ŚFiNiA

wujzboj

Wszechwiedzący nie musi się przez cały czas wczuwać w sytuację pokrzywdzonego. Wystarczy, że wczuła się w tę sytuację raz, a następnie wiedziała tylko, że osoba odczuwałaby daną sytuację jako krzywdę.

konrado5

wujzboj

Wiedza o tym, co znaczy dla tej osoby być krzywdzonym.

konrado5

wujzboj

Bynajmniej. Ponieważ osoba już wie, co to znaczy skrzywdzenie dla krzywdzonego, to Z TEGO POWODU nie krzywdzi. Nie pojmuję, na czym polega twój zarzut. Równie dobrze mógłbyś utrzymywać, że z tego, że dana osoba nie chce czynić SOBIE krzywdy nie wynika, że nie jest to dla niej powód, by sobie krzywdy nie czynić.

konrado5

wujzboj

W przypadku wszechwiedzy NIE MA różnicy poznawczej pomiędzy krzywdą doznawaną przez osobę X i tym, co na temat tej krzywdy wie wszechwiedzący. Wszechwiedzący nie krzywdzi, bo wie, co to znaczy krzywda dla krzywdzonego.

Można spokojnie założyć, że wszechwiedzący posiada zdolność krzywdzenia w taki sposób, by samemu krzywdy tej nie odczuwać, a nawet by się tą krzywdą cieszyć. Jednak takie działanie byłoby działaniem sprzecznym z własną wiedzą, bierze się ono bowiem z ukrywania wiedzy przed samym sobą. Wszechwiedzący wie, w jaki sposób by się zachował, gdyby tej wiedzy przed sobą nie ukrywał. Okrutny wszechwiedzący jest więc uwikłany w wewnętrzne sprzeczności, samooszukuje się. Dlaczego wszechwiedzący miałby się samooszukiwać i sobie zaprzeczać? Na samozaprzeczeniu raczej trudno zbudować sobie stabilną, szczęśliwą wieczność...

Chyba, żeby wszechwiedzący wyrzekł się swojej wszechwiedzy i spadł do poziomu zwykłego stworzenia. Ale wtedy nie mamy już wszechwiedzącego, czyli nie mamy sytuacji, którą założyliśmy na wstępie.

konrado5

wujzboj

Istotna jest tu jednak różnica poznawcza, nie ontologiczna. Bo mówimy o wiedzy, czym coś jest. A całe rozumowanie oparte jest właśnie na tym, że krzywdzenie zaprzecza WŁASNEJ wiedzy o CUDZEJ krzywdzie:

Krzywdzenie w taki sposób, by samemu krzywdy tej nie odczuwać, a nawet by się tą krzywdą cieszyć, byłoby działaniem sprzecznym z własną wiedzą. Bierze się ono bowiem z ukrywania wiedzy przed samym sobą. Wszechwiedzący wie, w jaki sposób by się zachował, gdyby tej wiedzy przed sobą nie ukrywał. Okrutny wszechwiedzący jest więc uwikłany w wewnętrzne sprzeczności, samooszukuje się. Dlaczego wszechwiedzący miałby się samooszukiwać i sobie zaprzeczać? Na samozaprzeczeniu raczej trudno zbudować sobie stabilną, szczęśliwą wieczność...

Radosław

konrado5

wujzboj

Teraz nie rozumiem. Co z tego, że nie zaprzecza faktowi istnienia cudzej krzywdy?

Problemu krzywdzenia innych bez wiedzy o czyjejś krzywdzie (a raczej: krzywdzenia innych bez przypuszczania, że czyni się krzywdę) jest rzeczywiście w ogólnym przypadku trudny do rozwiązania. W praktycznych codziennych przypadkach rozwiązanie jest jednak proste: "nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe".

konrado5

wujzboj

Nie rozumiem. Jak sie ma "nie zaprzecza faktowi istnienia cudzej krzywdy" do "nie jest uzasadnieniem dla nieczynienia krzywdy"? Omów to dokładniej, bo się pogubiłem.

Jeśli zaś zgadzasz się, że Bóg musiałby oszukiwać sam siebie, krzywdząc kogoś, to zauważ proszę, że na tym twierdzeniu opiera się moje uzasadnienie irracjonalności zadawania krzywdy. Pamiętasz następny krok? Był on: Ponieważ kto ma wiedzę, ten nie krzywdzi, to krzywdzić może tylko ten, kto nie ma wiedzy. Nie mogę więc połączyć sensownie mojej racjonalności i mojego przekonania o tym, że moim postępowaniem wyrządzam komuś krzywdę. Jeśli jestem przekonany o tym, że wyrządzam komuś krzywdę, to jedynym racjonalnym wnioskiem jest wniosek: zmienić postępowanie na takie, które według mnie nie jest krzywdzące.

konrado5

wujzboj

Czynienie krzywdy zaprzecza temu, co osoba wszechwiedząca wie o krzywdzie - czyli jest IRRACJONALNE.

konrado5

wujzboj

Czynienie krzywdy zaprzecza WIEDZY o cudzej krzywdzie: jeśli się wie, co znaczy krzywda dla krzywdzonego (a nie dla wszechwiedzącego), to się nie krzywdzi, a wobec tego jeśli się krzywdzi, to postępuje się tak, jakby się nie wiedziało, co krzywda znaczy dla krzywdzonego.

konrado5

wujzboj

Nie ma znaczenia, co wszechwiedzący lubi. Ma znaczenie, co wszechwiedzący wie.

Z tej wiedzy wynika, że istota ZGADZAJĄCA SIĘ z tym, że tak wygląda wiedza i uważająca się przy tym za racjonalną, nie powinna krzywdzić.