ŚFiNiA

fedor

Ale ty się męczysz chłopie. I co najwyżej twa męka przywodzi na myśl słynne powiedzenie o górze, która zrodziła mysz

mat

Przecież to jest forum apologetów postmarksistowskiego postmodernizmu co ubrali orant i wołają na msze. Nie trzeba ojczulka Krąpca, katechizm KK ora to forum (jeśli traktować je jako katolickie).

Andy72

towarzyski.pelikan

Andy72

towarzyski.pelikan

wujzboj

evaj23

Semele

Pelikanie... daleko nam do homoseksualizacji.

Każdy jednak ma swoje obsesje :-) :-) :-)

Semele

mat

wujzboj

Serce roście patrząc na radość sprawianą ateiście radiomaryjnym krąpcowaniem!

Michał Dyszyński

Można sobie pobiadolić, że ten świat zrobił się taki skomplikowany. Także świat myśli się zrobił skomplikowany. "Kiedyś wszystko było inaczej", kiedyś było takie poukładane, prawdziwe. A teraz przyszli ci nowi filozofowie i wszystko popsuli.
Tak, jak ktoś miał 10 lat, to miał poukładany świat - w nim tata i mama najmądrzejsi na świecie, wiedzieli co i jak się robi, co trzeba, a czego nie wolno. Można się było buntować, ale przecież wszystko było poprawnie i prawdziwie...
Ludziska nie lubią dorastać. Fajnie jest być ciągle dzieckiem, może nastolatkiem. Fajnie jest wierzyć, że się jest niezniszczalnym, że cierpienie i ból nie przyjdą, a świat jest taki "realny". I przerażającym się wydaje, że jednak sa rysy na tym obrazie realności, że TWARDE FAKTY negują dziecięcy obrazek tego świata. Ale, skoro fakty są takie niekomfortowe, to...
... tym gorzej dla faktów! No bo jak?...
Teraz można się przerzucać ckliwymi wspomnieniami dawnych wspaniałych autorytetów - Arystotelesa, czy tam innych. To fajnie brzmi, nobliwie, tak poważnie...
Sorry, ale prawda jest taka, że Arystoteles był mądry może na miarę swojej epoki. Wypowiadał się na temat fizyki - w zdecydowanej większości pisząc bzdury, tworząc "prawa fizyki", które dzisiaj można tylko podawać jako przykład wadliwego myślenia, albo przykład "jak to wtedy ludziska próbowali jednak coś tam wymyślić - raczej głupio, ale na swój sposób sprytnie". Można się nawet zachwycać, tymi nieporadnymi pomysłami na opis świata, mówić że "na miarę tamtych czasów" (|!) były całkiem ok.

To przykre, że naprawdę ten świat nie jest taki prosty, jakim byśmy chcieli go widzieć. Tak - rzeczywiście - jest to niekomfortowa okoliczność. Problemy tego świata pokaże zwyczajnie fizyka, która realizm w znanej postaci po prostu rozwałkowuje na placuszek.
Wiem, że to trudne jest rozprawić się z złudzeniami. Ale w końcu dorosnąć chyba jednak trzeba. W końcu trzeba się pogodzić z tym:
- najpierw, ze nie ma świętego Mikołaja
- potem, że tata i mama nie wiedzą wszystkiego
- potem, że nauczyciele nie przedstawiają nam absolutnych prawd świata, ale modele, które z resztą zostały dzieciom podane w bardzo uproszczonej postaci.
- że nie jesteśmy pępkiem świata
- że naprawdę na tym świecie jest cierpienie, ból, krzywdy, nienawiść, wielkie zło
A potem jest jeszcze gorzej, bo lista złudzeń, które upadają robi się coraz dłuższa:
- już wiemy, że są miliardy galaktyk, niezliczone ilości planet, a my jestesmy tylko zagubioną jedną z nich na skraju jakiejś tam galaktyki
- w końcu zorientujemy się, że nasza wioska, miasto, nawet kraj nie jest zbiorem najlepszych ludzi na świecie
- że nasz narodowa historia nie składa się z samych zacnych ludzi i chwalebnych dokonań
- może nawet, ze my wcale nie jesteśmy tacy najmądrzejsi
- że prawo, które aktualnie obowiązuje, jest taką sobie nieudolną próbą ogarnięcia jakoś społecznych zachowań, a nie wyrazem doskonałej etyki

To co jeszcze trudniejsze, pojawi się jak się grzebnie w matematykę, filozofią, logikę, fizykę:
- nagle okaże się, że system prawd budujemy od przyjętych założeń, a w ogóle jego rozwój ekspanduje do nieskończoności (czyli wiedza jest nieograniczona)
- że te same fenomeny świata daje sie opisywać różnymi teoriami, a wielu z nich żadna logika nie wyróżni w stosunku do pozostałych
- że tak naprawdę definicje i prawa, które odkrywamy są pewnym uogólnieniem celowości, jakie intuicyjnie budują nasze umysły, czyli są względne, zależne od subiektywnych przekonań
- że świat, który budują nam intuicyjnie zmysły ma bardzo niewiele wspólnego z tym, co wie o nim współczesna fizyka
- że tak na 100% to niczego nie da się potwierdzić.
To niestety wszystko wynika z twardej matematyki i logiki. Niestety, wystarczy poczytać trochę tematów z logiki na Wikipedii (niewielu to robi...).

