ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Patrząc na dyskusje na tym forum, w życiu w gronie rodziny, znajomych widzę dość wyraźną prawidłowość - choć ludzie pracowicie ciągle się przekonują do różnych rzeczy, to wyraźnie widoczna jest przewaga nieprzekonanych, nad przekonanymi.
Dlaczego tak jest?
- Chciałem naciągnąć kolegów z forum na dyskusję, która wydaje mi się ciekawa. Jednak, aby nie powielać owych wzorców nie przekonywania się, proponuję nie pisać o konkretnych poglądach (wtedy szybko wszyscy się okopią na swoich stanowiskach), a o samym zjawisku - dlaczego tak trudno jest kogoś przekonać do zmiany poglądu?
Tutaj oczywiście większość pomyśli z grubsza tak: bo ludzie są głupi, maja ograniczoną wiedzę i inteligencję! Gdyby wiedzieli to co ja, to w sposób oczywisty przyjęliby moje spojrzenie na świat.
I tak sobie myśli większość - każdy z nas, w swoim mniemaniu i w swoim świecie, jest mędrcem, jest najmądrzejszy. Pycha? Zarozumialstwo?
Wg mnie: i tak, i nie. Wszystko nie jest takie proste.
Warto chyba na początek zauważyć, że każdy ma tylko taką wiedzę i zrozumienie, jakie ma. Czyli może wnioskować tylko z tego, czym dysponuje. Gdyby z jego wiedzy wynikał pogląd inny, niż aktualny, to pewnie zaraz zmieniłby swój pogląd na ten lepszy i od teraz broniłby tej już wersji. I tak w każdej sprawie. Zatem należałoby uważać, że każdy z nas ma UZASADNIONE POWODY (!), aby uważać, że tylko on ma rację i tylko jego wersja widzenia rzeczywistości jest słuszna.
I to jest przecież słuszne i rozsądne. Gdybyśmy zmieniali swoje zdanie tylko dlatego, że ktoś tego chce, że jest miły, sympatyczny, albo dobrze widziany w towarzystwie, to szybko z naszego myślenia zrobiłaby się sieczka. Bo to co uważamy sami z siebie jest przynajmniej jakoś wynikające z naszej psychiki, uczuć doświadczenia, sposobów rozumowania. Zmiana tak ugruntowanego poglądu na inny, oparta tylko na zasadzie jakichś pojedynczych przesłanek zwykle spowoduje, że ten nowy pogląd nie będzie do nas pasował, będzie ciałem obcym w naszym myśleniu.
Czyli logiczne i wynikające z samej istoty przekonania o czymś jest to, że się nie dajemy (łatwo) przekonać.
Chyba więc bardziej ciekawe jest to, że - mimo wszystko - jednak niektórzy zmieniają zdanie, dają się do czegoś przekonać. To jakiś wyłom w mechanice tego problemu.

Teraz chciałbym postawić pytanie, które zapisano w tytule wątku - kiedy ostatecznie dałbym się przekonać komuś, że nie mam racji w jakiejś sprawie?
Nie bedę pisał za kogoś (nie mam uprawnień), więc napiszę od siebie i za siebie.
Ja zmieniłbym swoje zdanie na jakiś temat, przede wszystkim wtedy - gdyby ktoś jasno dowiódł/wskazał następujących rzeczy:
- że rozumie mój pogląd na świat, moje argumenty i nie odrzuca ich z góry, umie też śledzić mój styl wnioskowania
- umie wskazać pozytywne elementy mojego rozumowania, ale widzi też w nim luki i wskazuje mi te luki.
- ogólnie we wszystkich możliwych przypadkach NADĄŻA za mną, jest z grubsza tak mądry jak ja, przynajmniej w wielu przypadkach - tam gdzie myślą podążę ja, tam i on nie odstaje. Mało tego, nieraz wykaże się tym, że wcześniej osiąga rezultaty, które jak później będę osiągał niezależnie od niego.
Czy to już wystarczy?... Czy wykazanie swoich wysokich kompetencji uprawniałoby do ostatecznego przekonania mnie?
No... wtedy... chyba faktycznie MOCNO BYM SIĘ ZASTANOWIŁ (!), czy nie przyjąć jego zdania. A już przynajmniej, aby uznać jego autorytet. Ale czy bym na pewno zmienił zdanie?...
- Tutaj już nie jestem pewien! Nie tak szybko, bo jest jeszcze coś.
Bo nawet gdybym przekonał się, że ów ktoś wyraźnie góruje nade mną intelektem, wiedzą, wyczuciem. Nawet gdybym jakoś tam uznał go za mądrzejszego, to wcale nie oznaczałoby to, że zmienię mój pogląd. Dlaczego?
Bo, żeby zmienić pogląd, nawet jeśli udowodniono mi braki w aktualnym poglądzie, a także okazałoby się, że ktoś z innym poglądem imponuje mi swoją kompetencją, to - dla swojego aktualnego poglądu MUSZĘ MIEĆ REALNĄ ALTERNATYWĘ!.
Krótko mówiąc, jeśli nie wiem na jaki mam zmienić mój aktualny pogląd, to go nie zmienię, bo musiałbym zmienić coś co jakoś tam działa, na pustkę! Czasem zmienia ktoś ów pogląd deklaratywnie, werbalnie, ale nie w rzeczywistości - bo w środku, w myśleniu wszystko działa po staremu.

