematyczno - logiczne. Ten ktoś, kto odbiera moje myśli nie musi znać matematyki w ogóle. Może to był sobie prosty ochroniarza w sklepie, który edukacje matematyczną zakończył na tabliczce mnożenia i z trudem nawet dodaje ułamki. A tu nagle jego umysł zostaje skonfrontowany z ideami teorii mnogości, pewnikiem wyboru, liczbami kardynalnymi - kompletny kosmos, z myślami do tej pory w ogóle nijak nie obznajomionymi. Jako nauczyciel, próbujący młodym umysłom przybliżać idee fizyki i matematyki, wiem ile wysiłku kosztuje to, aby jakoś zacząć budować w swoim rozumieniu te zależności. Nieraz trzeba na to naprawdę dużego wysiłku, wielu godzin korepetycji, ćwiczeń, zanim umysł "zaskoczy", zanim zacznie operować na abstrakcyjnych matematycznych konceptach. A tu mamy sytuację, gdy NARAZ spada na kogoś nieprzygotowanego jakaś złożona koncepcja - z setkami powiązań, zależności. To umysł owego odbiorcy musiałby (w ułamku sekundy?...) dokonać pracy tworzenia nowych połączeń neuronalnych, nagle przetestować wszystkie opcje rozumowania, aby dogonić struktura myśli, to co w umyśle nadawcy przekazu budowało się np. przez lata. Ja powątpiewam w ogóle w możliwość przyjęcia przez kogoś złożonych systemów myśli "tak na pstryk" - nawet w idealnych warunkach. Uważam, że nawet z pośrednictwem takiego super interfejsu neuronalnego, czy nawet gdyby ktoś idealnie umiał czytać w myślach, to I TAK NIE PRZECZYTA TEGO, CO JEST ZNACZĄCO ODMIENNE OD JEGO AKTUALNEJ MYŚLOWEJ STRUKTURY.
Weźmy inny przykład, związany z przysłowiem "syty nie zrozumie głodnego". Jeśli czyjś umysł długo podlegał deprywacji pod jakimś względem, jeśli w jego mózgu tworzyły się powiązania dotyczące np. doznawanego tygodniami głodu, to czy umysł człowieka zawsze najedzonego, takiego, który nigdy głodu nie doznał, moze w sposób kompletny odczuć stan tamtego głodnego?...
- Ja uważam, że nie. Nie da się historii doznań w jakimś zakresie skompresować do jednego mgnienia, aby wchłonąć to wszystko do nowego umysłu, który by idealnie skopiował w swoim funkcjonowaniu tamten stan odczuć, myśli, pragnień.
Jest to według mnie niemożliwe także z innego powodu - potencjalnych KONFLIKTÓW POWIĄZAŃ. Jeśli np. pewna osoba zawsze lubiła psy, miała obok siebie psy i teraz posiada mnóstwo pozytywnych wspomnienia temat psów, a z drugiej strony jest ktoś, kto ma wyłącznie złe wspomnienia z tymi zwierzętami, bo był szczuty przez kogoś, niejeden raz pogryziony i w ogóle panicznie boi się psów, to wchłonięcie stanu umysłu na temat psów od tamtej pierwszej osoby, spowoduje konflikt. Umysł nie będzie wiedział czemu dać pierwszeństwo - własnych odczuciom i wspomnieniom, czy tym przychodzącym.
Dlatego uważam, że zaobserwowanie stanu cudzego umysłu w całości jest niejako "logicznie" niemożliwe. Bo nie jesteśmy w stanie skopiować czyjejś historii życia, wszystkich powiązań i wpasować jej (bez konfliktów) we własne wspomnienia i rozumowania.
I na koniec zamierzam jeszcze ten wniosek rozszerzyć - tzn. uogólniam pytanie o możliwość zaobserwowania czegoś (czyli jakiegoś odwzorowania umysłem określonego stanu/sytuacji) na w ogóle wszystkie obserwowane sytaucje. Nawet obserwując coś prostego - ot, kamyk leżący na stole - nie obserwujemy go w całości powiązań. Wybieramy tylko drobną cząstkę tego, czym kamień jest - wybieramy sam jego widok - i tylko ta cząstka staje się naszą obserwacją. A warto dodać, że nawet wizualna obserwacja sama z siebie jest tylko cząstką, bo nie widzimy ogromnej większości widma fal elektromagnetycznych, które wysyła kamień.
Wniosek końcowy?
Obserwacja jest zawsze WYBIÓRCZA i niepełna, a także wiąże się interakcją umysłu i konieczności PRZEBUDOWY w nim struktur myślenia na sposób, który umożliwi wchłonięcie nowych aspektów rozumowania i odczuwania.
Nie ma więc obserwacji w pełni niezależnej, takiej "samej w sobie", oddzielonej od obserwowanego obiektu.

Andy72 · Wysłany: Czw 13:05, 21 Mar 2019 Temat postu:

Racja, aby coś zaobserwować, fizyka wymaga by to coś oświetlić światłem, a światło skłąda się z foronów, nie można w nieskończoność minimalizować energii bo dojdziemy do pojednyczego fotonu. A gdy chcemy zminimalizować energię fotonu to fala się wydłuża i zwiększa niedokładność, więc albo fala będzie długa albo foton zaingeruje. Doszliśmy do nieoznaczoności.
ALE : w nieuprawiony sposób piszesz o obserwacji Boga. Zaraz pewnie napiszesz że jest ograniczony przez prędkość światła C.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 13:32, 21 Mar 2019 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Czw 19:21, 21 Mar 2019 Temat postu:

Jakie wnioski?

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 19:39, 21 Mar 2019 Temat postu:

Piotr Rokubungi

Obserwacje to doznawanie wrażeń; tym, co wywołuje wrażenia, doznania jest będzlenie. Oprócz tej fundamentalnej zasady i różnicy, jest jeszcze wiele więcej cech aktów obserwacji, a raczej zjawisk doznawania; jednymi z najważniejszych są: wyobrażenia, to modele, czyli interpretacje, zazwyczaj silnie wybiórcze, „okrojone”; wyobrażenia- pierwotnie doznania- są zawsze w kontekście; i t. p.

Piotr Rokubungi

Offtopic: Czy teraz rozumiecie- szczególnie Michał oraz Andy72- że to nie czas ani przestrzeń „tworzą” czasoprzestrzeń, a właśnie propagacja energii, czyli rozchodzenie się promieniowania EM- w „idealnym” przypadku w próżni? W pobliżu [a także przy przechodzeniu przez takie obiekty] obiektów masywnych ulega ono spowolnieniu, ponieważ bardziej oddziałuje, co w topologii i metryce euklidesowej „skutkuje” również „zakrzywieniami” torów, kierunków tej propagacji, co obserwujemy, jako soczewkowanie grawitacyjne m. in. Inaczej to ujmując: to nie energia [promienista] „przemierza” czasoprzestrzeń, lecz ta energia czasoprzestrzeń TWORZY. Właśnie dlatego prędkość światła w próżni jest wartością graniczną, ponieważ tam, gdzie nie dociera promieniowanie i informacja przez nie przenoszona, tam czasoprzestrzeń, cokolwiek NIE ISTNIEJE. Dość mocnym i chyba w miarę przekonującym dowodem mogą być tzw. czarne dziury. Jednak, gdy nie istnieje, to nie znaczy, że nie będzli. To, o czym tu napisałem dość prawidłowo jest ujęte w OTW, aczkolwiek rozumienie OTW jest na ogół za bardzo „standardowe”, zbyt osadzone jeszcze w geometrii euklidesowej [wszak sfera Riemanna jest nie tak wielką modyfikacją tej prostej starożytnej geometrii] i w „spojrzeniu niutonowskim” na sprawę.
Dodam, że taką tematykę wypadałoby raczej poruszać w odpowiedniejszym do tego dziale i nowym raczej wątku forum tego. A ponadto dodam, że kwestie te opisałem ogólnie już wcześniej na forum, ale teraz nie przypominam sobie, w którym wątku, o jakim tytule.

A tak zupełnie na marginesie dodam, iż mam pewne przypuszczenia, że oddziaływania elektromagnetyczne i grawitacyjne mają ze sobą związek dużo silniejszy i głębszy, niż wygląda to na pozór. Prawdopodobnie zależności te mają praktyczne zastosowanie w pojazdach typu UFO [czy też USO]. Ale na razie nie „widzę” wyraźnie co mogłoby być tym powiązaniem tych dwu sił, ani jakie są ich bliskie zależności.
W sumie, gdybym to wiedział, to byłbym chyba na dobrej drodze do Teorii Pełnej Unifikacji. :wink:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Jeśli chcesz może podyskutować o tym [i nie tylko] więcej, to przeczytaj np. wątek pt. „Hipoteza kołowego czasu”...