ŚFiNiA

wujzboj

To ja powtórzę:

Kiedy przybliżam, NIE WIEM, do czego przybliżam. Gdybym wiedział, NIE MUSIAŁBYM przybliżać. Chyba, że przybliżam po to, by coś uprościć - ale to już zupełnie inna historia, z naszą nie mająca nic wspólnego. I dlatego takie rzeczy w ogóle wyłączam z rozważań. Zrozumiałość przybliżenia jest zawsze (poza tym, co tutaj nieinteresujące rozważań - patrz powyżej) w stu procentach określona przez przybliżone wartości. Miarą tego, czy przybliżenie jest dobre, czy nie, jest tylko i wyłącznie stopień, w jakim spełnia ono swoją rolę. Taka jest zresztą w ogóle miara prawdziwości jakichkolwiek twierdzeń. Świadomość innych ludzi jest z dostateczną dokładnością przybliżona przez moje wyobrażenie.

Myśląc o twojej świadomości, nie myślę o niczym niezależnym od świadomości. A ponieważ przybliżam twoją świadomość moją świadomością, wyobrażając sobie ciebie jako MOJEGO KLONA O OSOBOWOŚCI INNEJ NIŻ MOJA, to bez trudu mogę umieścić ciebie jako sensowny element mojego modelu świata.

konrado5

wujzboj

Może zaczniemy od zdefiniowania pojęcia "reprezentacja". Reprezentacją r(A) zbioru A nazwiemy dowolne przedstawienie zbioru A za pomocą elementów zbioru B - czyli dowolną funkcję przeprowadzającą zbiór a na jakiś podzbiór zbioru B. Zauważ, że w ogólności są to dwa różne zbiory: zbiór A i zbiór B. Nie protestuj, że znamy tylko jeden zbiór; mówię o dwóch znanych zbiorach jedynie na początek, po to, by odwołać się do wyobraźni. O tym, co trzeba i da się powiedzieć o zbiorze A, zastanowimy się potem.

Reprezentacja r(A) zbioru A jest więc po prostu jakimś podzbiorem zbioru B. Wobec tego możemy sobie konstruować różne reprezentacje i układać je w szereg. Niektóre szeregi będą zbieżne, czyli - z grubsza - ich kolejne elementy będą różnić od siebie coraz mniej, przynajmniej jeśli porównywać dostatecznie dużo elementów (bo w niektórych miejscach szeregu może pojawić się większa różnica). Takie zbieżne szeregi nazwiemy przybliżeniami p(A) zbioru A. Przypomnę, że elementami p(A) są tylko i wyłącznie elementy zbioru B.

Na razie wszelki związek p(A) z A jest jedynie werbalny, bowiem nie określiliśmy żadnego sposobu, w jaki cechy elementów ze zbioru A mają wpływać na p(A), czyli na ciąg złożony z elementów ze zbioru B. Teraz powinniśmy takiego określenia dokonać.

W tym celu wyobraźmy sobie, że zbiory A i B zmieniają się w czasie i że zbiór A oddziałuje ze zbiorem B tak, że zmiany zawartości zbioru B są w jakimś stopniu skorelowane ze zmianami zawartości zbioru A. Można powiedzieć, że z "punktu widzenia" zbioru B, zbiór A jest postrzegany poprzez skutek tego oddziaływania, czyli poprzez zmiany staniu zbioru B. I teraz dostatecznie poprawnym przybliżeniem zbioru A elementami zbioru B jest taki ciąg p(A), za pomocą którego można dostatecznie dokładnie przewidzieć zmiany w zbiorze B wywołane przez zmiany w zbiorze A. Słowo "dostatecznie" oznacza tutaj "zgodnie z kryterium dokładności, które ustali sobie konstruktor przybliżenia p(A)". Przypominam, że p(A) należy do B i nie zawiera żadnych elementów z A.

I w tej chwili możemy już odstawić na bok nasze założenie, że znaliśmy zbiór A. Zakładamy jedynie, że obserwowane zmiany w zbiorze B pochodzą "spoza" zbioru B, zaś owo "spoza" nazywamy symbolem A i definiujemy jako zbiór o nieznanej zawartości. Mówimy teraz tak: dostatecznie poprawnym przybliżeniem zbioru A elementami zbioru B jest taki ciąg p(A), za pomocą którego można dostatecznie dokładnie przewidzieć zmiany w zbiorze B wywołane przez zmiany w zbiorze A.

Jeśli jednak na tym poprzestaniemy, to mamy nadal niemiły zgrzyt: przypisujemy znane zachowanie się zbioru B jakiejś takiej zawartości zbioru A, która jest nieznana i fundamentalnie niemożliwa do określenia. Co więcej, samo pojęcie "zbiór A" jest nieprawidłowe, bowiem jeśli je sformułowaliśmy W ZBIORZE B, to powstało ono tylko i wyłącznie z elementów zbioru B. To jest dokładnie ten sam problem, co problem z materializmem. W tym momencie może wydać się wobec tego obojętne, czy powiemy, że A to materia, czy że A to inna osoba; jedno i drugie jest nieokreślone i aby zachować prawidłowość i sensowność wypowiedzi, wypada nam pozostać przy solipsyzmie. Nazywamy więc teraz zbiór B bez ogródek zbiorem postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie - i mamy święty solipsystyczny spokój.

Ale my nie chcemy solipsyzmu, musimy więc iść dalej. A dalej można teraz iść na trzy sposoby, które możesz także traktować jako trzy kolejne kroki. Wychodzimy od solipsyzmu będącego krokiem (lub sposobem) "zerowym" i idziemy dalej:

Zerowy sposób (krok): Nazywam zbiór B zbiorem postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Obserwatora S identyfikuję w oczywisty sposób ze mną, bo przecież innych obserwatorów nie postrzegam. W ten sposób uzyskuję solipsyzm.

Pierwszy sposób (krok) jest prosty. Uznaję najpierw coś, co wygląda na pierwszy rzut oka na poddanie się solipsyzmowi: uznaję, że wszystko rzeczywiście zamyka się w zbiorze postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Następnie definiuję jednak różne świadomości twierdząc, że odpowiadają one rozproszeniu uwagi S (takie "rozmnożenie jaźni", porównaj z "rozdwojeniem jaźni"). W ten sposób rozbiłem B na podzbiory B1, B2, B3, ..., Bn, przy czym każdy z tych podzbiorów zawiera elementy tego samego rodzaju i wobec tego w każdym z tych podzbiorów można budować sensowne przybliżenia dowolnego innego podzbioru. Dlatego cała ta konstrukcja, tworzona w praktyce w jakimś zbiorze Bi, ma sens: posługując się elementami z Bi, mogę przecież dowolnie dokładnie oddać zawartość dowolnego zbioru Bj, podobnie jak posługując się literami wyświetlonymi na ekranie mojego komputera, mogę dowolnie dokładnie oddać układ liter wyświetlonych na ekranie twojego komputera.

Tak uzyskane świadomości mogę następnie potraktować albo jako stabilne (mniej więcej, jak w hinduskiej szkole advaita), albo jako niestabilne (mniej więcej jak w buddyzmie). Stabilne znaczy tu, że nigdy nie dzielą się, ani nie łączą się ze sobą; w szczególności, nigdy nie zlewają się z powrotem w jedną całość S. Niestabilne znaczy tu natomiast, że tak uzyskane świadomości z czasem zanikają niczym zawirowania, łącząc się ostatecznie ze swoim źródłem, z S.

Drugi sposób (krok) jest nieco bardziej złożony. Najłatwiej opisać go w wersji teistycznej, dlatego od takiej wersji zacznę.

Początek jest taki sam, jak w metodzie pierwszej: uznaję, że wszystko rzeczywiście zamyka się w zbiorze postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Tym obserwatorem jest Bóg. Następnie zamiast jednak rozbijać B na podzbiory, wprowadzam akt "stworzenia z niczego": mówię, że Stwórca SKLONOWAŁ pewne obszary Siebie, tworząc NOWE świadomości "na Swój obraz i podobieństwo". Każdy z "klonów" różni się od oryginału tak, jak kserokopia różni się od oryginału (jest to inny obiekt), ale znajomość treści oryginału jest tym samym, co znajomość treści kopii. Różne klony różnią się od siebie natomiast tym, czym kopie różnych stron tego samego drukowanego tekstu różnią się od siebie: na każdej stronie są takie same litery układające się często w takie same słowa, ale już zdania są różne. Kto jednak potrafi zrozumieć jedną stronę, potrafi zrozumieć i inną stronę. W ten sposób uzyskuję serię zbiorów B1, B2, B3, ..., Bn, które co prawda nie są podzbiorami B, ale składają się z elementów tego samego rodzaju, co zbiór B. I dlatego podobnie jak poprzednio, w w każdym ze zbiorów Bi można budować sensowne przybliżenia dowolnego innego zbioru Bj. Istotna różnica z krokiem pierwszym polega - powtórzę - na tym, że tym razem nie mamy podzbiorów B, lecz kopie podzbiorów B.

