ŚFiNiA

Ircia

Serio - jaki miły człowiek z tego Jezusa, łaskawie wypędził złego ducha bo kobieta dla dziecka była gotowa przyznać że jest psem, wspominając że i psom należą się okruchy...
Jakby nie można było przy okazji po prostu tak samo , bez ubliżania uzdrowić dzieciaka dodając że np. w oczach Boga wszystkie dzieci są równe i zasługują na identyczne prawa i pomoc...

Chyba że komuś się uda tą opowieść potraktować jako metaforę ukazującą zupełnie coś innego, że jednak Jezus nikogo nie traktował jako gorszego ze względu na pochodzenie.

Zresztą mnie osobiście to wypędzanie złych duchów , demonów jakoś zawsze się kojarzy z islamskimi egzorcyzmami wypędzającymi dżiny z dzieci, które z opisu wyraźnie miały kolkę albo ząbkowały...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ircia

Michał - zauważyłeś pewną szczególną cechę Biblii - zupełnie inny odczyt w zależności od wstępnych założeń. Za pomocą cytatów z Biblii da się udowodnić dosłownie wszystko - mają swoje fragmenty płaskoziemcy, oraz Ci którzy twierdzą że jest okrągła i zawieszona na niczym.
Ci którzy chcą wykazać że człowiek ma być posłuszny Bogu na zasadzie 'bo tak' znajdą mnóstwo potwierdzenia, ale także tak jak Ty to wykazałeś, że jednak człowiek jest Podmiotem i ma prawo działać po swojemu.
Może warto spojrzeć na to z tej strony i pomyśleć dlaczego tak właśnie jest? Co to może tak naprawdę znaczyć i przekazywać? Kto tak naprawdę jest autorem treści tej księgi?

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Zgadzam się z uwagami Michała i chciałabym tylko dodać, że kiedyś, jak właśnie rozumiałam Boga jako istotę zupełnie oderwaną od człowieka (nie w relacji), to naturalnie doprowadziło mnie to do buntu przeciwko Bogu (wiary w złego Boga). No bo skoro mam spełniać rozkazy Boga, to tak naprawdę sprowadza mnie to do roli marionetki pociąganej za sznurki. "A z jakiej racji ja mam się podporządkowywać temu tyranowi"? Teraz natomiast tak to rozumiem, że zarówno to posłuszeństwo, jak i nieposłuszeństwo są jednakowo ważne w tej relacji z Bogiem. Człowiek w miarę dojrzewania wyrasta z postawy posłusznego dziecka, buntuje się przeciwko Stwórcy, żeby jak syn marnotrawny z własnej woli pojednać się z Bogiem. A wówczas już nie jest to relacja służalcza, lecz partnerska. Człowiek z własnej woli jest posłuszny Bogu, bo zrozumiał, że to dla niego dobre.

Semele

Semele

ył Izrael. Cała więc perykopa o drzewie figowym winna być interpreto wana symbolicznie. Ponieważ lud żydowski nie wydał oczekiwanych przez Boga owoców, jedynym, co go może za to spotkać, jest odrzu- cenei przez Boga. Stąd Jezus wypowiada w przekleństwie odrzuce nie tego ludu, który reprezentował dotychczasową drogę zbawienia. To, co spotkało drzewo figowe, będzie również udziałem Izraela, ponieważ w kairos nie przyniósł żadnego owocu80. Izrael — stary lud Boży zostaje odrzucony. Na jego miejsce wchodzi nowy lud, zo staje utworzona nowa świątynia, w której jest miejsce dla każdego, także dla pogan. Wydaje się również, że nauka zawarta w tym fragmencie Ewan gelii odnosi się nie tylko do pierwotnej gminy chrześcijan, ale jest też aktualna i dziś. Drzewo figowe bowiem symbolizować może za równo odrzucony naród izraelski, jak i tę społeczność, która w jego miejsce została utworzona, czyli nowy Lud Boży. Przykład z figo wym drzewem powinien być dla niego przestrogą, by nie utracić wybraństwa. By być ludem przynoszącym owoce nie tylko wtedy, gdy jest czas owocowania, ale by wydawać je zawsze. Pan zaś będzie mógł je zebrać wtedy, kiedy ich zapragnie. Tylko On zna właściwy czas zbioru owocu. W Markowym epizodzie z drzewem figowym nie był to okres na zbieranie owoców. Mimo to Chrystus ich szukał. Wyrażenie z wiersza 13: „nie był to czas na figi” stanowić może więc zachętę do nieustannej gotowości na spotkanie z Bogiem, bo Jemu tylko znana jest ta chwila. Próba tak poszerzonej interpretacji symbolicznej nie jest w sprzeczności z dotychczasowymi, a może się przyczynić do głębszego zrozumienia niełatwego tekstu Mk 11, 12—14. Interpretacja perykopy o uschłym drzewie figowym stanowi prob lem nie tylko dla egzegetów, ale też dla przeciętnych odbiorców Ewangelii. Ci ostatni niejednokrotnie wyrażali swe zastrzeżenia co do etycznego charakteru rzucenia klątwy na drzewo, które w da nym okresie nie mogło przynieść owoców. Między innymi B. Russell........[ ] cytat Życiński

I dalej:Niespójność ta znika, jeśli zamiast racjonalistycznego tłumaczenia przyjętego przez autora Principia Mathematica uwzględni się inter pretację symboliczną. W tłumaczeniu tym figowiec nie oznacza je dynie anonimowego, uschniętego drzewa z okolic Jerozolimy, lecz staje się symbolem ludu wybranego. Chrystus mógł przyjść w do wolnym momencie do tego ludu i oczekiwać spodziewanych owoców. Tymczasem zamiast nich odnalazł On jedynie liście zrytualizowa- nych praktyk i sformalizowanej pobożności. Liście te mogą nadawać drzewu estetyczno-efektowny wygląd, ale nie są w stanie zaspokoić ludzkiego głodu. Religijność judaistyczna z okresu przyjścia Chry stusa Pana posiadała rozwiniętą sferę widowiskową, ale równocześnie zatraciła najbardziej istotne elementy określające stosunek człowieka do Boga. W tym kontekście zrozumiałe jest jej negatywne osądze nie przez Jezusa. Przy przyjęciu podobnej interpretacji niecelowe wydaje się pod trzymywanie skrajnie racjonalistycznych tłumaczeń perykopy. Tłu maczenia takie, jak np. interpretacje odwołujące się do danych pa rapsychologii wydają się mieć wątpliwą wartość zarówno z punktu widzenia teologii, jak i nauk przyrodniczych Tłumaczenie symboliczne wykazuje natomiast, iż — wbrew wcześniejszym obiekcjom82 — właściwie zinterpretowana perykopa o figowcu nie prowadzi do zastrzeżeń czy to natury etycznej, czy chrystologicznej.

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Semele

To potwierdza, że nie wszyscy zostaną zbawieni, tak jakby chcial wuj zboj.
Dwa znaczenia przypowieści

Otóż pewien człowiek miał drzewo figowe, które nie rodziło owocu. Uznając, że jest ono bezużyteczne, polecił ogrodnikowi, by je ściął. Temu jednak żal było drzewa i zaczął pertraktować z właścicielem. Choć drzewo nie wydawało owocu już od dawna, poprosił, by zostawić je jeszcze na jeden rok. Obiecał użyć wszystkich znanych sobie sposobów, żeby drzewo zaowocowało. Jeśli i one nie przyniosą rezultatu, wtedy zetnie drzewo.

Podobnie jak wiele innych przypowieści Jezusa, również i ta kryje w sobie podwójne znaczenie. Z jednej strony pokazuje miłosierdzie i cierpliwość Boga. – Jezus, jak ogrodnik z przypowieści, jest „nieskory do gniewu i bardzo łagodny” (Ps 103,8). Z drugiej jednak strony przypowieść ta jest dla nas poważnym ostrzeżeniem.

Podobnie jak zatroskani rodzice ukazujący dziecku konsekwencje jego zachowań, Jezus ostrzega nas, ponieważ nas kocha. Jak miłosierny ogrodnik, przyrzekający otoczyć szczególną troską nieurodzajne drzewo, gotów jest uczynić wszystko, aby nam dopomóc. Chodząc kiedyś po ziemi, głosił słowo i nauczał, uzdrawiał i uwalniał, a wreszcie umarł za nas na krzyżu. Także i dziś jest z nami, kiedy modlimy się, przyjmujemy Jego Ciało i Krew, podejmujemy trud nawrócenia. Jest z nami, pokazując nam, w jaki sposób możemy upodobnić się do Niego, by objawiać światu Jego moc i chwałę.

Dlaczego Jezus nalega tak mocno? Po co te wszystkie ostrzeżenia? Ponieważ pewnego dnia nadejdzie królestwo Boże, a wraz z nim sąd. Wtedy ci, którzy nie wydali owocu nawrócenia, odpowiedzą przed Bogiem za swoją duchową nieurodzajność (por. Łk 3,8). Dlatego właśnie Jezus codziennie wzywa wszystkich, którzy chcą Go słuchać, prosząc, by pozwolili się oczyścić, by odwrócili się od grzechu, a zwrócili do Ojca, gdyż wtedy wydadzą owoc.

Z serwisu apologetycznego. [link widoczny dla zalogowanych]