ŚFiNiA

Prosiak

Jeśli uznamy życie za najwyższą wartość niezależnie od tego jaka jest jego treść, to wpadamy w pułapkę utraty ważności czegokolwiek. Jaki jest sens czegoś co ma stałą wartość a priori?

Człowiek aby unikać pustki wewnętrznej robi różne rzeczy, np stawia sobie cele. Osiąganie celu to chwilowa przyjemność, a potem przyzwyczajenie. Ten kto zdobywa więcej i więcej zaczyna się tym w końcu nudzić, ale utrata tego jest negatywna, może spowodować problemy.

Jeśli celem było kupno domu to przez pierwszy miesiąc mieszka się świetnie, a potem dom staje się normalnością. Pojawia się znów ta sama pustka, którą trzeba wypełnić, więc człowiek kupuje nowy samochód. Na początku czuje frajdę, ale potem się przyzwyczaja. Realną wartość ma więc powtarzanie tego co sprawia przyjemność, ale w takich odstępach, które nie odbierają temu wartości. Jeśli picie piwa sprawia mi przyjemność, to ok, o ile nie piję cały czas, bo wtedy piwo straciłoby wartość, a w dodatku stałoby się nałogiem. Zauważmy, że alkoholik jest uzależniony od alkoholu nawet gdy nie pije nic, bo choroba to taki wybór między wszystkim a niczym i ciągłe myślenie o nałogu.

Wyrzeczenie jest nałogiem

Asceci, którzy rezygnują z przyjemności stają się jej niewolnikami. Dzieje się tak dopóki o niej myślą i dopóki czegoś brakuje. Wyrzeczenie się jest aktem przywiązania. Człowiek, który chce żyć i człowiek który chce umrzeć jadą na jednym wózku. Obaj są niewolnikami życia, tylko na inny sposób. Niewolnikiem alkoholu jest pijak i uzależniony abstynent.

Rozszczepienie - myślenie dwubiegunowe i dychotomiczne

Człowiek posługuje się roboczo skrajnościami i analogiami, ale nie mogą one przejąć kontroli nad ludzkim umysłem. Prawidłową postawą nie jest uleganie żadnej ze skrajności. I nagle okazuje się, że w starciu z rzeczywistością "książkowa moralność" nadaje się między bajki i do kosza. Teoretyzowanie na temat moralności to jak rozmowy o seksie, którego się nie uprawia. Myślenie jak powinno, albo jak nie powinno być odbiera sens doświadczeniu. Podobnie sens doświadczeniu odbiera uznanie samego doświadczenia za najważniejszą wartość, bo to powoduje, że nie można się cieszyć z niczego zewnętrznego skoro i tak powinniśmy się cieszyć nie mając tego, a skoro mielibyśmy się cieszyć nie mając niczego, to cieszenie się nie ma sensu.

Z przerażeniem obserwuję cierpiących ludzi, którzy nie mają prawa do eutanazji, albo na matki decydujące się rodzić chore dzieci. Przerażające jest planowanie dzieci i płodzenie ich na tym chorym świecie, podczas gdy biedne dzieci z domu dziecka czekają na adopcję. Urodzenie dziecka to zwiększenie puli cierpienia, a adopcja to zmniejszenie tej puli. Jednak ludzie chcą mieć swoje dzieci, ze swoich genów, bo chcą je mieć jako przedmioty. Matka nie chce żeby jej dziecko umarło aby nie cierpiało, tylko chce aby dziecko żyło mimo wszystko, bo to jej dziecko. Takie sytuacje udowadniają, że instynkt macierzyński to tylko zwierzęcy instynkt, a nie żadna bezwarunkowa miłość.

Bezwarunkowa miłość nie miałaby sensu, bo odbierałaby wartość temu co się kocha. Żeby kochać chcemy mieć za co, chcemy uznać to co kochamy za lepsze od tego czego nie lubimy. Ukochana osoba też musi spełniać te kryteria.