Wersja ateistyczna jest podobna do teistycznej. Tyle, że zamiast mówić o Stwórcy, trzeba teraz po prostu powiedzieć, że zbiory Bi składają się z elementów tego samego rodzaju TAK JAKBY były sklonowane w akcie stworzenia przez Stwórcę. Personalistyczny ateizm zaprzeczyłby więc istnieniu obserwatora S i zbioru B, przyjmując jednak istnienie zbiorów B1, B2, B3, ..., Bn. Jak widać, ateizm staje się możliwy dopiero w drugim kroku.

Trzeci sposób (krok) idzie jeszcze dalej, niż drugi. Mówi on, że zbiorów tych nie da się uznać za klony, ponieważ każdy zbiór Bi posiada także pewne absolutnie indywidualne elementy. Elementy te są jakościowo różne od elementów w jakimkolwiek innym zbiorze Bj i na mocy swojego charakteru niemożliwe do skopiowania. Jednak przybliżenia zbiorów Bj w ramach dowolnego zbioru Bi są nadal dostatecznie sensowne, ponieważ te przybliżenia nie muszą odwzorowywać tego, co absolutnie indywidualne. Odczucie "ja istnieję" jest w dużym stopniu tej samej jakości w każdym ze zbiorów (tak, jak w modelu klonowym), ale obecność indywidualnych elementów czyni każdy z tych zbiorów swoim własnym, niepowtarzalnym światem.

Naturalnie, krok trzeci także pozwala zarówno na rozwiązania teistyczne jak i na rozwiązania ateistyczne.

konrado5

wujzboj

konrado5

konrado5 · Wysłany: Pią 15:01, 21 Mar 2008 Temat postu:

Proszę odnieść się do tego:

wujzboj · Wysłany: Pią 22:26, 21 Mar 2008 Temat postu:

konrado5 · Wysłany: Pią 23:50, 21 Mar 2008 Temat postu:

wujzboj · Wysłany: Nie 1:12, 30 Mar 2008 Temat postu:

Dla uniknićcia nieporozumienia... Nie mówię o samokopiowaniu się Boga, lecz o klonowaniu pewnych obszarów Boga:

konrado5 · Wysłany: Nie 23:21, 30 Mar 2008 Temat postu:

wujzboj

Wystarczy, że znasz istotę siebie. W tym miejscu zakładamy bowiem, że nie różnisz się istotą od innych kopii. Jeśli więc coś sprawia tobie przykrość, a coś innego sprawia ci przyjemność, to zarówno wiesz, że kopii to pierwsze też sprawia przykrość a to drugie przyjemność, jak i wiesz, co to znaczy dla tej kopii przykrość i co to znaczy przyjemność. Znaczy dla niej dokładnie to samo, co znaczy dla ciebie.

konrado5

wujzboj

No to jeszcze raz... W tym modeli nie różnisz się od kopii NICZYM POZA JEDNOSTKOW1A TOŻSAMOŚCIĄ. Czyli z praktycznego punktu widzenia taka kopia nie różni się niczym od jednego z wielu autonomicznych, samoświadomych obszarów Boga w modelu solipsystycznym. Albo od różnych osobowości multipla (multiplem nazywa się osobę mającą rozdwojenie lub rozwielenie jaźni).

W treści odczuć nie ma więc żadnej różnicy, dokładnie tak samo, jak nie ma żadnej różnicy w kształcie litery A wydrukowanej za pomocą tej samej maszyny do pisania na dwóch różnych kartkach papieru.

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

Nie tyle nie potrafisz nadać takiej treści, ile nie potrafisz sprawdzić, że nadana przez ciebie treść jest prawidłowa. Treść nadać potrafisz; wystarczy, abyś wyobraził sobie, że miałeś doznania, których nie pamiętasz. (Na tej zasadzie działa wieloświadomość multipla.) Treść ta jest prawidłowym wyobrażeniem, jeśli różne osoby są kopiami obszarów Boga, bowiem z punktu widzenia Boga nie ma w takiej sytuacji innej różnicy pomiędzy treścią "jestem obszarem Boga" i treścią "jestem kopią obszaru Boga", niż różnica pomiędzy jedną literą A i drugą identyczną literą A.

konrado5

wujzboj

Podobnie litera A na kartce oryginału nie jest literą A na kartce kopii. I co z tego?