ŚFiNiA

wujzboj

Nie, nie może. Do odczucia krzywdy należy bowiem w istotny sposób chęć jej uniknięcia. Jeśli Bóg tej chęci nie podziela, to znaczy, że odczuwa krzywdę jedynie fragmentarycznie.

konrado5

wujzboj

Ależ niczego nie mylę. Po prostu z faktu, że Bóg odczuwa w pełni (!) także chęć krzywdzonego wynika, że jego chęć, chociaż szersza od chęci krzywdzonego, nie może być z chęcią krzywdzonego sprzeczna. Innymi słowy, Bóg nie może życzyć sobie niczyjej krzywdy. Może natomiast dopuszczać tę krzywdę chwilowo; oznacza to wtedy, że wie, że w ostatecznym rozrachunku także i osoba krzywdzona uzna, że warto było doznać tej krzywdy, aby osiągnąć to, co się dzięki temu osiągnęło.

konrado5

Widzę w twoim rozumowaniu nieuzasadnione założenie, że jeżeli Bóg odczuwa krzywdę, to odczuwana krzywda jest JEGO krzywdą.

wujzboj

Przeoczyłeś słowo, za którym postawiłem nawet wykrzyknik, żeby upewnić się, że nie przeoczysz...

konrado5

Nie sądzę, bym przeoczył.

wujzboj

W pełni, Konrado. W pełni. Jeśli nie odczuwa cudzej krzywdy tak, jakby sam był krzywdzony, to traci istotę tej krzywdy. Ta istota polega wszak na tym, że to odczuwający jest krzywdzony!

konrado5

wujzboj

Nie rozumiem. Znaczy, nie zgadzasz się, że istota krzywdy polega na tym, że to osoba odczuwająca krzywdę jest krzywdzona?

konrado5

Wyedytowałem powyższego posta, tam jest odpowiedź.

wujzboj

konrado5

Chodziło mi o to zdanie:
Chociaż odczucie własnej krzywdy=własna krzywda, to odczucie cudzej krzywdy (nawet w pełni) już nie jest własną krzywdą.

wujzboj

Mnie też. To zdanie jest wewnętrznie sprzeczne. A ściślej: jest sprzeczne ze stwierdzeniem, że istota krzywdy polega na tym, że jest ona własną krzywdą.

konrado5

Istota krzywdy polega na tym, że jest ona własną krzywdą, ale istota odczucia cudzej krzywdy już nie polega na tym, że odczuwana cudza krzywda jest własną krzywdą.

wujzboj

Jeśli to nie jest własna krzywda, to nie odczuwasz istoty tej krzywdy. Czyli nie jest to pełne odczuwanie, lecz odczuwanie bardzo, bardzo niepełne.

konrado5

Dlaczego Bóg nie mógłby w pełni odczuwać krzywdy, która nie jest jego własna krzywdą?

wujzboj

Bo to nie jest odczuwanie krzywdy :cry:

!

konrado5

Dlaczego nie? Bóg w pełni odczuwa cudzą krzywdę, czyli w pełni również odczuwa to, jaką decyzję by podjął na miejscu pokrzywdzonego. Ale ta w pełni odczuwana krzywda nie jest jego krzywdą, zatem Bóg może w pełni odczuwać cudzą krzywdę, pomimo tego, że tej krzywdy chce.

wujzboj

dlaczego nie? Dlatego - proszę, skup się na tym! - dlatego, że istota krzywdy polega na tym, że krzywda dotyczy krzywdzonego. Istota krzywdy polega na tym, że to krzywdzony odczuwa krzywdę. Krzywdzony, a nie ktoś inny.

"Odczuwanie krzywdy w pełni" to nie jest po prostu ciąg słów, któremu można nadać dowolny sens. Jeśli z tego sensu usuniesz to, co stanowi o istocie krzywdy, nazwanie rezultatu "pełnym odczuwaniem" jest poważnym błędem rzeczowym.

konrado5

wujzboj

W tym rzecz, że Bóg MOŻE odczuć moją krzywdę, gdyż MOŻE być mną. Jednostronnie: Bóg może (i jest!) mną, ale ja nie jestem Bogiem. Przepływ informacji jest w tym przypadku tylko w jednym kierunku.

Pamiętanie mojej krzywdy nie jest tym samym, co pamiętanie cudzej krzywdy. Dokładnie na tej samej zasadzie, na jakiej krzywda cudza nie jest tym samym, co krzywda własna.

konrado5