ŚFiNiA

wujzboj

Konrado, twój pierwszy akapit jest nie na temat ze względu na drugi cytat: Nie twoja zdolność wyobrażania sobie wuja czy Rufika jest tutaj miarą prawidłowości twojego wyobrażenia, lecz REAKCJA TEGO, kto DOZNAJE, a nie wyobraża sobie. Chodzi tu o twoje doznanie tej reakcji i o twoją interpretację tego doznania: jeśli interpretujesz ją jako potwierdzenie słuszności twojego poprzedniego działania w sprawie dotyczącej tej osoby, to jednocześnie uznajesz, że twoje wyobrażenie o tym, co znaczy być tamtą osobą, jest DOSTATECZNIE prawidłowe.

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

Nie, nie ma odniesienia do drugiej osoby. Napisałem, do czego jest odniesienie: do obserwowanej przeze mnie REAKCJI. Ja nie widzę drugiej osoby, widzę tylko reakcje. I to wystarcza, bym mógł sobie wyobrazić wszystko, co istotne. Bo co znaczy "osoba", wiem z własnego doświadczenia ze sobą, a reakcje widzę. Mogę więc podstawić SIEBIE pod drugą osobę, a dokładność uzyskanego PRZYBLIŻENIA oszacować poprzez obserwowane przeze mnie reakcje.

konrado5

wujzboj

W międzyczasie coś dopisałem. Przeczytaj:

Nie, nie ma odniesienia do drugiej osoby. Napisałem, do czego jest odniesienie: do obserwowanej przeze mnie REAKCJI. Ja nie widzę drugiej osoby, widzę tylko reakcje. I to wystarcza, bym mógł sobie wyobrazić wszystko, co istotne. Bo co znaczy "osoba", wiem z własnego doświadczenia ze sobą, a reakcje widzę. Mogę więc podstawić SIEBIE pod drugą osobę, a dokładność uzyskanego PRZYBLIŻENIA oszacować poprzez obserwowane przeze mnie reakcje.

konrado5

wujzboj

Aby określić dokładność przybliżenia, nie muszę znać tego, co przybliżam. Gdybym musiał, to przybliżanie byłoby zbędne. Aby określić dokładność przybliżenia, potrzebuję jedynie kryterium zbieżności posługującego się elementami już określonymi. Tak określona dokładność ma sens wtedy i tylko wtedy, gdy w praktyce używam przybliżonego wyniku, a nie nieznanej asymptoty. Ja zaś używam właśnie przybliżonego wyniku. W praktyce, "rozmnażam" siebie na istoty podobne do mnie i wyobrażam sobie świat jako pełen takich klonów. A następnie stwierdzam, że wyobrażenie takie jest sensowne do tego stopnia, w jakim obiekty uważane przeze mnie za inne osoby reagują w sposób taki, w jaki ja bym moim zdaniem zareagował na ich miejscu. Czyli na przykład jeśli ukłuję, to uciekną a jeśli pogłaszczę, to zostaną.

Moje przybliżenie drugiej osoby nie jest niezależne od mojej świadomości. Ale dotyczy ono świadomości: ma dla mnie pełny SENS, bowiem potrafię sobie WYOBRAZIĆ wszystko, co jest z nim związane.

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

To ja powtórzę:

Kiedy przybliżam, NIE WIEM, do czego przybliżam. Gdybym wiedział, NIE MUSIAŁBYM przybliżać. Chyba, że przybliżam po to, by coś uprościć - ale to już zupełnie inna historia, z naszą nie mająca nic wspólnego. I dlatego takie rzeczy w ogóle wyłączam z rozważań. Zrozumiałość przybliżenia jest zawsze (poza tym, co tutaj nieinteresujące rozważań - patrz powyżej) w stu procentach określona przez przybliżone wartości. Miarą tego, czy przybliżenie jest dobre, czy nie, jest tylko i wyłącznie stopień, w jakim spełnia ono swoją rolę. Taka jest zresztą w ogóle miara prawdziwości jakichkolwiek twierdzeń. Świadomość innych ludzi jest z dostateczną dokładnością przybliżona przez moje wyobrażenie.

Myśląc o twojej świadomości, nie myślę o niczym niezależnym od świadomości. A ponieważ przybliżam twoją świadomość moją świadomością, wyobrażając sobie ciebie jako MOJEGO KLONA O OSOBOWOŚCI INNEJ NIŻ MOJA, to bez trudu mogę umieścić ciebie jako sensowny element mojego modelu świata.

konrado5

wujzboj

Może zaczniemy od zdefiniowania pojęcia "reprezentacja". Reprezentacją r(A) zbioru A nazwiemy dowolne przedstawienie zbioru A za pomocą elementów zbioru B - czyli dowolną funkcję przeprowadzającą zbiór a na jakiś podzbiór zbioru B. Zauważ, że w ogólności są to dwa różne zbiory: zbiór A i zbiór B. Nie protestuj, że znamy tylko jeden zbiór; mówię o dwóch znanych zbiorach jedynie na początek, po to, by odwołać się do wyobraźni. O tym, co trzeba i da się powiedzieć o zbiorze A, zastanowimy się potem.