Miłość oparta na kryteriach nie ma sensu, bo mamy do czynienia z rynkiem matrymonialnym i doborem naturalnym. Bardziej wartościowe jednostki (wg statystyki, praw rynku, bo nie ma obiektywnej oceny) mają szansę na bardziej wartościowych partnerów, a każdy stara się być z kimś najlepszym z kim może.

Pieniądz nie ma sensu, ale bez pieniędzy ciężko o sens, bo pieniądz to zamiennik towarów, często też zdrowia i komfortu, a także mocy oddziaływania - bogaty może więcej, więcej od niego zależy.

Myśl lewicowa nie ma sensu, ale myśl prawicowa też nie ma sensu. Centrum to mieszanka bezsensownych myśli prawicowych i lewicowych.

Teizm nie ma sensu, ale ateizm też nie ma sensu. Trwały sens nie istnieje, podobnie jak mentalne modele nie odzwierciedlają nigdy sensownego doświadczenia. Wszystko się zmienia, a my szukamy jakiejś stałości. Jednak kiedy mamy coś stałego, to staramy się uciec z tej szufladki żeby uzyskać wolność. Bycie kimś nie ma sensu, ale bycie nikim jest jeszcze gorsze.

Nic nie może być wartością bezwzględną, bo wtedy z automatu traci wartość i staje się zniewalaczem. Dopiero brak wartości ustala wartość, brak sensu ustala sens, brak wolnej woli ustala wolność, brak bycia osobą ustala to kim jesteśmy. Świat to fatamorgana złożona ze sprzeczności, a ten kto wierzy w cokolwiek lub myśli, że cokolwiek pojął, ten doświadczy zburzenia swojej pewności. Niepewność siebie i pokora odbierają jednak sens doświadczeniu, do którego potrzebna jest pewność siebie, luz, styl i bycie koneserem.

Wszystko co powiedziane w znaczeniu absolutnym, może być odrzucone w znaczeniu absolutnym. Każde zdanie można obalić czepiając się go dosłownie i każde zdanie można potwierdzić znajdując mu znaczenie, do którego pasuje.

Jedyny sens to życie zgodne z własnymi uczuciami.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Wartościowanie dla warunków ziemskich jest miarą użyteczności. W dostatecznie odmiennych warunkach i okolicznościach może być też miarą czegoś innego...

Michał Dyszyński

Prosiak

Ciekawe spostrzeżenia, które przy okazji nasunęły mi pewną teorię.

Otóż uważam, że to ja właśnie pod tym względem piszę prawidłowo i gdybym bawił się w diagnozy, to zdiagnozowałbym u Ciebie zdecydowaną przewagę lewej półkuli i nadaktywność kory przedczołowej.

Próba odłączenia logiki od emocji kończy się właśnie takim myśleniem, a celowość oderwana od uczuć jest bez sensu z normalnego, ludzkiego punktu widzenia.

Michał Dyszyński

Prosiak

No właśnie mój punkt widzenia nie jest oparty na intuicji, tylko to ścisły logicznie model.

