ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Z dzieciństwa pamiętam taki oto obraz wiejskiej rzeczywistości. Moja babcia hodowała gęsi. Po to, aby mieć z nich pierze. W pewnym momencie przychodził czas skubania owego pierza - ze stadka gęsi brało się jadną i skubało. Potem przychodził czas na kolejną. Żal mi dziś tych gęsi, bo babcia się nie przejmowała cierpieniem ptaka, któremu żywcem wydziera się kawał ciała. Mam nadzieję, że to jakoś bardzo nie boli; pewnie jak wyrywanie włosów...
Ale to ostatnie było dygresją, bo opisuję całą historię z innym celem - obserwacji psychologicznej. Okazało się, że pierwsza oskubana gęś wypuszczona do swojego stada była atakowana. Najwyraźniej za inność. Jak się zrobiło więcej oskubanych gęsi w stadzie, to wciry dostawały te, które skubania jeszcze nie doznały...
Zjawisko jest obserwowane również u innych gatunków - jak się osobnik ze stada wyróżnia, ma przerąbane. Widać to u dzieci - najczęściej odmieńcy w grupach są prześladowani. Inne badania na niemowlakach pokazują, że wystarczy pacynkę ubrać w szmatkę takiego koloru jaki jest "nasz" (związany, przypisany do obserwującego pacynkę niemowlaka), a zmienia się postrzeganie owej pacynki - robi się "sympatyczna" i "dobra", gdy jest nasza, a wroga, gdy dostanie etykietę odmienności.
W genach chyba mamy poszukiwanie swoich i instynktowną niechęć do obcych. Pytanie jest tylko jak zakreślimy sobie tę granicę pomiędzy swoimi, a obcymi. Zazwyczaj najważniejszy instynktownie jest każdy JA. Ale ja, to nie grupa. Dopiero rodzina jest tym pierwszym kręgiem społecznym - niżej są już obcy. Dla wielu ludzi istnieje bardzo silna różnica pomiędzy tymi co z rodziny, tymi z spoza niej. Czasem nawet najbardziej niesympatyczny jakiś pociot, "ale rodzina" jest ważniejszy, bardziej godny pomocy i szacunku, niż sąsiad, który jest miłym gościem, ale już nie z rodziny.
Na wsiach kolejnym kręgiem jest "nasza wieś". Chłopaki na zabawach prali się sztachetami wioska przeciw wiosce. Było oczywiste, że z naszej wioski są "nasi", którzy powinni sprać na kwaśne jabłko "tamtych", albo "obcych".
Potrzebę naszości zaspakajają kluby sportowe - klub jest o tyle dobry, że ma swoje barwy klubowe, z których można zrobić szalik, a wtedy jest wyraźne odróżnienie kto ma komu przyłożyć na ustawce.
Potem naszość i obcość rozkłada się już różnie - miejscem zamieszkania, różnymi preferencjami...
W pakiecie instynktownym emocji i zachowań związanych z naszością jest niewątpliwie niechęć do obcych i odmieńców, a do tego podkreślanie wagi, znaczenia, cnót "swoich". Zasadą jest, że oceny są silnie filtrowane - co nasze powinno być dobre, cenne i fajne, a co obce okupuje przeciwny koniec skali ocen.
Silny terytorializm społeczny panuje w środowiskach przestępczych (kibole to grupy łączące właśnie środowiska przestępcze i związane z przynależnością do grupy).
Czym jest owo pragnienie naszości?...
- Według mnie to taki najprostszy (bo instynktowny) IDEAŁ. Ludzie bardziej uduchowieni postrzegają ideały bardziej złożone: prawdę, sprawiedliwość, bezinteresowność. Ludzie o przyziemnej duchowości najwyraziściej postrzegają te ideały instynktowne, zwierzęce, stadne - właśnie postrzeganie swój - obcy, obrona vs atak.
Tak wchodząc w myślenie niewykształconego, wychowanego dość prymitywnie człowieka, to co byśmy odpowiedzieli na pytanie: o co warto walczyć, co jest ideałem?...
- Taka naturalna odpowiedź brzmiałaby pewnie: o nasze!
Bo cóż innego?...
- Nic bardziej narzucającego się, zrozumiałego dla prostego umysłu nie przychodzi chyba do głowy. :think:

Nieraz się zastanawiam nad tym, czym jest owo dziedzictwo emocjonalnego dzielenia na swoich i obcych. Jako filozofujący indywidualista mam dystans do tego dziedzictwa. Ale mam też i dystans do owego dystansu...
Tzn. myślę, że od czegoś ową przygodę intelektualno - emocjonalną z kategoryzowaniem ogólniejszym ludzi, świata trzeba zacząć. Ideał owej naszości widzę jako prymitywny, jeśli miałby być bezrefleksyjny, to wręcz świadczący o prymitywizmie. Jednak jednocześnie można go uznać za początek myśli nie ściśle praktycznej, właśnie taki ideał.
Dla kogo warto żyć?
- Dla swoich - rodziny, kraju...
Za co można oddać życie?
- za rodzinę, ojczyznę...
Wielkie emocje, wielkie słowa - ale przynajmniej zrozumiałe. Ten świat podzielony na swoich i obcych, na przyjaciół i wrogów.
Teraz filozof będzie pytał: dlaczego właściwie ta konkretna grupa ma być "nasza", a nie jakaś szersza, czy jakaś węższa?...
- To są pytanie słabo zrozumiałe dla ludzi instynktownie rozumujących. Oni po prostu "wiedzą", którzy są nasi, a którzy obcy, nie mają w tym zakresie większych rozterek. Nie zastanawiają się też, na ile w ogóle sens ma owo wyjątkowe traktowanie naszości - tak po prostu "się ma". Więc tak mają.
To jest rzeczywiście jakaś pierwocina do budowania sobie w świadomości ideałów wyższego rzędu. Ale trzeba ją przemyśleć, przetransformować. I to wielokrotnie. :think:

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Ircia

Dyskurs - kiedyś już pytałam ale pewnie gdzieś umknęło - odnośnie tych poziomów świadomości:
będę wypowiadać się tylko za siebie, bo nie wiem co tam inni czują, ale ja w zależności od momentu mogę się opisać na każdym z tych poziomów, a do tego odczuwam że po takim 'zejściu' na te dolne i porządnym przeżyciu i przemyśleniu tego dokonuje się prawdziwy rozwój dużo głębszy i sensowniejszy niż po doświadczaniu tych górnych.
Moim zdaniem to z przeżycia i zrozumienia wstydu i poczucia winy rodzi się szczery szacunek do wszystkich istot, niezależnie od błędów jakie popełniają, niezależnie od tego jak postępują - oddzielam szacunek do osoby od szanowania czyiś poglądów czy zachowań- poglądy czy zachowania muszą sobie na szacunek zasłużyć, za to mimo że uznaję je za durne potrafię szanować daną osobę.
Podobnie dopiero z poznania strachu rodzi się zdrowa ostrożność, bez której odwaga może dążyć do brawury.
Nie uważam żeby którekolwiek poziomy były lepsze czy gorsze, oczywiście wygodniej żyje się na tych wyższych, ale to nie znaczy że rozwój duchowy idzie taką a nie inną ścieżką- sądzę że każdy rozwija się własnym rytmem, idzie własną indywidualną drogą i trudno dokonać jakichkolwiek porównań.
Do tego gdzie leżą konkretne granice między ciałem, umysłem, a duchem? Ja nie potrafię wskazać dokładnych granic i twierdzę że są bardzo umowne.
Dla mnie nic nie jest zero- jedynkowe poza kodem binarnym, zawsze jest całe spektrum i to nie liniowe ale wielowymiarowe.

Podobnie nie zgadzam się na określanie ludzi na poziomie mentalności plemiennej( utożsamiania się ze swoją grupą, dzielenia świata na swoich i obcych) jako gorszych, to inna mentalność - to fakt, ale czy gorsza? Ma swoje minusy, ale i ma plusy, które jako osoba która nie czuje tego rodzaju wspólnoty, nie identyfikuje się z daną tożsamością potrafię docenić- serio , wystarczy pójść na stadion i obserwować ludzi, tą niezwykłą jedność i wspólnotę, podobnie na koncertach. Ma to swoją złą stronę czyli agresję wobec 'wrogów', ale sądzę że należy raczej uczyć szacunku dla 'wroga', tolerancji dla inności niż wyśmiewać mentalność plemienną.
Być może mój punkt widzenia jest skażony tym że długo odczuwałam brak czegoś takiego, obecnie już akceptuję siebie i to że jestem obserwatorem a nie integralnym członkiem grupy, potrafię współpracować nie czując się członkiem zespołu.
Tożsamość plemienną mamy wykształconą ewolucyjnie i to że np ja jej nie odczuwam uważam za rodzaj zaburzenia a nie powód do dumy, bo większość osób instynktownie wie kto jest nasz a kto nie , jak się tego nie wyczuwa to nie należy się nigdzie, a przecież jesteśmy zwierzętami stadnymi.
Niby mogę stwierdzić że należę do tego świata, ale też nie bo nadal jestem jakby kimś kto obserwuje tą grę z boku, niby w nią gra, niby pełni pewne role, ale nie odczuwa że należy gdzieś, to rodzi rodzaj samotności. Na szczęście gdzieś należę - do własnej rodziny i czy to źle że bardziej mi zależy na jej członkach niż na ludziach z poza niej? Sądzę że dopóki nie sprawia to że staję się ślepa na wady członków mojego stada oraz że dostrzegam plusy w ludziach z poza wszystko jest ok.

Michał Dyszyński

Ircia

Sądzę że dobrze byłoby czuć przynależność do jakiejś grupy, ale równocześnie nie traktować innych grup jako gorszych.
Masz rację - psychologia stada bywa przerażająca. Grupa nie powinna odbierać indywidualności, ale najpierw jej członkowie powinni tą indywidualność sobie wypracować - przemyśleć sobie swoje poglądy, wiedzieć dlaczego sądzą tak a nie inaczej, nauczyć się empatii i zrozumienia innych punktów widzenia...
Robi się układ :
1.Pierwotna przynależność ( nie wybraliśmy jej, taka z urodzenia)
2.Indywidualizm - przemyślenie sobie poglądów, ich weryfikacja, uzyskanie suwerenności - ja rządzę mną, szanuję to że Ty rządzisz sobą
3.Przynależność do wybranych grup, bez oddawania im władzy nad sobą, każdy członek jest suwerenny, jednoczy nas wspólny cel, zainteresowanie itd

Dyskurs

Dyskurs

Kulson · Dołączył: 08 Mar 2018 Posty: 67 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

rafal3006

Wydaje mi się Dyskurs, że tu nie masz racji, zgłaszając post Kulsona do utylizacji.
Komuś nie podoba się twoja teoria którą atakuje, ja też uważam te twoje stopnie dobra etc za teorię płaskiej ziemi.
Kulson zaatakował cię ad personam w dziale regulaminowym, zatem mod może ten post posłać do więzienia i Kulson nie ma prawa mieć o to pretensji.
ale,
Każdy ma prawo przyjąć lub odrzucić dowolną teorię, wyznawca teorii X nie powinien się obrażać, nawet jak ktoś w zaciętości zwalczania teorii x zaatakuje ad personam.
Jeśli nie będą to ataki permanentne to z takim czymś autor teorii X powinien się pogodzić.

W historii algebry Kubusia było bardzo dużo wściekłych ataków zarówno na samą teorię jak i autora teorii, Kubusia - stwórcy naszego Wszechświata.

Ja nie mam ani żalu, ani pretensji iż przeciwnicy AK atakowali zarówno teorię jak i autora teorii.
Wręcz przeciwnie, często celowo podpuszczałem, aby moi przeciwnicy wściekle atakowali algebrę Kubusia - dokładnie o te ataki mi chodziło - bo dzięki temu algebra Kubusia mogła się rozwijać.
Ja po prostu miałem za sobą absolutnie pewny aparat matematyczny, z racji wykształcenia perfekcyjnie znam teorię bramek logicznych = teoria logiki matematycznej.
Bez wściekłych ataków (czytaj braku zainteresowania) szanse na narodziny algebry Kubusia byłyby równe zeru absolutnemu.

Tu możesz popatrzeć:
http://www.sfinia.fora.pl/forum-kubusia,12/paradoks-warunku-wystarczajacego,3164-25.html#309843
jak wściekle atakowano zarówno mnie jak i algebrę Kubusia za co ja, Rafał3006 wszystkim atakującym po prostu DZIĘKUJĘ.
Jestem im wdzięczny że atakowali a nie spierdalali z forum Kubusia, co gro czytelników robiło.

Przykład ataku ad personam na Rafała3006:
http://www.sfinia.fora.pl/forum-kubusia,12/p-1-i-q-1-ale-p-q-0,10575-450.html#369345

Kulson · Dołączył: 08 Mar 2018 Posty: 67 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

To jak będzie? Gdy napiszę o zupkach, lunchach i napojach, które podnoszą mój LOC dwukrotnie bardziej niż owsianka z warzyw, to też będzie atak ad personam? Pytam, bo boję się, że jak się o tym dowie mój pracodawca, to umrze ze śmiechu i zostanę bezrobotnym konsumentem grochu omega.