Reprezentacja r(A) zbioru A jest więc po prostu jakimś podzbiorem zbioru B. Wobec tego możemy sobie konstruować różne reprezentacje i układać je w szereg. Niektóre szeregi będą zbieżne, czyli - z grubsza - ich kolejne elementy będą różnić od siebie coraz mniej, przynajmniej jeśli porównywać dostatecznie dużo elementów (bo w niektórych miejscach szeregu może pojawić się większa różnica). Takie zbieżne szeregi nazwiemy przybliżeniami p(A) zbioru A. Przypomnę, że elementami p(A) są tylko i wyłącznie elementy zbioru B.

Na razie wszelki związek p(A) z A jest jedynie werbalny, bowiem nie określiliśmy żadnego sposobu, w jaki cechy elementów ze zbioru A mają wpływać na p(A), czyli na ciąg złożony z elementów ze zbioru B. Teraz powinniśmy takiego określenia dokonać.

W tym celu wyobraźmy sobie, że zbiory A i B zmieniają się w czasie i że zbiór A oddziałuje ze zbiorem B tak, że zmiany zawartości zbioru B są w jakimś stopniu skorelowane ze zmianami zawartości zbioru A. Można powiedzieć, że z "punktu widzenia" zbioru B, zbiór A jest postrzegany poprzez skutek tego oddziaływania, czyli poprzez zmiany staniu zbioru B. I teraz dostatecznie poprawnym przybliżeniem zbioru A elementami zbioru B jest taki ciąg p(A), za pomocą którego można dostatecznie dokładnie przewidzieć zmiany w zbiorze B wywołane przez zmiany w zbiorze A. Słowo "dostatecznie" oznacza tutaj "zgodnie z kryterium dokładności, które ustali sobie konstruktor przybliżenia p(A)". Przypominam, że p(A) należy do B i nie zawiera żadnych elementów z A.

I w tej chwili możemy już odstawić na bok nasze założenie, że znaliśmy zbiór A. Zakładamy jedynie, że obserwowane zmiany w zbiorze B pochodzą "spoza" zbioru B, zaś owo "spoza" nazywamy symbolem A i definiujemy jako zbiór o nieznanej zawartości. Mówimy teraz tak: dostatecznie poprawnym przybliżeniem zbioru A elementami zbioru B jest taki ciąg p(A), za pomocą którego można dostatecznie dokładnie przewidzieć zmiany w zbiorze B wywołane przez zmiany w zbiorze A.

Jeśli jednak na tym poprzestaniemy, to mamy nadal niemiły zgrzyt: przypisujemy znane zachowanie się zbioru B jakiejś takiej zawartości zbioru A, która jest nieznana i fundamentalnie niemożliwa do określenia. Co więcej, samo pojęcie "zbiór A" jest nieprawidłowe, bowiem jeśli je sformułowaliśmy W ZBIORZE B, to powstało ono tylko i wyłącznie z elementów zbioru B. To jest dokładnie ten sam problem, co problem z materializmem. W tym momencie może wydać się wobec tego obojętne, czy powiemy, że A to materia, czy że A to inna osoba; jedno i drugie jest nieokreślone i aby zachować prawidłowość i sensowność wypowiedzi, wypada nam pozostać przy solipsyzmie. Nazywamy więc teraz zbiór B bez ogródek zbiorem postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie - i mamy święty solipsystyczny spokój.

Ale my nie chcemy solipsyzmu, musimy więc iść dalej. A dalej można teraz iść na trzy sposoby, które możesz także traktować jako trzy kolejne kroki. Wychodzimy od solipsyzmu będącego krokiem (lub sposobem) "zerowym" i idziemy dalej:

Zerowy sposób (krok): Nazywam zbiór B zbiorem postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Obserwatora S identyfikuję w oczywisty sposób ze mną, bo przecież innych obserwatorów nie postrzegam. W ten sposób uzyskuję solipsyzm.

