ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Człowiek rodzi się jako produkt ewolucji - przystosowany do przeżycia w środowisku przyrodniczym, niebezpiecznym, wymagającym aktywności i sprytu. Do tego sprytu i aktywności nasze genetyczne podstawy (instynkty, filtry poznawcze) próbują nas skłonić. Próbują wymusić na nas zachowanie "właściwe". Ale co jest właściwe z "punktu widzenia ewolucji"?
- zjedz, napij się, chroń się przed zagrożeniami
- zdobywaj pozycję w stadzie
- rozmnóż się
- pokonuj wrogów, nie daj się samemu pokonać
- być może też zgiń, daj miejsce lepszym od siebie.
Dla ewolucji jednostka jest "materiałem roboczym", a nie czymś wartościowym. Wartość ma gatunek - jeśli tysiąc jednostek ma zginąć, aby w ten sposób gatunek się udoskonalił, to znaczy że tak ma być. Ewolucja za tymi, którzy zginęli "nie zapłącze", a wręcz "ucieszy się", że oto wykazało się to, co lepiej dostosowane, zaś to co słabo dostosowane nie zajmuje już miejsca.
To powoduje, że ewolucja wyposaża umysł człowieka w szereg złudzeń, albo wrodzonych przekonań o niskiej wartości merytorycznej, za to MOBILIZUJĄCYCH do określonych działań. Gdyby samiec, który traci życie w walkach o dostęp do samic myślał logicznie pod katem swojego przeżycia i komfortu, pewnie zawczasu skalkulowałby, że mu się nie opłaca narażać, zaś z tego potomstwa, które natura nakazuje mu wydać, nie będzie miał żdnych osobistych korzyści. Oto wykonuje program, który został mu wmontowany przez geny, ale to nie jest jego program, tylko tych wcześniejszych pokoleń i samej ewolucji. Jednak instynkty nakazują samcowi walczyć i często zginąć.
Gdy się spojrzy na ludzkie przekonania, wyobrażenia o sobie i świecie, to (przynajmniej statystycznie rzecz biorąc) rzadko są one racjonalne. Najwyższe mniemanie o własnej kompetencji mają ci, co ledwo co liznęli daną dziedzinę. "Najmądrzejsi" (we własnym przekonaniu) są chłopaki na poziomie gimnazjum - wtedy większość ludzi wokół są w ich przekonaniu głupsza.
Oceny obiektywnej i racjonalnej świata uczymy się z trudem, po serii niepowodzeń, błędów. Giną nasze złudzenia - jedno za drugim. Niektórzy próbują je zachować na siłę, wbrew faktom, lecz wtedy robią się żałośni. Bo żałośni są podstarzali podrywacze, kupujący sobie ferrari, aby wyrwać choć jeszcze jedną młodą dziewczynę. Żałosne są "czterdziestoparoletnie nastolatki", czyli panie w wieku ewidentnie mniej atrakcyjnym "robiące się" na młódki. To wszystko jednak widać, a owe żałosne wysiłki udawania kogoś innego, niż się jest, tylko wywołują śmiech i politowanie.
Niektórzy gotowi są bronić swoich złudzeń do ostatka. Są przy tym przekonani, że bronią swojej godności i wartości, choć w opinii otoczenia bronią głównie...
własnej śmieszności.
Tak to jest przykre, może nawet okrutne. Jak życie.