Więc musi tu pojawić się jeszcze jeden ważny warunek dla zmiany mojego pogladu:
muszę zrozumieć i zaakceptować pogląd alternatywny!
Czyli teoretycznie ktoś przekonujący mnie musiałby wykonać nie tylko pracę zniechęcania mnie do starego poglądu, ale jakoś wykazać się edukacyjnie, aby nowy pogląd był w stanie zadomowić się w moim umyśle. Czyli znowu dochodzimy do tego, że ów ktoś musiałby zrozumieć mnie w stopniu porównywalnym do tego, jak ja sam rozumiem siebie i swoje przekonania.
No tak, ktoś powie. Żadne odkrycie, przecież każdy przekonując do swojego poglądu przedstawia zarazem alternatywę swojemu rozmówcy.
Niestety, praktyka jest taka, że większość dyskutantów potrafi co najwyżej wciąż powtarzać swoje własne poglądy - umieją gadać, ale już nie słuchać. Tymczasem kluczem do sensownego przekonania drugiej osoby jest najpierw cierpliwe WYSŁUCHANIE JEJ, zrozumienie jej poglądów, wątpliwości, słusznych racji, a dopiero po uzbrojeniu się w tą wiedzę, wskazanie na sensowną nawą ścieżkę myślenia. Wskazanie, że przyjęcie zmiany będzie korzystne.
Jeśli ktoś chce kogoś przekonać, powinien zacząć mówić językiem odbiorcy! Czyli musi go zrozumieć, musi odpowiedzieć na jego pytania, bądź postawić nowe, ważne. Ale wciąż obracając się w ramach systemu rozumowania osoby - póki co - nieprzekonanej. To jest trudne. I to potrafi niewielu, bo nawet mają jakąś rację, formułujemy ją w języku, w którym ją sami rozumiemy, a nie w sposób jaki pojmie to odbiorca.

Jest tu jednak jeszcze jeden problem - nasze uczucia, ambicje. Duża część osób nawet nie chce się zapoznać z alternatywą dla swojej wizji świata. Zbyt denerwuje ich sama myśl o zmianie, o przyznaniu się do błędu, o pracy, którą trzeba włożyć, aby na nowo poukładać sobie świat. Idą więc po najmniejszej linii oporu - przyjmują za pewnik, że osiągnęli tu doskonałość, inni są po prostu głupsi, nie znają się itp.
Dla takich ludzi trudno znaleźć sensowną ścieżkę doskonalenia, bo nie dają sobie szansy.

I na koniec warto zadać pytanie: A może ktoś jednak już posiada taki doskonały pogląd i jest już tak mądry, że nie musi nic zmieniać?
- W tej sytuacji może jest Bóg (choć nie na pewno), ale raczej żaden człowiek. Wynika to z prostego spostrzeżenia, że zdobywanie wiedzy wymaga czasu, a nasze życie jest w owym czasie skończone, więc zawsze coś daje się udoskonalić.

juki · Dołączył: 08 Gru 2005 Posty: 186 Przeczytał: 0 tematów

Ciekawy temat. Jak się zbiorę w sobie to opiszę, jak dwa razy w życiu zmieniłem światopogląd (bo chyba o to chodzi, a nie jakąś mniejszą zmianę poglądu) ze wszystkimi konsekwencjami. Może da się wyciągnąć jakieś sensowne wnioski. Sam też przekonałem kilka osób do moich nowych poglądów więc mam nadzieję coś sensownego wnieść do tej dyskusji.
Pozdrawiam uczestników forum, a szczególnie Pana Michała i Jarosława.

TATANATI

Michale,

Czy aby dobrze dobrze cię zrozumiałem?
Jeżeli chciałem nieraz pochwalić twoje myśli a później przedstawić swoje, to nazwałeś to psychomanipulacją.
Nie zaplątałeś się w swoich oczekiwaniach?

Pozdrawiam, Zbyszek

Michał Dyszyński

TATANATI

Michale,

Czy nie jest tak, że każdy z nas ma różne kryteria, lub jak napisałeś warunki, które mogłyby go przekonać?

Dla mnie nie jest istotne czy ktoś się myli w swoich poglądach, zwłaszcza gdy widzę, że jest na etapie poszukiwań. Co innego gdy ktoś mnie świadomie okłamuje.
Nawiązałeś ponownie do zaufania autorytetom. Z tego co pamiętam, to ufasz wykładni przedstawicielom swojego kościoła, więc jednak uznajesz autorytety w dziedzinie religii. Może nie akceptujesz wszystkiego, ale utożsamiasz się z tymi poglądami.
Co Cię przekonało, że jesteś we właściwej religii?
Jeżeli mogę Cię prosić, to skup się na moich pytaniach i nie "przerzucaj piłeczki" na moje autorytety, bo to już omawialiśmy.

Ciekaw jestem, co powoduje, że do końca nie jesteś przekonany, ale mimo to trwasz w tym? Czy to jest strach przed wyłamaniem się ze swojego środowiska? Czy może co innego, a może faktycznie uznawanie poglądów swoich autorytetów?

Zbyszek

Michał Dyszyński

TATANATI

Michale,

Wybacz,że dociekam, ale mam jeszcze jedno pytanie z tą myślą.

Michał Dyszyński

TATANATI

Michale,

Dzięki za szczerość. Tak sobie pomyślałem jeszcze, że niekiedy nie zmieniamy zdania tak radykalnie, ale poprzez uwzględnianie czyjegoś zdania, temperujemy swoje. Stajemy się bardziej wyrozumiali, uwzględniamy czyjś punkt widzenia, przy czym nie potępiamy zdania innego niż nasze.
Po części uznajemy, że każdy z nas poprzez różne uwarunkowania wyznaje różne poglądy, a przekonywanie do swoich jest rzeczą naturalną i edukacyjne wskazaną. Takie porównania poglądów wzbogacają a dodatkowo mogą pomóc komuś znaleźć sens i cel w życiu.
Tego się trzymajmy i to miejmy na celu, aby nasi rozmówcy odnieśli korzyść z naszych poglądów a nie żebyśmy tylko dowartościowywali się intelektualnie.

Zbyszek

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński

mat

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński

mat

Nie karze nikomu WIERZYC w prawa fizyki, a trzymajac sie pytania tego watku, powiem wrecz przeciwnie. Wyrzucmy na potrzeby przekonywania do wlasnego zdania nie tylko prawa fizyki ale i biologi.

Mk 16:16-18 BT "Tym zas, ktorzy uwierza, te znaki towarzyszyc beda... i jesliby co zatrutego wypili, nie bedzie im szkodzic".

Proba winna byc powtarzalna wiec na poczatek wujzboj, fedor i spolka moga zaczac od spozycia cyjanku potasu. Coz prostszego dla wierzacych?

Michał Dyszyński

mat

Swietnie, kryteria zmiany zdania zostaly wiec ustalone, pozostalo nam tylko czekac na probe i moc wiary (niech niedowiarki nazywaja to sobie placebo) rzymskich-katolikow.
Na poczatek nie bede zbyt restrykcyjny i zakladam ze pierwsze proby z cyjankiem potasu nie musza zakonczyc sie sukcesem. Niech slowa ewangeli beda z wami.

Michał Dyszyński