ŚFiNiA

Semele

Ja nie jest bytem? Czy dlatego, że poczucie ja tworzy się w wyniku działania systemu nerwowego a zwłaszcza mózgu? Nie ma więc jak kiedyś powiedziano by duszy czyli właśnie jakiegoś ja. Jednak człowiek ma poczucie tożsamości i mniejszej czy większej spójności wewnętrznej. Może gdy ustalimy skąd to poczucie tożsamości i spójności się bierze to dojdziemy do jakiejś konkluzji.

We wstępie do swej pracy Aleksandra Pilarska pisze:

Cytat:

Pojęcie Ja stanowi niezbędne narzędzie pojęciowe psychologii. Bez niego nie byłoby możliwe analizowanie problemów, które z uwagi na swój przedmiot psychologia musi podejmować. Jako nadrzędny regulator rozmaitych procesów poznawczych, emocjonalnych, motywacyjnych i behawioralnych (np. Markus, 1977; Reykowski, 1980; Oyserman, 2001) zajmuje ono centralne miejsce w większości teorii psychologicznych. Popularność Ja czyni je kłopotliwym o tyle, że trudno w sposób precyzyjny odpowiedzieć na pytanie, czym owo Ja jest. James (1890) określił Ja jako „najbardziej tajemniczą zagadkę, z którą powinna się uporać psychologia” (s. 330)1. Niejasności potęgują się jeszcze bardziej, gdy weźmiemy pod uwagę wielość pojęć (np. self-schemata, self--concept, self-view, self-image) stosowanych do opisu fenomenów związanych lub utożsamianych z Ja. Na przestrzeni ostatnich lat obserwujemy wiele zmian zachodzących w poglądach psychologów na temat pojęcia Ja. Najbardziej znamienną jest zastępowanie postrzegania Ja jako zwartej, monolitycznej całości ujmowaniem go jako struktury rozproszonej i kontekstualnej (Markus i Wurf, 1987).

Tu z kolei jakaś próba systematyzacji:

[link widoczny dla zalogowanych]

Co do mniemanie, że wszystko jest informacją to może założyć nowy temat.

Netlis

Szaryobywatel, niby nie chcesz dyskutować, a jednak zadałeś pytania i w dodatku poprzeinaczałeś moje wypowiedzi, więc w wolnej chwili się odniosę tak by wykazać to czarno na białym. Odpiszę też na krytykę artykułu, do której rzekomo nie umiem się odnieść.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Nie taki był mój zamuar gdy zdecydowałam się na ten cytat.
Takie cytaty są istotne dla mnie samej bo porządkują mi materiał wątku.
Ten jest bardzo dla mnie ciekawy.

Czekam co też Netlis tu napisze.

Michał Dyszyński

Semele

Tu jest kilka wątków. To ja nam się gdzieś zagubiło.
Szary chyba napisał , że ja nie jest obiektem.
Ja tez cos tam napisałam. On jednak nie odpowiedział.
A to było jak najbardziej w temacie. Może założyć ten temat jeszcze raz.
Czy widzisz już jakąś konkluzję?
Nie można zaprzeczyć istnieniu ja?

Coś podobnego zauważyła T. Pelikan

Do dziekanatu nieśmiało zajrzał student pierwszego roku i zwrócił się do wychodzącego profesora: «Panie profesorze, dręczy mnie pewien problem». «Jaki?» – spytał profesor (znany logik). «Otóż wydaje mi się niekiedy, że ja nie istnieję». «Komu się wydaje, że pan nie istnieje?» – uściślił profesor. «Mnie» – nieśmiało odpowiedział student i nie mówiąc nic więcej pospiesznie odszedł.” Jak zauważa Kon, to, co wydaje się niedorzeczne z punktu widzenia logiki, w psychologii niekoniecznie takie jest. Gdyby student ze swoimi wątpliwościami zwrócił się do psychologa, rozmowa mogłaby potoczyć się inaczej.

[link widoczny dla zalogowanych]

lucek

Michał Dyszyński