ŚFiNiA

Irbisol · Wysłany: Pią 11:21, 15 Mar 2019 Temat postu:

Wyjaśniony już paradoks sierściucha w nowej odsłonie...

szaryobywatel · Wysłany: Pią 12:56, 15 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Pią 13:33, 15 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pią 17:13, 15 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Pią 17:16, 15 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pią 19:35, 15 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Pią 19:49, 15 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pią 22:31, 15 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Pią 23:37, 15 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Sob 0:26, 16 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Sob 1:05, 16 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Sob 3:07, 16 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 14:19, 16 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 15:59, 16 Mar 2019 Temat postu:

Mam jeszcze parę offtopowych uwag, związanych ze stylem komunikowania się Dyskurs (fascynująca osoba z niej jednak... :szacunek:

). Ta jej postawa uświadomiła mi bowiem dość ciekawą prawdę o ludzkiej naturze ogólnie. I mam ochotę się tymi przemyśleniami podzielić, bo uważam je za arcyciekawe (sorry, jeśli ktoś ma przeciwne zdanie...).
Gdybym miał przedstawić jakiś powód, który według mnie przyświeca ludziom dyskutującym na forum typu sfinia, to bym stawiał na CIEKAWOŚĆ ŚWIATA MYŚLI. Ludzie dyskutują filozoficzne, bo ich fascynuje jakie to układanki intelektualne mogą tworzyć pojęcia, przekonania, (świato)poglądy.
Z drugiej strony umysł człowieka jest pewną złożonością - zawiera w sobie wiele aspektów. Nie jesteśmy samym myśleniem intelektualnym, ale mamy też emocje, pragnienia, potrzeby. To wszystko jest jakoś w umysłach wymieszane. Aby dyskutować o tym co intelektualne, pojęciowe, trzeba wciąż dokonywać AKTÓW ABSTRAKCJI, czyli odchodzenia od tego co lokalne, bieżące, aktualne, a kierować się w stronę uogólnień. Aby do tych uogólnień jako się "dobrać", aby myśleć o czystych pojęciach, trzeba mentalnie POUSUWAĆ Z PRZESTRZENI MYŚLI TO CO INCYDENTALNE, JEDNOSTKOWE, ALE TEŻ I OSOBOWO INDYWIDUALNE. Inaczej mówiąc, jesli prowadzimy rozmowę na tematy intelektualne, to STARAMY SIĘ WYELIMINOWAĆ Z PRZESTRZENI MENTALNE JA. Bo to ja, jako coś indywidualnego, osobistego, nie dzielącego wspólnoty z w ścisły sposób z treścią intelektualną, trzeba do założonego celu jakoś poskromić. Czy da się owo ja poskromić całkowicie?...
- Ja uważam, że NIE. Ono gdzieś tam zawsze będzie, choćby w tym, że to konkretna osoba rozumuje, w konkretny sposób rozpoznaje świat, ma swoją historię życia, filtry poznawcze itp. Nie "ubijemy" naszej indywidualności z dyskusji, ale...
... ale możemy się STARAĆ TRZYMAĆ JE NA PEWIEN DYSTANS, możemy przenosić naszą mentalną uwagę od tego co osobiste i indywidualne, na to co wspólne dla wszystkich i ogólne. I to się w owych aktach abstrakcji robi - usuwa się aspekt ja z myśli tak, jak to jest w danym rozumowaniu możliwe i celowe. W każdym razie Z ROZUMOWANIA JA STARAMY SIĘ USUNĄĆ (będą wyjątki od tej zasady, ale dość szczególne).
Tu pojawia się pewien ważny aspekt emocjonalny - problem, czy w ten sposób, odchodząc od ja, jakoś tego ja nie "niszczymy", nie degradujemy, nie czynimy niepotrzebnym, może jakoś znieważonym?...
Takie pytanie, taki lęk może u pewnych ludzi blokować w ogóle intelektualne myślenie. Dlaczego myślę o tych bezosobowych sprawach, skoro "ja" - taka ważna, najważniejsza rzecz dla umysłu - nie jest przez to dowartościowywana, nie skupia się na niej uwaga, a wręcz postępujemy w kierunku przeciwnym?... :shock:

Czy to nie jest czasem jakaś "zdrada samego siebie"?

Ci, co instynktownie czują wartość intelektu, ciekawość świata myśli ich kręci, w sposób naturalny odpowiedzą "nie". Oni powiedzą, że jest wręcz przeciwnie - dzięki PRZEJŚCIOWEMU odejściu od ja, skupieniu się na tym co zewnętrzne, bezosobowe, ZYSKUJE SIĘ PERSPEKTYWĘ, z której to można do ja wrócić, można je docenić, obejrzeć z nowej strony. Siedząc tylko wewnątrz ja, nie mamy porównania, nie potrafimy nawet tego ja docenić, zrozumieć czym jest. Dopiero budując sobie NARZĘDZIA PORÓWNAWCZE, mentalną przestrzeń rozumowania, jesteśmy w stanie ja zrozumieć, umiejscowić, nadać mu sens. Patrząc na ja wyłącznie z perspektywy samego ja, będziemy w stagnacji, będziemy procesować wyłącznie to co zastane, bez odwołania się do jakiejś kreacji, do szerszej przestrzeni myśli. To ostatecznie nam zdegraduje owo ja, bo nie pozwoli jego wartości, znaczenia ujrzeć w kontekstach.
W Biblii jest ciekawe zdanie Jezusa "jeśli ziarno nie obumrze, nie wyda plonu". I chyba tak właśnie trochę jest z tym ja - jeśli go przejściowo nie opuścimy, nie zdegradujemy go do roli samego zapalnika myśli, lecz odmówimy mu roli nadzorczej, aby potem myśl zafunkcjonowała w sposób wolny, w sposób wyszukujący aspekty niezależnie od potrzeby dowartościowywania jej twórcy, to nie zdobędziemy szansy na to, aby ja się ujawniło WOBEC czegoś, będzie zawsze ja względem samego siebie. Dowartościowywanie ja musi obumrzeć, musi zostać stłumione, aby dać w ten sposób szansę myśli kreatywnej i poszukującej bez ograniczeń. Tylko taka postawa uczyni z umysłu narzędzie kreacji - cechę boską.