Pierwszy sposób (krok) jest prosty. Uznaję najpierw coś, co wygląda na pierwszy rzut oka na poddanie się solipsyzmowi: uznaję, że wszystko rzeczywiście zamyka się w zbiorze postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Następnie definiuję jednak różne świadomości twierdząc, że odpowiadają one rozproszeniu uwagi S (takie "rozmnożenie jaźni", porównaj z "rozdwojeniem jaźni"). W ten sposób rozbiłem B na podzbiory B1, B2, B3, ..., Bn, przy czym każdy z tych podzbiorów zawiera elementy tego samego rodzaju i wobec tego w każdym z tych podzbiorów można budować sensowne przybliżenia dowolnego innego podzbioru. Dlatego cała ta konstrukcja, tworzona w praktyce w jakimś zbiorze Bi, ma sens: posługując się elementami z Bi, mogę przecież dowolnie dokładnie oddać zawartość dowolnego zbioru Bj, podobnie jak posługując się literami wyświetlonymi na ekranie mojego komputera, mogę dowolnie dokładnie oddać układ liter wyświetlonych na ekranie twojego komputera.

Tak uzyskane świadomości mogę następnie potraktować albo jako stabilne (mniej więcej, jak w hinduskiej szkole advaita), albo jako niestabilne (mniej więcej jak w buddyzmie). Stabilne znaczy tu, że nigdy nie dzielą się, ani nie łączą się ze sobą; w szczególności, nigdy nie zlewają się z powrotem w jedną całość S. Niestabilne znaczy tu natomiast, że tak uzyskane świadomości z czasem zanikają niczym zawirowania, łącząc się ostatecznie ze swoim źródłem, z S.

Drugi sposób (krok) jest nieco bardziej złożony. Najłatwiej opisać go w wersji teistycznej, dlatego od takiej wersji zacznę.

Początek jest taki sam, jak w metodzie pierwszej: uznaję, że wszystko rzeczywiście zamyka się w zbiorze postrzeżeń dokonywanych przez obserwatora S na samym sobie. Tym obserwatorem jest Bóg. Następnie zamiast jednak rozbijać B na podzbiory, wprowadzam akt "stworzenia z niczego": mówię, że Stwórca SKLONOWAŁ pewne obszary Siebie, tworząc NOWE świadomości "na Swój obraz i podobieństwo". Każdy z "klonów" różni się od oryginału tak, jak kserokopia różni się od oryginału (jest to inny obiekt), ale znajomość treści oryginału jest tym samym, co znajomość treści kopii. Różne klony różnią się od siebie natomiast tym, czym kopie różnych stron tego samego drukowanego tekstu różnią się od siebie: na każdej stronie są takie same litery układające się często w takie same słowa, ale już zdania są różne. Kto jednak potrafi zrozumieć jedną stronę, potrafi zrozumieć i inną stronę. W ten sposób uzyskuję serię zbiorów B1, B2, B3, ..., Bn, które co prawda nie są podzbiorami B, ale składają się z elementów tego samego rodzaju, co zbiór B. I dlatego podobnie jak poprzednio, w w każdym ze zbiorów Bi można budować sensowne przybliżenia dowolnego innego zbioru Bj. Istotna różnica z krokiem pierwszym polega - powtórzę - na tym, że tym razem nie mamy podzbiorów B, lecz kopie podzbiorów B.

Wersja ateistyczna jest podobna do teistycznej. Tyle, że zamiast mówić o Stwórcy, trzeba teraz po prostu powiedzieć, że zbiory Bi składają się z elementów tego samego rodzaju TAK JAKBY były sklonowane w akcie stworzenia przez Stwórcę. Personalistyczny ateizm zaprzeczyłby więc istnieniu obserwatora S i zbioru B, przyjmując jednak istnienie zbiorów B1, B2, B3, ..., Bn. Jak widać, ateizm staje się możliwy dopiero w drugim kroku.

Trzeci sposób (krok) idzie jeszcze dalej, niż drugi. Mówi on, że zbiorów tych nie da się uznać za klony, ponieważ każdy zbiór Bi posiada także pewne absolutnie indywidualne elementy. Elementy te są jakościowo różne od elementów w jakimkolwiek innym zbiorze Bj i na mocy swojego charakteru niemożliwe do skopiowania. Jednak przybliżenia zbiorów Bj w ramach dowolnego zbioru Bi są nadal dostatecznie sensowne, ponieważ te przybliżenia nie muszą odwzorowywać tego, co absolutnie indywidualne. Odczucie "ja istnieję" jest w dużym stopniu tej samej jakości w każdym ze zbiorów (tak, jak w modelu klonowym), ale obecność indywidualnych elementów czyni każdy z tych zbiorów swoim własnym, niepowtarzalnym światem.

Naturalnie, krok trzeci także pozwala zarówno na rozwiązania teistyczne jak i na rozwiązania ateistyczne.

konrado5

wujzboj