ŚFiNiA

Ircia

Uduchowiony buddysta czy taoista, czy osoba idąca ścieżką advaita vedanty nie nazwie się teistą, osoby silnie wierzące mogą mieć depresje ( to choroba!)...
Mylisz teizm -ateizm z poczuciem sensu i brakiem tego poczucia, a to dwie różne sprawy. Według Twojej definicji większość ateistów, osób nie wierzących w osobowego Boga to teiści bo znaleźli sens, wierzą w Piękno, Miłość, Wolność, Prawdę a jednak wiara w wyższe idee nie jest traktowana na równi z wiarą w Boga.

Może tak jak Mat proponuje weź kartki i długopis i wyjdź na ulicę , na jednej kartce wypisz cechy jakie przypisujesz teistom a na drugiej ateistom i się zapytaj kto by siebie gdzie umieścił, biorąc jedno za 1 a drugie za 20 tak aby były opcje po środku, notuj wyniki i pytaj czy dana osoba uważa się za teistę czy ateistę, oraz jakie znaczenie ma dla niej szeroko pojęta duchowość, jakie znaczenie wyższe idee - podziel się wnioskami, bo mi się nie chce tego robić, gdyż zakładam że znam wyniki i będzie wyraźna korelacja z duchowością i ideami a nie będzie z teizm- ateizm.

Moim zdaniem z byciem ateistą lub teistą jest tak jak z narodowością, liczy się to co ktoś czuje i za kogo się uważa i ma prawo Twoją wyjątkową definicję mieć głęboko gdzieś.

Aha, odnośnie nihilizmu - warto może doczytać o co tak naprawdę w nim chodzi, jakie są rodzaje nihilizmu, bo może się okazać że to bardzo pasuje do Twoich poglądów, bo ja np uznaję że nihilizm epistemologiczny oraz moralny i w pewnym stopniu nihilizm geograficzny. Dostrzegam też wiązaną z nihilizmem pustość wszelkich regulacji prawnych, norm społecznych i kulturowych a mimo to nie mam poczucia braku sensu i celu z tym że to ja go ustalam i nadaję i od tego co wezmę za cel praktycznie wszystko zależy.

towarzyski.pelikan

Ircia

towarzyski.pelikan

Semele

Duchowość bierze się ze szkoły, dobry polonista. Nauczyciel sztuki i muzyki..

Ircia

mat

Ircia

Ircia

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Ircia

mat

O.K.

mat

Semele

Ircia

Co do moralności Jezusa, nie do końca wiemy jakie było jego stanowisko , na ile autorzy Ewangelii zrozumieli to co chciał przekazać, bo wiele tekstów wygląda jak wyciętych z kontekstu, ale zakładając że przekazują całą prawdę o tym co miał do przekazania to serio mógłby się wiele nauczyć od niejednego ateisty. Ani razu nie podkreślił wyraźnie i dobitnie że każdy człowiek jest równy i nie powinno się nikogo dyskryminować, co doprowadziło do tego że w listach mamy jakże miłe teksty o tym że niewolony mają być posłuszni panom a kobiety siedzieć cicho i się nie udzielać...

W 10przykazaniach jak byk stoi żeby czcić ojca i matkę, a Jezus równocześnie nakazując przestrzeganie prawa zachęca wręcz do porzucenia rodziców, bo liczy się tylko to aby pójść na nim...

Kwestia realiów czasowych ma małe znaczenie, bo wystarczy się trochę zapoznać z ideami dużo wcześniejszymi, gdzie potępiano ostro niewolnictwo i dyskryminację płciową, gdzie potrafiono w zdrowy sposób połączyć szacunek do rodziny oraz podążanie za swoimi ideałami...

Jezus, wiedząc że przynosi niezgodę a nie pokój, nie wpadł na to, aby po prostu własnoręcznie zapisać to co chce przekazać, a skoro w wieku 12lat dyskutował z uczonymi w piśmie to wygląda na to że pisać umiał... A może napisał, ale komuś się nie spodobało ? ;) Albo wiedział że pewne rzeczy należy przekazywać osobiście, bo zapis rodzi problemy i wcale nie chciał aby ktoś już po jego śmierci próbował odtworzyć jego nauczanie ?

towarzyski.pelikan

mat

O.K.

Semele

Jest pewien paradoks. Zasługa ateistów w krzewieniu dobrej nowiny jest niezaprzeczalna.

Tu coś z innej beczki:
Odwołując się do zarzutów Hartmana odnośnie do genezy omawianego przepisu, należy zaznaczyć, iż jest on prawie wierną kopią zapisu, który znalazł się w Dekrecie Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1949 r., gdzie w artykule 5 czytamy: „Kto obraża uczucia religijne, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do wykonywania obrzędów religijnych, podlega karze więzienia do lat 5”. Dekret został uchylony wprowadzeniem Kodeksu karnego z roku 1969, który zresztą przejął wspomniany zapis w brzmieniu niemal identycznym. Pod dekretem, w którym po raz pierwszy w powojennej Polsce pojawił się zapis mówiący o przestępstwie obrazu uczuć religijnych, podpisali się wówczas: prezydent Bolesław Bierut, premier Józef Cyrankiewicz oraz minister sprawiedliwości Henryk Świątkowski. Jak się można domyślać, autorem dekretu był prawdopodobnie minister Świątkowski, profesor zwyczajny prawa wyznaniowego na Uniwersytecie Warszawskim. Ten przedwojenny jeszcze działacz PPS był już wówczas członkiem KC PZPR. To, co wydaje się jednak najważniejsze, to fakt, że Świątkowski był działaczem ruchu wolnomyślicielskiego oraz aktywnym członkiem Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli, które było wówczas forpocztą w krzewieniu ateizmu i laickiego modelu państwa. Wbrew temu, co sugeruje Hartman, trudno by było zaliczyć Świątkowskiego do kategorii „katolickiego kodyfikatora”, a i ówczesną władzę trudno też podejrzewać o czynienie ustępstw na żądanie Kościoła.

[link widoczny dla zalogowanych]

Dyskurs