ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Witam po raz kolejny.
W tym wątku chcę zawrzeć niejako streszczenie moich poglądów na świat, życie oraz opisać pewne pragnienie, które nurtuje mnie od bardzo dawna.

Otóż nie przyznaję racji ani materialistycznej filozofii, ani realizmowi. Ani ateistom, ani teistom. Ani ewolucjonistom [choć z nimi raczej zgadzam się najbardziej], ani kreacjonistom. W ogóle nie przykładam większego znaczenia do ludzkich cech i możliwości. Wypływa to głównie z mojej hipotezy, która zakłada iż organizmy żywe nie są nigdy w pełni dostosowane do otoczenia, nigdy nie są z nim w pełni "kompatybilne". A tym bardziej organizmy ludzi i ich funkcjonowanie- zarówno fizjologiczne, jak i psychiczne. Tak więc ludzkie zachowania, a przede wszystkim to, co nimi steruje- czyli emocje i, szczególnie, myślenie nie są "kompatybilne" całkowicie z Rzeczywistością. Człowiek może jedynie w stopniu trochę odzwierciedlającym faktyczną Rzeczywistość ją poznać i to jedynie lokalnie- w stopniu pozwalającym jako tako się do niej dostosować, aby w niej żyć. Co więcej, człowiek, jako chyba jedyny gatunek ziemski, ma nadmiernie- nie boję się użyć tego określenia- rozwiniętą wyobraźnię, fantazję. Wobec czego "wymyśla" sobie dodatkowe opcje, ideologie, a nawet światy, rzeczywistości; gubiąc się w tym niepomiernie. Dlatego uważam, że pomimo swej "umysłowej elastyczności"- a właściwie ze względy na nią- jest gatunkiem najmniej dostosowanym do życia, funkcjonowania w danych okolicznościach. Pewna przewaga ludzi polega wyłącznie na umiejętnościach- słabych raczej- dostosowywania środowiska do siebie. Tak więc to pozostałe gatunki na tej planecie lepiej "wiedzą" jak żyć i jak przetrwać, pomimo- a raczej właśnie dlatego- że kierują się prostym myśleniem, podstawowymi emocjami, instynktem. Mógłbym nawet napisać, iż możliwe, że w ujęciu ewolucyjnym, jesteśmy- jako gatunek- pewnym wynaturzeniem...

Teraz co do samej istoty życia biologicznego. Otóż wydaje mi się, iż jest ono WBREW Naturze. Dlatego, że wszystkie naturalnie przebiegające procesy mają zwrot ku zwiększaniu entropii i osiąganiu równowagi [termodynamicznej]; a procesy biochemiczne- skądinąd też "naturalne"- mają zwrot przeciwny, tzn. np. reakcje kataboliczne mają "za cel" podtrzymywanie wyróżniającej się struktury [np. budowa i reperacja tkanek], zamiast naturalnie ulegać degradacji i rozkładowi.

A na koniec przedstawię moje "odwieczne" pragnienie. Dotyczy ono- gdyby tak parafrazować- "powrotu do Raju". Tym dążeniem jest istnienie w takiej postaci oraz w takiej zgodzie z Naturą, aby organizmy ludzi były całkowicie samowystarczalne a funkcjonowanie [fizjologia] zgodne z procesami naturalnie przebiegającymi w otoczeniu- a więc przede wszystkim brak wymogu dostarczania i zużytkowania energii w celu podtrzymywania procesów życiowych.

To po krótce tyle. Jeśli pojawią się tu pytania, komentarze, wątpliwości- będę się starać na nie odpisywać w miarę możliwości.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi

istota, w powyższym post'cie wyraziłeś myśl, pogląd bardzo zbieżny z moimi przypuszczeniami. Jednak ja staram się raczej nie wyrażać poglądów, osądów swoich jako coś w rodzaju tez, zdań orzekających. Dlatego piszę zazwyczaj o swoich przekonaniach, przypuszczeniach, poglądach, czy hipotezach; zawsze z pewną dozą wątpliwości. Wynika to szczególnie z tego, iż niezupełnie wierzę w wiarę; a ponieważ wszystko co umysłowe w jakimś stopniu jest wiarą, dlatego nie wierzę całkowicie nawet w najbardziej sprawdzone teorie, a co więcej- nie za bardzo wierzę we własne postrzeganie świata i własny [a także innych] sposób rozumowania. Dlatego też nie będę nawet w przybliżeniu osądzać czy rozstrzygać co jest, a co nie jest pomyłką Natury- bo tak naprawdę nie wiem [ani raczej żaden inny człowiek tego nie wie i się nie dowie] i raczej nie będę wiedzieć jakie są "zamiary", "plany" Natury [lub boga, jeśli ktoś woli]. Bo może być też tak- co raczej mało prawdopodobne- iż to dziwaczna ludzkość jest "prawidłowym" wytworem Rzeczywistości, ewolucji (?), a cała reszta świata jest "pomyłką". A może właśnie nie powinno się wcale używać takich kategorii jak np.: słuszne, niesłuszne, prawidłowe, błąd, pomyłka, sens, logika, celowość, bezsens i t. p. Na pewno całe deliberowanie w zakresie tych określeń i tematów jest pozbawione podstaw i użyteczności, jeśli wszystko jest dziełem przypadku. I chyba coraz bardziej skłaniam się ku temu poglądowi... To, z kolei, niesie ze sobą również pewne istotne konsekwencje. O niektórych z nich pisałem już w innych swoich postach. Możliwe, że jeszcze będę o nich pisać w tym wątku- ale już innym razem.