Intuicyjne są tylko niektóre pojęcia, typu dusza. Mógłbym dokładnie napisać Ci co z czego wynika, ale istnieje ryzyko, że byś nie zrozumiał, bo mój tok myślenia jest nietypowy. Przede wszystkim odnosi się do doświadczenia, a nie do słów jako takich. Ty natomiast próbujesz przenieść doświadczenie na płaszczyznę logiczną, ale próbujesz oddzielić emocje od logiki, z czego wychodzi niezrozumiały potworek. W efekcie odbieram to jakbym rozmawiał tylko z jednym trybem Twojego mózgu, który jest wyabstrahowany z doświadczenia. Czyli to opis opisu opisu, jakiś nazbyt skomplikowany twór mentalny. Ja za to wolę zrobić na odwrót - maksymalnie uprościć opis żeby przenieść myślenie na meta poziom i zwiększyć entropię układu, którym jest mój mózg. Z tej entropii rozwija się coś co nazwałbym nadświadomością. Tworzy się model, do którego tworzę nad-modele, które obalają ten model, więc trzeba wysublimować myśli do stanu, którego nie można obalić. Czyli mamy tu indukcję i zadawanie sobie pytań polegających na dopasowaniu przyczyn i skutków do wycinków rzeczywistości i dedukcję służącą do rozbiórki tych myśli. Wprowadzamy nowe dane, dużo myślimy i powstają coraz lepsze modele, rzeczywistość wydaje się dużo lepiej wyjaśniona. I ten moment jest olbrzymią pułapką. To jeden z najtrudniejszych momentów życiowej drogi, bo grozi tu wpadnięcie w pułapkę nadmiernego przekonania co do własnych modeli. Szczególnie groźne są te wyabstrahowane ogólniki przybierające postać reguł, zasad, do których można dopasować inne zjawiska na podstawie analogii.

Jesteś na poziomie przyczyn i skutków i próby dopasowania do nich modeli, które Ci pasują. Dalej pewne rzeczy przyjmujesz jako skutki i wyciągasz z nich wnioski, które opierasz na tych danych. Z tego tworzą się błędne koła oderwane od samego doświadczenia, ale wraz z taką treścią myślową idą sztucznie wygenerowane emocje, które można odczuwać jak rzeczywistość.

Lekarstwo przychodzi kiedy nie można się pogodzić z losem i jest się tego pewnym na 100%, a mijają już największe emocje. Lekarstwo polega na odpuszczeniu nadkontroli samego siebie i większym skupieniu się na uczuciach, kreatywności w sensie pozalogicznym.

balans

Gdy chodzi o świat stworzony to zgadzam się z w wnioskiem w tytule wątku...ALE...Kiedy rozpatrzymy istotę tego kto stoi za wszystkim widzialnym i niewidzialnym, to już nie można powiedzieć że Bóg jest względny, zależny od czegoś.

Jeśli podejdziemy do zagadnienia od takiej strony, to życie nabiera sensu. Osobiście nie mam z tym problemu, bo świadomy jestem tego że On wszystko kontroluje. Chociaż fakty mogą temu zaprzeczać. Dlatego istotną rzeczą jest szósty zmysł, czyli wiara. Wiara w Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa, we wszystko co jest zapisane w Biblii...

Bo kto czemuś albo komuś ulega to staje się jego niewolnikiem. Tutaj też może wielu powie że są wolni i nie są niczym zniewoleni...Ale czy jest to prawdą ?

Tak więc sensem życia jest postępowanie zgodne nie z własnymi uczuciami, lecz uczuciami Stwórcy i Dawcy wszelkiego życia. A On chce żeby żaden człowiek nie zginął, lecz aby wszyscy byli zbawieni. Jednak każdy ma wolną wolę i czyni, postępuje jak sam chce.

Prosiak

balans

Prosiak

Użyj intelektu zamiast czytać Biblię. Co jeśli Biblię napisał szatan żeby przetestować moralność chrześcijan, a Bóg liczył na to, że ludzie pokierują się sercem i rozumem, a nie słuchaniem dogmatów? Wiara w to co wierzysz to właśnie skrajny i rażący brak pokory i używania intelektu.

balans

Prosiak

balans

Prosiak

Szkoda czasu, za niski poziom.

N.N. · Dołączył: 21 Mar 2016 Posty: 84 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Jaśnie, wielebny ateuszek, najwyższy wytwór chrystofobicznego szmaciarstwa nie będzie się zniżał do Pańskiego poziomu, Panie Balans. On wszystko odrzuci a-priori, a zapomniałem, ewentualnie na dokładkę podleje sosem pierwszorzędnej nienawiści.

balans

wujzboj

Michał Dyszyński