Kulson · Dołączył: 08 Mar 2018 Posty: 67 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Nie do końca o to mi chodziło. W każdym razie nie o Hawkinsa z jego LOC-ami. Przepraszam, ale pierwszy i ostatni raz zacytuję w całości.

Michał Dyszyński

Dyskurs

rafal3006

Tego typu nowatorskie teorie, podobne do teorii której wielbicielką jest Dyskurs, są nauce bardzo potrzebne, bo na ich gruncie bardzo łatwo dorobić się kolejnych stopni naukowych dr. prof.
Przykładem podobnej teorii naukowej jest "Teoria Strun" której podstawową zaletą jest fakt, że nie da się jej fizycznie zweryfikować - mimo to chmara matematyków rzuciła się na tą teorie i robią sobie na jej poletku tytuły naukowe, poważne publikacje etc

[link widoczny dla zalogowanych]

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]
Teoria strun nie ma do tej pory dowodów na swą słuszność. Wielu naukowców zarzuca jej brak potwierdzających ją doświadczeń.
Philip Anderson twierdzi, że teoria ta jest "pierwszą od setek lat nauką, która uprawiana jest w sposób przedbaconowski, bez żadnej odpowiedniej procedury eksperymentalnej"[38].

Sheldon Lee Glashow twierdzi natomiast ironicznie, że teoria ta jest "absolutnie bezpieczna", jako że nie ma żadnego sposobu, by ją zweryfikować i ewentualnie obalić[39].

W 2006 roku Peter Woit napisał krytyczną wobec teorii książkę, w której stara się udowodnić nie tyle fałszywość teorii, ile jej absurdalność[40]. W tym samym roku również krytyczną wobec teorii strun książkę napisał Lee Smolin[41][42].
Innym krytykiem TS jest Roger Penrose. Jednak nie neguje TS jako nauki[43] ani nie kwestionuje tego, że podstawowym budulcem materii może być struna, a nie punkt, lecz nie akceptuje jednego z fundamentalnych założeń, w którym na polu TS przyjmuje się istnienie więcej niż 4 wymiarów rzeczywistych[44].

evaj23

rafal3006

Evaj23, autorytet potęgą jest i basta.

Załóżmy że ktoś znajdzie najzwyklejsze bazgroły, ale z podpisem "Picasso" - ekspert potwierdza autentyczność podpisu.
Te bazgroły sprzeda bez problemu za przykładowo 1mln USD.

Evaj23 znajdzie podobne bazgroły, ale bez podpisu "Picasso" - jak myślisz za jaką sumę ktoś to od ciebie kupi?

evaj23

Michał Dyszyński

Ircia

Jeśli ktoś się trzyma zasad naukowości ma prawo przedstawiać swoje hipotezy oraz teorie naukowe niezależnie od tytułów naukowych i co ciekawe środowisko naukowe nie ma nic przeciwko ich weryfikacji, warunkiem jest spełnienie standardów naukowych ( co ciekawe różnych w różnych dziedzinach! - serio od teorii matematycznych nie wymaga się podwójnej ślepej próby).
Teorie z jednej dziedziny nie są tym samym co teorie z innej - naprawdę łatwiej stworzyć nową spełniającą standardy teorię socjologiczną niż fizyczną, naprawdę obowiązują inne standardy - dość wyraźnie widać to w dziedzinach z pogranicza np kognitywistyka, gdzie nagle razem pracują ludzie po informatyce, psychologii oraz biochemicy itd i robią się jaja, bo każdy jest nauczony do innych standardów , do nieco innej roli autorytetu i faktów, innego poziomu wymaganych potwierdzeń aby coś za teorię naukową uznać...

Ile razy eksperyment musi być potwierdzony( i przy zachowaniu jakich warunków) aby uznać go za wiarygodny i móc się na niego powołać w swojej teorii naukowej? Oraz jak daleko idące wnioski można z niego wyciągać?
Jeśli to możliwe proszę o odpowiedź Dyskurs

rafal3006

Ircia

Rafał - może masz rację co do traktowania matematyków( choć sądzę że tu w grę wchodzi zwyczajny brak rozumienia i inne sposoby myślenia), nie wiem, z matematyką rozstałam się tak szybko jak to było możliwe , mimo że do pewnego etapu matma mi się podobało, wygrywało się jakieś kangury itd, potem mi fascynacja przeszła, w sumie chyba dlatego że kazano mi liczyć z góry narzuconym sposobem i zaczęłam tego unikać jak ognia, potem już tylko aby zaliczyć.