ŚFiNiA

krowa

Kot podobno istnieje. Mam na myśli dowolnego ale jedynego kota, czyli kota konkretnego, w konkretnym miejscu widocznego.
Powiedzmy, że widzimy tego kota. On się nam obrazuje mający głowę, tułów, nogi i ogon. Bardzo dobry jest przykład kota ogoniastego.
Jeśli jesteśmy przekonani, że ten kot idzie, to on dla nas rzeczywiście idzie...

Ale nie wiemy, co ten kot uważa jako kot! [link widoczny dla zalogowanych]
Nie możemy udowodnić, że zdanie kota, zdanie sprawy przez kota, co do jego mniemania w sprawie porusznia się, jest takie samo jak nasze zdanie. Raczej należy się spodziewać różnicy zdań.

Niestety, wątpliwości tkwią również w nas samych, jako obserwujących kota.
Nasze zmysły jak wiadomo są dualne. Obraz kota nie jest jednorodny, tylko zbudowany z dwóch.
Mamy dwoje oczu, z których każde oko jest powiązane komunikacyjnie z odpowiednio naprzemnienie położoną półkulą mózgu, przetwarzającą napływające od oczu informacje.

Czas płynie podobno i podobnie jak płyną informacje. O tym kocie ogoniastym, informacje które nie mają wiarygodności ani głowy kociej ani ogona...

Niestety a w rzeczywistości stety, każde z oczu nie tylko ma nieco odmienną materię oporu względem światła, ale też odmienie symetryczną budowę. To samo dotyczy też każdej z półkul mózgu, tj. każdego z dwóch ośrodków przyjmowania i przetwarzania informacji nabytych zmysłem wzroku.

Uporaszczając i skracając sprawę, my nie widzimy jednego kota, tylko widzimy dwie połówki kocie. My je widzimy dynamicznie, widzimy w trakcie powstawania obrazu, w trakcie napływania informacji, w trakcie czynności odwzorowywania kota.

Pojęcie kota, w zakresie widzenia jest funkcjonalną czynnością w każdym miejscu na drodze oko-nerw wzrokowy-ośrodek półkuli. Kot jest wzrokowo skanowany od lewej do prawej, od głowy do ogona i od prawej do lewej, od ogona do głowy. Ten kot jest odwracany do góry nogami przynajmniej dwa razy, a może więcej razy?

Czy połówkowy kot wkracza na teren naszej połówkowo budowanej rzeczywistości czy ją opuszcza?
Czy kot idzie dlatego że idzie czy dlatego że praca wzrokowa pokonuje opory wymagające czasu?
Czy czas pojawiania sią lub znikania kota, jest funkcją kota czy funkcją naszego umysłu?

Powiedzmy że nie powiedzieliśmy ani 1% w tej sprawie, a kot już dawno zdechł, albo co gorsza jeszcze się nie narodził...

Kori

wujzboj

Można istnieć podobno. Dla mnie, ty istniejesz podobno, ja zaś istnieję i już (bez żadnego "podobno"). Dla mnie istniejesz tylko podobno, bo nie mogę sprawdzić, że istniejesz "i już". Mówiąc, że istniejesz podobno, przyjmuję jednak twoje istnienie na poważnie - i o ile nie popełniam w ten sposób błędu, o tyle mogę słusznie także powiedzieć, że także dla ciebie ja istnieję podobno. I że dla ciebie ty istniejesz i już. Oraz, że kot istnieje podobno - zarówno dla mnie, jak i dla ciebie. Kot zaś istnieje i już pod warunkiem, że kot dla kota istnieje i już.

krowa

wujzboj

I bardzo słuszne są twoje skojarzenia, krowo. Za Brücknerem:

dob - dobry, u nas już tylko w imionach, Dobiesław, Dobiegniew, skrócone, jednopniowe w Dobku, Dobczycach; cerkiewne dobl i dob (dzielny), doblest (dzielność), doblno (dzielnie, mężnie); ruskie (z cerkiewnego) doblest', doblestnyj (heroiczny, od doba (przyrostek -j).

doba - czas pomyślny ("póki czas na dobie", "na dobie być)"); w pełni; dotychdób (dotychczas); przeciąg 24 godzin; znaczenie pierwotne: pora, co odpowiednie; podobać się, podobny (stąd podobno, ponno, pono, skrócenie jak ruskie nado z na dobie), spodobać i upodobać; nadobny; zdoba, ozdoba, ozdobny, ozdabiać, przypodobać się; "w tę dobę" używa biblia z czeska dla "tedy", "tak", "więc". Tak samo u wszystkich Słowian; czeskie doba (ozdoba), nadobi (naczynie), ruskie udobnyj (dogodny), nadobnyj (potrzebny - co na dobie jest), upodobit'sia (przyrównać się); cerkiewne podoba (ozdoba), podobin (podobny). W litewskich odpowiednikach trudno odróżnić, co rodzime, a co pożyczka ruska, np. litewskie daba (charakter), dabinti (zdobić). Łotewskie nedablis (jadowity). Gockie ga-daban (pasować), gadoofs (pasujący, stosowny). Patrz: dob i dobry.

dobry - dobroć, dobrota, dobrotliwy, dobrowolny, dobrowoleństwo (jeszcze w 16 wieku używane), dobrodziej i dobroczyńca, dobrodziejstwo, udobrzyć (ziemię), udobruchać, dobrorzeczeństwo (błogosławieństwo); dobromyślny; i w licznych imionach, Dobrogniega i innych; dobrochna dla geranium r. 1472 (częste jako imię); dobropan dla szczyru w 16 wieku, a dobrownik dla maruny (dla ich pożytku). Prasłowo, z przyrostkiem -r od dob- (a jest i odmiana deb- po narzeczach, w cerkiewnym i łużyckim, derje z debrje = dobrje, podobnie jak obok debeł (wielki), czego sami już nie mamy, jest i doboł; łacińskie faber (co z być może dhabro = "dobro" powstało, chociaż nie ma na to źródeł) czyli rzemieślnik, twórca, kowal, fabre (zręcznie), fabrica (sztuka, budowa, zręczność), stąd nasza fabryka, fabrykować, fabrykant; ormiańskie dabrin (kowal). Dziś "dobra" używamy tylko w liczbie mnogiej, "dobra ziemskie" i pokpiwamy z żyda, co nas na swoje dobro (sein Gut) zaprasza, ale w 14 i 15 wieku tak stale mówiono: "siedząc na jego dobrze" (r. 1389), "na swem dobrze, ani na królewskiej drodze" (r. 1397); "dobrowolna droga" (gościnies publiczny).

podobać się - podobny, podobizna; prawdopodobny, nieprawdopodobieństwo; patrz doba; w czeskiem te same słowa i znaczenia; już w cerkiewnym tak: upodobiti, jak upodobić, spodobić. Przytacza się tu osobno z powodu dzisiejszego pono, skróconego z podobno w 16 wieku; pisownia: podno, ponno, drogę rozwoju wyświadcza; podobnie skrócono w ruskiem nado (trzeba) z nadobie. Cerkiewne podoba znaczy "ozdoba", ale podobajet sę znaczy "wypada".

krowa

Andy72