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi

@ Michał Dyszyński: W treści twego ostatniego postu [nie tylko zresztą] znalazłem trochę nieścisłości, rozmywania pojęć a nawet sprzeczności. Nie będę jednak tych teraz komentować. Skupię się na moim "głównym przesłaniu", w kontekście twojej wypowiedzi. Otóż dla ciebie, jak ja to rozumiem, punktem wyjścia, a raczej fundamentem jest wola i myśli człowieka. Ja- zgadzając się z pewną poprawnością takiego rozumowania i podejścia- poniekąd temu przeczę, idąc nawet dalej, niż materialiści. A może nie tyle zaprzeczam, ile rozważam sytuacje, świat od innej strony. Moją najsilniejszą wiarą i przekonaniem jest ta w istnienie Rzeczywistości Obiektywnej. Tak więc, z jednej strony zgadzam się, że człowiekowi pozostaje jedynie wiara, a nie wiedza [absolutna]. Jednak istnieje TYLKO JEDNA Rzeczywistość i to ona powinna być jedynym kryterium "wiar", poglądów, w szczególności nauki. Oczywiście człowiek jest tak zbudowany i funkcjonujący- a przede wszystkim dlatego, że jest częścią tej Rzeczywistości- że nie jest zdolny doznać, poznać całości tejże Rzeczywistości. Dlatego nigdy raczej nie będzie mieć pełnej wiedzy, a jedynie wiarę. Takim obiektem, który wie wszystko, zna całą Rzeczywistość mógłby być właśnie Bóg. Ale uważam go za jeden z wielu wytworów wyłącznie ludzkich umysłów. Przecież oczywiste chyba i zupełnie wystarczające jest stwierdzenie, że takim wszechwiedzącym i omnipotentnym obiektem jest sama Rzeczywistość, Natura! Pisząc o jednej, konkretnej Rzeczywistości wcale nie wykluczam możliwości, iż w całej swej rozciągłości Natura zawiera WSZYSTKO, że nie jest to "zbiór danych procesów fizycznych", lecz "zbiór [nieskończony] WSZELKICH takich procesów".
Podstawowa więc różnica pomiędzy moją hipotezą rzeczywistości, a hipotezami zbliżonymi do filozofii realistycznej czy solipsystycznej- czyli np. takiej [podobnej], jaką prezentuje wujzboj i w pewnej mierze ty, Michale- jest taka, że tam fundamentem są doznania człowieka i wiara w jego sposób rozumowania; ja natomiast- nie podważając poprawności logicznej takiego "zagnieżdżenia" tez realizmu czy empiryzmu- bardziej, niż w kompatybilność ludzkich doznań z Obiektywną Rzeczywistością, bardziej, niż w uniwersalną poprawność ludzkiego rozumowania [działania mózgu], wierzę, że- używając obrazowego porównania- jesteśmy tylko "bakterią" w kwantowych oceanach zdarzeń; więc nasze możliwości poznania zmysłowego i rozumowania są tylko po to, by lokalnie jako tako orientować się w otoczeniu, w zakresie potrzebnym do funkcjonowania i przetrwania organizmu (gatunku)- natomiast są o wiele "za słabe" i nieodpowiednie, aby doświadczać i ogarniać rozumem całościowo naturę Rzeczywistości.
Poniekąd się tutaj powtarzam po raz kolejny, wiec na tym zakończę- przynajmniej jak na razie.

@ istota: "swoją drogą niedawno udało mi się odkryć, że można być fanatykiem niewiedzy, można uczynić religię z powstrzymywania się od wszelkich sądów"- a mnie interesowałoby, jak do tego odniesie się forumowicz Banjankri (tak na marginesie).
Co do reszty wypowiedzi istoty: Twoje starania, które opisałeś w ostatnim akapicie uważam za absorbujące sporo wysiłku i raczej trudne w realizacji. Stąd, z jednej strony, brawo! Ale czy na pewno prowadzą one do lepszego poznania, zrozumienia? Właściwie czy tak istotne jest rozwijanie się [nie przeczę] i stawanie się "bardziej człowiekiem", poprzez rozumienie, a nawet odczuwanie różnorodnych aspektów ludzkiej rzeczywistości, różnych kultur, poglądów? Czy z czasem nie przyprawi to np. ciebie o większy mętlik i zagubienie w tej różnorodności i feerii myśli, poglądów, odczuć, doznań? Czy nie będziesz wtedy tym bardziej "pomyłką Natury", bytem z Nią coraz bardziej niekompatybilnym? Zamiast zbliżać się, skupiać na Jednej Prawdzie Rzeczywistości, na Jednym Prawdziwym Bogu, czyli Naturze, której jesteś częścią i od której zależysz ściśle..hm?

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michale, ze wszystkim, co napisałeś powyżej (nie tylko ty piszesz w ten sposób- podobnie wujzboj, czy Banjankri, i chyba kilku innych uczestników tego forum) się zgadzam- jednocześnie odrzucając taki światopogląd. Podstawową, zupełnie chyba zasadniczą różnicą między naszymi poglądami jest to, że ty (wy) odnosicie wszystko i "mierzycie miarą" ludzkiego umysłu. Ja natomiast mocno wierzę w istnienie innego "większego" umysłu, który inaczej, a przynajmniej pełniej "dotyka", doświadcza Rzeczywistości- być może nawet Ją kreuje; w co jednak wątpię. Ale to jeszcze "nie to". Bowiem jeszcze bardziej wierzę, że Rzeczywistość nie potrzebuje ŻADNEGO umysłu- nie potrzebuje wcale być zauważana, rozpoznawana, doświadczana! Możliwe również, że to sama Rzeczywistość, Natura jest takim nadrzędnym umysłem, poniekąd samo się kreującym... Ale właściwie po co?? Po co ma cokolwiek istnieć w jakimś umyśle?! Przecież wystarczy, że będzie istniało samo w sobie, dla siebie! Choćby w formie Niebytu, który również jest formą istnienia.