Dojrzałości osobistej, mądrości, uwewnętrznionej głębszej godności wymaga POGODZENIE SIĘ ze śmiercią naszych złudzeń. Złudzenia od początku były złudzeniami - przynajmniej potencjalnie. Uroda i siła młodości skazane są ostatecznie na odejście. Kto na nich budował swoją wartość, głupio wybrał.
Warto jest chyba przygotować się od razu na to, ze złudzenia trzeba pożegnać. To jest trudne, bo najczęściej nic innego, niż owe złudzenia - początkowo - nie mamy. Nie potrafimy sobie wyobrazić własnych emocji bez złudzeń. Bo te złudzenia zawsze były, powiązane z nimi doznania też się zdarzały. To był "niezaprzeczalny" fakt. Aż tu pojawia się wątpliwość - najpierw pierwsza, potem następne.
Jest wiele złudzeń - nie tylko tych związanych z urodą, siłą, czy kompetencją. Są złudzenia intelektualne znacznie trudniejsze do przejrzenia - jakiejś złudzenie absolutności własnych opinii i przekonań, złudzenie bycia w miejscu lepszym, niż inne (także powiązanie z najlepszym narodem), złudzenie ostateczności tego uporania się z błędami życiowymi, jaki udało nam się przejrzeć. Są złudzenia absolutności pewnych prawd, jakie nam się jawią - także w filozofii, czy innej ogólnej wiedzy o świecie. To chyba najczęstsze filozoficzne złudzenie - brania własnych subiektywnych ograniczeń w modelowaniu, wyobrażaniu sobie świata, jako absolutnych prawd owego świata.
Właściwie dojrzewanie umysłu dałoby się opisać jako nauka zarządzania swoimi złudzeniami. Czasem na początku brakuje nam sił mentalnych, aby pewne złudzenia pożegnać. Więc je utrzymujemy, choć podświadomie czujemy, że są kłamliwe, że się już zdewaluowały. Ale że nie potrafimy sobie wyobrazić bez nich naszego życia, to je w sobie pielęgnujemy, czasem rozwijamy.
Tymczasem pozbywanie się złudzeń wcale nie musi być takie straszne, trudne. To nie koniec świata. Oczywiście wysiłek zawsze będzie, rozterka, nieraz ból zawodu. Jednak za każdym straconym złudzeniem pojawi się coś nowego - miejmy nadzieję, że coś lepszego, niż nowe złudzenie... (ale gwarancji na to nie ma wcale).

Michał Dyszyński

Jeszcze chyba zapomniałem wytłumaczyć się z tytułu, a ściślej ze słowa "zarządzanie". Uważam bowiem, że naiwnym jest przekonanie o możliwości wyeliminowania złudzeń z rozumowania. Kto tak myśli, prędzej zacznie nie doceniać jakiegoś kolejnego złudzenia, które się pojawi, niż rzeczywiście złudzeń się pozbędzie. Złudzenia są i będą - jedne zastąpią drugie. Ale też waga i oddziaływanie owych złudzeń nie będzie taka sama. Bo są złudzenia myśli mniej i bardziej destrukcyjne. Najbardziej destrukcyjne są chyba te związane z przekonanie o własnej absolutnej wiedzy i rozumieniu. Ale inne też mogą człowiekowi szukającemu prawdy dać się we znaki.
Złudzeń nigdy się absolutnie nie pozbędziemy, ale nawet...
... to wcale nie jest konieczne. Pomiędzy złudzeniem, a fantazją jest cienka granica. Czasem lepiej jest ulec jakiemuś złudzeniu, ale poznać coś dzięki temu, niż w strachu przed nim, pozostać biernym poznawczo. Pewne złudzenia są wręcz zamierzone - np. idziemy do kina, aby przeżywać złudne, wymyślone, często zupełnie nierealne historie.
Ważne jest, aby złudzenia pozostawały pod jakąś formą kontroli, aby mieć na nie baczenie, aby dotykając ich myślą, czuć jak one działają.

Ircia

Nie Michał, dla ewolucji gatunek też nie ma znaczenia, dla ewolucji nic nie ma znaczenia, bo to proces, który po prostu zachodzi, dla procesów geologicznych też nic nie ma znaczenia, one po prostu zachodzą i nie ma w tym celowości, antropomorfizowanie ewolucji jest bez sensu, coś ma znaczenie dla żywej istoty , która nadaje pewnym rzeczom, sprawom znaczenie ze względu na swoje potrzeby i cele, ewolucja nie ma celu. Po prostu najskuteczniejszy program przetrwania przetrwa, wcale nie najdoskonalszy czy najbardziej rozwinięty, liczy się tylko skuteczność.

Może nawet nie tyle co śmierci złudzeń co zrozumieniu że iluzje są iluzjami i niczym więcej?
Podstawa to założyć że wszystko co uważamy za rzeczywiste może być złudzeniem i na spokojnie to weryfikować, mając świadomość że proces weryfikacji to może być kolejne złudzenie...

Michał Dyszyński

Ircia

Sądzę że nie, ew jest to sam fakt bycia, nie bycia jakimś kimś a fakt bycia i doświadczania , bo nawet jak to wszystko do doświadczam jest złudzeniem, gdy pojęcie ja jest złudzeniem to nadal jest bycie i doświadczanie tych złudzeń...

