ŚFiNiA

wujzboj

Wyobraź sobie, że podłączyłeś się do mojego układu nerwowego i odbierasz wszystko dokładnie tak, jak ja to odbieram. I teraz zadajesz sobie pytanie: czy w ten sposób przechwyciłeś moją świadomość, czy też po prostu twoja świadomość obserwuje to samo, co obserwuje moja?

Odpowiedź na to pytanie jest możliwa tylko wtedy, jeśli WIESZ, jak "wygląda" moje obserwowanie, i jak wygląda twoje. Wtedy możesz PORÓWNAĆ to, co widzisz z tym, co powinieneś widzieć.

Jeśli o dążenie chodzi, to przecież WSZYSTKO ma sens jedynie w odniesieniu do doznań podmiotu. I nie prowadzi to do żadnego problemu, bowiem JEDYNYM wyznacznikiem sensu pojęcia jest możliwość zastosowania pojęcia w codziennym życiu, a jedyną miarą prawdziwości tego pojęcia jest skuteczność tego zastosowania!

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

Wystarczy wskazać moją subiektywność, bo więcej nie jest potrzebne Z PRAKTYCZNEGO punktu widzenia. A poza praktyczny punkt widzenia i tak nie da się wyjść.

Nie, nie definiowałem świadomości behawioralnie. Za pomocą behawioralnych kryteriów określałem, jakie obiekty uznaję za świadome. Podobnie jest z korzyścią: korzyść jest definiowana subiektywnie, natomiast kryterium uznania czegoś za korzystne dla innej osoby jest behawioralne: opiera się na wyniku obserwacji reakcji tej osoby.

Nie wiem, jak Bóg obserwuje czyjąś świadomość, ale ZAŁÓŻMY, że czyni to w sposób analogiczny do podłączenia się kabelkami. Prawidłowy wynik obserwacji mamy wtedy, gdy obserwowany obiekt jest wolny przynajmniej wewnętrznie (nic nie przymusza go do tego, by wbrew własnej woli domagał się powtarzania jakiegoś doznania lub niepowtarzania jakiegoś doznania) i gdy absolutnie wszystkie obserwacje prowadzą do absolutnie identycznych reakcji tego obiektu. Podstawowa różnica pomiędzy podłączaniem się twoim i Boga polega na tym, że Bóg WIE, kiedy ma do czynienia z prawidłowym wynikiem obserwacji, a kiedy nie; ty zaś możesz tylko zgadywać, lecz wiedzieć nie dasz rady.

konrado5

wujzboj

Nadaję im treść taką, jaką potrzeba i wystarcza nadać, by podejmować decyzje. Powtórzę: aby podejmować decyzje dotyczące jakiegoś obiektu, potrzeba i wystarcza przyjąć jako prawdziwą jakąś relację pomiędzy ontyczną istotą tego obiektu a wskazaniami własnego sumienia (czyli własnymi kryteriami wartości). W tym konkretnym przypadku traktuję cudzą świadomość za coś na tyle analogicznego do mojej świadomości, że kierując się tą analogią dokonuję w sprawach dotyczących innych osób wyborów dostatecznie zgodnych z wyborami, których one by dokonały, mając do dyspozycji nie tylko swoją, lecz także i moją wiedzę o (behawiorystyczne określonych) konsekwencjach tego wyboru .

Zauważ, że możliwość posiadania przeze mnie takiego dostatecznie precyzyjnego wyobrażenia o innych świadomościach mogę zracjonalizować przyjmując model ontologiczny, w którym - na przykład - wszystkie świadomości są obiektami zbudowanymi z tej samej substancji. W filozofiach indyjskich substancja ta nazywa się atmanem.

konrado5

wujzboj

Ponieważ mój wybór nie jest przeze mnie postrzegany jako tylko określone zachowanie ciała w określonych sytuacjach, to i nie taktuję za coś takiego wyborów dokonywanych przez inne osoby.

konrado5

wujzboj

Za to samo, co w przypadku moich wyborów: za decyzję, w której przynajmniej częściowy udział ma wolna wola wybierającego.

konrado5

wujzboj

Ależ potrafię zdefiniować czyjeś doznanie z taką dokładnością, jaka jest potrzebna do podejmowania przeze mnie decyzji. TYLKO TAKIE definicje są możliwe do podania i tylko takie są POTRZEBNE. W czym więc problem?

konrado5

wujzboj

W niej jest świadomość definiującego, oraz empatyczny warunek mówiący: "wyobraźmy sobie, że podłączyłem się kabelkami do mózgu innej osoby i poznałem to, co ona zna; jeśli teraz decyzja podjęta przeze mnie w sprawie tej osoby na podstawie wyobrażania mnie w roli tej osoby są takie, że nie są one w sprzeczności z decyzjami, jakie ona sama podjęłaby w tej sprawie, to dostatecznie dobrze rozumiem, co znaczy być tą inną osobą". Oczywiście, w praktyce nie podłączamy się do niczyich mózgów, lecz po prostu wyobrażamy sobie, co znaczy dla drugiej osoby taka lub inna sytuacja. Wobec tego za dostatecznie precyzyjne rozumienie uznajemy takie rozumienie, które skutkuje podjęciem konkretnej decyzji w sprawie związanej z tą osobą.

konrado5

wujzboj

Bynajmniej. "Decyzja, jaką podjęłaby inna osoba" jest w stu procentach określona przez skutki tej decyzji. A te są albo skutkami mającymi wpływ na mnie (i wtedy są dobrze określone), albo są skutkami mającymi przynajmniej wpływ na tamtą osobę (i wtedy są dla celów moich decyzji dostatecznie dobrze określone przez moje podstawienie się pod tamtą osobę).

konrado5

wujzboj

konrado5

konrado5

Przesuwam ten wątek, bo chcę żeby Wuj Zbój się najpierw tym wątkiem zajął.

konrado5

Jeszcze raz przesuwam ten wątek.