Teraz można względem tego przyjąć bardzo różne postawy. Można na to psioczyć i buntować się, nie przyjmując do wiadomości. To taka postawa dziecka, które jak mu się coś nie podoba, to zamyka oczy, zakrywa rączkami i krzyczy "nie chcę tego, nie widzę tego!". Oczywiście że tak można. I można to zakrywanie rączkami przenieść na "wyższy" poziom, powołując się na cały zestaw szczytnych haseł i nazwisk - Arystotelesa, łacińską kulturę, "realizm" itp. Ostatecznie można też "zaorać" te problemy w stylu naszej koleżanki forumowej Dyskurs, która jak jej się coś nie podobało w wypowiedziach, to pisała coś w stylu, że kupiła sobie nowy ciuch, czy posadziła kwiatki. Tak tez można. Wszystko da się zignorować, albo i zagadać (z użyciem mniej, czy bardziej górnolotnych określeń). Jak kto lubi, na co tam kogo - intelektualnie - stać...

towarzyski.pelikan

Ja wierzę w naprzemienność epok (wcieleń ducha czasu), ideę znaną jako sinusoida Krzyżanowskiego (niektórzy pewnie dobrze kojarzą z lekcji języka polskiego).

Mieliśmy epoki zorientowane na rozum (antyk, renesans, oświecenie, pozytywizm, dwudziestolecie) i na ducha/uczucia (średniowiecze, barok, romantyzm, Młoda Polska).

Obecnie jesteśmy świadkami starcia się epoki rozumowej (postmodernizm, relatywizm, intelektualizm, ateizm) z jakimś nowym romantyzmem (odżywanie nacjonalizmów, powrót do korzeni, ożywienie tradycyjnej religijności etc.).

Każda epoka ma swój sens w przestrzeni dziejów, każda jest potrzebna, jest po coś, żeby czegoś nas nauczyć, pozwolić się duchowi rozwinąć. Dlatego powinniśmy odnosić się z wdzięcznością do każdej z nich, nawet jeśli właśnie jestesmy na etapie, w którym dostrzegamy bardziej jej wady niz zalety. To naturalne, kiedy się jest już jedną nogą w innej epoce. Trzeba zaakceptować przeszłość i teraźniejszość odchodzącą do przeszłości i gładko przejść w przyszłość.

Wiele osób nie rozumie, w jakim momencie teraz jesteśmy i te romantyczne zrywy odczytuje jako chęć powrotu do przeszłosci (dosłownie), nawet jeśli komuś by się marzył taki powrót, to jest to niemożliwe. Co się stało to się nie odstanie, wszystkie minione epoki odcisnęly na nas swoje piętno. Więc ten romantyczny powrót do przeszłości to jest tak naprawdę wejście ducha w przyszłość, który po prostu w tej przeszłosci szuka jakiegoś punktu zaczepienia. Musi się odwołać do tego co znane, a inne niż to co jest. Do tego, o czym obecna (odchodzą w przeszłość) epoka zapomniała i co ją ostatecznie zgubiło.

Paradoksalnie, to właśnie osoby, które teraz kurczowo się trzymają tego postmodernizmu, są w pewnym sensie konserwatywne. Zamiast ruszyć do przodu, z sentymentu chcą się zakotwiczyć w tym, co znane, oswojone. W czym się czują komfortowo.

Semele

Kto się czuje oswojony z postmodernizmem??

Starzy ateiści na pewno nie.
My też mamy swoją porcję "prawd"

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

wujzboj

Andy72

wujzboj

To akurat nie jest kwestia wiary, lecz rozumu.

Andy72

Mój rozum mówi że to Jan Paweł II miał rację.

Piotr Rokubungi

Ze zbója to jednak jest nie- zwykły wuj!

Radio drze ryja, a telewizja Trwa-m. PiS on Earth, a ja na Boga! Dopiero wówczas „God is in his heaven- all is right with the world”. I nie zapomnijcie, że wszystko to zasługą evangelionów [byłoby]. Amen!

Andy72, tyś się z mózgiem na rozum pozamieniał, ty istoto o ujemnej topologii! :fuj:

wujzboj

Domyślam się. Mnie chodzi jednak o to, że jeśli rozum coś mówi, to należy odwoływać się do rozumu, a nie do autorytetu.

Podaj więc ROZUMOWY argument przeciwko temu, co napisał Michał.

Andy72

Mógłbym podpisać się pod tym co napisał Jan Paweł II, napisał bardzo rozumnie, zamiast jak Michał robić z postmodernizmu "nową lepszą" religię.