Michał Dyszyński

Ircia

Jeśli 'ja' to to co obserwuje to sądzę że nie jest to iluzja,wręcz jestem gotowa uznać że to jedyna pewna rzecz, natomiast to 'ja' które jest obserwowane, które jest tym co scala umysł w jedną osobę to sądzę że to iluzja, ale oczywiście to moje założenie, które mi się sprawdza. Choć oczywiście każdy po swojemu dzieli i klasyfikuje sobie doznania według własnego uznania, ja uznałam że to uznanie to największa z iluzji i jakoś mi łatwiej od tego czasu się żyje. Może to i głupie ale skoro się sprawdza to wychodzi na to że głupie nie jest.
Generalnie można by uznać że wszystko co jest doznawane jest iluzją, lub że wszystko jest rzeczywiste, albo dzielić to sobie według własnego widzimisię i o ile to się sprawdza w praktyce to jest ok, a który podział jest lepszy to chyba bardzo subiektywna kwestia.
Układ w którym doznania uznajemy za rzeczywiste a ich interpretacje oraz oczekiwania za iluzję wydaje mi się jednym z sensowniejszych, bo oczekiwania, interpretacje , założenia i poglądy to jakby filtry nakładane na rzeczywistość, tylko że idąc tym tropem to 'ja' które jest doświadczane też jest iluzją.

Michał Dyszyński

Ircia

Normalnie czułam że o to zapytasz, a ja aktualnie znów dochodzę do pustki w głowie i powiem tak, aktualnie uważam że przynajmniej wszelkie interpretacje doznań są iluzjami, jako doznanie uznaję to czego doznaje moja świadomość, bo jakbym uznała że już interpretacje dokonywane przez umysł zanim informacja dotrze do świadomości sprawiają że to iluzja to wyszłoby że wszystko czego doświadczam jest iluzją i to pojęcie stałoby się bez sensu. W tym układzie ja, jako to co scala umysł, jak gdyby nim kieruje także trafia pod kategorię iluzji, a jako że nad iluzjami mam/mogę mieć kontrolę w przeciwieństwie do samych czystych doznań to według mnie znacznie ułatwiło mi to życie.
W tym układzie ból jest realny ,ale cierpienie jest już iluzją, wszelkie koncepty , pojęcia, podziały, opinie, poglądy są iluzją i mogę z nimi robić co mi się podoba, kształtować je według potrzeb, chęci i mojego widzimisię. A doznania po prostu są, nie są ani dobre ani złe, to jak je ocenię to moja suwerenna decyzja, mogę ich także nie oceniać.

Michał Dyszyński

Ircia

Piszesz że mocno się nasze definicje różnią, a mają zasadniczy punkt wspólny - oboje uznajemy że doznania nie są iluzją, iluzją są ich interpretacje i tu pojawia się jedyna różnica, bo u ciebie gdy oczekiwanie się spełnia, nie jest nadmiarowe to nie jest iluzją, a u mnie wszystko ponad czyste doznania jest iluzją.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Ircia

Napisałam już wcześniej że jest, z tym że wówczas wszystko co jest doświadczane jest iluzją, jedyne co zostaje to doświadczanie, w sumie to gdy nie ma czego doświadczać jest to czyste bycie, nie istnienie, a bycie.
Natomiast taki podział jaki podałam powyżej jest zwyczajnie podziałem praktycznym i użytecznym, fakt faktem kompletnie wymyślonym i nieprawdziwym, tak jak wszelkie podziały

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Chora baba.

Ircia

Dyskurs

Michał Dyszyński

Ircia

Nie tyle co fałszu co braku pewności.

To jak definiuję 'ja', wcale nie oznacza że w potocznym języku nie używam tego słowa w standardowym znaczeniu. Podobnie jest z prawdą, potocznie prawdziwe jest to co jest zgodne z tym co ja i/lub inni uznają za prawdziwe, a jakie jest naprawdę to zwyczajnie nie wiadomo ;)

Michał Dyszyński

Ircia

Na to wychodzi, jak mi to przestanie być użyteczne to to kolejny raz poprzestawiam, ale do opisywania tych zawiłości z 'jestem', iluzjami i rzeczywistością uznałam że mam dwa wyjścia - albo nadać słowom nowe specjalne znaczenia albo wymyślić sporo całkiem nowych słów i jakoś wygrała opcja ze znaczeniami specjalnymi, bo zwyczajnie mi to łatwiej zapamiętać i się nie pogubić do reszty.

Michał Dyszyński