Kto poznał smak czystego intelektu, kto się w tę intelektualną szorstkość (patrząc od strony emocji), pustynię, chłód zagłębił bez lęku, ten wie, że "stamtąd" da się wrócić. A po powrocie rozdaje się owemu - tęskniącemu emocjonalnie do docenienia - podarki. Te podarki to bogactwo spojrzeń na siebie, świat, inne istoty w wielości odniesień, pytań, postawionych problemów.
Niektórzy nie mają w sobie tego zauroczenia czystym intelektem, a nawet boja się go. Zapewne jest to tak, że obawiają się, iż owo zlekceważenie strony emocjonalnej jest ostateczne, że ja nie powróci nigdy "do siebie". Zatem blokują się mentalnie w obszarze swoich emocji - tam jest ewidentnie ja, jest indywidualność, jest to co się czuje.
Jednak to ziarno, które nie obumarło, nie ma szansy na plon - umysł, który nie zyskał perspektywy, nie oddalił się na trochę od swojego źródła, pozostanie w lęku i niewoli emocji. Będzie w tej strefie komfortu, której nie potrafi odrzucić, będzie trwał, ale bez rozwoju, skarlały. Przez ten lęk. Właśnie przez ten lek ostatecznie ja się nie rozwinie, pozostanie zapyziałe i pełne roszczeń, których samo nie będzie w stanie zrozumieć. Bo zrozumienie wymaga szerszej perspektywy, odwołania się, przestrzeni mentalnej - tego wszystkiego zalęknione ja sobie nie wybudowało, więc pozostanie skarlałe.

Ten aspekt pięknie widać w postawie osób, które zablokowały się mentalnie w obszarze emocji i potwierdzania ja zawsze sposób prosty, bezpośredni. Ja wciąż się domaga - patrzcie na mnie! Jestem! Nie lekceważcie mnie!
Gdy pojawi się szerszy kontekst, pytanie o coś spoza ja, to ostatnie się zbuntuje: nie odchodź ode mnie! Patrz tutaj! Ja tu jestem!

Uświadomiła mi to wszystko właśnie postawa dyskusyjna naszej drogiej Dyskurs. Jestem jej za to wdzięczny.

Bo odkrycie tego uważam za bardzo ważny aspekt dojrzewania mentalnego, rozumienia samego siebie. Myślę, że o tym właśnie przebudzeniu się od bezpośredniego dowartościowywania ja, mówi nam Biblia i ogólnie religia chrześcijańska. Pięknie uzupełnia ten przekaz przypowieść o talentach, która w osobie tego przestraszonego (!) sługi zakopującego swój talent z lęku, ukazuje konsekwencje co się stanie, gdy ja pójdzie po linii najprostszej, najbardziej oportunistycznej, gdy nie wejdzie w obszar nieprzyjazny (to fakt), ale niezbędny dla naszego rozwoju. To jednak należy potraktować jako inwestycję, która powinna się zwrócić.

Gdy czytam posty Dyskurs, to nieodparcie nasuwa mi się takie właśnie obraz psychiki (mogę się mylić, piszę o SWOICH ODCZUCIACH, nie oskarżam, nie twierdzę, że mam prawo pisać "jak jest"). Czuję "kształt psychiki", która wciąż skupia się na sobie, wspomina swoje życie, promuje swoje uczucia, przypomina się światu wołając "ja tutaj jestem!". Dyskurs nie trzyma się tematu dyskusji, nie podąża za intelektem, bo...
... bo, jak sądzę, NIE WIDZI W TYM WIĘKSZEGO SENSU. Po co zajmować się jakimiś intelektualnymi abstrakcjami, jeśli tuż obok mamy to co ważne, to, co trzeba dowartościować, co woła i prosi o uznanie - to ja, takie super, takie wspaniałe, takie godne uwagi!
I wszystko co przychodzi z zewnątrz, każda dyskusja trafia tu w kontekst jednego pytania - problemu: na ile to jest w stanie dowartościować moje ja, moje emocje, moją osobę?
- Dowartościowuje? - to ciągnijmy.
- Zajmuje się czymś innym, może bezosobowym, może cudzym?... - to zignorować, przejść na temat dotyczący ja, czyli opowiedzieć ca ja zrobiło, co polubiło, czego nie zaakceptowało, jakie ja wyraża emocje.
Dla takiej psychiki, mającej tak wysoko postawiony priorytet ja, nic poza de facto nie jest ważne, a na pewno nie jest godne głębszego zainteresowania. Po co te dyskusje o sprawach ogólnych, intelektualnych? Po co?...
Patrzcie na mnie! Ja tu jestem! Coś zrobiłam! Coś mam! Czegoś chcę!
Nie zajmujcie się pierdołami...

szaryobywatel · Wysłany: Nie 2:02, 17 Mar 2019 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Nie 15:34, 17 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Nie 22:08, 17 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 22:43, 17 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pon 0:20, 18 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pon 0:21, 18 Mar 2019 Temat postu:

szaryobywatel · Wysłany: Pon 0:45, 18 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pon 2:55, 18 Mar 2019 Temat postu: