ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Uświadomiłem sobie, że istnieje ścisła teoria prawdy absolutnej i doskonałej wiedzy. Mało tego, jest ona niezwykle prosta. Chyba jestem (hehe) geniuszem :fuj:

A teraz już na poważnie. Oto ta teoria (podobne krążą w Internecie i odpisach w dziale humor wojskowy):
Postulat 1
Ja posiadam prawdę absolutną i każde wypowiedziane przeze mnie stwierdzenie jest słuszne.
Postulat 2.
Jeśli istnieje jakiekolwiek rozumowanie, które przeczyłoby postulatowi 1, to pierwszeństwo rozstrzygnięcia daje postulat 1.

Koniec. Wygrałem.

I prawdę mówiąc, nie widzę rozumowego sposobu przeciwstawienia się owym postulatom. Są one pewną forma solipsyzmu i właśnie dlatego, mogę (zawsze) powiedzieć, że wszystkie obce prawdy i stwierdzenia mam w d..ie. Bo jeśli ja ustalam kryteria (a ustalam, przynajmniej na swoim podwórku), to zawsze rozstrzygnięcie można będzie zrobić po mojemu.
W ramach tego postulatu mieści się jednocześnie i kryterium, i definicja słuszności, prawdy, nawet logiki. Po prostu "prawda do ja". Bo dlaczegóż by nie?... Skoro się tak da?...

Czy istnieje wada owej doskonałej teorii?
- Może jedna, drobna. Jaka?...
Jest ona niezwykle prywatna, co jednocześnie powoduje, że cały ciężar jej utrzymania spada na osobnika, który tego rodzaju teorię głosi (a głosi wielu, choć nie zawsze przyznają się do tego publicznie). Niektórzy z nas mają jeszcze ten problem, że chcieliby jakoś swoje prawdy dzielić z innymi. Dla nich samo stwierdzenie "ja mam rację" może być niewystarczające.

Jeszcze inaczej mówiąc: to że każdy z nas jest najmądrzejszy, to każdy sam wie, wszak gdyby uważał, że bardziej poprawny jest pogląd przeciwny od aktualnie wyznawanego, to by po prostu zmienił swój pogląd na ów przeciwny. Dlatego prawdziwym problemem jest nie tyle udowodnienie, że to my mamy jedyną słuszną na świecie rację, ale przekonanie o tym... naszego psychiatry.

Dlatego jest sens mówić o ROZSZERZONEJ TEORII PRAWDY I WIEDZY (już nie absolutnej i nie doskonałej). Ta teoria daje punkty wyjścia z pułapki solipsyzmu i doskonałej wiedzy, wszystkim tym, którym prosta wersja posiadania własnej słusznej racji przestanie odpowiadać.
Owa rozszerzona teoria powstawałaby z podstawowej wersji po zamianie postulatu 2 na znacznie słabszy.
Czyli postulat 1 pozostaje bez zmian
ale...
Postulat 2 (zmodyfikowany)
W przypadku jeśli następuje konflikt pomiędzy moim twierdzeniem, a okolicznościami z zewnątrz obowiązującą procedurą jest próba uzgodnienia
a) wspólnego stanowiska,
jeśli się nie da to
b) zbliżonego stanowiska
jeśli to zawiedzie
c) - przynajmniej częściowo zbliżonego stanowiska
a jeśli i to zawiedzie
d) podpisanie protokołu rozbieżności i uznanie mojej wersji prawdy za lepszą i słuszniejszą, ale już bez absolutyzowania jej.

wujzboj

Tak zupełnie poważnie to ta ścisła teoria jest zamknięta w błędne koło i stąd zarówno jej sukces jak i jej problemy. Teoria rozszerzona pozornie otwiera to koło, ale tylko pozornie, gdyż pozostawia nadal furtkę dla prawdy absolutnej (zamkniętej w błędnym kole postulatem uzasadniającym wniosek na bazie założenia prawdziwości tegoż wniosku).

I jeszcze poważniej: jeśli zastąpić w określeniu prawdy słowo "absolutna" słowem "subiektywna", wtedy wszystko będzie w porządku. Zniknie błędne koło, bo już nie uzasadnia się wniosku założeniem jego prawdziwości, lecz jedynie formułuje się kryterium prawdziwości polegające za założeniu sposobu dochodzenia do tego, co zostaje przyjęte jako wzorzec prawdy. Czyli lokalnie definiuje się prawdziwość (subiektywną). Lokalnie, to znaczy w ramach owej teorii.

Po takiej zmianie rozszerzenie nadal pozostaje przydatne, bo nierozszerzona teoria jest nadal "solipsystyczna": ignoruje innych, a przynajmniej może sprawiać wrażenie, że innych ignoruje. I w zasadzie dokładnie na zasadzie owej rozszerzonej teorii (z prawdą subiektywną, a nie absolutną) działa każdy poprawny system decyzyjny. Bo w końcu zawsze to system dokonuje ostatecznej decyzji, nawet jeśli decyzja ta zawiera w sobie decyzję przyjęcia jakiegoś kryterium pochodzącego z zewnątrz. Gdyby decyzja przyjęcia kryterium pochodzącego z zewnątrz była wymuszona z zewnątrz, wtedy nie byłaby ona decyzją omawianego systemu decyzyjnego, lecz decyzją innego systemu (lub wynikiem jakichś procesów przypadkowych z decyzyjnego punktu widzenia).

Michał Dyszyński

idiota

Kryterium prawdziwości jest praktyka życiowa.

agryppa

mniemając;przypuszczalnie wtedy, prawdziwość jak sie wydaję, prawdopodobnie może okazać się i względna.

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Zgadza się.

Michał Dyszyński

I tutaj pojawia się dość kluczowo ontologicznie - religijna kwestia:
Czy człowiek SAM DLA SIEBIE (!), dostępując stanu idealnego, docelowego swojej świadomości (taka jaka tylko może być mu dana) zaakceptowałby ostatecznie sytuację, w której staje się on jedynym i ostatecznym Panem Prawdy i Rzeczywistości?!...

Oczywiście dla ludzi takich jak my, uwikłanych w problemy codziennego świata, w zmaganie się z przeciwnościami pewnym wydaje się, że im więcej będziemy mieli władzy, tym lepiej. Że możliwość zaspokojenia każdej zachcianki na jedno "pstryk" palcami, dałaby nam życiową satysfakcję, spełnienie, szczęście. To wydaje się tak oczywiste, że aż trudno jest dyskutować poglądy przeciwne.
Ale jednak zastanówmy się nad kilkoma znanymi dobrze przesłankami.
Czy grając w jakąś grę, podejmując się rywalizacji, szukam sobie zawsze samych słabych przeciwników, żebyśmy mogli na pewno ich pokonywać?...
Czy osoby zawsze nam potakujące, zgadzające się ze wszystkim co powiemy, dostarczają nam tym potakiwaniem prawdziwej satysfakcji?...
Czy - ogólnie - to co przychodzi łatwo jest w stanie zapewnić nam satysfakcję i szczęście?...

To teraz wyobraźmy sobie, że jakaś moc zewnętrzna, czy jakieś ogólne odkrycie wewnętrzne dało nam dar superpotężnej boskiej mocy, mocy która pozwoliłaby nam na wszystko co pomyślimy, na wszechmoc działania.
Oczywiście nie mielibyśmy w tym świecie (ani żadnym innym) przeciwników, ale i wyzwań. Moglibyśmy stwarzać i niszczyć w ułamku sekundy - światy, galaktyki, wszechświaty. Moglibyśmy ogłaszać prawdy, a potem je anulować, powoływać do życia, bądź uśmiercać. Wszystko, co się tylko da pomyśleć.
Jak długo bawiłoby nas takie stwarzanie i niszczenie, dawanie, zabieranie - wszystko bez prawdziwych wyzwań. Wszystko byśmy mogli zrobić, ale jednocześnie nic nie byłoby trudne, czy wręcz niemożliwe. Chcesz zbudować trylion galaktyk - proszę bardzo - już są. Chce biliard cywilizacji - powstały. Chcesz, by zanikły - już ich nie ma. To może jeszcze raz - nie biliard, ale biliard biliardów. Raz są, raz ich nie ma. Wszystko jest od razu, bez wysiłku. Ideał. Nikt nie przeszkadza. Nic nie staje na przeszkodzie.

A tu ludzie - nawet zgnębieni życiem - szukają sobie wyzwań. Jeśli grają w szachy, ping-ponga, czy scrabble, to zwykle wolą się namęczyć szukając sobie realnego, godnego przeciwnika, niż cieszyć z łatwych wygranych. A już bardzo łatwa wygrana - taka automatyczna - jest praktycznie niczym. Kto by się cieszył z tego, że jest najsilniejszy, jeśli wokół miałby przeciwników na poziomie przedszkolaka?...
Kto w ogóle potrafi się cieszyć z tego co już ma?!
gdybyś z założenia miał wszystko, mógł wszystko, to czy termin "chcieć coś", znaczyłby jeszcze cokolwiek sensownego dla takiej osoby? Czy można chcieć czegoś co się ma? A jeśli wszystko się ma?...

Czy taki człowiek, który wszystko ma i wszystko może, byłby szczęśliwy?...
Bo według mnie, prędzej chodziłby znudzony i sfrustrowany, a nie zadowolony ze swego życia. To jeśli nawet my tutaj - ludzie z ewidentnym deficytem sukcesów i radości - szukamy jednak czegoś, co jest trudne, co nie przychodzi automatycznie, to ileż bardziej niesatysfakcjonująca jest sytuacja osoby, która stała się wszechmocna. Dlatego chyba pierwszym i najważniejszym wyzwaniem, jakie ta osoba by sobie wyznaczyła, byłoby...
wymyślenie czegoś takiego, co nawet dla niej byłoby nieprzekraczalne (taki paradoks kamienia). Dopiero po ustanowieniu czegoś takiego zaczęłoby się życie.