ŚFiNiA

Semele

Banjankri

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

lucek

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Semele

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Okazało się, że problem z tym moim wywodem w dalszej dyskusji sięgnął dalej, niż wystartował. Może i dobrze...
Wiele było wypowiedzi, ale wydaje mi się, że większość z nich negując JA, czy istnienie potyka się o dość podstawy problem - PRAWA DO STWIERDZANIA jako takiego. Ten mój pierwotny wywód o to prawo tez - milcząco - zahacza.
Mamy jednak chyba pewne fakty, które nawet w tej dyskusji się ujawniły
Pojawiły się STWIERDZENIA, z domyślną dla niej okolicznością iż powstały one jako EFEKT WOLI STWIERDZAJĄCEGO.
Co z tego można, bez popadania w sprzeczność, zanegować?
- nie było żadnych stwierdzeń w dyskusji?... :think:

- stwierdzenia pojawiły się w trybie bez źródeł (osób stwierdzających) - czyli chyba jakoś wyłoniły się samoistnie z chaosu, nicości?...
(jest tu jakaś alternatywa?)

Można jeszcze atakować ową tezę o pojawieniu się stwierdzeń w tej dyskusji od strony lingwistycznej - np. negując, że tu słowo "pojawienie się" pasuje. Podobnie byłoby z resztą z wyrażeniem "zaistniały stwierdzenia", czy też "istnieją stwierdzenia".
Istnieją te stwierdzenia, czy nie istnieją? Ale to byłaby dyskusja u umowach. Ciekawa, choć może na start trochę ją warto odłożyć)

Ja - uważam, że MOJE DOZNANIA upoważniają mnie do uznania, iż jednak owe stwierdzenia, jakie do mojej świadomości dotarły, a których tryb tego docierania sugeruje wyraźnie, że to nie ja sam większość (z wyjątkiem stwierdzeń posta pierwszego, i - do tej pory - aktualnego) z nich wygenerowałem. Można tę okoliczność ukazania się mojej świadomości owych stwierdzeń negować, ale ja - przyznaję iż jest to mój SUBIEKTYWNY WYBÓR - porównując doświadczenie mojego życia, mechanizmy uprawdopodabniania zdarzeń itp. , skłaniam się ku tej na start SILNEJ INTUICJI, iż:
- stwierdzenia jawią się jako trwałe (nie znikają gdy odwracam wzrok, czy wykonuję inne czynności, a ja czuję, porównując z pamięcią, że się nie zmieniają). Zdaję sobie sprawę, że trwałość stwierdzeń nie jest absolutna (co mogę też powiązać z opcją edycji, czy błędami zapisu na dyskach, ale oczywiście przyczyna może być ogólna). Jednak ten poziom trwałości, jaki obserwują oceniam (subiektywnie na razi) jako MOCNY. Porównuję bowiem te obserwacje z ich alternatywą, czyli sytuacji, gdyby panował pełen chaos - wtedy (tak oceniam subiektywnie) każda litera by nie utrzymała się dłużej niż ułamek sekundy, wszystko nieustannie by się na ekranie zmieniało, pulsowało - bo tak rozumiem pełen chaos.
- stwierdzenia w zdecydowanej większości cechują się zatem przynajmniej względną NIECHOATYCZNOŚCIĄ (nie ma na razie stwierdzeń zupełnie przypadkowych typu "vt0 pw84t 0n"), co by sugerowało, iż ich źródło NIE jest zupełnie losowe, chaotyczne.
Fakt niechaotyczności tych doznań uznaję za wielce ZNAMIENNY.

Właściwie to więc pewnie mój pierwszy wywód może i od tego powinienem zacząć - od porównania tego co się jawi trwale (choć nie trwale w sposób absolutny) z jego alternatywą - czyli totalną losowością.
Dla mnie istnienie jest właśnie tak z grubsza zdefiniowane (także istnienie JA), że oto stwierdzam odchylenie od absolutnej (!) losowości.
Uważam, że brak absolutnej losowości, brak zmieniania się wszystkiego wokół mnie, w sposób absolutnie niemożliwy do przewidzenia, co każdy ułamek sekundy świadczy wyraźnie, o CZYM TRWAŁYM ZA TYM STOJĄCYM. Z tego właśnie sobie DEFINIUJĘ istnienie. I mam silną intuicję, wiarę, nawet rodzaj pewności, ze to co obserwuję jest tak znacząco odległe od totalnego chaosu, że musi mieć coś za sobą (na ile pasuje tu na przykład termin "przyczyna", jest kwestię odrębnych ustaleń, w szczególności uzgodnienia definicji).

Teraz trochę przeskoczę do wniosku (aby znowu to nie był tak strasznie długi post): mam silną intuicję, wiarę, nawet pewność, że żaden inny sposób wytłumaczenia tej zaskakująco odległej od totalnego chaosu rzeczywistości doznań, z jakimi się spotykam, nie da się dopasować. Nie widzę innej opcji, jak przyjąć, że powodem tego niewiarygodnie wysokiego poziomu niechaotyczności jest coś, co mi wypełnia intuicję "istnienia" a dalej "istnienia różnych JA".

szaryobywatel

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

lucek

fedor

Andy72

Logicznie rzecz biorąc to mogłoby nie być żadnego JA. Mogłyby planety krążyć wokół Słońca, na ziemi byłyby skały, woda i rośliny i nikt by tego nie widział.
Ale
skoro coś postrzegamy, to musi być JA.
Buddyści twierdzą że nie ma JA, tymczasem przeprogramowują swoje umysły, chorobliwe zmiany idą głębiej niż w chorobach psychicznych, a i tak można zadać pytanie : KOMU zdaje się że nie ma JA?

Semele

MaluśnaOwieczka

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

lucek

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy