ŚFiNiA

Niepoprawna

Napisać tekst to jedno, sęk w tym, żeby go jeszcze umieć obronić. Mnie Marcin przekonał do istnienia prawdy absolutnej, a moje wątpliwości dotyczą jedynie jakichś tam niuansów, które nie przeszkadzają mi rozumieć tego zagadnienia. Czasem się z nim nie zgadzam, czasem mam wrażenie, że nie odpowiada zupełnie na moje pytanie, ale nie tylko w jego przypadku mam takie wrażenie.
Co do weryfikowalności niektórych tematów, to nie nazwałabym poezją artykułów dot. Boga, prawdy czy moralności, choć są to zagadnienia w dużym stopniu nieweryfikowalne.

Michał Dyszyński

Niepoprawna

Michał, nie denerwuj się

Chętnie podyskutuję jeszcze nt. prawdy absolutnej w nowym roku. Bo widzisz, dla mnie nic nie jest do końca poznane, a pojawiające się nowe wątpliwości nie stanowią zagrożenia, tylko nadzieję na lepsze poznanie

szymon

Niepoprawna

Mam do Was 3 prośby Panowie:
- Krytykę swoją kierujcie nie do osób a do wypowiedzi!
- Nie używajcie prawd absolutnych i uogólnień, a zamiast tego odnoście się do konkretów jedynie i faktów.
- Używajcie komunikatów JA, zamiast komunikatów TY

Przykład: zamiast pisać "nie odpowiadasz na pytania", lepiej napisać, odnosząc się do konkretnej (konkretnych) sytuacji "mam wrażenie, że ta odpowiedź (te odpowiedzi) nie nawiązują do mojego pytania (moich pytań)."

To są podstawowe zasady asertywnej komunikacji, z którymi zauważyłam, że macie problem (ja też czasem mam, choć się staram być asertywna).

Niepoprawna

Niepoprawna

Marcin i Michał! Co Wy wyrabiacie?! Każdy z Was obraził drugiego i najlepszym wyjściem z tej sytuacji byłoby się przeprosić teraz. Bez wnikania kto zaczął. Takie kłótnie są nie dość, że niemerytoryczne, to przede wszystkim destrukcyjne, zarówno dla samych "zainteresowanych", jak i dla reszty śfińskiej społeczności.
Przywołuję Panów do porządku!!

Niepoprawna

Aha, zacznę pierwsza.

PRZEPRASZAM CIĘ MARCINIE, ŻEM CIĘ NIEASERTYWNIE SKRYTYKOWAŁA W KTÓRYMŚ MIEJSCU (MOŻE W NIEJEDNYM?).

Ciebie Michał, mam nadzieję nie obraziłam nigdzie? Jeśli tak, to też przepraszam.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Niepoprawna

Niepoprawna

Niepoprawna

Jejku, mózg mi się spocił ;-P

Niepoprawna

No chyba, że pojęcie "prawda" odnosi się do myślenia... A wtedy rzeczywistość by się od prawdy absolutnej różniła tym, że jest niezależna od myślenia o niej, a prawda byłaby myśleniem spójnym z rzeczywistością (tak chyba Marcin uważa). Jak ocenić, czy myślenie jest spójne z rzeczywistością? Ano może przez weryfikację: porównywanie z poglądami innych, sprawdzanie spójności nowych elementów "prawdy" z dotychczasowymi... Tak jak przy układaniu puzzli - biorę jakiś element do ręki, przyglądam się jemu, potem układance i dopasowuję go najpierw w myślach w któreś miejsce, w końcu sprawdzam czy pasuje (przykładam) i, jeśli pasuje, uznaję, że jest właściwym elementem, we właściwym miejscu. Tylko zawsze może się zdarzyć, że jednak wczepiliśmy element w złe miejsce... Zwłaszcza, jeśli układanka zawiera dużo drobnych, podobnych do siebie elementów.

Niepoprawna

O ile myśl jest zależna od podmiotu, o tyle rzeczywistość nie. Jeśli prawda to zgodność myśli z rzeczywistością, to nie jest prawdą urojenie, bo wtedy myśl jest zgodna z wrażeniem, a nie rzeczywistością. Pytanie co zatem możemy uznać za prawdziwie poznaną rzeczywistość? Myślę, że te jej fragmenty, które pozostają niezmienne w toku rozwoju myśli, poznania (aksjomaty).

lucek

"No chyba, że pojęcie "prawda" odnosi się do myślenia... " - a do czego innego by mogła?

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

lucek

Niepoprawna

Michale, jeśli odrzucasz istnienie prawdy absolutnej, czym są dla Ciebie prawa fizyki, cała nauka? Nie wiem, może Cię nie zrozumiałam, ale taka koncepcja, jaką przedstawiłeś, jawi mi się jako jeden wielki chaos.
- Dlaczego prawdziwość musi być względna?
- Co to znaczy, że rzeczywistość jest "zbyt ciężka"?
- Co rozumiesz przez "wyjmowanie aspektów z kontekstu" i "rozkładanie", i "składanie" jej?

Michał Dyszyński

Niepoprawna

My może nigdy nie poznamy prawdy absolutnej, w formie holistycznej. Dla mnie jedyną osobą, która zna całą prawdę jest Bóg. Wierzę, że On zna prawdę absolutną. Nie wiem czy błędem jest nazywanie tych poznanych fragmentów rzeczywistości prawdą absolutną. Właściwie dla mnie nie ma to znaczenia. Wydaje mi się, że są fragmenty rzeczywistości, które poznaliśmy i poznajemy w formie rzeczywistej. Jasne, że każda myśl o przedmiocie się różni, ale są w tych myślach elementy wspólne, które pozwalają mi sądzić, że myśli te odnoszą się do rzeczywistości. Jesteś Michale kim innym dla swoich dzieci, kim innym dla żony, kim innym dla rodziców, znajomych... itd. Nie znaczy to przecież, że kiedy "zamieniasz się" w ojca, przestajesz być mężem. Powiedziałabym, że jesteś każdą z tych osób na raz, choć w zależności od sytuacji eksponujesz inną twarz, a pozostałe są wtedy w cieniu (nie znikają). Jesteś rzeczywistością poznaną (w jakimś stopniu) przez innych ludzi. Co więcej, ci ludzie, rozmawiając o Tobie, wiedzą o kogo chodzi (nawet pomijając nazwisko da się opisać osobę).
Ty cały czas upierasz się przy absolucie, jako wiedzy o wszystkim. A jeśli ktoś poznał na wskroś jeden maleńki elemencik rzeczywistości, w formie dokładnie odzwierciedlającej rzeczywistość (ten jej jeden fragment), to jak to nazwać? Wiem, problem leży w wykazaniu, że poznanie odnosi się dokładnie do rzeczywistości takiej, jaką ona jest. Nie da się jednak wykluczyć takiej możliwości poznania.