ŚFiNiA

Superstar

Kurka a ja planuję 6, hmm trza się będzie zastanowić, mówicie że nie będę się dobrze bawił ? :rotfl:

Jacol

Michał Dyszyński

Wychowanie dzieci to coś mocno "nieprostego".
Jest ogromna ilość zmiennych do uwzględnienia - wrodzone predyspozycje, wpływ otoczenia, kultura ogólna i tradycja, poprzednie doświadczenia. Do tego każdy rodzic wychowuje tak jak umie, czy częściowo tak jak jego wychowywano, albo tak jak nakazują mu jego wyobrażenia, kompleksy, pragnienia. Bo w gruncie rzeczy, to wychowujemy niestety (albo i dobrze że tak) "sobą".
Ja sam w ogóle niezbyt lubię słowo "wychowywać" (choć akceptuję sens jego stosowania). Ono sugeruje, że inaczej sie podchodzi (chyba bardziej instrumentalnie) do młodych ludzi, niz do dorosłych. I tu chyba tkwi duży problem, bo nie traktuje się owych młodych jako partnerów godnych szacunku, ale jako "obiekty". I choć byc moze w pierwszych latach życia to jest jakoś uzasadnione (choć tylko w części), bo poczucie godności w człowieku nie pojawia się tak od razu, to w późniejszym okresie życia "wychowujący" przyznają sobie szczególne uprawnienia i władzę wobec "wychowywanych". I niestety - jakże często pojawia się przy tym pokusa odreagowania na słabszych w tym układzie - przeniesienia własnych słabości, niepowodzeń, kompleksów, rozrażnień na ludzki "odgromnik".
Poza tym naturalna jest w nas tendencja do osiągania pewnych celów wprost - poprzez żadanie i wymaganie, a potem karanie i nagradzanie. Czyli działanie instrumentalne. Z punktu widzenia w pełni OSOBOWEGO instrumentalizm zachowań jest odejściem od logiki kontaktu - bo traktuje drugą osobę przedmiotowo. Oczywiście - mamy prawo oczekiwać od kogoś odpowiednich zachowań, form kontaktu, jednak w pełni dojrzałą postawą jest bazowanie nie na posłuszeństwie, ale na PRAGNIENIU DOBRA dla innych. Mamy tendencję do opierania wychowania na posłuszeństwie, bo to daje szybie efekty. Poza tym, na pewnym etapie posłuszeństwo dziecka jest postrzebne. Ale jeśli się od niego nie odejdzie, to wychowana zostanie osoba niedojrzała - nie umiejąca kontakować się z innymi na płaszczyśnie dobra, zaufania, życzliwości.
Bo w gruncie rzeczy logika posłuszeństwa jest ostatecznie niemal DOKŁADNIE PRZECIWNA logice pełnego kontaktu osobowego.
Posłuszeństwo nie pyta o osobę, tylko o efekt końcowy - jakieś tam zachowanie
Posłuszeństwo ignoruje uczucia wykonującego, bo przecież lepiej o sytuacji "wie" rozkazujący
Posłuszeństwo nie rozwija w pełni obserwacji i rozumienia, bo inne cele, jakie normalnie ktoś stawia sobie w życiu, są przykryte tym zasadnicznym
Posłuszeństwo skłania do dzielenie świata na dwie sfery: Moje, prywatne, które bronię przed dostępem otoczenia i cudze, oparte na przymusie. To sprzyja stawianiu spraw w oparciu o agresję.
I ogólnie - dojrzali ludzie nie potrzebują być posłuszni, bo gdy widzą potrzebę jakiegoś dzialania, to i tak będą stosownie reagować. "Posłuszni" w takiej sytuacji pozostaną bierni.
Oczywiście - świat bez posłuszeństwa, to ideał. Na początek nasze życie podlega z zasady różnym formom posłuszeństwa. I wychowanie kogoś, kto jeszcze nie ukształtował swojej godności, tez jakoś musi uwzględnić rakt wymagań świata i ludzi, a nie sposób tego zrobić inaczej jak jakoś wskazując na te wymagania i oczekiwania. Jednak wg mnie podstawową zasadą dobrego wychowania jest dążenia do zastępowania posluszeństwa wolnym wyborem - wszędzie tam, gdzie to tylko daje się zrobić.

wujzboj

Niby słusznie. Ale są sytuacje, w których team musi być posłuszny, bo inaczej nie wypełni zadania. Po prostu szybkie demokratyczne podejmowanie poprawnych decyzji jest możliwe tylko w prostych przypadkach (komunikacja!) i wiele efektywniejsze jest podejmowanie decyzji przez jednostkę. Aby to zadziałało, potrzebne jest jednak posłuszeństwo.

Michał Dyszyński

Jacol

Jacol

Michał Dyszyński

Hanah · Wysłany: Pią 11:10, 27 Mar 2009 Temat postu:

Całe zamieszanie i trudność ze zrozumieniem bezinteresowności, wydaje się leżeć w odzielaniu pojecia bezinteresowności od miłości, a przede wszystkim od tego czym one są. Ponieważ miłość ma charakter jednoczący, to jest związana z bezinteresownością właśnie przez ten aspekt. Miłość , którą jest Bóg, będący Bytem wszechobecnym, stwarza nas takimi abyśmy mogli również być miłością, i kochać w sposób jednoczący. Ponieważ Bóg ogarnia/zawiera cały świat to zawiera każdego z nas. Jednak my przez swoje ciała odzielamy sie od innych. To odzielenie próbujemy rekompensować uczuciem miłości. Miłość Boga jest dlatego wyższego wymiaru, ponieważ kocha bez wzgledu na wielkość naszej. Ponieważ nie ma u Niego coś za coś. Nasza miłość zawsze jest w stosunku do Jego miłości czymś mniej wartościowym. Dlatego właśnie mówi sie o bezinteresowności. Ta bezinteresowność wynika również z faktu, że przy miłości wyższego rzędu ( bezinteresownej) akceptuje się brak równości, oraz to, że akt miłości drugiej osoby jest zawsze rónoważony z naszym . Jednak miłość ma też to do siebie ,że wtedy jest prawdziwa gdy jest całkowita. Ponieważ nie można trochę kochać a troche nienawidzieć. I cała przedmiotopwość pojawia się właśnie wtedy gdy w miłości dobijamy targu , gdzie mamy coś za coś. Prawdziwa miłość nie uznaje targów. Jest aktem dobrowolnegio, bezwarunkowego i całkowitego daru.

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 17:37, 28 Mar 2009 Temat postu:

Hanah · Wysłany: Pon 8:58, 30 Mar 2009 Temat postu:

Michał Dyszyński napisał :

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 18:31, 30 Mar 2009 Temat postu:

Hanah

Michał Dyszyński napisał:

Michał Dyszyński

Wistocie

Michał Dyszyński

Wistocie

Dwa posty niechcący ups :oops:

Wistocie

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński